Saturday, July 9, 2011

Ipeshkvi i Kosovë imzot Dodë Gjergjit flet mbi situatën ndërfetare në vend

Fjalimi i ipeshkvit të Kosovës imzot Dodë Gjergjit gjatë takimit me përfaqësues të ‘Forumit Atlantik’,në selinë Ipeshkvnore në Prishtinë,në kuadrin e Konferencës që u mbajt në Prishtinë mbi temën “Liderët e rinj të Evropës” nga data 26 deri më 29 qershorin e kaluar.Më poshtë ju propozojmë fjalimin e plotë të ipeshkvit të Prishtinës mbajtur para pjesëmarrësve të konferencës organizuar nga ‘Forumit Atlantik’.
Fort të dashur Zonja dhe Zotërinj,
vëllezër e motra
të nderuar miq,
Kam nderin të Ju përshëndes përzemërsisht,secilin veç e veç,dhe t’ ju urojë mirëseardhje,në Shtetin e ri të Kosovës. Në mënyrë të veçantë shprehë konsideratat e mia për vizitën tuaj Kishës Katolike dhe mua Bariut të saj.
Ipeshkvia e jonë shtrihet në tërë territorin e Kosovës e shpërndarë në 4 dekanate dhe 24 famulli ku bashkohen 65 000 besimtarë Katolik. Qendra jonë Historike është në Prizren. Kjo qendër,ku jemi sot,është pjesë e përpjekjeve tona për të krijuar Selinë e re në Kryeqytet. Katedralja Nënë Tereza të cilën po e ndërtojmë është meritë e Presidentit historik të Kosovës + Ibrahim Rugova dhe paraardhësit tim + Mark Sopi të cilët pas bekimit të gur-themelit të kësaj Kishe,kaluan në amshim në një periudhë të shkurtë kohore. Po edhe në realizimin e saj nuk ka munguar mbështetja e pushtetit lokal e as e institucioneve qendrore. Ky projekt është financuar me kontributin vullnetar të besimtarëve tanë dhe me mbështetjen e organizatave Katolike Cherch in Nid dhe Renovabis.
Kisha katolike në Kosovë,është e pranishme që në zanafillën Krishterimit dhe si e tillë ka kontribuar në rrafshe të ndryshme përgjatë kësaj historie të lashtë dhe të lavdishme:
1. Pikësëpari ka kontribuar në krishterimin e perandorisë Romake,nëpërmjet pjesëmarrjes në Martirizim. E për këtë kemi shembull,Shën Florin dhe Shën Laurin nga Ulpianë e vjetër e cila gjendet pak kilometra larg nga këtu. Në atë kohë kur me Ediktin e Milanos (313) iu dha liria Kisha fillojë një hovë dhe jetë të re,edhe tek ne,në “Iliricum sacrum”,si në pjesë të tjera të Perandorisë Romake.
2. Pas Edikti të Milanos krishterimi Kisha në Dardani kishte arrit të jetë mirë e organizuar duke qenë e pranishme në Metropolet më të rëndësishme të kohës. Ky fakt lenë të nënkuptojë se ne,të Krishterët e atëhershëm,kemi kontribuar dukshëm në Ungjillëzimin e popujve Sllavë,ata pra krishterimin e gjetën ndër ne dhe e përqafuan prej nesh.
3. Ndërsa gjatë persekutimit 500 vjeçare nën Perandorin Osmane,kisha katolike ka qenë “qiri i pa fikur” që ka ndriçuar mendjet dhe zemrat e njerëzve për të ruajtur vlerat e përbashkëta,si:gjuhën,kulturën,traditën e sidomos dashurinë për vendin. Njëkohësisht,kisha katolike ka qenë nyja e vetme,e cila ka lidhë qytetërimin perëndimor me shqiptarët dhe shqiptarët i ka mbajte besnikërisht të pashkëputur nga ky qytetërim.
