Dinamo, Ylli Ndroqi gati të marrë klubin

Ish-presidenti i Shkumbinit, Ylli Ndroqi, pronari i kompanisë “Ylldon”, por dhe i medias vizive “Ora News”, ka shprehur që të jetë ai pasardhësi i Besnik Sulajt në krye të bluve. Burime të besueshme bëjnë të ditur se Ndroqi, në një masë 99. 99 për qind, mund të jetë presidenti i bluve. Dhe duke qenë, edhe në krye të boksit profesionist shqiptar, si promotor i Kreshnik Qatos, Ndroqi, përveç futbollit, ka interes për të marrë dhe Palestrën pas selisë kryesore të kompleksit, për ta pasur në dispozicion të ringut shqiptar. Gjithsesi, këto janë fjalë nga burime të informacioneve që mund të duken të besueshme, ndërsa pritet që të ulet të diskutojë me të gjithë pjesëtarët e Dinamos, pse jo dhe me figurat e kësaj skuadre, për të gjetur më të mirën e mundshme për blutë. Ajo që duhet përshëndetur është fakti se tani kanë nisur interesimet e biznesmenëve për futbollin dinamovit. Dhe shumë shpejt mund të ketë konkretizime, por që nuk duhet harruar se më 2002-n, Delijorgjit i janë dashur të paktën dy muaj për të ardhur në krye të bluve./panoramasport/

Çiljeta Xhilaga Pse më pëlqejnë meshkujt me muskuj

Kush është Çili... Bukuroshja seksi që po përjeton dashurinë e dytë të madhe të jetës së saj dhe ëndërron të martohet brenda dy vjetësh. Jeta e saj në vështrimin e zilepsur të meshkujve dhe xhelozisë së femrave, shumë e tërhequr nga meshkujt e bukur dhe me muskuj...

Takimi me të u bë në një vend emblematik, ish-Blloku, aty ku dikur shumëkush ‘ndalohej’ të hidhte një gjysmë hapi. Por sot lokalet dhe baret janë mbushur me të rinj, adrenalina “high” e të cilëve, së bashku me tingujt ‘R&B’ që nxjerrin altoparlantët, e bën edhe më të zhurmshëm ambientin. Në njërin prej tyre, diçka i vështirë për t’u kapërcyer për shkak të tavolinave që kishin gllabëruar dhe trotuarin e këmbësorëve, arrij të shquaj lehtë fytyrën e saj, e mandej dhe qëndrimin karakteristik. Ishte krejt e vetme, duke më pritur në tryezën ovale të barit. Në bisedën paraprake që kishim bërë nëpërmjet telefonit portativ, në një kohë disi të kufizuar, kishim përcaktuar një bisedë disi ndryshe, larg shkarkimit të një “love story” a sentenca tangjente mbi artin e të kënduarit në përgjithësi. Mund të jetë shumë seksi për këdo mashkull, por ajo që u regjistrua në mendjen time gjatë kohës së intervistës, ishte pjekuria, atë që ajo e transmetoi krejt lirshëm, ashtu siç mund të këndojë edhe në skenë. Përmes detajeve, ku bën publike marrëdhënien me veten, politikën, liderin e preferuar, ndjenjën dashurore që e ka ‘pushtuar’ deri në raportin e saj me Zotin, ajo vjen krejt ndryshe. Një rrëfim pa kushte, i lirshëm dhe me nota reale, të asaj që ajo ka bërë për të qenë aty ku është sot. Në fakt, ajo është një zonjushë që mendon ndryshe për jetën, që është më e vendosur dhe e sigurt në synimet që i ka vënë vetes. Por, gjithashtu është një femër, e cila me maturi ëndërron martesën, familjen e pse jo, katër fëmijë dhe një jetë të shëndoshë në krah të njeriut ideal. Dhe kështu ajo shpërfaqet si një vajzë e lirshme e pa komplekse, që jepet për shoqërinë dhe miqtë e zemrës, e që nuk kursen asgjë në emër të dashurisë dhe jetës. Është ‘rebelja’ që nuk trembet para vështirësive dhe sakrifikon pa kurrfarë kompromisi që ëndrrat t’i kthejë në realitet. Çiltërsia që e shoqëron mund të jetë një nga dobësitë e saj, por që për 26-vjeçaren artiste, që nesër pretendon të jetë një politikane e zonja, ndoshta mundet të jetë një nga armët që do ta udhëheqë në këtë fushë. Sa u takon ndjenjave, duket se ka mbërritur në stacionin final. Shumë shpejt pritet të bashkohet me Princin e saj të Kaltër, për të cilin, ndonëse larg, nuk rresht së udhëtuari me linjat ajrore për të qenë pranë tij. Një marrëdhënie ende e re, por që i ka rrëmbyer zemrën Çiljetës. Aleksandri, djali 29-vjeçar nga Tirana që jeton në Angli, ka bërë që këngëtarja joshëse të zhvendoset çdo dy-tri javë atje për të qenë vetëm me të. Kjo marrëdhënie e re u bë publike vetëm pas tri javësh njohjeje mes çiftit. Këngëtarja ‘rrezikoi’ në emër të dashurisë duke bërë një tatuazh të madh në anën e djathtë me inicialet e emrit “princit” Aleksandër, ALX, dhe një dedikim “have a baby by me” (të kesh fëmijë me mua). Jo një kërkesë e drejtpërdrejtë nga ana e Çiljetës, edhe pse ajo i ka pikë të dobët fëmijët, por një dedikim për këngën e tyre të preferuar me të njëjtin titull të “Fifty Cent”. Duke parë dhe intensitetin e këtij raporti, mundet që Çiljeta të zhvendoset përgjithmonë në Angli, plane të cilat pritet të marrin një tjetër udhë për dy të rinjtë... lidhjen përjetë.

Çiljeta, ju dashuroni shpesh apo keni zemër të madhe?
Unë jam natyrë e dashur me të gjithë njerëzit që më rrethojnë, me shoqërinë... jo vetëm në lidhje me dashurinë. Më pëlqen të dashuroj shumë. Dashuria më bën të kem motiv në jetë. Nuk është se dashuroj shpesh. Njeriu një ose dy herë në jetë mund të përjetojë ndjesinë reale, atë të vërtetën. Unë e kam provuar një herë. Ndoshta kjo është dashuria e dytë që po jetoj dhe është akoma më e madhe se ajo e para. Mendoj se duke u rritur, fiton një pjekuri që të ndihmon dhe të lejon t’i mirëmenaxhosh jo vetëm ndjenjat, por të vësh në ekuilibrat e duhur çdo gjë që të rrethon. Andaj besoj se një njeri dashurinë e vërtetë e kupton në një moshë të pjekur. Aspak në një moshë 19 apo 20 vjeç, sa ç’e kam përjetuar unë lidhjen e parë. Ajo që po përjetoj me Aleksandrin uroj të jetë dashuria e vërtetë....

Jennifer Lopez nuk kursen sharmin në skenë

Muçiqi:

Nata i përkiste Scotty Mccreery por pavarësisht performancës së tij që doli fituese nuk ka mundur të konkurojë sharmin e Jennifer Lopez. Teksa po këndonte bashkëshorti i saj Marc Anthoni në shfaqjen “American Idol” ajo u kthye në rolin e një balerine që kërcente rreth tij. Teska lëvizte rrotull bashkëshortit Jennifer ka djersitur paparacët të cilëve u është dashur ta shkrepin shumë herë aparatin për të fiksuar format trupore të Jennifer e kryesisht të pasmet e saj. Çifti që është prej shtatë vitesh i martuar dha në fund një puthje të nxehtë në skenë. Në një moment Anthony i thotë diçka tek veshi bashkëshortes por ajo buzëqesh dhe i vendos dorën në gojë për ti thënë të mos fliste.

“Wembley”, legjenda pret finalen e gjashtë

Stadiumi "Ëembley" në Londër do të organizojë për herë të gjashtë një finale të Kupës së Kampionëve/Ligës së Kampionëve, kur do të mirëpresë dy skuadrat finaliste të këtij edicioni, Mançester Junajtidin dhe Barcelonën. Ky është rekord për një stadium.

Pesë finalet e kaluara janë zhvilluar në stadiumin e vjetër "Ëembley", ndërsa kjo do të jetë finalja e parë që do të zhvillohet në këtë impiant që pas rindërtimit në vitin 2007.

22 maj 1963: Milan – Benfica 2-1

AC Milan u bë skuadra e parë italiane që fitoi Kupën e Kampionevekur mundi Benfikan. Ndeshja u luajt në stadiumin "Ëembley" në prani të 45 mijë shikuesve.

29 maj 1968: Mançester Junajtid – Benfica 4-1

Dhjetë vite pasi skuadra e tij u shkatërrua nga tragjedia ajrore në Mynih, Mat Bisbi udhëhoqi Mançester Junajtidin drejt titullit të parë të Europës dhe sërish Benfika ishte skuadra që humbi në finale në "Ëembley".

2 qershor 1971: Ajaks – Panathinaikos 2-0

Dominimi i Ajaksit në Europë nën drejtimin e Johan Krojfit nisi në stadiumin "Ëembley", ku skuadra holandeze fitoi titullin e parë nga tri rresht sa i fitoi. Në finale në vitin 1971, Ajaksi u përball me skuadrën greke Panathinaikos.

10 maj 1978: Liverpul - Klub Bryzh 1-0

Liverpuli i udhëhequr nga trajneri Bob Paislej triumfoi në finale kundër skuadrës belge Klub Bryzh. Dalglish shënoi golin e vetëm në ndeshjen finale. Ai pati një detyrë të vështirë, pasi duhej të zëvendësonte ikonën e klubit, Kevin Kigan, që u transferua në Hamburg.

20 maj 1992: Barcelona – Sampdoria 1-0

Stadiumi "Ëembley" ishte me fat për Barçën. Në finalen e vitit 1992, Barcelona mposhti në kohën shtesë Sampdoria me rezultatin 1-0. Ronald Kuman shënoi golin e vetëm në këtë ndeshje.

PD kërkon 403 vota të kontestuara

SHKRUAN: Fejzi Braushi

Partia Demokratike i paraprin një vendimi të mundshëm negativ të Kolegjit Zgjedhor, lidhur me vlerësimin e votave të gjendura në kutitë e gabuara, të cilat e bën kandidatin e saj

Lulëzim Basha fitues të garës së Tiranës. Për këtë qëllim, ajo ka depozituar të enjten në mesnatë një kërkesë ankimore, me anë të së cilës godet vendimin e Komisionit Qendror të Zgjedhjeve, me anë të së cilit u shpall rezultati për Bashkinë e Tiranës dhe kërkon që në tabelën përmbledhëse të rezultateve të përfshihen dhe votat që do të dalin nga procesi i rivlerësimit të 403 votave të kontestuara gjatë numërimit nga GNV-të. Kjo është kërkesa e dytë që ka si objekt të saj goditjen e vendimit nr. 711, pasi në të njëjtën ditë me PD, të njëjtin vendim e ankimoi dhe PS, por natyrisht jo me të njëjtën përmbajtje.

Kërkesa

Në këtë proces dhe në fazën aktuale ku gjendemi, PD vlerëson se është e nevojshme të paraqesë kërkesën e saj në KQZ, për të shqyrtuar, rivlerësuar dhe rinumëruar, dhe për pasojë edhe të përfshihen në rezultatin e përgjithshëm të Tiranës, të gjitha votat e kontestuara në procesin e numërimit dhe vlerësimit fillestar të votave të hedhura për kandidat për kryetar të Bashkisë Tiranë, dhe që si rregull janë në zarfin e fletëve të votimit të kontestuara. Në kërkesën e tyre, demokratët kërkojnë këqyrjen, rivlerësimin dhe rinumërimin e fletëve të votimit, të administruara në zarfin e fletëve të votimit të kontestuara. Një gjë e tillë, sipas tyre, është e mundur të bëhet pasi në bazë të Kodit dhe praktikës së Kolegjit Zgjedhor, votat e kontestuara janë vota të caktuara dhe që mund të kërkohen të vlerësohen nga një subjekt politik. Gjatë procesit zgjedhor të datës 8 maj në zonën zgjedhore, Bashkia Tiranë, këto fletë votimi në këto qendra, si rregull, janë veçuar dhe janë futur në zarfin përkatës të fletëve të votimit të kontestuara, ndaj PD vlerëson se është plotësisht e mundshme që ato të merren dhe të rivlerësohen. “Aktualisht, ne vlerësojmë se në këtë fazë është me vend dhe me rëndësi për t’i shtuar legjitimitetin dhe besimin e duhur publik procesit zgjedhor në Tiranë, që edhe këto vota të kontestuara dhe të identifikuara për kandidat të Bashkisë Tiranë të merren, të këqyren, të vlerësohen, rinumërohen dhe reflektohen në rezultat për kryetarin e Bashkisë Tiranë. Kjo mundësi është tërësisht ligjore. Këto vota janë në cilësinë "vota të cilat mbartin mëdyshje", pavarësisht se ato i janë nënshtruar vendimmarrjes respektive të KZAZ-ve, të njësive bashkiake të Tiranës dhe rezultati i vlerësimit të tyre është përfshirë në tabelë”, - thuhet në këtë kërkesë.

