Heroizmat e ushtrisë ruse pas kapitullimit të Gjermanisë më 9 maj
Rreth
dy milionë gra janë përdhunuar nga Ushtria e Kuqe pasi Berlini ra në
maj të vitit 1945. Ky është vlerësimi i Gabriele Kopp në librin “Unë
duhet të isha vajzë”, i cili bën fjalë për krimet seksuale të kryera nga
ushtarët sovjetikë. Është libri i parë që botohet me emrin e vërtetë të
viktimës, asokohe vetëm 15-vjeçe, ndërsa sot i ka kaluar të ‘80-at.
Kopp tregon se ushtarët ishin të inkurajuar nga vetë lideri i tyre Josif
Stalin, që ta shihnin përdhunimin e grave si plaçkë lufte pas luftës që
kishin bërë me Hitlerin. Një javë pas rënies së Berlinit plasi epidemia
e përdhunimeve, aq shumë sa dhe vetë Kisha Katolike në Vatikan pati
sugjeruar abortin nga viktimat. Sot zonja Kopp thotë se ka probleme me
gjumin, pasi i shfaqen ende në sy ato skena. Ajo kurrë nuk ka pasur një
lidhje dashurie që pas asaj ngjarjeje. “Nuk kam qenë në gjendje të
ndieja asgjë, imazhi im për seksualitetin ishte vetëm dhuna”, – rrëfen
ajo. Në lidhje me këto ngjarje ishte shkruar edhe një libër tjetër në
Berlin, por autorja e tij ka mbetur anonim. “Ndryshimi është se autorja e
atij libri në atë kohë ka qenë tek të 30-at, ndërsa unë vetëm 15-vjeçe.
Nuk ka qenë e lehtë ta shkruaja këtë histori, por në mos unë kush
tjetër do ta bënte këtë”, – thotë Kopp. Libri i zonjës Kopp flet për
shumë nga viktimat. Ekspertët e asaj kohe vlerësuan se shumë femra ishin
përdhunuar deri në 12 herë nga ushtarët e kuq. Viktimat varionin nga 8
vjeçe deri në moshë të madhe mbi të 60-at dhe shumë prej viktimave nuk
arritën t’i mbijetonin përdhunimit shtazarak. Në një rrëfim për “Der
Spiggel” në vitin 2010 Kopp tregon se atë mbrëmje e ëma i kishte thënë
të bëhej gati shpejt se po mbërrinin rusët dhe duhej të largohej nga
qyteti. Asokohe ata jetonin në Schneidemuhl në rajonin gjerman të
Pomeranias, që tani është një qytet në Poloni me emrin “Pila”. Të
nesërmen herët në mëngjes ajo së bashku me motrën e saj hipën në vagonin
e një treni mallrash që transportonte bagëti për t’u nisur drejt
Berlinit. Por rrugës u bombarduan nga artileria ruse. “Dera e vagonit të
përmbysur ishte e mbyllur, me shumë mundim arrita të zvarritem drejt
dritares. Në atë zallamahi motrën e lashë pas dhe nuk e pashë më kurrë.
Mbërritëm në një fshat, ku gjetëm strehë te vendasit, por të nesërmen
mbërritën rusët dhe si të tërbuar kërkonin vajzat e reja”. Kopp tregon
se është përdhunuar dy herë atë ditë dhe një herë të nesërmen në
mëngjes. Ishte një grua, që për të shpëtuar veten më shtyu në krahët e
një oficeri të babëzitur”. Fati i saj i hidhur vazhdoi për rreth dy
javë, derisa u fsheh në një fermë dhe i shpëtoi babëzisë komuniste. Ajo u
ribashkua me të ëmën 15 muaj më pas në Hamburg, por tregon se nëna i
qëndroi ftohtë dhe nuk deshi të dëgjonte për vuajtjet e saj. “Mendoj se
ndihej fajtore për mua dhe motrën që na la të iknim vetëm”, – tregon
Kopp.