4. Nuk ka munguar as kontributi i kishës katolike në historinë e re të jetës në Kosovë. Këtu duhet të veçojmë dy momente më të rëndësishme:
Në kohën e diktaturës së regjimit shtetërorë,kisha katolike guximshëm është rreshtuar në anën e popullatës të shtypur dhe ka ditë të bashkëvuajë duke u bë dritë shprese duke promovuar paqen dhe dashurinë.
Ne e dimë që rrënuesit e të sotmes,me pretekstin e mbrojtjes së të kaluarës,kanë vështirësi të ndërtojnë të “ardhme të përbashkët”. Por,megjithatë,me qytetërimin e dashurisë,jemi të bindur se mund të arrihet kjo. Dashuria e shpalosur në kryq nga Zoti jonë Jezu Krishti,“Fali o Atë…” është shembulli më i mirë që aftëson zemrat për të falë dhe angazhon njerëzit për t’u bashkuar në ndërtimin e një të ardhme të re në paqe.
Gjatë dekadës së fundit,që kur të gjithë përpiqen që nëpërmjet sigurimit të paqes të krijojnë kushte për pajtim,kisha katolike,mbetet kontribuuese e veçantë në ndërtimin e urave të reja të përafrimit dhe pajtimit mes feve dhe popujve,në Kosovë.
Në ndërtimin e kushteve për paqe dhe pajtim,mes njerëzve në Kosovë,kanë kontribuar faktorë vendas dhe të huaj. Këndej urojmë që,kjo përpjekje të vazhdojë. Edhe konferencën tuaj në Prishtinë e kuptojmë si kontribut për të arrit këto qëllime. Jam thellësisht i bindur që Kosova ka filluar të bëhet dhe to të jetë një vend,ku të gjithë qytetarët e saj do të jetojnë pranë njëri-tjetrit duke u bërë kontribut e jo rrezik.
Kjo konferencë,e organizuar në Prishtinë,rrek të trajtoj një nga temat më aktuale dhe të një rëndësi të veçantë për ne,si Kishë dhe si popull.
Temat e parashtruara mbi Islamin dhe Identitetin Evropian janë shtytje për shqyrtime të përimta,morale,kulturore dhe sociale edhe për ne. Përvoja jonë e deritanishme e bashkëjetesës në paqe mes krishterimit dhe Islamit,mundë të jetë e dobishme në kërkimin e përgjigjeve tuaja dhe prek vëmendjen tonë,ashtu sikurse edhe gjithë njerëzve vullnetmirë,që duan të ndërtojnë një Evropë pluraliste.
Është fakt që një pjesë e madhe e popullit tim,nën trysninë e rrethanave historike,ka ndryshuan fenë,por jo dashurinë ndër-vëllazërore,respektin për fenë e mëparshme dhe kujtesën e bashkëndarjes së vlerave të përbashkëta të qytetërimit perëndimor. Këndej themi që:Kisha jonë,historikisht ka mbetët shtyllë e civilizimit Evropian te Shqiptarët dhe nyja e vetme që ka mbajt shqiptarët të pashkëputur nga ky qytetërim. Kjo përvojë ka krijuar komunikim normal dhe bashkëjetesë në paqe mes qytetërimeve dhe feve ndër ne. Këndej është përgjegjësi e të gjithëve që të kontribuojnë në ruajtjen e kësaj pasurie të përbashkët nga indoktrinomi që kohëve të fundit po vjen nga Lindja dhe relativizmi e indiferentizmi që po vjen nga Perëndimi.
Mbetet përgjegjësi dhe detyrë e jona,të kultivojmë edhe në të ardhmen traditën e tolerancës dhe bashkimit në dallime. Këto pasuri të trashëguara duhet ushqyer me forma të reja të lirisë dhe të demokracisë nëpërmjet dialogut dhe respektit të vlerave të ndërsjellta.