Provat

Kërkesën e tyre, demokratët e shoqërojnë dhe me një aneks të veçantë që ka të bëjë me provat mbi të cilin lindin dyshimet për të bërë hetimin e nevojshëm administrative të këqyrjes dhe rivlerësimit të fletëve të votimit të kontestuara. Ndaj bashkëlidhur me kërkesën ata paraqesin dhe një tabelë me numrat e KZAZ-ve dhe qendrave të votimit, të cilat pretendohet se kanë fletë votimi të kontestuara. Në aneks jepen KZAZ-të përkatëse, numri i qendrës së votimit dhe shënimet përkatëse në faqen e procesverbalit të librit të Protokollit të Mbledhjeve të KZAZ-së. Në total bëhet fjalë për rivlerësim të vetëm 403 votave të gjendura në 26 kuti votimi. Në këtë kërkesë ankimore, PD evidenton se nuk kërkon këqyrje/rivlerësimi/rinumërim të fletëve të votimit në të gjitha ato qendra votimi ku ka të dhëna të dokumentuara se ka vota të kontestuara, për shkak se janë gjendur me kundrafletën bashkëngjitur. Siç argumentohet në këtë kërkesë, PD sqaron se fleta e votimit me kundrafletë nuk mund të konsiderohet e pavlefshme, pavarësisht përcaktimit ligjor, kjo pasi një gjë e tillë ka ardhur nga defekte në menaxhim dhe punën e administratës zgjedhore të nivelit të parë, dhe aspak për shkak të shprehjes së paqartë të vullnetit nga ana e zgjedhësve. “Ne gjykojmë se mangësitë e administrimit e procesit nga komisioneve zgjedhore përkatëse nuk mund dhe nuk duhet të zhvlerësojnë votën e shprehur qartë në datën 8 maj 2011 për kandidatin për kryetar bashkie të zonës zgjedhore Tiranë”, - thuhet në kërkesë. Kërkesa e PD-së ashtu si dy kërkesat e PS-së për rezultatin e Tiranës janë hedhur dje në short duke përcaktuar relatorët, ndërsa sot do të bëhet dhe relatimi dhe caktimi i datës së shqyrtimit të tyre në seancë.

O fitues, o s’ka!- kjo nuk është e mençur

Kukan: Për çdo paqartësi trokisni në dyert e Komisionit të Venecias

* Marrë nga Radio DW

Eduard Kukan, kryetar i delegacionit të Parlamentit Europian për Europën Juglindore, sugjeron asistencën e Komisionit të Venecias ndaj Kolegjit Zgjedhor nëse kanë paqartësi në marrjen e vendimeve lidhur me votat e kontestuara apo të hedhura në kutitë e gabuara. Kukan, në një intervistë për Dojçe Vele, duke folur për situatën pas-zgjedhore, është shprehur se tensionimi i situatës do të sillte efekte negative për Shqipërisë. Sipas tij pritet një sjellje e përgjegjshme e politikanëve në mënyrë që një gjë e tillë të kapërcehet.





A ka garanci që vendimi i Kolegjit Zgjedhor për fituesin e zgjedhjeve bashkiake në Tiranë të jetë profesional dhe i pavarur nga ndikimi i politikës? Drejtësia e kapur nga politika është një nga mangësitë e sistemit demokratik në Shqipëri, e vënë në dukje në Progres Raportet e KE. Po tani si mendoni se duhet të veprojë Kolegji Zgjedhor?



Kukan: Ekspertë ligjorë dhe ekspertë të Kolegjit Zgjedhor duhet të marrin vendime të mbështetura në ligj dhe nëse ata kanë paqartësi, mund t' u drejtohen institucioneve ndërkombëtare, ndofta Komisionit të Venecias, që ka profesionistë të vërtetë. Ne po i bëjmë thirrje këtij Kolegji të ndjekë procedura profesionale, transparente dhe të marrë vendime të pavarura nga politika. Baronesha Ashton dhe Komisioneri Fyle dolën me një deklaratë të përbashkët në fillim të kësaj jave, ku u kërkuan partive vetëpërmbajtje, pasi procesi zgjedhor nuk ka përfunduar, dhe Kolegji Zgjedhor pritet të marrë vendimet e tij. Mendoj që institucionet ndërkombëtare mund të ndihmojnë në garantimin e marrjes së vendimeve nga Kolegji Zgjedhor, vendime që duhet të jenë në përputhje me ligjin dhe të pavarura.



Si do ta karakterizonit situatën politike në Shqipëri? Ju ishit në krye të delegacionit të Parlamentit Europian, që vëzhgoi sesi shkoi dita e zgjedhjeve, 8 Maji, dhe sapo keni raportuar në Komisionin e Politikës së Jashtme të këtij Parlamenti gjetjet dhe përshtypjet tuaja?



Kukan: Përshtypja e delegacionit të Parlamentit Europian për ditën e zgjedhjeve, 8 majin, ishte që ajo shkoi në përgjithësi mirë, qetë, pati disa parregullsi, por jo të ndonjë rëndësie dramatike. Zhvillimet, që pasuan ditën e zgjedhjeve, krijuan probleme vetëm në Tiranë, pasi si në pjesë të tjera të vendit këto probleme nuk u shfaqën. Ato u krijuan, kur KQZ mori vendimin që të përfshinte në numërimin e votave edhe ato fletë votimi të hedhura gabimisht jo në kutinë e votimit për kryetarin e bashkisë, po në kuti të tjera. Opozita e kundërshtoi këtë vendim të KQZ, duke organizuar protesta dhe demonstrata. Vendimi i KQZ preku integritetin e procesit zgjedhor. Shkurt, situata aktuale në Shqipëri është e ngjashme me atë të pas zgjedhjeve parlamentare të 28 qershorit 2009. Them kështu pasi në thelbin e kësaj situate, të krijuar pas ditës së votimeve, qëndron përsëri mungesa e vullnetit politik, apo paaftësia e drejtuesve politikë, për t'u përfshirë në një dialog të vërtetë, për të gjetur zgjidhje konsensuale të situatës, për të kapërcyer diferencat në qëndrime dhe arritur kompromisin, marrëveshjen që mund të sigurojë funksionimin e institucioneve demokratike. Procesi zgjedhor nuk ka përfunduar ende, por zhvillimet post- elektorale tregojnë se ka mosmarrëveshje të thella mes partive politike, të cilat shkaktojnë tensione të larta politike dhe çojnë në kërcënimin nga ana e opozitës për të bojkotuar përsëri aktivitetet e parlamentit, gjë që nuk është normale në një shoqëri demokratike, e cila duhet të mbajë gjallë dialogun e vërtetë politik dhe t' i zgjidhë problemet përmes tij.



Zgjedhjet lokale të 8 Majit janë parë nga BE si testi kryesor, që do të tregojë progresin në ecurinë demokratike të Shqipërisë. Situata, që sapo përshkruat, krijon idenë se ky test nuk u kapërcye. Sa e dëmton prishja e integritetit të procesit zgjedhor procesin e integrimit europian të Shqipërisë?



Kukan: Shumë seriozisht dhe me përgjegjësi them që e dëmton shumë Shqipërinë dhe sidomos dëmton rëndë interesat e njerëzve.



Z. Kukan, a i druheni opsionit të destabilizimit të vendit, radikalizmit të situatës, përmes mosnjohjes së institucioneve dhe përshkallëzimit të protestave të opozitës në nivel kombëtar?



Kukan: Nuk është një qëndrim i mençur politik të bësh deklarata për ultimatume, apo paralajmërime për “ mosbindje qytetare”. Këto deklarata dhe paralajmërime nuk janë në linjë me vetëpërmbajtjen, që Baronesha Ashton dhe komisioneri Fyle u kërkuan partive politike të Tiranës. Të bësh deklarata se unë jam fituesi dhe nëse jo, do të organizosh protesta dhe demonstrata, mendoj se nuk është përqasja e duhur politike.



Çfarë shpresash keni që kjo të mos ndodhë dhe situata të normalizohet?



Kukan: Politikanët nuk mund të shprehin shpresa. Shpresa është një nocion shumë abstrakt. Pres që politikanët e Tiranës të sillen në mënyrë të përgjegjshme dhe në interes të vendit.

Pornostarja: Takimet e mia me Dominique Strauss-Khan në klubin e striptizmit

Një aktore italiane e filmave pornografik ka pohuar se ka patur një ndjesi shumë pozitive për ish-shefin e Fondit Monetar Ndërkombëtar Dominique Strauss-Khan pas takimit me të në një klub striptizmi. 38 vjeçarja Natasha Kiss e cila ka luajtur në shumë filma erotikë, tha se Strauss-Khan ishte një njeri i sjellshëm dhe xhentil duke e kujtuar vetëm pozitivisht në çdo element. Ajo sqaroi se si e kishte takuar për herë të parë në një klub striptizmi në Paris dhe se si kishte cilësuar me nofkën “Ghengis Khan” duke ju referuar shekullit të 12 dhe një perandori të luftës në Mongoli. Aktorja emri i vërtetë i së cilës është Michele Conti e përshkruan takimin me Strauss-Khan në një intervistë në të përditshmen italiane “Corriere Della Sera”. Ajo tha se “kam menduar gjatë për të folur. Kur e pashë në faqet e gazetave dhe televizion, i trajtuar më keq se një vrasës, vendosa se duhet të flas”. Ne, vijoi ajo, u takuam në një klub striptizmi katër apo pesë vite më parë. “Ai më shtrëngoi dorën dhe shumë qartë më tha emrin e tij. E quajta Genghis Khan, e vetmja diferencë prej asaj kohe me tani janë flokët më të thinjura. Ai ishte në klub si çdokush tjetër, ai kërkonte të pinte, të kërcente dhe nëse ndjehesh ashtu mund të shkosh me dikë. Në Paris, si kudo në botë, ju mund të zgjidhni në ndonjë moment të flirtoni, jo si në Itali”, rrëfen vajza. Kur u pyet nëse Strauss-Khan kishte nisur të flirtonte me të, Kiss e cila ka shkruar në faqen e saj të internetit se “seksi është arsyeja e vetme për të jetuar” tha se “ai ishte shumë i ëmbël. Unë isha me miq dhe ai ishte me miqtë e tij”. “Ai u përpoq të tërhiqte vëmendjen e një gruaje të vjetër por ajo i dha një shikim që la të kuptohet se nuk ishte e interesuar ndaj ai thjesht buzëqeshi dhe u kthye pas saj. U përpoq me disa të tjera por pa fat. Ajo çka më tërhoqi mua tek ai ishte fakti se ishte shumë i sjellshëm pavarësisht detyrës së lartë që kishte. Vajza e cila ka shkruar në faqen e saj të internetit se bën filmat porno për pasion e jo vetëm për para dhe se i pëlqen seksi ekstrem tha se “nuk mendoj se ishte tipi që ishte i uritur për femra siç kërkojnë ta bëjnë të tjerët tani. Ai ishte xhentil, i edukuar. Unë isha në Paris një javë dhe shkova në atë lokal çdo natë ndërsa ai erdhi tre katër herë. Një mbrëmje ai erdhi shumë vonë, ne biseduam për pak dhe u larguam të gjithë në shtëpi për të fjetur. Dominique nuk kishte nevojë të sulmonte një femër. Nëse ai e dëshironte mund të paguante apo të bënte si në Paris duke shkuar në një klub nate e të kënaqej”, u rrëfye Kiss Ajo ka bërë pesë filma pornografik dhe tanimë është drejtoreshë. Ajo u dominua në vitin 2004 për një çmim në festivalin e filmave erotikë në Barcelonë ndërsa javën e shkuar u thërrit në prokurori për të dëshmuar pasi dyshohej se në vitin 2006 ajo kishte furnizuar Strauss-Khan me prostituta kur kandidonte për President të Francës.

The Most Dangerous Cities in America

Earlier this week, the FBI trumpeted the news that violent crime dropped 5.5% in 2010 while reported property crimes fell 2.8% during the depths of the worst economic slowdown since the Great Depression. The news, though, is far from positive.

Though most regions of the U.S. saw declines, the Northeast saw an increase in murders (8.3%), forcible rapes (1.4%) and aggravated assaults (0.7%). Why that region was affected by crime more than others isn't clear. Perhaps it was because of the grinding poverty found in some of the area's cities and their high cost of living.

The Police Executive Research Forum polled 233 local law enforcement agencies in 2009, and found that the link between poverty and crime was inextricable. A prolonged recession would only make matters worse, the research showed. After reviewing the data, PERF Executive Director Chuck Wexler told Reuters, "We are not saying there is going to be a crime wave, but we are saying this is a wake-up call and we anticipate the situation will continue to deteriorate."

A 24/7 Wall St. review of 2010 FBI crime data shows violent crime rose in several of the largest and poorest cities in the U.S., particularly those which have been in decline for some time. Even when crime rates dropped, older urban areas still had more violent crime than other cities. Philadelphia, Cleveland, Buffalo and Hartford finished high on the FBI's list but failed to make the final 24/7 Wall St. ranking.