Përdhunohen të mbijetuarat e Aushvicit
Duket
se krimi i përdhunimeve nuk ka pasur të ndalur jo vetëm te gratë
çifute, por edhe tek të mbijetuarat e kampeve të përqendrimit. “Gëzimit
për çlirimin nga kampi iu shtua një tjetër makth, që deri në atë kohë
s’na e kishin bërë as nazistët”, – rrëfen Eva Mozes, një hebreje, në atë
kohë 10-vjeçe, e mbijetuar nga kampi nazist i Aushvicit së bashku me të
motrën binjake Miriam, e cila rrëfen se, pavarësisht krimeve që kishin
ndodhur në këtë kamp, rusët ishin të pandjeshëm ndaj çifutëve dhe
menjëherë filluan përdhunimet.
Një
histori tjetër është ajo Helena Citronovës, në atë kohë rreth të
20-ave, dhe motrës së saj më të madhe, e cila megjithëse vetëm 10 vjet
më e madhe, dukej mjaft e plakur, si të ishte nëna e saj. Pas daljes nga
Aushvici ato po endeshin rrugëve të Polonisë për të gjetur ushqim e
strehim dhe një mjet transporti për të shkuar në Çekosllovaki, ku ishte
shtëpia e tyre. Ato vunë re se me rënien e muzgut ushtarët rusë dilnin
në kërkim të femrave, sidomos atyre çifute, për t’i përdhunuar. “Ishin
krejtësisht të dehur dhe suleshin në mënyrë të pabesueshme, si kafshë të
egra”. Motra e fshihte Helenën herë pas here dhe përpiqej të dukej edhe
më e vjetër dhe e shëmtuar për të mbrojtur veten nga përdhunimi. “Ka
pasur raste që femrat vdisnin nga përdhunimi dhe askush nuk ishte në
gjendje t’i ndihmonte. Shumë herë ktheja kokën nga ana tjetër në vendin
ku fshihesha që të mos shikoja. Ata bënë gjëra të tmerrshme, që s’i
kishim menduar se mund të ndodhnin nga ata që duhej të ishin çlirimtarët
tanë. Mendoja se, nëse nuk vdiqëm nga gjermanët, do të vdisnim patjetër
nga rusët”, – shprehet Helena. “Një ditë, rreth dy apo tri javë pasi
kisha dalë nga kampi, kisha arritur të gjeja një biçikletë dhe mendova
të dilja një shëtitje në rrethinat e qytetit, ku mendoja se do të isha
larg syrit të rusëve. Ky ishte momenti më i bukur pas viteve që kisha
kaluar në kamp. Por rrugës kaloi një rus me motoçikletë, që sa më pa
ndaloi menjëherë motorin dhe m’u vërsul. Filloi një betë për
vetëmbrojtje. Në një moment arrita t’i them se isha çifute e mbijetuar
nga kampi, pasi tërë kohës më pyeste nëse isha gjermane. I tregova
numrin e krahut dhe çuditërisht ndaloi. Mendoj se do të ketë qenë dhe
vetë hebre nga Rusia”, – tregon Helena, një nga fatlumet që i shpëtoi
përdhunimit.
Gruaja e Kohlit
Ndërkohë
përdhunimit të vitit 1945 nuk i ka shpëtuar as gruaja e ish-kancelarit
Gjerman Helmut Kohl, e cila vdiq në vitin 2001. Në një biografi të sajën
të shkruar nga Herbert Shwan Hanelore Kohl ajo ka rrëfyer se ishte
përdhunuar nga ushtarët sovjetikë në maj të vitit 1945, asokohe vetëm 12
vjeçe. Përdhunimit nuk i ka shpëtuar as nëna e saj. Hanelore kurrë nuk u
rikuperua nga ai përdhunim shtazarak derisa vdiq në moshën 68-vjeçare.
“Ajo përherë kishte shqetësim erën e djersës së mashkullit, erën e
hudhrës dhe gjuhën e folur ruse”, – shprehet biografia. Hanelorë kreu
vetëvrasje në vitin 2001 me mbidozë droge nga vuajtjet që i shkaktonte
dhimbja e shpinës, si dhe një alergji, që e bëri të humbiste flokët. Në
librin “Gruaja në krah të tij” Shwan shkruan se “ajo u përdhunua dhe u
hodh si një thes me patate nga dritarja e katit të parë të shëtisë së
saj”.