Ju faleminderit për vëmendjen
Imzot Dodë Gjergji
Marre nga Radio Vatikani

Agron Tufa: Shakaja e të qenit edhe intelektual, edhe i pavarur

Agron Tufa

Eshtë hera e dytë brenda pak ditësh që z. Fatos Lubonja më akuzon nëpërmjet një ftese apo më fton nëpërmjet akuzash për një debat publik në lidhje me rolin kritik të intelektualëve ndaj partive politike. Nuk e di pse më ka zgjedhur mua si “intelektual” që përfaqësoj këtë ndjeshmëri publike, pasi stihia ime është letërsia e deri diku ideologjia me të cilën lidhet letërsia. Por jo politika! Atë më mirë se unë mund ta përfaqësonin politologët apo politikanët që e ushtrojnë teorikisht apo praktikisht si profesion. Megjithatë, e pranoj ftesën, por z. Lubonja duhet të pranojë kusuret e kësaj zgjedhjeje, sepse unë do të flas si të më teket, brenda lirisë sime. Mirëpo, në të dyja rastet, shtrimin e kësaj çështjeje dhe zgjedhjen e diskutantit. Lubonja e bën duke akuzuar, shpifur e përlyer imazhin tim – pikërisht personin që e fton në debat. Duke vepruar në këtë mënyrë damkosjeje, ai hap një hendek të thellë pabarazie me personin që akuzon dhe, për çudi, shpreson që po ky person t’i përgjigjet, madje pa përgënjeshtruar akuzat e tij, se përndryshe zhgënjehet! E habitshme kjo për një njeri që barazitizmin e ka thelb të kauzës majtiste. Pasi ia hodha poshtë, me fakte, bazën e akuzave z. Lubonja në përgjigjen time të parë, tani le të provojmë t’i përgjigjemi ftesës së tij për debat publik, por jo siç e shtron ai këtë temë, në cilësinë e detyrave të shtëpisë. Dhe mendoj se duhet të flasim për tipologjinë e intelektualit që përfaqëson vetë z. Lubonja, tashmë përtej Lubonjës, sepse polemika me të ka vlerë vetëm për aq sa ai përfaqëson. Jo më shumë. Personalisht mendoj se shpërdorimi më i madh ka ndodhur me nocionin “intelektual”. Nuk është rasti të hapim këtu një debat, ndonëse të vyeshëm, mbi kuptimin e këtij nocioni, por dyshoj fort nëse gjenden në Shqipërinë postkomuniste një a dy të tillë, ndër të cilët, duke përjashtuar veten në radhë të parë, refuzoj edhe përpjekjen që bën z. Lubonja për të më konsideruar të tillë. Kam më për zemër një përkufizim të nobelistit Josif Brodskij: “Intelektual quhet ai personalitet që krijon një sistem apo antisistem vlerash, të cilin është gati ta mbrojë me jetën e tij”. Ndërsa për pretendimet megalomane dhe logjikën tyryfyçkë me të cilën janë mësuar ta përvetësojnë arbitrarisht këtë atribut ndër nahijet tona, duke e pandehur veten për misionarë të një morali të ri, edhe pse në fakt, të vërtetat që shqiptojnë janë përpos se diletante, edhe hipokrite, në këtë rast pra, për “rolit mesianik” të intelektualit në tipologjinë tonë intelektuale, do të shkonte më përshtat përkufizim i Fukosë: “Intelektuali? Nëse kjo specie ekziston, duhet heqë dorë nga roli i tyre profetik!”