The crime problem is not completely explained by crimes committed. Police forces are supposed to keep crime rates down, but officers have begun to disappear from the streets of some large cities. Pontiac, Mich., part of the corridor of high crime cities that runs from Detroit to Flint, recently turned over its police operations to the sheriff's office of Oakland Country, where Pontiac is located. Old industrial towns need to cut costs as populations fall and tax receipts recede, but the money trouble almost makes it certain that criminal activity will grow because it is mostly unchecked.

24/7 Wall St. looked at the ten most crime-plagued cities in the U.S. with populations of more than 100,000. We used a measurement of crimes per thousand people which is part of the new FBI database to determine the order. We compared these figures to unemployment rates and median income. The recession may have ended, but crime has not eased in these troubled cities nor will it anytime soon.

Our list is dominated by towns like Detroit, New Haven, and Baltimore. Parts of these cities are fortresses of crime. Much of the violent crime in Detroit is committed in the old Palmer Avenue section of the city, which is far from the shiny skyscrapers where GM has its headquarters. Baltimore's Front Street neighborhood is a world away from the new office towers of companies like financial giant T Rowe Price on Pratt Street. The crime-plagued Lamar Avenue section of Memphis is also far from the city's ritzy neighborhoods.

Unemployment will inevitably improve in these cities. The most hard-hit sections, however, may never completely recover. They failed to do so after the last economic upswing -- and the one before that. Some part of all the cities on this list will be home to high levels of violent crime permanently. And, if the money used to keep police on the streets falls in most of these municipalities, containing the problem to a few neighborhoods will be hard. It would be nice to believe that criminals sit out a recovery, but they don't.

These are America's 10 Most Dangerous Cities:

1. Flint, Mich.

Population: 109,245
Violent Crime Per 1,000: 22
2010 Murders: 53
Median Income: $27,049 (46.1% below national average)
Unemployment Rate: 11.8% (2.8% above national average)

The number of violent crimes committed in Flint increased for all categories considered for this list between 2009 and 2010. Perhaps most notably, the number of murders in the city increased from 36 to 53. This moves the city from having the seventh highest rate of homicide to the second highest. The number of aggravated assaults increased from 1,529 to 1,579, a rate of 14.6 assaults per 1,000 residents, placing the city in the No. 1 rank for rate of assaults. Flint police chief Alvern Lock stated late last year that he believed the city's violence stemmed from drugs and gangs. Flint has a relatively small median income of about $27,000 per household. The city also has a poverty rate of 36.2%.

2. Detroit

Population: 899,447
Violent Crime Per 1,000: 18.9
2010 Murders: 310
Median Income: $26,098 (48% below national average)
Unemployment Rate: 12.7% (3.7% above national average)

The city crippled the most in America's post-industrial era is almost certainly Detroit. The Motor City has suffered from high rates of unemployment, homelessness, and crime. The city has one of the ten highest rates for three of the four types of violent crime identified by the FBI. Detroit has the sixth highest murder rate, the fifth highest robbery rate, and the second highest rate of aggravated assault. In 2005, a major reorganization of the city's police department took place after a federal investigation identified inefficiencies within the system. According to an article in The United Press, opponents of Detroit Mayor David Bing called for further intervention by the Justice Department in several shootings that occurred last year.

3. St. Louis

Population: 355,151
Violent Crime Per 1,000: 17.5
2010 Murders: 144
Median Income: $34,801 (30.7% below national average)
Unemployment Rate: 9.3% (0.3% above national average)

Violent crime in St. Louis fell dramatically between 2009 and 2010, and has decreased since 2007. Despite this, crime rates remain extremely high compared with other cities. In 2010, the city's murder rate and rate of aggravated assault were each the third worst in the country. With regards to both violent and nonviolent crime, St. Louis was rated the most dangerous city based on FBI data released six months ago. As of December 2010, the murder rate in St. Louis was 6.3 times that of the state of Missouri. The city's gunshot murder rate for residents between 10 to 19 years old is also the second highest in the country, behind only New Orleans, according to the U.S. Centers for Disease Control and Prevention.

4. New Haven, Conn.

Population: 124,856
Violent Crime Per 1,000: 15.8
2010 Murders: 22
Median Income: $38,279 (23.8% below national average)
Unemployment Rate: 9.6% (0.6% above national average)

New Haven has historically had the highest rate of violent crime on the east coast. The impoverished, crime-ridden parts of the city stand in stark contrast to affluent Fairfield county to the West, and elite Yale University, which is located within the city itself. The number of murders in the city doubled last year. New Haven has the eighth highest rate of robbery and the fourth highest rate of assault in the U.S. The New Haven Police Department is considering adding cameras at every intersection in one of the neighborhoods where shootings are the most common.

5. Memphis, Tenn.

Population: 673,650
Violent Crime Per 1,000: 15.4
2010 Murders: 89
Median Income: $34,203 (31.8% below national average)
Unemployment Rate: 9.9% (0.9% above national average)

Memphis has high rates for all the violent crimes considered for 24/7 Wall St.'s rankings. It has the sixth highest rate in the country. Incidents of violent crime in the city dropped slightly less than 15% between 2009 and 2010 though. Memphis Mayor AC Wharton attributes this decrease to Operation Safe Community, a citywide plan developed in 2005. The plan consists of a number of strategies meant to increase crime prevention, through toughening punishments for criminals, and the effectiveness of the city's legal system, through changes such as expanding court programs so that they operate consistently and at full capacity.

6. Oakland, Calif.

Population: 409,723
Violent Crime Per 1,000: 15.3
2010 Murders: 90
Median Income: $51,473 (2.4% above national average)
Unemployment Rate: 11% (2% above national average)

Oakland's violent crime dropped about 5.5% between 2009 and 2010, from about 6,800 to 6,260. The city nevertheless has the tenth-highest rate of rape, the ninth-highest murder rate, and the second highest robbery rate in the country. In 2010, there were 7.12 robberies for every 1,000 Oakland residents. According to an article in the San Francisco Chronicle, Mayor Jean Quan has attempted to combat break-ins and theft by creating programs to keep potential wrongdoers off the streets by starting late-night basketball programs. It it unclear if these policies have worked.

7. Little Rock, Ark.

Population: 192,922
Violent Crime Per 1,000: 15.2
2010 Murders: 25
Median Income: $38,992 (22.3% below national average)
Unemployment Rate: 6.8% (2.2% below national average)

Little Rock has one of the highest rates of aggravated assault and forcible rape in the country. Since 2009, reported assaults has increased while reported forcible rapes have decreased. According to Lt. Terry Hastings of the Little Rock Police Department, quoted by local station FOX16, Little Rock was "down almost 12 percent across the board on crime" in 2010. This may be accurate for many crimes, and especially nonviolent crimes, however, according to FBI data, violent crime increased from 2009 to 2010.

8. Baltimore

Population: 639,929
Violent Crime Per 1,000: 14.6
2010 Murders: 223
Median Income: $38,772 (22.7% below national average)
Unemployment Rate: 7.4% (1.6% below national average)

Baltimore had the eighth-highest rate of violent crime per capita in 2010 among cities with 100,000 or more residents, and the second-highest east of the Mississippi. The number of violent crimes has dropped slightly in the past year -- from 9,600 to 9,300 -- but the Maryland city has some of the worst rates of dangerous offenses in the country. This includes the tenth-worst aggravated assault rate -- and the fourth-worst murder rate in the country.

9. Rockford, Ill.

Population: 156,180
Violent Crime Per 1,000: 14.5
2010 Murders: 20
Median Income: $36,990 (26% below national average)
Unemployment Rate: 13.3% (4.3% above national average)

Rockford has unusually high violent crime rates for a city of its size. Most notably, the city has the fourth highest rate of aggravated assault in the country, with 10.5 cases for every 1,000 citizens in 2010. During the same period, 20 murders occurred, almost double the number in 2000. Quoted by the Rockford Register Star in 2007, Winnebago County Sheriff Dick Meyers said that he believed the city's "location worked against [it,]" as Rockford receives traffic from the drug markets in Madison, Chicago, and Milwaukee, resulting in heightened rates of violence.

10. Stockton, Calif.

Population: 292,047
Violent Crime Per 1,000: 13.8
2010 Murders: 49
Median Income: $45,730 (8.9% below national average)
Unemployment Rate: 18.4% (9.4% above national average)

With a jobless rate of 18.4%, up from 18.1% a year ago, Stockton, California has one of the worst unemployment problems in the country. The huge percentage of unemployed residents may have contributed to horrible crime rates in the city, which is located 40 miles east of Oakland and San Francisco. Stockton was rated one of the most miserable cities to live in the country by Forbes in March, 2010. Violent crime was one of the chief measurements for its ranking. Of the 267 cities with populations over 100,000, Stockton has the 27th highest number of murders per 1,000 people and the 12th most aggravated assaults per 1,000. Last year, recognizing the crime problems in the city, the state temporarily diverted hundreds of California Highway Patrol officers to aid the city's overwhelmed police department

Rezultati i Tiranës, beteja shkon te 8 anëtarët e Kolegjit Zgjedhor

Të gjithë sytë janë drejtuar te togat e teza të Kolegjit Zgjedhor

Burimi: Ora News

Tashmë që KQZ ka dhënë vendimin për Bashkinë e Tiranës duke shpallur si fitues kandidatin e Partisë Demokratike Lulzim Basha, beteja ligjore ka kaluar në Kolegjin Zgjedhor në Gjykatën e Apelit. Të gjithë sytë janë drejtuar te togat e teza të Kolegjit Zgjedhor. Por cilët janë 8 anëtarët e përzgjedhur të Kolegjit Zgjedhor? Dhurata Haveri, gjyqtare në Gjykatën e Apelit për Krimet e Rënda, Tiranë, Tom Ndreca, gjyqtar në Gjykatën e Apelit Tiranë , Astrit Kalaja, gjyqtar në Gjykatën e Apelit Shkodër, Entela Prifti, gjyqtare në Gjykatën e Apelit Korçë, Meriban Mullai, gjyqtare në Gjykatën e Apelit Korçë, Sashenka Jonuzi, gjyqtare në Gjykatën e Apelit Vlorë, Petraq Dhimitri, gjyqtar në Gjykatën e Apelit Durrës dhe Marie Qirjazi, gjyqtare në Gjykatën e Apelit Gjirokastër janë togat e zeza që me vendim të Ministrisë së Brendshme do të ruhen nga një badigard i repartit të sigurisë, RESI, deri në përfundimin e seancave gjyqësore në Kolegjin Zgjedhorë. Badigardi si dhe një automjet do të shoqërojnë gjyqtarët për arsye sigurie, deri në përfundim të shqyrtimit të çështjeve. Kështu pas përfundimit të procesit zgjedhor dhe të numërimit të votave, dita e enjte do të startojë edhe maratonën e seancave gjyqësore nga ku me të goditurën e çekicit nga dora e gjyqtarit, do të dalë edhe fituesi për Bashkinë e Tiranës.

PS, e vetmja turmë

PS, e vetmja turmë

22:30, May 18, 2011 by Pafragje under: Politikë | No Comments

Vjen momenti kur veprimet duhen përcaktuar me fjalë të vërteta. Është e domosdoshme që fraza të zhvishet në funksion të thelbit.

Ajo që ndodhi dje në oborrin e institucionit të komisionit zgjedhor, ishte e tmerrshme. Deputetët e Partisë Socialiste ngjanin si palaço në cirk. Të gjithë me këmisha të zbërthyera, me sy të egërsuar që kacavirreshin mes policëve për të hyrë brenda komisionit, ku po zhvillohej mbledhja për të vlerësuar votat e kontestuara. Pamje e mjerueshme, duke lënë mënjanë estetikën, burra shtatzënë në kangjella po kërkonin të dhunonin institucionin e KQZ. Militantët e tyre, që i shoqëronin në këtë masivitet primitiv, për herë të parë dukeshin më të qytetëruar se vetë deputetët.

Këta deputetë, të cilët përfaqësojnë sovranin në Parlament, që japin deklarata për shtyp dhe ku shoqëria i dëgjon pasi i ka votuar, pikërisht këta dje kërkonin të dhunonin ligjin. Një situatë kaq absurde, dje superoi çdo limit që të çon në tolerancë. Këta deputetë, dje bënë thirrje që populli të mblidhet në revoltë popullore se po manipulohet rezultati i zgjedhjeve lokale. E përsëritur me mijëra herë kjo thirrje, që nga zgjedhjet e 28 qershorit 2009, duket se bie vetëm në veshët e Partisë Socialiste. Ashtu si më parë, duhen vetëm 100 vetë për të krijuar zhurmë, për të dhunuar institucionet e shtetit, duhen vetëm 100 njerëz për të shqetësuar një vend të tërë.

Pritej dhe ishte parashikuar lehtësisht kjo situatë, por vetëm se ankthi që ka kapluar PS këtë radhë erdhi para kohe dhe u demonstrua para kohe. Rezultati akoma nuk është certifikuar.

