Djemtë e rinj që duan të bëhen moderatorë lajmesh e kanë idhull dhe me të drejtë përpiqen ta imitojnë. Me
fi gurën e tij identifi kohet lajmi dhe vetë televizioni shqiptar. Dhimitër Gjoka prej vitesh ka përcjellë lajmet dhe ngjarjet më të rëndësishme të vendit tonë tek të gjithë shqiptarët. Por edhe pas kaq vitesh ai fl et për punën me pasion dhe entuziazëm. Vazhdon ta dojë fort profesionin ashtu si ditën e parë, dhe as që ka ndërmend të shkëputet. I qetë dhe dashamirës ai na tregon mbi momentet më të rëndësishme të jetës dhe punës, që në rastin e tij kanë qenë të lidhura ngushtë me njëra-tjetrën.
Gjithmonë keni folur me dashuri për Himarën dhe shpesh udhëtoni për atje. Çfarë kujtimesh keni marrë me vete nga ky vend?
Himara e bukura, e pakrahasueshmja. Nëse themi dhe etiketojmë një vend me fjalën ‘perlë’, Himara është e tillë. E ndërtuar nga zoti si një amfi teatër gjigand, në të ka shumë gjëra të bukura që natyra i ka falur por që edhe dora e njeriut punëtor himarjot ka skalitur. Shtëpi të gurta, rrugë e le, limona e umë gjëra të shëgon. Janë i. Ka një hisktone, ka shkmueshme për a dhe puna. ë botën kanë të veçanta në hvillimit dhe Himarën në por të ndjej “shpirti” hidihet dashuri vetes dhe të i Vetëtimës Unë ndihem . Një varg i arë e bukur për mal... ledhe, ullinj e portokalle, limona e mandarina, vreshta e shumë gjëra të tjera që i gëzon dhe trashëgon. Janë krenaria e çdo himarjoti. Ka një histori mijëra vjeçare, autoktone, ka shkruar një histori të lakmueshme për nga qëndresa, mençuria dhe puna. Bijtë e saj edhe në mbarë botën kanë treguar vlera njerëzore të veçanta në shërbim të së mirës, zhvillimit dhe prosperitetit. Të fl as për Himarën në një intervistë është pak, por të ndjej për të, s’ka kufi j. Edhe “shpirti” himarjot s’ka kufi j. Në të ndihet dashuri për vendin, respekt ndaj vetes dhe të tjerëve. Thonë se mali i Vetëtimës është shtëpia e Zeusit. Unë ndihem mirë me këtë mendim. Një varg i poetit Çipa thotë: Himarë e bukur Himarë, poshtë valë e sipër mal...
Si ishte të rriteshe pranë detit?
Të rritesh e të jetosh pranë detit, dhe njëkohësisht pranë malit, është një privilegj i veçantë që nuk e ka çdokush. Ndodhte që të vinin turistë të huaj në Himarën e atyre viteve? Mbaj mend që vinin turistë të huaj por nuk e di me ç’përshtypje vinin dhe iknin.... anë detit? pranë detit, malit, është që nuk e ka ristë të huaj teve? ristë të huaj htypje vinin ... Rruga nga Vlora në Himarë dhe pastaj për në Sarandë në kohën e fëmijërisë time, nuk e di nëse mund të quhej rrugë.
Keni qenë familje e pasur? Çfarë profesioni kishin prindërit?
Kemi qenë një familje e thjeshtë. Për pasuri, si shumë të tjerë në atë kohë, vlerësonim shkollimin dhe punën në sektorin shtetëror. Babai im kishte mbaruar politeknikumin “7 Nëntori” (sot Harri Fultz) në Tiranë, në degën elektrike. Ime më ka punuar në kombinatin “Ernest Telman” si teknologe.
Po vitet e shkollës së mesme në Vlorë si i kujtoni? Vitet më të bukura të jetës sime. Pasioni për teatrin, mjekësinë dhe juridikun. Midis tyre fitoi “Akademia e Arteve”, regjisura.
Ishte e vështirë atëherë të gjeje punë në media? Kush ua mundësoi provën e parë për në radio apo televizion?
Kishte një planifikim. Për vitin që mbaroje, lironin vendin e punës ata që dilnin në pension. Ndërsa për pyetjen e dytë do të thosha, se janë disa ata që panë tek unë, një individualitet për ekranin. Gjej rastin t’i falenderoj edhe njëherë për përkushtimin e tyre ndaj meje.
Keni qenë folësi i disa prej lajmeve më të rëndësishme të viteve të komunizmit... Si u përjetua në Tiranë vetëvrasja e Mehmet Shehut?
Vetëvrasja e Mehmet Shehut ishte e papritur për të gjithë, si rezultat edhe për ne të të vetmit televizion në Shqipëri. Mbaj mend që në atë kohë mu tha se duhet lexuar thjeshtë, pa emocione keqardhjeje. Njoftimi ishte me pak rreshta, i thatë. Për atë që e njihnim ne Mehmetin më bëri përshtypje kjo mënyrë komunikimi e nekrologjisë së tij. S’mund të pyesnim për më shumë. Jo vetëm që asnjë nuk prononcohej, por nëse thuhej një gjë nga selia e komitetit qendror të “PPSH”-së dhe nga zyra e shtypit të saj, nuk kishe të drejtë të kërkoje më shumë “si ndodhi, pse ndodhi” se atë e dinte partia dhe do të veproje siç ajo urdhëronte. Kjo reflektohej edhe në ekranin e televizorit.