Falja e Stalinit
Të
gjitha krimet janë bërë me bekimin e Stalinit. Një film gjerman i
shfaqur në vitin 2008, “Një grua në Berlin”, bën fjalë për ndikimin
direkt të liderit rus në masakrën e kryer ndaj grave gjermane dhe
çifute. “Ato që na kanë bërë neve gjermanët nuk lahen me asgjë. Falen të
gjitha vrasjet dhe përdhunimet e bëra nga ushtarët”, – mësohet të ketë
thënë Stalini. Marta ishte një nga dy milionë gratë e përdhunuara nga
ushtarët e kuq. Ky ishte një tipar se si komunistët e Stalinit sollën
lirinë për popullin gjerman. Kur historiani Antoni Bevor shkroi librin
“Rënia”, ku rrëfente pikërisht aktet mizore të kryera ndaj 2 milionë
grave gjermane, ambasadori rus në Londër e akuzoi për blasfemi. “Kjo
është një shpifje ndaj heronjve që shpëtuan botën nga nazizmi”, – do të
shprehej Karasin. Për shumë gra gjermane ky ka qenë një kujtim i hidhur
dhe shumica e tyre kurrë nuk folën me burrat për atë që u kishte
ndodhur. Lufta mes BS-së dhe Gjermanisë ishte mizore, por ideja e
Armatës Ruse për t’u hakmarrë në këtë formë ishte dhe më mizore. Gjetën
gra, fëmijë dhe plaka të pambrojtura për të shfryrë etjen e tyre
shtazarake seksuale. Shumë prej tyre u detyruan të abortojnë ose të
mjekohen nga sifilizi. Në dijeni të ngjarjeve Stalini do të shprehej:
“Në rast se një ushtar ka përshkuar qindra kilometra, duke vënë në
rrezik jetën e tij, nuk është ndonjë gjë e madhe se po bën pak qejf me
gratë e kundërshtarit”.
Përdhunimet e Berias
Po
ndërsa Stalini falte krimet e ushtarëve të tij, kishte shefin e tij të
policisë, Leontiev Beria, një përdhunues serial. Aktorja ruse Tatjana
Okunevskaja dhe truproja e tij kanë qenë dëshmitarë të të gjitha
përdhunimeve të Berias. Ata kanë treguar se Beria shëtiste me makinë
rrugëve të Moskës, por dhe qyteteve të tjera, kryesisht në Evropën
Lindore, dhe gjente vajza adoleshente, që i hipte me forcë në makinën e
tij dhe po me forcë i çonte në shtrat. Të mos harrojmë se Beria ka qenë
drejtori i NKVD-së, e cila më pas u shndërrua në KGB-në e famshme “Ju
jeni nën mbikëqyrjen time tashmë. Duhet të silleni mirë që të mos keni
pasoja”, – u drejtohej ai. Më shumë se 100 vajza adoleshente janë
përdhunuar në mënyrë të tillë nga shefi i policisë sekrete ruse.
Mbyllje
Me
pak fjalë, këta ishin heronjtë që e shpëtuan Rusinë. Populli gjerman
për shumë arsye nuk i mëshoi shumë fort kësaj historie. Ndoshta dhe për
vetë fisnikërinë e tij, pasi e mendoi si një haraç që duhej të paguante
ndaj politikave të Hitlerit. Por kohët ndryshojnë dhe të vërtetat dalin.
Pavarësisht se shumë prej atyre që u përdhunuan kanë vdekur, sërish ka
dëshmi që tregojnë për mizoritë ruse dhe idealin e tyre komunist. Lufta e
Dytë Botërore duhet parë në të gjitha aspektet. Asgjë nuk e justifikon
atë që bëri Gjermania, por aq më pak të justifikohet një përdhunim masiv
i orientuar dhe i dirigjuar nga vetë lideri komunist. Prandaj, kur
festohet 9 maji si fitore kundër nazizmit, është e udhës që të kujtohen
dhe viktimat e këtij akti të shëmtuar në më shumë se 2 milionë gra të
pambrojtura.
No comments:
Post a Comment