PS me sjelljen e saj është ngjitur si sëmundje kokëfortë në trupin e shoqërisë. Çdo ditë sjell shqetësim, çdo ditë destabilitet, çdo ditë thirrje që më keq do të jetë nesër, çdo ditë në përpjekje për të dobësuar vendin dhe njerëzinë e tij. Vallë ç’duhet të ndodhë që kjo sëmundje të kurohet?

Bisedimet mes maxhorancës dhe opozitës?…

Jo, sepse janë refuzuar dhjetëra herë nga ana e PS. Transparenca, edhe kjo nuk merret në konsideratë. Dje mbledhja e Komisionit Qendror Zgjedhor ishte në sytë e të gjithëve. E monitoruar me kamera, “live” në të gjitha televizionet, të pranishëm përfaqësues të Partisë Socialiste. Por jo, edhe kjo nuk është e mjaftueshme.

Për PS, e mjaftueshme do të ishte vetëm fitorja, në kundërshtim me ligjin, me Kodin Zgjedhor, në kundërshtim me të gjithë dhe gjithçka. Vetëm ajo do të qetësonte PS. Tashmë konsiderohet e zakontë kjo sjellje dhe kjo luftë për pushtet me të gjitha mjetet, duke flijuar edhe popullin, edhe demokracinë e ndërtuar me copëza. Kurse e pazakonta pritet të ndodhë. Mbase PS arrin të arsyetojë, të respektojë ligjin, të respektojë shtetin, qytetarët e tij, të respektojë sistemin në të cilin bën pjesë.

Por pavarësisht thirrjeve të ambasadorëve në Tiranë, Arvizu, Sequi, Vorfarth, Partia Socialistë nuk reagon. Dje edhe Komisioni Evropian bëri thirrje për të respektuar ligjin, por përsëri asgjë. Deputeti i PS Gramos Ruçi foli ashtu, ashpër si gjithmonë, ku kërkoi revoltë popullore. Të cilën e kërkon të ndodhë me pahir, pasi populli thjesht po pret rezultatin nga institucioni përkatës.

Rënia e PS

Brenda një viti Partia Socialiste po shërben në rënien e saj. Në këtë rënie duket se ka vetëm një fund, të afërt, atë të liderit. Dje mbasdite, vetë kryetari i PS, Rama, i përhumbur në zemëratë dhe urrejtje pse numërohen votat një për një, lëshoi përsëri thirrje për revoltë kundër institucioneve të shtetit demokratike. Kjo situatë konfliktesh sigurisht që nuk mund jetojë në vazhdimësi. Kërkohet një zgjidhje, jo vetëm nga maxhoranca, por edhe nga ndërkombëtarët. Aktualisht, alternativat janë shteruar sepse Partia Socialiste nuk pranon asnjërën. Zgjidhja është vetëm një, lider i ri për PS. Radikalizmi i tij ka dobësuar aq shumë të Majtën, ku duket se vetëm disa eksponentë të saj, pjesë e Mendimit Ndryshe, arsyetojnë. Pjesa tjetër është turmë e udhëhequr nga Edi Rama. Ky investim në rënien e PS vjen nga interesat personale të vetë liderit: ambicia për kryeministër, dhe varësia ndaj bashkisë. E para është në plan, por e dyta është e domosdoshme për ekzistencën e liderit. E gjithë ajo bandë e PS, e shndërruar tashmë në të vetmen turmë në shoqëri, pa bashkinë e Tiranës do të shpërbëhej. Pak nga pak, liderin e PS do ta braktisinin edhe më të devotshmit, sepse bashkia është unaza e unitetit të tyre. Janë paratë, korrupsioni dhe aferat e krijuara në rendin e telefonit të prishur. Kjo turmë, që çdo ditë çirret për drejtësi, në fakt është një ulërimë për të mbajtur gjallë frymën e fundit që i bashkon: bashkia e Tiranës. Ushqimi i tyre i përditshëm kanë qenë taksat e popullit, pallatet e ngritura mbi teorinë e 20 përqindëshit, etj. Ky ushqim paskëtaj, pas rezultatit të certifikuar, do të kërkojë djersë të përditshme, punë. Kjo është plaga e vetme për të cilën qan lideri dhe turma e tij, ky është motivi i asaj dhune dje ndaj ligjit dhe institucioneve.

Por ka edhe diçka pozitive në këtë përçapje të dhunshme. Kjo sjellje e përsëritur kundër ligjit shërben që të mos merret seriozisht budallëku. Secili shikon dhe kupton se mbi ligjin, mbi sovranitetin e votës, nuk mund te jetë as turma, pjesa më e frikshme e shoqërisë. /Agon/

Shqipëria e Erion Braçes.

Shkruan:
Bardh Frangu

Shoh në facebook një shqetësim të albanologut suedez Ullmar Qvick, i cili që nga Skandinavia përcjell zhvillimet e fundit në Shqipëri, që kanë të bëjnë me zgjedhjet e fundit. Miku i shqiptarëve ka mbetur i habitur me sjelljen e deputetëve socialistë. Pamjet brenda dhe jashtë KQZ-së i ka vlerësuar si një cirk. Qvick ka konstatuar se sjelljet e politikanëve shqiptarë në vendin e tij do të përbënin skandal të njëmendët dhe si të tillë këta politikanë nuk do të kishin gjasa të vazhdonin me politikë.

Sigurisht që albanologu Ullmar Qvcik ka dashur që nëpërmjet facebook-ut të ndajë shqetësimin me miqtë e tij shqiptarë, ndryshe nuk ka mundur ta habisë dhe shumë kjo sjellje e politikanëve shqiptarë, ndërsa në librin e tij për shqiptarët “Më shumë heroizma sesa grurë” ka dëshmuar se është njohës i mirë i zhvillimeve politike dhe kulturore, por edhe i etnopsikologjisë së shqiptarëve, duke e vlerësuar atë në kontekstin historik, për të nxjerrë në këtë mënyrë konstatimin se shqiptarët, krahasuar me suedezët, janë diku rreth dyqind vite pas.

Sigurisht që kjo vonesë e konstatuar me të drejtë nga Qvick edhe flet më së miri për zhvillimet aktuale në Shqipëri. Po nuk ishte sall ky shqetësim i albanologut suedez, që u bë shkas për këtë shkrim. Të lidhur për sistemin kabllor, qytetarët e Kosovës këto ditë me ankth qëndrojnë pranë dy dritareve televizive të dy kampeve politike në Shqipëri. Edhe nëpër kafene, të cilat vlerësohen si sallon i popullit, nuk diskutohet gjë tjetër pos për këto zhvillime. Në fakt këto ditë as që i interesojnë kujt zhvillimet në Kosovë. Nuk çan kokën kush as për deklaratat e Nazim Bllacës, Gani Gecit, Azem Sylës a Sokol Dobrunës, sikundër as për deklaratat gjithnjë e më të shpeshta e gjithnjë e më serioze për ndarjen e Kosovës.

Jo se këto nuk përbëjnë ndonjë lajm për Kosovën e ngulfatur nga problemet më të ndryshme, por pse, pos interesimit të natyrshëm, paketimi i lajmeve nga Tirana na vjen si shumë më atraktiv. Në fakt mediet në Shqipëri ka kohë që kanë dëshmuar se nuk janë pushtet i katërt, por pushtet i parë. Nga to udhëhiqet politika aktuale edhe qeveritare, edhe opozitare. Në këtë aspekt Shqipëria bën një shembull të paparë e të padëgjuar. Motiv shtesë për këtë shkrim u bë edhe dëshpërimi i mësuesit plak, i cili, që nga djegia e Shqipërisë së vitit 1997, ishte betuar se kurrë nuk do ta shkelte me këmbë këtë vend, të cilin e kishte dashur aq shumë. Ky vit i mbrapshtë ia kishte djegur edhe ëndrrën mësuesit, për ta lënë që të jetonte me hirin e saj.

Sigurisht që hero i këtyre ditëve edhe në Kosovë është bërë deputeti socialist Erion Braçe. Të gjithë e njihni këtë deputet të Partisë Socialiste të Shqipërisë. I vogël me shtat, i lehtë me peshë, me sy zhbirues, por me një zemër det urrejtjeje. Braçe duket të jetë ekzemplari më i dukshëm nga radhët e ish-pionierëve të Partisë së Punës, të cilët janë rritur duke kultivuar urrejtjen klasore, frutat e së cilës vazhdojmë t’i shijojmë dëshpërueshëm edhe sot e kësaj dite.

Ky tip bën megafonin më të fuqishëm të së majtës në Shqipëri. Gjuha e tij si e nepërkës ka bërë që të ngjallë aversion të paimagjinueshëm te shqiptarët e Kosovës. E nëse është aksiomatik fakti se gjuha është mjeti më identifikues i individit, ndërsa Braçe gjithnjë flet në emër të partisë së tij, kjo nënkupton faktin se Partia Socialiste e Shqipërisë vazhdon traditën e paraardhëses se saj (Partisë së Punës) në mbjelljen dhe kultivimin e urrejtjes në shkallë patologjike.

Dikush mund të provojë të arsyetojë këtë luftë të ashpër të së majtës për pushtet me faktin se ata përballen me një klasë antikomunistësh po aq të egër. Megjithatë, kjo nuk qëndron, sepse duhet pasur parasysh faktin se Shqipëria është i vetmi vend nga kampi i ish-komunizmit që ende nuk ka bërë një prerje ligjore me të kaluarën e saj të egër. Logjika e pushtetit parti është e dukshme në këtë vend, njësoj siç janë të dukshëm edhe bunkerët, që për një kohë të gjatë nuk do të hiqen nga faqja e këtij vendi. Për këtë edhe nuk u bë ligji për lustrimin, kaq i nevojshëm për një prerje të dukshme nga e kaluara tepër e hidhur.

Prandaj sot në politikë, në drejtësi, në media e ku jo tjetër, janë në pozita të fuqishme ata që janë të identifikuar si pjesëmarrës në krimet monstruoze të regjimit të egër komunist. Në kontekst të gjithë kësaj që u tha, reflektoi edhe ambasadori amerikan në Tiranë, Aleksandër Arvizu. Ai me ironi tha se gjatë vëzhgimit të numërimit të votave, në një kuti ka parë edhe një votë për Hysni Milloshin! Arvizu, me një gjuhë të kultivuar diplomatike, kërkoi edhe nga lideri socialist Edi Rama që ta pushonte Erion Braçen, i bindur se gjuha e deputetit socialist po pikonte benzinë për djegien e këtij vendi.

Po për fat të keq kjo këshillë kaq dashamirëse e ambasadorit amerikan nuk shkrepi në logjikën piromane të liderit socialist, përkundrazi, Braçes iu bashkuan edhe deputetët e tjerë socialistë, të cilët u sulën ashpër mbi policinë e shtetit, e cila nuk bën gjë tjetër pos ruan rendin dhe sigurinë të sanksionuar nga ligjet që i kanë bërë po këta deputetë, të cilët një kohë bërtitën dhe bllokuan rrugët me motivin për hapjen e kutive, për çka edhe shkaktuan viktima në njerëz, ndërsa tash bërtasin dhe bllokojnë rrugët për mos hapjen e kutive! Madje, nuk duan të hapen as ato kuti ku gabimisht ka hedhur votën edhe presidenti i shtetit, Bamir Topi!

Sigurisht që këto veprime jakobiniste të tyre po i shfrytëzon në mënyrë të paskrupullt lideri i pozitës, antikomunisti Sali Berisha, i cili është i vetëdijshëm, njësoj si Rama, se në politikë mund të qëndrojë vetëm nëpërmjet konflikteve të hapura, të cilat, të udhëhequra nga mediet, kanë kontaminuar gjithë këtë vend të shqiponjave. Logjika e prodhimit të armiqve është një logjikë e bartur që lehtësisht lexohet në sytë e të dy liderëve. Ndryshe të gjithë ata që kanë lexuar me kujdes votën e zgjedhjeve të fundit humbësit më të mëdhenj kanë dalë të jenë Berisha dhe Rama.

Në fund, duhet thënë se është fat i madh që shqiptarët në historinë e tyre kanë pasur gjithmonë mbështetjen e SHBA-ve, kësaj force demokratike, për të cilën Papa Gjon Pali i Dytë është shprehur duke thënë se Zoti e ka krijuar këtë shtet për të vënë paqen dhe demokracinë në botë. Siç u pa edhe në zgjedhjet e fundit në Shqipëri, ishte ambasadori amerikan Arvizu, ai i cili u angazhua me gjithë qenien e tij që procesi zgjedhor të mos dështonte që në start.

E sikur lideri socialist ta dëgjonte këshillën e ambasadorit Arvizu për pushimin e Braçes, sigurisht Shqipëria sot nuk do të mbulohej nga tymi i gomave, për ta errësuar edhe më perspektivën e integrimeve europiane. Një Shqipëri në sytë e Braçes, vërtet duket shumë e frikshme dhe shumë e pa perspektivë.

