1, 2, 4, 8, 16,
mijë, miliona.
Çohu,
Mjaft!
Sytë në diell!
Deri kur do të rrish
i strukur, memec ?
Shfryj përgjumësh:
« Për çfarë bërtasin
vallë?
Kush guxon të
zhurmojë në mua si një zemër?»
Mëngjes,
mbrëmje, mbase.
E njëllojtë është
drita bardhoshe e qiellit.
Sa shekuj
kanë ikur,
dhe sa ditë ju
thërrmuan mbi largësinë...
Mendoj rrugët e
qumështit:
«Nuk është
shpërndarë pra mjekra ime e thinjur?»
Yjet bien.
Filloj të kthej
sytë.
Shikoj,
atje poshtë,
tokën e shpejtë !
Në zemër u zgjuan
zilira të harruara,
dhe truri
dembel
konstruktoi një
fantazi.
Tani
mbi tokë,
gjithçka duhet të
jetë e re.
Kundërmime
pranverore janë përhapur mbi fshatra.
Çdo qytet, mbase,
është ndriçuar.
Këndon një familje
me njerëz të gëzuar
Pushoni së thithuri
rrezet në letargji.
Pasomëni !
S’ka gjë nëse jeni
pa këmbë:
Pse do të donit t’i
bënit pis?!
As edhe pa galloshe
nuk ka nevojë në baltën tokësore.
Yje!
Pushoni
së thururi
kurorën e martirit
për tokën!
Një shkreptimë rozë.
Kush është atje
që me krahë
drejt tokës
shkëlqen?
Agimi ?
Ndal!
Jemi ende në rrugë.
Tani do të shtrihem
në një ylber,
Tani si një kometë
do ta gjarpëroj bishtin.
Pse kam nisur të
luaj me harkun?
Në fshirësen çfarë
gabimi fsheh unë?
U tregoj
botëve
shifrat
e një shpejtësie të
pabesueshme.
Shpirti,
prej kohës pa
strehë,
është i mbushur me
mendime
për ditë të largëta.
Shoh
Dromcat e
hemisferave tokësore:
Atje shtrihen
qytetet.
Zëra të veçantë
dallon veshi.
Në njëqind lëvizje.
«Mirëdita, plakush!»
Rrëshqet mbi asfalt.
Ndalet.
I çudit forca e
udhëtarit të qiejve
që ata s’e kanë.
Zëra:
«Shikoni,
Duhet të jetë
ngjyruesi
nga çatia.
Shumë urime!
Një punë shumë e
rëndë».
Përsëri
turma
është në mëshirë të
faktit,
dhe e rrokullis me
bujë ditën e vet
por ka, vallë
një fyt
që gumëzhin më fort
-më fort se
qytetibrenda
gumëzhimës së tij?
Kush do të kapë
gulçin shpërthyes të rrugëve!
Kush do të mund t’i
zgjidhë galeritë e tunelit!
Kush do t’i ndalë,
ndërsa në ajër
çajnë me avionë
blozën e ferrit!
Nëpër pjerrësinë e
ekuatorit
Nga Çikago
Nëpërmjet Tambovit
Rrokullisen rublat,
Duke shtrirë qafën,
Vrapojnë të gjithë,
lakmues
Duke goditur me trup
Male,
Dete,
Kalldrëme.
I drejton i njëjti
Tullac i padukshëm,
I pari mjeshtër
balloje të poteres tokësore.
Herë ka pamjen e një
ideje,
herë është i
ngjashëm me djallin,
herë shkëlqen si
Zoti duke u venitur brenda një reje.
Heshtni, filozofë!
Unë e di mirë
nuk diskutohetpërse
atyre u kanë dhuruar
burimin e jetës.
Për të grisur,
Për të zhubravitur
Ditët e fletëve të
kalendarit.
Të më vij keq për to
?
A u vjen keq për mua
atyre?
Kanë zhvatur rrugët,
Kopshtet,
Periferitë !
Jam një antikuar?
Provojeni!
Blej një thikë.
Dhe është e ëmbël të
ndjej
Që tashmë jam
Afër hakmarrjes,
ziej.
Ku shkoj,
Pse?
Nëpër të njëqindtën
rrugë
përpëlitem,
Si një zgjua
gumëzhitës njerëzor.
Sytë përshkojnë
hojëzat e dritareve,
dhe ndëshkim,
dhe largësi,
dhe turp ka për ta
në korrik.