Po për vdekjen e Enver Hoxhës, iu këshilluan se duhet të flisnit me hidhërim? Ju vetë ndiheshit i hidhëruar nga ajo humbje?
E kundërta ndodhi me vdekjen e Enver Hoxhës. Asgjë nuk u tha si orientim. I vetmi orientim, ishte ndarja e detyrave për të gjithë kolektivin e mbledhur në studion e madhe të “TVSH”. Mikrofoni në “Radio Tirana” dhe ekrani i “TVSH”-së, me urdhër nga lart mu la mua. Unë do të komunikoja çdo informacion që kishte të bënte me biografinë dhe ceremoninë në radio dhe në ekran.
E keni njohur nga afër Enver Hoxhën?
Po e kam takuar dy herë dhe të dy herët jam takuar në hollin e Kuvendit. Unë bëja në atë kohë pasqyrimin regjisorial të Kuvendit.
Cila ka qenë për ju dita më e vështirë në televizion?
Ishte edicioni qendror informativ. Atë natë lexoja një material të gjatë rreth 25 faqe të daktilografuara të Komitetit Qendror të “PPSH”-së lidhur me qëndrimin e Shqipërisë ndaj trazirave të vitit 1981 në Kosovë. Mund të them se ishte një ultimatum i Republikës së Shqipërisë ndaj politikës Jugosllave mbi shqiptarët e Kosovës. Diku në faqen e fundit më iku për pak sekonda zëri, por shumë shpejt e rimora veten.
Po propozimin për prezantimin e festivalit si e pritët?
Me shumë dëshirë. Atëherë isha student në “Akademinë e Arteve” për regjisurë. Ishte festivali i 19-të i këngës në Radio Tirana. Ky festival ishte si një ogur i mirë që hapi rrugën për prezantimin edhe të festivaleve të tjerë të këngës, të dekadave të Majit që organizoheshin çdo vit etj.
Çfarë nuk duhet të bënte absolutisht një moderator gjatë transmetimit në vitet e komunizmit?
(qesh pak dhe përgjigjet) Profesioni mbetet profesion si atëherë, edhe tani. Asgjë ndryshe nuk ka qenë dhe s’ka në punën tonë. Kush bënë mirë punën me parametra profesionisti, di të nuhasë shumë mirë destinën.
Ju kanë kritikuar ndonjëherë se keni dalë jashtë kornizave?
Jo, asnjëherë.
Cilën konsideroni si arritjen më të madhe të karrierës suaj?
Marrjen e çmimit ndë-rkombëtar ‘Lux Clarior’ në Assisi të Italisë në vitin 1999 për regjinë në dokumentarin “O Jeto”.
Si ndiheni sot në “Albanian Screen”?
Televizioni “Albanian Screen” është nga më të suksesshmit në tregun mediatik viziv. Krijuesit e tij janë tejet ambiciozë dhe kjo shihet qartë në prurjet e reja. Filmat artistikë janë nga më të shikuarit e ekraneve shqiptare. Programet e drejtpërdrejta do të thosha që janë një krenari mbarëkombëtare.
Jeni shprehur gjithmonë se familja është shumë e rëndësishme për ju. Na tregoni pak për fillimin... Si jeni njohur me bashkëshorten?
Kemi mbaruar të dy me bashkëshorten “Akademinë e Arteve” në të njëjtën periudhë shkollimi, por jo në vite të njëjta. Ajo në degën e muzikës, ndërsa unë në degën e dramës. Por njohja e drejtpërdrejtë ndodhi disa vite më vonë si për rastësi të fatit, në një rreth miqsh të përbashkët.
Duke qenë një njeri i njohur, ju ngacmonin vajzat atëherë?
Të qenit person publik si pjesë e profesionit tim, realisht më ka ndihmuar të krijoj simpati në njerëz të njohur e të panjohur, të kem fansat e mi, një privilegj ky që ma dhuronte ekrani.
A ju ka penguar puna që të përkushtoheni sa duhet në familje?
Përkushtimi ndaj familjes ka ecur paralelisht me angazhimet e mia profesionale pasi nuk ka vlerë suksesi i njërës pa tjetrën dhe anasjelltas. Profesioni dhe familja kërkojnë përkushtim maksimal, si sfidat bazale të jetës së njeriut.
Jeni një baba i rreptë apo një “baba shok”?
Mundohem t’i alternoj të dyja në varësi të situatave që krijohen në marrëdhëniet e mia me djalin dhe vajzën.
Keni thënë se do të donit të vendosnit vetë për fundin e karrierës tuaj... E mendoni?
Unë e mbaj fjalën e dhënë. Por jam ende larg saj.
Keni ndonjë plan ose ëndërr në profesionin tuaj që nuk keni mundur dot ta realizoni?
E kam shprehur edhe në një intervistë tjetër. Kam dëshirë të realizoj një film artistik.
Po në jetë?
E rëndësishme në jetë është të bësh, atë që ke mundësi të bësh.
No comments:
Post a Comment