Basha i përgjigjet Kadaresë: Pse nuk tërhiqem dot nga gara

Basha dhe Kadare

Kërkesa për tërheqje nga gara me Ramën, Basha i përgjigjet Kadaresë

Tiranë, 21 maj 2011 NOA – Kandidati i Aleancës për Qytetarin, Lulzim Basha ka vendosur t’i përgjigjet me një letër shkrimtarit Ismail Kadare, lidhur me kërkesën që ky i fundit i bëri publikisht sot që të tërhiqet nga gara për Tiranën.

Në letër, z.Basha shpreh qëndrimin lidhur me kërkesën që i parashtron Kadare për t’u larguar nga gara ku deri tani nga numërimi i votave të kontestuara gjendet me 76 vota më shumë se rivali i tij Edi Rama.

Basha thotë se “duke u tërhequr, unë fyej votuesit, komisionerët, ligjvënësit, ligjet, gjykatat dhe vetë demokracinë”.

Kurse thekson se “me tërheqjen për shkak të presioneve politike, i bie të mos bëhen më zgjedhje në Shqipëri”.

Më tej z.Basha thotë se “çdo tërheqje e imja në këto kushte jo vetëm do të ishte një akt antidemokratik, por besoj se nuk do të pranohej as nga rivali im për Bashkinë e Tiranës sepse për pasojë edhe legjitimiteti i vijimit të kryetarit aktual të Bashkisë do të ishte i kompromentuar”.

Kurse shpreh bindjen: “Jam i bindur se rrethimi i institucioneve, kërcënimet me djegie dhe kryengritje apo pushteti i rrugës nuk janë më të pranueshme sesa votimi i lirë, numërimi i votës së vlefshme dhe vendimet e institucioneve”.

Më poshtë vijon letra e plotë e z.Basha:

I nderuar Zoti Kadare,

Lexova me vëmendje letrën tuaj dhe ju falënderoj për shqetësimin që shprehni në lidhje me të ardhmen europiane të Shqipërisë. Ky shqetësim i përbashkët duhet të na preokupojë të gjithëve. Ndaj përfitoj nga kjo mundësi të paraqes këndvështrimin tim mbi faktet.

Në këto zgjedhje kanë votuar më shumë qytetarë të Tiranës se asnjëherë tjetër në historinë e saj. Votuesit e kanë shprehur tashmë vullnetin e tyre dhe institucionet përkatëse janë duke bërë ndërkohë numërimin e votës. Qytetarët kanë vendosur se kush e ka fituar këtë garë dhe se kush do të vijojë të administrojë qytetin.

Unë kam vendosur të respektoj të gjitha procedurat normative që parashikon proçesi i numërimit të votës në respekt të shtetit ligjor duke frymëzuar një qëndrim paqësor qytetar dhe në shërbim të stabilitetit e paqes sociale.

E gjithë filozofia e fushatës sime është mbështetur në dëgjimin dhe dialogun e drejtpërdrejtë me qytetarët. Ndaj sot e kam të pamundur të mbys zërin e mbi 124 mijë qytetarëve të cilët i janë përgjigjur pozitivisht planit dhe projektit tim për shndërrimin rrënjësor të kryeqytetit të shqiptarëve, që mjerisht po përjeton një kolaps urban, mjedisor dhe mund të themi ekzistencial. Nuk jam unë ai që vendos nëse do të bëhem apo jo kryetari i ardhshëm i Bashkisë. Ky është vendimi i votuesve dhe unë nuk kam asnjë të drejtë, që në asnjë rrethanë të braktis zgjedhjen që ata kanë bërë.

Unë besoj se gara dhe demokracia i vlejnë të ardhmes europiane të Shqipërisë. Ndërkohë që dhurimi në tavolinë ose pazaret në favorin tim apo të kundërshtarit, e dëmtojnë atë. Më mirë një garë deri në votën e fundit sesa një garë e munguar.

Duke u tërhequr, unë fyej votuesit, komisionerët, ligjvënësit, ligjet, gjykatat dhe vetë demokracinë. Me tërheqjen për shkak të presioneve politike, i bie të mos bëhen më zgjedhje në Shqipëri. Vërtet mund të shpresohet të kalohet më lehtë një sfidë imediate, por me çmimin e madh të rënies së demokracisë. Sistemi ynë demokratik është më mirë të përballojë sfida të vështira sesa të shpallë se përfundimisht nuk bën dot zgjedhje.

Unë nuk mendoj se instalimi i një pushteti që do mbante peng kryeqytetin në kundërshtim me vullnetin e zgjedhësve është më europian dhe demokratik sesa rotacioni politik që është baza e çdo demokracie.

Çdo tërheqje e imja në këto kushte jo vetëm do të ishte një akt antidemokratik, por besoj se nuk do të pranohej as nga rivali im për Bashkinë e Tiranës sepse për pasojë edhe legjitimiteti i vijimit të kryetarit aktual të Bashkisë do të ishte i kompromentuar.

Jam i bindur se rrethimi i institucioneve, kërcënimet me djegie dhe kryengritje apo pushteti i rrugës nuk janë më të pranueshme sesa votimi i lirë, numërimi i votës së vlefshme dhe vendimet e institucioneve.

Unë respektoj vullnetin e të gjithë atyre që kanë votuar pro meje, që kanë votuar për një ndryshim në Tiranë, si edhe ata që kanë votuar kundër, duke lexuar dhe respektuar çdo votë të tyre, respektoj ata që po presin me qytetari, pa dhunë, pa presion, si qytetarë të vërtetë europianë.

Jam i gatshëm të takohem para publikut dhe mediave, kudo dhe kurdo me rivalin tim për Bashkinë e Tiranës për një pakt moral dhe qytetar për respektimin e ligjit, për të pritur me qetësi vendimin e institucioneve, për t’i dhënë fund gjuhës së dhunës dhe për të pranuar verdiktin e qytetarëve të shprehur me votë.

Me respekt,

Lulzim Basha

LETRA E PLOTE E Z. ISMAIL KADARE

Share This :

---

Edit this entry.

1. spirituali says:

   May 22, 2011 at 2:00 am (Edit)

   Letra përgjigje e z. Basha tregon sesa fisnik është ai dhe propozimi i Kadaresë sa është antidemokratik dhe pro politikës së rrugës e anticivilizimit. Kadareja respekton votat e majta ku janë në shumicë dhe ku janë në pakicë don t’i bëjë shumicë! Sipas Kadaresë nuk ka nevojë për zgjedhje e votime! Mjafton të pyetet Kadare se kush duhet ta udhëheq Shqipërinë apo Tiranën dhe ai të marrë pushtetin.
2. Paul Palushi says:

   May 22, 2011 at 3:34 am (Edit)

   TURP. Shkrimtari i Oborrit vazhdon te beje prap pune Oborri…

   I madh si shkrimtar, ai per mua ka qene gjithmone shume i vogel si njeri.
   Kush eshte ai qe i propozon Lulzim Bashes te terhiqet?
   Pse letra nuk i drejtohet Neronit Shqiptar Edvin Rama?

   Kadare mund te jete shkrimtar, por ne matematike ai eshte ZERO. Ai i drejtohet L.Bashes qe te terhiqet meqe je ne “pozite” por harron se gara eshte me “opozitarin” qe e ka ate karrike prej tre mandateve dhe kerkon te katertin, 4 ne matematike shoku shkrimtar.

   L. Basha ka te drejte te marre vendime personale para se te kandidoje, por nuk ka te drejte qe te neperkembe voten e me shume se 50% qytetareve te Tiranes, sepse ato votuan ate sepse nuk donin te votonin E.Ramen. Kadare per kete i referohet Ismail Qemalit i cili nuk ishte i zgjedhur me vota por u caktua si figure honorike, keshtuqe shembulli nuk eshte i vlefshem, prap 4 ne matematike shoku shkrimtare.

   I vetmi qe ka mbajtur qetesi absolute pa ndezur zjarre militantesh ka qene L.Basha kur E.Rama dhe bastardet e tij s’kane bere tjeter duke eksituar turmat e perdorur zhargone te denja vetem per njerezit e nen urave te Lanes, dhe shoku shkrimtar kerkon te penalizoje viktimen e te inkurajoje agresorin1?…ky eshte subjekti i romanit tuaj te radhes qe nuk do te behet kurre “Nobel”?, 4 edhe per kete shoku shkrimtar

   Kush e ka lexuar parathenien e “Migjeni apo uragani i vertete” te shkruar nga shkrimtari i oborrit nuk do te shokohet nga deklarata e tij e sotme. E vetmja parathenie e shkruar nga Kadareja per nje shkrimtar tjeter…por ai perdor Migjenin per ti bere pusi e “vrare” gjithe paraardhesit e tij te famshem vetem e vetem qe figura e tij te dale mbi uje pa konkurence. Edhe pse te gjithe te vdekur prej dekadash ai ka frige prej tyre.
   Ai denigron ne shkallen me te ulet figura kombetare si Fishta, Koliqi, Harapi, Mjeda e te gjithe plejaden e kolleseve te letrave, por qe “per fatkeqesi te tyre” ishin veriore. Fatkeqesisht Kadareja fut ne te njejten pusi Politiken Shqiptare…por i mesuar ti ngule thiken mbas shpines duke e ditur se do te dale i pa ndeshkuar ai vazhdon ta beje ate pa “regret” per pasojat…

   edhe nji here TURP, shoku shkrimtar i Oborrit Komunist…
3. Mark GJonaj says:

   May 22, 2011 at 4:22 am (Edit)

   Faleminderit Z. Kadare per kendveshtrimin e vlersimit te nje situate shperthyese nga momenti ne moment dhe qe propozimi juaj per ta vlersuar kete re te zeze qe u duk befasisht mbi truallin shqiptare; se ne rast se nuk merren masat e duhura me vetdije, ndergjegje juridike e politike nga kandidatet dhe kryetari i qeverise qe po e fusin kombin shqiptare ne nje rruge pa krye; dhe qe shkreptimat e para te fortunes kane filluar; do te jene pasojat katastrofike qe zor qe mund te rregullohen me.

   Ne qofte se do te thoshnim se gjithe ernat dhe fortunat e botes jane grumbulluar ne Ura e Matit; gjithe planet djallezore te permbysjes se rezultatit(kethimit ne te kundert) qe u dha botrisht nga mediat e shkruara dhe vizive; jane grumbulluar tek koka e Kucedres Berisha dhe trupi i saje Topalli. Asgje te mos kujtojme, te thene nga Berisha, qe gati ngordhi fare dhe ju tha peshtyma ne fyt; ai perseriti nje apo dy here shprehjen ogurzeze dhe paralajmeruese qe sido qe te dalin zgjedhjet, Rama duhet t’i pranoje; ndersa Topalli me nje mimike te trishtuar gjate konferencave per shtyp e perseriti disa here qe Z. Rama duhet te pranoje rezultatin. Dhe, kjo nuk thuhet ne hava; por dicka keta perbindesh kishin ose po venin ne levizje guret e “fitores”, per arritjen e qellimit.

   Dhe eshte e qarte si rrezja e Diellit se dyshja kryesore me derivatet e tyre i kishin marre “masat paraprake”, e kishin bere krimin dhe alibine e mbrojtjes; saqe Berishen po e gradojne aq shume nga komente e shkrime te djathta, deri dhe shansin qe mund te kete OKB-ja per t’u drejtuar nga ai. Hiqeni nga mendja iluziuonin z. Kadare se Basha mund ta pranoje propozimin tuaj shume largpames; sepse eshte pjese perberse e gjithe mases se trukimit per ta permbysur situaten ne tavoline dhe mu n’sy te popullit shqiptare dhe te gjithe atyre qe u ra rasti te monituronin e vezhgonin zgjedhjet.

   Pergjigjja e Bashes eshte formuluar nga dyshja e manipulimit dhe e pergaditjes se kesaje katraure. Ai, nuk ka se si ta zbatoje ne rastin konkret historikun e terheqjes dhe as qe mendon se kjo do te ishte rruga me e mire; perarsyese, eshte kryekeput produkt i Berishes nga njera ane dhe nga ana tjeter gjendet ne mes dy zjarreve; qe per te bere kete permbysje jane hargjuar shume te holla dhe kompromentuar shume persona dhe nga te dy anet e elektoratit; keshtu qe Bashes duhet t’i kene thene per veprimin qe nese te jap fitoren do te mbajsh kete qendrim; ose te Azemi Hajdari, ose te Remzi Hoxha, ose te Fatmir Xhindi, ose te vraret e Gerdecit, ose tek te katert e bulevardit qe i vrane dhe jane te lidhur e te betuar per te mos pranuar fajsine.