Vitrina dhe dritare
shuan
qyteti.
Jam i lodhur dhe i
trishtë.
Dhe vetëm
Kasapi i përgjakur
perëndim
u çan barkun
kufomave të reve.
Shkoj duke bredhur
kot.
Një urë përralle.
E kaloj.
Dhe, me trazim të
tmerrshëm, qëndroj për të parë.
U ndala, e mbaj
mend.
Ishte ky shkëlqim.
Dhe kjo
atëherë
quhej Neva.
Ishte këtu qyteti.
Një qytet absurd,
○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
○ ○
dhe gjithë ngjyra.
Nostalgji,
Më e mprehtë,
përherë më e mprehtë.
Madhërisht ngrihet
një re,
më larg ndizet një
re
përherë më duket se
shoh
afërsinë
e një pamjeje
tokësore.
Jam shtrirë,
dhe kërkoj
midis pikave të
tjera
tokën.
Ja ajo!
Kam depërtuar.
Dalloj detet
Dhe malet në
klithmën e shqiponjës...
Përbri babai im.
Po ai.
Por më i rëndë nga
veshët,
dhe pak e ngrënë
në bërryl
uniforma e rojës së
pyllit.
Më xhindos.
I ka sytë
të ngulur në tokë.
Cili mendim është i
qartë për plakun e mjerë ?
Thotë zëulët:
«Në Kaukaz,
Mbase, është
pranverë».
Një kope pa trup
që trishtimi
shkon duke e
ndjekur!
Shpërthen zemërimi i
rrugaçëve.
Baba,
mërzitem!
Mërzitem, baba!
Me qiellin joshni
poetët budallenj,
Ju jeni dekoruar,
me medalje yjesh!
Diell!
Përse grafullon në
një mantel ?
E pandeh veten një
kardinal?
ndërtuar në një pyll
oxhakësh.
Në këtë qytet të
njëjtë
shpejt
do të fillojnë
netët,
qelqore
bardhoshe.
Për korrikun është
fundi.
Sapo ngrohet, bën
dritë.
Nxirret nga deliri
me një pëshpëritje zhbiruese.
Aty shihet kryqi i
një ambulance,
aty ndihet një e
shtënë.
Do të heshti,
përsëri, pastaj.
E di
Që një si unë
Nuk mund
të nxehet gjatë,
sigurisht,
e megjithatë është
kafshë
kur nuk janë mijëra
llamba,
por fytyra njeriu.
Ka qenë vallë një
tik i tillë?
Shoh që mbi shtëpi
në rrezik të
pjerrësisë
shkon me rrezet
grumbull i mbledh.
Zgjatem
por në mjegull ike,
nën hundë.
Dhe jam këtu përsëri
i heshtur, i
gozhduar.
Është ndarë turma e
dembelëve të mesnatës,
gati ndjej erën e
lëkurës,
gati frymëmarrjen,
gati zërin,
dhe më duket një
fantazmë
e rilindur
papritmas.
U vërsul,
duke u shkëputur nga
ajri.
Ishte pak për të
Të ishte vetëm!
U shkri në
procesion.
Zemrën e rilindur
shtyu rëndshim.
Përsëri torturat
tokësore më njohin.
Rroftë
përsëri -
Marrëzia ime!
Në të njëjtën mënyrë
llambat ishin mbërthyer.
Në mes të rrugës.
Të njëjta shtëpitë.
Në të njëjtën
mënyrë,
Në kamaren
Do skalitur
Një kokë kali.
«Kalimtar,
A është kjo nga
«Zhukovskij?»
Shiko,
si një fëmijë sheh
një skelet;
ç’sy!
Turret përpara.
Ka qenë
«Majakovskij» mijëra vjet:
ai qëlloi veten
këtu, mbi portën e së dashurës».
Kush qëlloi veten,
unë?
Do të shajnë shumë !
Krijo, o zemër, një
gëzim të shkëlqyer!
Fluturoj
në dritare.
Një zakon i qiejve.
Lart.
Përherë më lart,
një kat mbi tjetrin.
Ishte maskuar.
Shikoj prapa
mëndafshit:
Krejt njësoj,
e njëjta dhomë
gjumi.
Ka kaluar nëpërmjet
mijëra viteve
dhe është e re.
Shtrihesh,
Duke i kaltëruar
flokët me hënë.
Një minutë...
Dhe ajo që kishte
qenë hënë,
Zbuloi tullën e vet lakuriqe.
No comments:
Post a Comment