Komiteti shtetëror për 100-vjetorin e Pavarësisë, në një mbledhje të para dy ditëve (me dyer të hapura) ka piketuar në hartën e qendrës së kryeqytetit vendet ku do të ngrihen një radhë monumentesh, të cilat do të shënojnë shekullin e mëvetësisë së shqiptarëve. Monumenti i Pavarësisë do të vendoset në Parkun Rinia, diku në krah të Ministrisë së Mbrojtjes. Shtatorja e Mbretit Zog, diku në krye të Bulevardit që mban të njëjtin emër. Shtatorja e Hasan Prishtinës, në sheshin “Paris”, ndërmjet rrugës “Mine Peza” dhe Rrugës së Durrësit. Shtatorja e Ismail bej Vlorës, pas një rishikimi të kërkuar nga Komiteti, do të vendoset në lulishten ku kryqëzohet Bulevardi “Dëshmorët e Kombit” me rrugën “Ismail Qemali”. Veç këtyre, kryeministri Berisha që kryeson Komitetin e 100- vjetorit, kërkoi edhe nderimin e figurave të Abaz Kupit, Muharrem Bajraktarit dhe Bahri Omarit.
Fakti se qeveria ka vendosur të nderojë aktorë të dorës së parë të historisë së Shqipërisë, është në kohën dhe vendin e duhur.Poashtu, fakti që emrat janë disa e jo një luzmë pa krye e fund, është në fund të fundit një shenjë e mirë, gjithashtu. Nuk do të duhej asesi që procesioni tashmë qesharak i dekorimeve të bëhej huq edhe te monumentet e shtatoret. Cilësia, ndër të tjera, nderohet e çmohet pikërisht pse nuk është sasi. Por në këtë përkorë të Komitetit nuk mund të mos shkëlqente me mungesën një emër monumental, për të cilin me sa duket, megjithatë jemi ende në kohë, nuk ka vend në listën e etërve themelues. Është fjala për Dom Nikollë Kaçorrin, ipeshkvin katolik të Durrësit, zv/kryeministrin e qeverisë së parë, si dhe një prej firmëtarëve të Deklaratës së Pavarësisë.
Nëse cilësinë e përcaktojmë edhe me anë të krahasimeve, mund të thuhet pa ngërç se Nikollë Kaçorri i rri fare mirë rendit të parë të burrave të mëdhenj ku qeveria ka futur Mbretin Zog, Ismail Qemalin dhe Hasan Prishtinën. Ai, pa ndonjë zoritje, edhe simbolikisht, edhe kulturalisht, pozicionohet më afër Panteonit Shqiptar, nëse do të imagjinonim një të tillë, sesa tri propozimet e tjera, megjithë respektin për ta, përkatësisht: Abaz Kupi, Muharrem Bajraktari dhe Bahri Omari. Ndoshta Kryeministri, ashtu si për monumentin e Kongresit të Lushnjës, i cili është propozuar të vendoset në qytetin ku u zhvillua takimi, ka ndërmend shtatore lokale për Kupin, Bajraktarin e Omarin. Imzot Kaçorri m’anë tjetër, e meriton shtatoren e tij në kryeqytet, dhe kjo për disa arsye. Ai përfaqëson atë kulturë oksidentale prej së cilës, në 45 nga 100 vite pavarësi, ne u ndamë përdhunshëm nga regjimi komunist. Gjithashtu, përfaqëson komunitetin e martirizuar të klerit katolik. Në fund, por jo më pak të rëndësishme, kryeministri Berisha duhet të gjejë dy pika përkitjeje me Imzot Kaçorrin. Nëse prifti katolik është firmëtar i Deklaratës së Pavarësisë, z. Berisha është firmëtar i themelimit të Partisë Demokratike, të parës forcë antikomuniste në vend dhe, padyshim, një nga ngjarjet kulmore që shenjojnë harkun e triumfeve përgjatë 100 vjetëve të Shqipërisë së mëvetëshme. Përveçse firmëtarë, ata janë edhe kolegë: njëri zv/kryeministër dhe tjetri kryeministër në kabinetet që kanë qeverisur këtë vend.
Për të mos thënë atë tjetrën, se, si potencë kulturore dhe idealiste, burra si Dom Nikollë Kaçorri i gjen vetëm te kisha (në kuptimin që janë ndër varre, për të shmangur çdo keqkuptim).
Një borxh gjithashtu ia kemi ne të Republikës së Re, Tenzotit të Republikës së Parë. Eshtrat ia sollëm prej jashtë, por jo me dinjitetin e merituar. Ajo karroca rakitike në aeroportin e Rinasit që tërhiqte çantën e zezë e të përzishme me eshtrat e Dom Nikollë Kaçorrit do të qe mirë, si shenjë e shëndoshjes sonë qytetare e patriotike, të shndërrohej në pedanë, mbi të cilën do të ngrihej shtatorja e numrit dy të Qeverisë së parë.
No comments:
Post a Comment