   Te gjitha pamundesite e mosterheqjes se kandidatures se Bashes, jane mashtrime,, manipulime, farsa dhe ne pritje te rezultatit te kamufluar, me fjalet popull, Tirane, elektorat si dhe me pritjen “padurim” te popullit krahapet te Tiranes per te dale nga gjendja qe e ka katandisur kryetari te Bashkise, qe ne te vertete ka ndodhur e kunderta. Por Z. Kadare, dua te permend dhe nje fakt qe asnjehere nuk i eshte permendur deri tani Z. Rama. Eshte fjala per daljen ne konfrence per shtyp pa filluar fushata; i cili theksoi qe pamvarsisht vendosjes se kandidatures se tij; populli dhe elektorati i Tiranes te shkoje dhe te votoje lirshem, pa u sforcuar dhe jo me idene se vetem une mund dhe duhet te fitoi, duke lene pershtypjen se ai kishte plane te tjera. Dhe me te drejte gazetari Mero Baze, kur jepet rezultati se ne Tirane fitues eshte Rama; e keshillon, qe si do qe te ishte me dhjet vota teper; Z. Rama te kalonte pragun ngadale me kujdes pa treguar eufori se kandidati tjeter ishte mjaft close(ngjitur) dhe per here te pare.

   Duke gjykuar ne nkerkesen tuaj te drejte dhe largpamse dhe pergjigjen e Bashes shume te prere, te ngrire dhe fikse; nuk mund te mos mendojme se me shume ate e detyron qendrimi ndaj veprimeve manipuluse te Berishes; se sa rreziqet qe i numeroni ju qe mund ti kanosen, kombit, atdheut dhe perspektives se demokracise dhe afrimit me Evropen. A mendoni Z. Kadare, qe nese Rama me Berishen nuk do te shkonin si macja me miun, por normal pozite me opozite konstruktive; do te ishte me e udhes qe duke pare se Berisha futi duart ne kutia dhe qe ne Shqiperi nuk ka aspak dhe me tere mend drejtesi; duhej te terhiqeshe Rama dhe ceshtjen ta dergonte deri ne Hage duke grumbulluar prova dhe materiale, qe, te vezhguesve te huaj do te ishin ma te besueshme. Mbeshtes, propozimin tuaj per dorheqjen e Bashes si kanditat per Bashkine e Tiranes dhe hedhe poshte si qytetare i vendit tim pergjigjen mosperfillse e manipuluese te Lulzim Bashes. Faleminderit dhe nje ujkend te gezuar!
4. spirituali says:

   May 22, 2011 at 4:11 pm (Edit)

   Sinjifikative është se në asnjë fjali Kadare nuk apelon për ruajtjen e qetësisë e të rendit kushtetues! Nuk përmend ndonjë rast në botë që të tërhiqet kandidati pas pothuaj përfundimit të zgjedhjeve. Përmend dorëheqjen e Ismail Qemalit. Kjo dmth. se disi Kadare e brazon veten me fuqitë Europiane!!!

Kadare, refuzoje Nobelin.

Edison Ypi

I dashur Ismail,

Lulzim Basha nuk e dëgjoi këshillën që i dhe për t’u larguar nga gara për kryetar bashkie. Si Ti sugjerimin tënd, po ashtu edhe Basha refuzimin e vet, e bëtë për të njëjtën arsye madhore: Për të mirën e Shqipërisë. Meqenëse natyrisht jo vetëm Ti dhe Basha, emrin e të cilit unë këtu po e vë përkrah emrit tënd po ashtu si Ti emrin e Bashës e vure pranë emrit të Ismail Qemalit, por edhe shumë e shumë shqiptarë të tjerë, mes tyre edhe unë, gdhihemi e ngrysemi duke menduar për të mirën e Shqipërisë, pikërisht për këtë, po të parashtroj në vazhdim një ide timen, të cilën kam do vite që po e bluaj me mokrrat e mendjes dhe po e përsos me kujdes me sitat e shpirtit.

Ideja ime, sado e qortueshme, e palejueshme, indiskrete, që mund të tingëllojë, është absolutisht e sinqertë dhe e thjeshtë:

Largohu nga gara për marrjen e çmimit “Nobel”!

Largimi Yt nga ajo garë do ishte një veprim në të mirë të Shqipërisë, pakrahasimisht herë më efikas se largimi i Bashës nga gara me Ramën. Jo në kuptimin primitiv, që atë çmim thjesht të mos e marrësh. Në një kuptimin të lartë. Që atë çmim absolutisht të merituar për Ty, të mos vazhdojnë ta mbajnë peng ca matufër të rrufjepsur, Ti, me largimin, atë largim, ta tejkalosh duke mos e përfillur, t’i fluturosh përsipër duke e përbuzur.

Mua, mikut tënd të kahershëm, respektuesit dhe mbrojtësit të zjarrtë, adhuruesit të pafund, lexuesit tënd të pasionuar pas çdo fjale dhe gërme mes milionave e milionave që ke shkruar, besoj se më lejohet të të drejtohem në këtë mënyrë. Më lejohet, sepse, si do mundohem ta qartësoj në vazhdim, ajo që po të sugjeroj, më duket mënyra më efikase për të arritur qëllimin e mësipërm, kryesoren e kryesoreve, të mirën e Shqipërisë, mbrojtjen e Saj nga ndotja.

Dhe ja konkretisht pse unë mendoj se Ti duhet të largohesh nga ajo garë.

Së pari, sepse Ti, si e kam thënë edhe herë të tjera, Nobeli Ty as që të duhet, sepse atë Ti e ke marrë, jo me 10 vota, por me miliona e miliona vota anembanë planetit. Dhe jo një herë të vetme. Por aq herë sa romane ke shkruar.

Së dyti, sepse pas kaq vitesh pritjeje ajo garë për atë çmim, aspak për fajin tënd, ka degraduar. Nuk duket më si garë serioze, por si pritje lodhëse, vardisje sfilitëse, e pamerituar, që Ty të merr energji dhe zagarët i bën të fërkojnë duart.

Së treti, impakti mediatik gjigand që do pasojë gjestin Tënd, nga Poli i Veriut në atë të Jugut dhe rreth e qark Ekuatorit, do bënte që bota mbarë të shtangej e mahnitur para gjestit tënd vetësakrifikues ndaj një komisioni pleqsh të rrjedhur.

Së katërti, simetria mahnitëse mes diferencave infinitezimale në garën Basha-Rama nga njëra anë, dhe distancës kolosale që Ty të ndan në favorin tënd me konkurrentët e tjerë të Nobelit, kjo simetri asimetrike madhështore, pse jo edhe hyjnore, në thelbin e saj të cilin s’po e zbërthej këtu, është një arsye më tepër në favor të efektit pozitiv kolosal të asaj që po të sugjeroj të bësh përmes kësaj profecie.

Së pesti, sepse, ndërkohë që largimi i Bashës nga gara, përtej simbolikës turbulluese të proverbave, mes shqiptarëve do të tingëllonte si: “Lëshoja rrugën budallait” apo “Kur të vjen e keqja, hapi derën”, gjë që do të shkaktonte një keqkuptim të dëmshëm ndër shqiptarët, përderisa s’jemi në asnjë kontekst estetik, sepse as rruga budallait s’ka pse t’i lëshohet, e as së keqes s’ka pse i hapet dera, ndërsa largimi Yt nga gara do jetë një gjë krejt tjetër e pambarsur me asnjë lloj keqkuptimi.

Së gjashti, sepse unë e kam që tani të qartë se po e bëre atë refuzim, nuk do ta bësh ndryshe veçse ashtu si di vetëm Ti; përmes një teksti të shkurtër, madhështor, që do lexohet me një frymë nga të gjithë lëçitësit e planetit dhe do mbetet në shekuj.

Druaj se duke t’u drejtuar në këtë mënyrë, jam duke ta prishur pakëz qejfin. Por unë, meqenëse kam bindjen se të flasësh për të mirën e Shqipërisë nuk është punë qejfi, por mund i madh, po vazhdoj.

Dhe meqenëse druaj gjithashtu se sugjerimin Bashës ia bëre në një sfond paksa jorealistik, atë sfond po mundohem ta qartësoj sadopak.

Sa u përket votimeve:

Nuk është Lulzim Basha në pushtet si thua Ti në letrën drejtuar atij. Si kryetar në detyrë i Bashkisë së Tiranës, në një pushtet që nga përmasat dhe efektet është gati-gati sa një kryeministër, në pushtet është Rama.

Sigurimistat, fanatikët dhe “Lajet” e komisioneve çorientuan demokratët e pavëmendshëm të hidhnin votën në kutinë e gabuar. Pati edhe komisionerë të tillë demokratë, por shumë më pak.

Votat e vlefshme që u hodhën në kutinë e gabuar, edhe sikur t’i kishte marrë era t’i kishte degdisur në ndonjë planet tjetër, atje do duhej vajtur për t’i numëruar.

Pse u kërkua numërimi i këtyre votave në mes të procesit? Sepse, më mirë vonë se kurrë! Mjaft që numërimi të bëhej si u bë, absolutisht transparent.

Nuk pati vota që të bënin rrugën e kundërt! Për shembull nga ndonjë kuti tjetër në kutinë e kryetarit të bashkisë. Ky fakt është i turpshëm. Por, si e tregoi qartazi numërimi, shumë më pak për demokratët.

Lidhur me ankesat për fukarallëk, ji i sigurt se janë të gjitha stisje propagandistike. Shqipëria sot është plot e përplot me shtëpi dhe vila të mëdha të reja edhe në fshatrat më të thella. Me supermarkata moderne plot me blerës dhe me autostrada e rrugë të asfaltuara që të çojnë kahmos, plot me vetura dhe kamionë që shtohen në përpjesëtim të drejtë me rritjen e çmimit të karburantit. Nëpër të gjitha qytetet, sa dhe në fshatra të largëta, të cilët fshatra jo rrallë kanë disko dhe calceto, disa edhe stadiume.

Nga kërcënimet burracake të opozitës për yxhym haxhiqamilesk kundër institucioneve, nuk vjen efektivisht asnjë e keqe. Të siguroj se ato s’janë veçse përpëlitje të paduruarish për të ardhur në pushtet vetëm për të vjedhur. Aq e vërtetë është kjo, sa, duke ironizuar me kalimin e pushtetit nga hajdutët tek hajdutët, ndërkohë që vazhdojnë të ndërtohen autostrada dhe të shpohen tunele e të bëhen plot punëra të tjera, aty-këtu kanë nisur të thonë se Shqipëria është një vend që sa më tepër të vidhet, aq më tepër pasurohet.

Të tëra këto, i dashur Ismail, unë nuk po t’i them aspak sepse jam i fiksuar pas largimit të Edi Ramës. Jo. Mua nuk më shqetëson Rama. Mua më shqetësojnë dhe më kallin datën turmat e fundit të ish-sigurimistëve dhe nomenklaturistëve që mbushin mitingjet e tij. Ata ëndërrojnë atë së cilës Ti kot i frikësohesh, ‘97-s. Të siguroj se kjo nuk është e mundur për një arsye tejet evidente: Sepse pothuaj të gjithë shqiptarët sot e kanë nga një pronë sado të vogël, të cilën duan dhe dinë të mbrojnë në çdo rrethanë. Në këto kushte, ç’u mbetet revolucionarëve të vonuar të bëjnë, të bllokojnë rrugët dhe të djegin goma makinash të përdorura. Edhe kjo kurrsesi nuk përbën rrezik. Për më tepër që veprime të tilla ata i bëjnë vetëm në ditët kur nuk bie shi dhe nuk bën tepër vapë.

Unë e përshkova një ditë mespërmes turmën e tyre përballë Komisionit Qendror të Zgjedhjeve. Me të marrë të qarët. Hordhi që s’bën dot asnjë hata. Pa folur për retorikat e tyre të neveritshme revolucionare-folklorike, sa për të qeshur po aq dhe për të qarë, mbi 80% e tyre ishin mbi 50 vjeç. Plot ish-sigurimista të ngrysur, dhe “Laje” klithëse 100-kilogramëshe. Fare pak të rinj. Të rinj të çuditshëm. Sa të hakërryer po aq edhe të ngordhur!

Më beso, pra, i dashur Ismail: Në këto kushte, asgjë s’ka për të ndodhur dhe asgjëje s’është për t’iu frikësuar.

Megjithatë, në këtë mesele ka dhe disa gjëra të tjera bajagi interesante. Për shembull, Edi Rama dhe të tijtë ulërasin e bërtasin për 4 të vrarët përballë Kryeministrisë që i dërguan vetë, duke deklaruar qartë se nuk mbanin përgjegjësi për çfarë turma përballë Kryeministrisë do bënte. U vranë ata të shkretët. Ama, as sot, as mot e askurrë në të ardhmen para portës së Kryeministrisë asnjërit prej tyre s’do t’ia mbajë revolucionarja të afrohet.

Tjetër fakt, i çuditshëm për pseudo-analistët që pretendojnë se vetëm ç’thonë ata është e vërtetë, por jo për mua dhe shumë të tjerë: Rezultatet e këtyre votimeve provuan qartas se shqiptarët nuk konsideruan as shpërthimin e Gërdecit, as videot e Metës, as 4 katër të vrarët para Kryeministrisë, as Ruzhdien, e as plot gjëra të tjera nga ato që na shurdhoi opozita.

Prandaj, po të them se po s’ia dhamë sot dërrmën e fundit frymës së ndotur, ajo frymë e qelbur do të mbetet në Shqipëri ndoshta përgjithmonë. Dhe të trembesh apo të trembemi, se po s’u shpall fitues Edi Rama, drejt Tiranës do vërshojnë larot dhe “Lajet” e Vlorës, është krejt njësoj sikur të zëmë e të tmerrohemi se populli shqiptar do marshojë drejt Oslos, ngaqë KQZ-ja e Norvegjisë po ta zvarrit Ty çmimin “Nobel”.

Nëse asnjë nga arsyet e mësipërme nuk të duket e mjaftueshme për t’u larguar nga Nobeli, të lus për tjetër gjë. Nis e shkruaj një ese. Një ese, që në botë mund ta shkruash vetëm Ti. Për të shpjeguar shtershëm çudinë e çudirave të pandodhur kurrë më parë në historinë e botës; diferencën zero mes dy kandidatëve votuar në mënyrë përsosmërsisht simetrike nga qindra mijëra zgjedhës.

Këto fjalë po t’i thotë ai që të gjitha çastet e jetës së tij i ka të shënuara nga antikomunizmi dhe antikonformizmi, adhurimi për të bukurën, i cili leximin e librave të Tu e ka përdorur me sukses si bunkerin më të sigurt për të mos u prekur nga murtaja që e rrethonte, streha më e mirë për t’u ndier i lirë.

Refuzoje pra Nobelin.

Do jetë madhështore.

Më kujtohet një poezia Jote të cilën e ke shkruar kur ke qenë fëmijë. Një gjerman ushtar gjatë luftës kthehet turist në Shqipëri. Ky turist ish-ushtar u shtang diku, ku pa shtatoren e një shqiptari, të cilin e kishte vrarë me dorën e vet. Pas davaritjes së mahnitjes, gjermani, turisti, ushtari, nazisti, shqiptoi këto fjalë: “Po të mos e kisha vrarë, shqiptari vërtet do ishte gjallë, por Artit do t’i mungonte një statujë”.

Fjalë, të cilat unë po marr në sy t’i perifrazoj kështu: Do ta refuzoj Nobelin, xhepit tim do t’i mungojnë nja një milion e më tepër, por Shqipërisë do t’i fal një kryevepër.

www.edisonypi.com

Ismail Kadare, Gjesti politik i një shkrimtari apolitik

Shkruan:
Alfred Lela

Ismail Kadaresë nuk ia ka ënda të konsiderohet si shkrimtar politik. Sipas tij, ka vetëm një kategori autorësh; ata që janë ose nuk janë shkrimtarë. Por dikush tjetër ka thënë se edhe nëse nuk merresh ti me politikë, merret politika me ty. Gjithaq Kadaresë nuk i pëlqen të konsideruarit si disident. Disidenca ose edhe mungesa e saj janë në vetvete akte të natyrës politike. Në rastin kur një shkrimtar është disident, domethënë mospajtues me politikën ose natyrën e shtetit dhe të more-ve që rrjedhin prej tij, si në ligje ashtu edhe në frymë, ai po kryen një akt të natyrës politike. Po kaq politik është akti edhe kur shkrimtari zgjedh të pajtohet me frymën sunduese, ligjet e shtetit, dogmat kulturore dhe artistike, vullnetin apo ideologjinë përshkuese të një regjimi a shteti. Shkrimtari, pra, është politik, si me praninë ashtu dhe me mungesën në procesin politik, kulturor e social. E kundërta e asaj që mëton Kadare, është e vërtetë: shkrimtarët janë politikë, ose ata nuk janë shkrimtarë. Politika e shkrimtarisë nuk fillon e as mbaron me aktin sfidues të të kërkuarit të statusit të azilantit politik në Francë, siç bëri Ismail Kadare në vitin 1990. Ka politikë edhe te përzgjedhja e temave, simbolizmi, gjuha dhe kodifikimi i saj. Sidomos te Kadareja, një prej akteve të tij politike përcjellë përmes letërsisë është futja në standarde e fjalëve të gegnishtes; një akt disidence ky në një kohë kur gegnishtja ishte e dënuar nga klasa politike komuniste dhe rrethi i saj kulturor.

Edhe nëse një shkrimtar, brenda iluzionit të rrethanave ideale, e sheh veten si apolitik, koha në të cilën jeton e krijon është tejetej politike dhe si e tillë krijon predispozitat e vet në raport me shkrimtarin, pavarësisht shkrimtarit. Çmimi ‘Nobel’ në letërsi e jep këtë shembull. Të paktën në dekadën e fundit, vjeshta e ndarjes së këtij çmimi kthehet në një kontroversialitet të ri. Shtypi i përtej oqeanit e kritikon si antiamerikan dhe zëra të tjerë si shumë të dashuruar me autorët e majtë. Në Shqipëri është krijuar ndjesia se ‘Nobeli’ fërgëllon edhe nga antishqiptarizmi apo nga një ndjenjë e lehtë përbuzjeje kundër kombeve të vogla me shkrimtarë të mëdhenj.

Pra kemi një botë politike dhe çdo iluzion i të shpëtuarit prej “artit të së mundshmes” edhe nga mjeshtrit e letërsisë, e cila mund të cilësohet si “arti i të pamundurës”. Kjo botë politike yshtëse po aq sa letërsia, ka thirrur edhe emrin e një apolitiku si Ismail Kadare. Në një letër të hapur drejtuar kandidatit të së djathtës për kryetar bashkie të Tiranës, Lulzim Basha, shkrimtari ka kërkuar tërheqjen e tij nga gara. I ka kërkuar një politikani të jetë apolitik edhe pse gara për kryeqytetin është për politikën dhe mbi të gjitha për politikat (policy).

Ky përvijim i ri, i njëkohshëm me një libër ku përmblidhen tekste letrash, intervistash e polemikash mbi krimin në Ballkan, na sjell një Kadare ashtu siç juridikisht nuk ka dashur deri më tash të na vijë: mbi vullnetin e palëve, si President të Republikës. Ose jo. Shkrimtari i madh shpik një shenjë po aq të madhe, të tillë me mungesën e kësaj në këto anë dhe për këtë ai përmend Imsail Qemalin, të cilit duhet t’i bindet njëra palë. Letra e hapur e Kadaresë, që i vë një kushtëzim kalorsiak njërit prej ndërluftuesve, ndërkohë që e shmang tjetrin, përzgjedh një kryebashkiak në mes të gjithë këtij konflikti. Si në poezinë e tij “Tirana në dimër”, ku i gjatë, si natë e ankthshme n’udhëkryq shfaqet mes brymës kryebashkiaku.

Po kaq kalorsiak do të kishte qenë edhe një duel me pisqolla, pas të cilit fituesi do bëhej kryebashkiak. Por njërit prej ndërluftuesve nuk i sugjerohet të marrë pjesë me armën pa plumba në fole.

Keqkuptim apo mirëkuptim me Kadarenë

Nga Kujtim Çashku

Duke përshëndetur letrën e shkrimtarit Ismail Kadare, drejtuar politikanit të ri dhe kandidatit për kryebashkiak të Tiranës, z. Lulzim Basha, më është krijuar ndjesia nga disa reagime të shpejta ndaj kësaj letre, se shqetësimi i shkrimtarit është keqkuptuar. Letra e Kadaresë lidhet ngushtë me vizionet e një humanisti të madh, i cili është pjesë thelbësore e ndërgjegjes sonë kombëtare.
Shkrimtari, për nga natyra e vet, priret gjithnjë nga e mira. Madje, shpesh ai i atribuon shoqërisë vlera të cilat asaj vetë i mungojnë, por që shkrimtari dëshiron që një nga ato të bëhet pjesë e këtyre vlerave.
Nuk mendoj se i duhet kërkuar shkrimtarit apo artistit roli i gjykatësit apo i politikanit. Vepra e artit përmban politikë, por politika e saj s’mund të identifikohet me politikën e një partie apo qeverie të caktuar.
T’i kërkosh shkrimtarit apo artistit rolin e një politikani, ka gjasa që një rol i tillë ta bëjë atë me pahir një tiran apo diktator të vërtetë.
Janë krejt të rrallë shkrimtarët apo artistët që kanë preferuar të zëvendësojnë pushtetin e tyre të artit dhe letërsisë me pushtetin politik.
Për nga natyra, dueli mes shkrimtarit dhe politikanit është i përhershëm, sikurse është e përjetshme ndeshja e pushtetit koniunktural me atë universal.
Për shkrimtarin dhe artistin mbetet i shenjtë privilegji i misionit të pushtetit kulturor.
Fryma e vlerave etike e morale që shkrimtari përmend në letër, janë qartazi një garanci për soliditetin në vazhdim të shoqërisë sonë.
Vlerat e lartpërmendura, pa dyshim që janë pjesë e korpusit juridik, por ato nuk mund të njësohen me të. Vlerat etike e morale janë pjesë e kushtetutës shpirtërore të shoqërisë. Ato, edhe pse nuk shkruhen me ligje e nene të veçanta, përmbajnë në vetvete themelin e përhershëm të shoqërisë. Janë pikërisht këto vlera, të cilave u lind e drejta që ta emancipojnë e përsosin në çdo kohë korpusin juridik të shoqërisë. Ky korpus, në pamje të parë, për të funksionuar i duhet të jetë i ngurtë e solid. Mirëpo, edhe pse në dukje si i tillë, ai ka në bërthamën e tij mekanizmin e ndryshimit, me kushtin e vetëm që ky ndryshim të kryhet përmes votës së lirë të çdo qytetari.
Kur flas për votën, kam parasysh çelësin magjik të demokracisë. Ky çelës kishte humbur jo vetëm kuptimin, por edhe shenjën e tij, madje, për fat të keq, ende sot, pas 20 vjetësh, nuk është vlerësuar plotësisht.
Mund të themi se me këto zgjedhje për herë të parë, ne si shqiptarë, u bëmë më të vetëdijshëm për peshën specifike, qoftë dhe të një vote të vetme. Për herë të parë kuptuam se ndërrimi i pushtetit mund të kryhet pa armë e tanke, pa britma e histerizma pushtetarësh, por thjesht nga fuqia e heshtur e një vote të vetme. Them se këto zgjedhje ishin një leksion i fortë demokracie e qytetarie për të gjithë ne. Për herë të parë mund të themi se nisëm të çlirohemi nga idolatritë post-totalitare të fantazmës së fetishit të njëshit, të shpëtimtarit të “popullit” etj., etj.
Për here të parë vëmendja jonë u përqendrua te programet, vizionet, vokabulari politik, delegimi i pushtetit te qytetari e mjaft risi të huaja deri dje për demokracinë tonë, të bëra prezente nga zoti Basha. E keqe e madhe te ne mbetet se pushtetarët tanë nuk janë ende të mësuar me humbjen apo rotacionin paqësor të pushteteve.
Humbjen ata e identifikojnë me shkatërrimin e shtetit dhe të shoqërisë. Mospërballimi i kësaj humbjeje, psikikisht i çorodit ata, i bën agresivë e hakmarrës të rrezikshëm. Paniku i humbjes i detyron ata të zgjedhin për gjuhë komunikimi gjuhën e urrejtjes dhe strofkën e shpëtimit demagogjik. Britmat dhe ulërimat populiste përdoren si mjet emocional force për të ndërsyer turmat. Agresiviteti i humbësit në shoqëritë emotive, me kulturë zhvillimi kryesisht gojore, ka gjithnjë prirjen ta zhvendosë pushtetin nga institucioni te rruga dhe te vetëgjyqësia. Humbësit nga frika demonizojnë kundërshtarin e tyre dhe glorifikojnë liderin si hero shpëtimtar. Fantazma e frikës e bën humbësin ta ndajë shoqërinë në dy klasa, në dy kampe armike: në popull pozitar dhe opozitar.
Humbësit e shohin Shqipërinë si vend, popull e komb me shans të fundit, duke i ofruar atij një rrugë të vetme si barkë shpëtimi. Për ta përballuar këtë intoksifikim, mendoj se rregullat e lojës duhen ushtruar si proces jostacionar. Madje, edhe kur ato difektojnë gjatë rrugës s’duhet ndalur ushtrimi i tyre. E kundërta do të shmangte dinamikën që mbart vetë sistemi.
Do të bënte që në vend që korrigjimi të ndodhte gjatë rrugës brenda institucionit, por duke dalë jashtë tij, rruga do të bëhej si vlerë ndryshimi dhe pushtet i legjitimuar. Një keqpërdorim i tillë pushteti, në emër të popullit dhe pushtetit në emër të partisë, e zhyt kuptimin e institucionit dhe qytetarit në anonimatin popull, duke i përligjur formulën diktatoriale se partia bën atë që do populli dhe populli atë që do partia. Personalisht kam provuar mbi kurrizin tim dhunën e rrugës, madje gjoja në emër të shtetit, gjatë mbrojtjes së Akademisë së Filmit dhe multimedias “Marubi”.
Në fakt, ajo dhunë rruge ishte ndryshe nga ajo çfarë parashtrova më lart. Te “Marubi”, individë të veshur me lëkurën e pushtetit i anashkalonin institucionet që përfaqësonin, duke i degraduar këto institucione në dhunë rruge. Me këtë dua të them se nuk përjashtoj për asnjë çast dhunën e rrugës, të cilën e gjejmë sot në Parlament, ndër parti, qeveri e kudo në institucionet tona, por në rast se ne do ta legjitimojmë atë si forcë lëvizëse të shoqërisë, atëherë nuk duhet të çuditemi aspak se ky pushtet do të vazhdojë të jetë i tillë, pavarësisht forcës politike që vjen apo shkon nga pushteti. Është koha të çlirohemi nga fantazmat e së shkuarës. Këtë mund ta bëjmë në rast se do të besojmë së bashku se çelësi magjik në demokraci është leximi e dëgjimi i çdo vote qytetari. Më shumë se keqkuptim, unë e kam mirëkuptuar letrën e shkrimtarit Ismail Kadare si një letër të barasvlershme për këdo.

Kadare i madh, Kadare i vogël.

LUÇIANO BOÇI

Si njeri që përgjatë shumë viteve jam marrë me letërsinë, e kam konsideruar dhe e konsideroj Kadarenë si kolosin e letrave shqipe, si shkrimtarin që ka magjepsur dhe motivuar breza të tërë dhe kombe me stilin e tij, domethënien e veprës së tij, bukurinë e transmetuar, brenda të cilave ka dominuar gjithmonë një sens unik kërkese lirie dhe mirësie universale. Politikisht, e kam konsideruar si personalitet të angazhuar, i cili e vëzhgon politikën me dashurinë që trajton letërsinë dhe kërkon ta fusë atë në hullinë e shërbesës së interesave të shqiptarëve. Patriotikisht, e konsideroj si ambasadorin më të suksesshëm në promovimin e vlerave të pathëna dhe të patjetërsueshme të kombit tonë.
Dhe, përballë këtij vlerësimi, nuk është e lehtë të retushosh kritikën, e cila, fatkeqësisht, në këndvështrimin e interpretimit politik, duket e domosdoshme dhe imediate. Dhe, tek e fundit, njerëzit e mëdhenj jo gjithmonë thonë ose bëjnë gjëra të mëdha dhe normalisht gabimet stilistiko-politike janë pjesë e udhëtimit të tyre gjigant për të ndjekur madhështinë. Në një këndvështrim të imët, jeta e tyre është e mbushur me të atilla vogëlsira meskine, sa dhe njerëzit normalë (jo gjenitë) do të habiteshin për nga papjekuria, nëse i ballafaqonin ato me qëndrimet apo rrugëtimet e tyre personale. Kjo i ka ndodhur Gëtes, Hemingueit, Balzakut, Dostojevskit e shumë e shumë kolosëve të tjerë.
Dhe letra e hapur e Kadaresë për mua është një stacion i tillë, një vogëlsirë midis malit të madh të vlerave që Kadareja na ka dhënë dhe vazhdon të krijojë. Kërkesa e tij me argumente ekstra politikë, e mbushur me panikun e pasojës para një të marri, bie ndesh me mesazhet e shumta të veprave të tij për sublimen, sakrificën dhe betejën e vazhdueshme ndaj së ligës, së keqes, së shëmtuarës për triumfin e së drejtës, së mirës dhe së bukurës. Nëpër rreshtat e saj është shumë e vështirë të gjesh Kadarenë e kurajës për dritën e lirisë dhe të së vërtetës, është e vështirë të gjesh kalorësin e paepur të betejave të çartura dhe të pabarabarta me forcat e natës dhe të së kaluarës. Shkurt, Kadare aty nuk ka.
E thënë ndryshe, letra e Kadaresë ishte një perifrazim i thënies popullore “Budallait hapi rrugë”. Dhe, meqenëse Basha është i mençuri i kësaj historie, për shkak të këtij atributi, ky i fundit duhet t’ia falë Bashkinë e Tiranës të çmendurit Edi, i cili është gati, për shkak të humbjes së saj, të djegë Shqipërinë. Kjo është logjika primare e kësaj letre, e cila duhet thënë se nuk ka asnjë referencë me mitet apo legjendat e paharruara shqiptare, të cilat shpesh janë bazë frymëzuese e veprës kadareane. Njëkohësisht, kjo thirrje nuk përputhet as me tolerancën myslimane dhe as me mëshirën kristiane. Përpunimi i saj duhet parë nën logjikën e ftohtë të politikës, të ndërtimit të asaj që ne dhe Kadare kemi vite që e kërkojmë, të shtetit ligjor, i cili kërkon të materializojë në një pushtet vullnetin e sovranit dhe jo meqenëse ka një lloj pushteti (sipas letrës) duhet tradhtuar ky vullnet i shprehur qartë dhe taksativisht.
Nëse dikush nuk është dakord me mënyrën e shfaqjes së këtij vullneti, ka hapësirat e nevojshme të shprehë rezervat e tij dhe kërkesat e tij me të gjitha rrugët, qofshin ato ligjore apo ekstraligjore, por gjithmonë të përputhshme me paqen, tolerancën dhe prosperitetin, siç ka bërë dhe vetë Kadare me letrën e tij, por jo të imponojë zgjidhje emocionale që më shumë se zgjidhje, janë yshtje për thirrjen në skenë të mosarsyes.
Por, gjithsesi nuk duhet të harrojmë brenda kësaj kritike të vështirë një aspekt kadarean të përmbajtjes së vetë letrës. Ai mbetet i madh në letërsi, sepse vepra e tij ruan koherencën, është shumëkuptimshme, është shumëdimensionale dhe mbart mesazhe në çdo kohë që e lexon. Në këtë aspekt, letra nuk duhet parë kaq thatë, jo thjesht si thirrje ndaj Bashës për t’u tërhequr, pasi këtu gjithçka futet në terrenin e së pabesueshmes, por si mënyra më e mirë, më e butë, më bindëse për t’u thënë shqiptarëve se lideri i PS është politikani më i marrë, më i çmendur, pas të cilit nuk duhet të shkojë askush. Dhe, përballë këtij konteksti, Basha nuk mund të tërhiqet.
Thirrjes “Budallait (Ramës) hapi rrugë” i kundërvihet thirrja e vjetër, sa vetë era e re “Jepi Cezarit (Bashës) atë që i takon Cezarit”. Dhe, ajo që i takon nuk ka dyshim se është fitorja.
*Deputet i PD

Letra e madhe e Kadaresë dhe adresa e pasaktë

Nga Edi Lesi

E madhe, e gjerë dhe e shtrirë kudo është mendjemadhësia në Tiranë. Ka mendjemadhësi vend e pavend, dhe më shumë atje ku mendjet janë në të vërtetë të vogla. Në përgjithësi, Tirana mund të quhet një qytet mendjemadh, se të këtillë janë jo pak banorë këtu. Një mendjemadhësi e çartur do të ishte të bëje replikë me Ismail Kadarenë. Unë kam lexuar gjithçka që shkrimtari ynë i madh ka botuar. Jo vetëm letërsinë dhe eseistikën apo studimet, por edhe intervistat, mesazhet, shkrimet dhe letrat e tij. Sa herë, në emisionet e mëngjesit në televizione ku shfletohen gazetat, shoh se Kadareja është diku, ai vetë ose të tjerë që flasin për të, e mbaj vrapin te kioska më e parë për të blerë shtypin. Kur e kur, rrëmoj në bibliotekën time për të gjetur një libër të Kadaresë për ta rilexuar. Ndonjëherë, kur ndodh një ngjarje e rëndësishme në Shqipëri, them vetë me vete: a thua do të flasë Kadareja? Mendimi i tij është vetvetiu asiatër dhe sipëran, për shkak të distancës që ka me palët dhe duke qenë se përmasat e tij nuk kanë aspak nevojë të rriten duke mbajtur anë a kah. Mendimi i tij është një mentor i vyer për këdo që ka diçka në dorë dhe për krejt vendin nëse gjendet në udhëkryq. Është i vyer mesazhi i tij, sepse nuk ka asnjë dyshim që Kadareja e do Shqipërinë dhe kombin. Ismail Kadare nuk mund të rrinte indiferent në një situatë aspak të favorshme politike të krijuar pas votimit të 8 majit. Siç bënë të ditur mediat, ai i dërgoi dje pasdite një letër Lulzim Bashës, ku i kërkon të tërhiqet nga kandidimi për kryetar Bashkie. Ai thotë se kjo do ta shpëtonte vendin nga cikloni, i cili jo vetëm mund t’ia mbyllë rrugën përparimit të kombit shqiptar, por ta kthejë atë shumë vite prapa në histori. Kadare thotë se këtë letër, këtë kumt, mund t’ia kishte dërguar edhe Edi Ramës, por zgjodhi Lulzim Bashën, meqenëse ky i fundi është në pushtet, ndërsa tjetri në opozitë. Kjo është letra e një shkrimtari të madh; si e tillë, të bën të reflektosh thellë. Ai i thotë Bashës se një gjest i tillë do të nderonte atë dhe vendin. Nga asnjë lloj pozicioni, unë nuk do të mund të bëja dot një replikë me Kadarenë. Pretendoj se nuk jam një nga mendjemëdhenjtë e këtij qyteti, dhe i këtillë do të përpiqem të mbetem. As mosha, as profesioni, as dijet nuk do të më jepnin të drejtë të kundërshtoja shkrimtarin e madh. Vetëm në një cilësi mund të them se nuk jam dakord me këtë kërkesë të Kadaresë: si votues i 8 majit. Herët në mëngjes atë të diel i jam drejtuar qendrës së votimit dhe pa qenë asnjë moment ndërdyshas, kam votuar që Lulzim Basha të jetë kryetari i ardhshëm i Bashkisë së Tiranës. I bindur se ky qytet ka nevojë për ndryshim, dramatik madje. I vendosur së pari se duhet të mbaronte koha e qeverisjes së metropolit në mënyrë despotike, sipas trilleve të kryetarit. Gjithaq, me shpresë te programi dhe premtimet e Lulzim Bashës për një administrim krejt të ri të Tiranës, ku spikat vendimmarrja konsensuale dhe pyetja e qytetarëve për shumë projekte. Deri më sot, çfarë ka ndodhur në qytet, është marrë vesh vetëm pas sendërtimit të projekteve dhe vendimet janë nyjëtuar gjithherë në një zyrë, diku, mes një grupi të vogël njerëzish rreth kryetarit. Me këtë gjykim dhashë verdiktin tim jo vetëm për të qenë në rregull me ndërgjegjen, por duke pasur një ndjenjë të fortë empatie se kësisoj do të vendosin shumica e votuesve të Tiranës. Dhe sot janë afërsisht 125 mijë qytetarë të kryeqytetit që kanë shkruar një letër, e kanë hedhur në kuti dhe kërkojnë që Lulzim Basha dhe projekti i tij të vijnë në fuqi. Në një farë mënyre, Ismail Kadare po kërkon që unë të heq dorë nga vota ime. Po u kërkon gjithashtu edhe 125 mijë qytetarëve të tjerë të bëjnë këtë gjë. Sepse kjo nuk është më një çështje personale e Lulzim Bashës dhe të ardhmes së tij. Ai është sot i dënuar të bëjë të kundërtën e asaj çka kërkon shkrimtari i madh. Basha përfaqëson ëndrrën për ndryshim. Tirana është një qytet i majtë, ku Edi Rama ka fituar herën e fundit me rreth 20 mijë vota diferencë ndaj kundërshtarit të tij. Sot rezulton se në kutitë e 8 majit ka më tepër vota për Lulzim Bashën. Kjo është një përmbysje dramatike, si ato të Homerit. Ky truall është shumë tragjik, gjë që e ka nxitur shpesh Kadarenë në letërsinë dhe studimet e tij. Epike mund të quhet edhe përmbysja që ka ndodhur më 8 maj. Edi Rama po i bën rezistencë këtij realiteti të ri, frymës së re, duke u kapur pas kleçkave të procedurës. Fakti është se ai jo vetëm ka humbur mijëra mbështetës, por ka humbur edhe zgjedhjet. Ka marrë më pak vota se Lulzim Basha. Edi Rama duhet të tërhiqet nga ky konflikt politik dhe pasojat që po sjell për vendin dhe të ardhmen. Ai përfaqëson të vjetrën në këtë rast, që rreket të qëndrojë me çdo kusht. Askush nuk e di nëse e reja do të jetë më e mirë. Por, të paktën, është konfirmuar se qyteti e kërkon ndryshimin. Nuk mund t’i kërkohet sot Tiranës të tërhiqet nga dëshira për të marrë një rrugë tjetër, të ndryshme nga ajo e 11 viteve. S’mund t’i thuhet një ëndrre të zhbëhet, të kthehet mbrapsht. E kam lexuar dy-tri herë letrën e Kadaresë. Është mbresëlënëse. Vetëm se duhej t’i drejtohej Edi Ramës, jo Lulzim Bashës.

Cfare na bere, zoti Nano!

Share This :

---

Edit this entry.

Bashkimi says:

May 22, 2011 at 3:08 pm (Edit)

Edhe Kadare… e futi ne kuti te gabuar! Ashtu beri edhe topi i Rames.