. Formati intelektual i z. Lubonja është një figurë antropomorfike, përjetësisht e ftuar në të gjitha studiot, që bllokon pjesën dërrmuese të ekraneve tona; të gjithë e kemi parë formatin e tij intelektual t’i nisë të gjitha trajtesat me frazën: “Unë nuk jam specialist në këtë çështje, por po jap mendimet e mia…”. Po çfarë është ajo tipologji intelektuali, që nuk i përket asnjë sfere dhe nuk është kompetent në asnjë fushë? Nuk e kam fjalën tashmë për shpifjet, alibitë apo thashethemet e kafeneve që ai i tregton për të vërteta. Nëse i pëlqen të rrojë në këtë ferr të ndërgjegjes së vet, Zoti qoftë më të! Pyetja është: çfarë profesioni, çfarë kontributi, çfarë ekspertize, me çfarë specialiteti e pasuron atributin “intelektual” kjo tipologji? Një fizikan që nuk ka mbaruar studimet, pa shkollë, pa diplomë, që s’ka punuar asnjë ditë në profesionin e tij? Dhe këtu nuk më rrihet pa përmendur një thënie të I. S. Turgenievit: “Specialiteti e përjashton diletantizmin: të jesh diletant do të thotë të jesh i pafuqishëm”. Atëherë mbetet që i vetmi specialitet apo “profesion” i formatit intelektual të tipit Lubonja është trajektorja endacake e tij nga njëra studio në tjetrën; itinerari nga një gazetë në tjetrën; vërdallosja nga një konferencë në tjetrën, duke nxituar të shtojë gjithkund: “Unë nuk jam specialist këtu, por po flas njëherë…”. Dhe ne e kemi dëgjuar. Gjithmonë. Të njëjtat gjëra. Ky lloj formati nuk e ka pasur as shqisën, as intuitën, as dhuntinë profetike të parashikojë e t’u paraprijë qoftë për 24 orë ngjarjeve. Prandaj bie ndesh me veten dhe gjithë udha e tij intelektuale paraqet një zigzag të stërgjatë kundërthëniesh. Çfarë është pra ky lloj intelektuali që nuk është specialist, që nuk ka një profesion, që nuk ka një vepër me vlerë në fushën e mendimit, që nuk ka një aftësi parashikuese t’u paraprijë ngjarjeve, por përkundrazi, paragjykon folklorikisht dhe ushtron dhunë verbale mbi ngjarjet që në embrionin stadial të tyre? E shtroj këtë pyetje për verifikim, ngase kjo tipologji intelektuali nuk ka një punë të qëndrueshme ku t’i garantohet pavarësia e tij e shumëpërfolur. Dhe, duke qenë gjithë ditën nëpër redaksi, studio-kafe e kafe-studio, pa pasur një profesion e punë stabël, ai ka shpikur të vetmen risi: ngritjen e problemeve! Dhe kur i mungon subjekti, tipologjia e Lubonjës i thërret fantazisë: më sajon mua si subvijon nga faqja 1 jekt shkrimi dhe pastaj mbetet i zhgënjyer kur sheh se personat e imagjinuar lodra, nuk i rrinë sus rolit që u ka caktuar ai. Shkurt, një kalama që hyn në konflikt me lodrat dhe trillet e veta. Por si t’ia bëjmë ne që e fillojmë ditën e punës nga ora 08:00 deri në 16:00? I zënë më një tjetër proces pune, krejt të ndryshëm prej të tij (unë nuk jam gazetar a publicist, por diç më shumë), nuk mund të bëj kritikë për çdo gjë e për gjithkënd dhe, nëse ia dal të ngre ndonjëherë një problem, këtë e bëj për të shfaqur shqetësimin tim, nervin tim qytetar, pa pretenduar honoraret e majme të Lubonjës dhe ky, mendoj, është përfitimi që ka shoqëria. Duke mos qenë kompetent për asnjë çështje, duke mos pasur asnjë certifikatë profesioni, duke i përzier të vërteta e thashetheme, mite e realitete, duke u hyrë problemeve nga “dera e pasme”, duke u ngatërruar në të gjitha temat, sipas parimit “ku leh qen e del tym”, me zellin e të vetmit botëkuptim marksist me të cilin është brumosur e strukturuar, na përftohet formati i intelektualit oral e grafoman, maniak e simulakër, gjykatës mbi palët e, mbi të gjitha, i pavarur e kontradiktor! E gjithë kjo tipologji sillet dhe shpështillet midis paradoksesh dhe oksimoronesh: sulmon të majtën nga pozicioni i djathtë, sulmon të djathtën nga pozicioni i majtë, gjithmonë, për hir të kritikës, transparencës dhe pavarësisë. Sigurisht ndodh ndonjëherë që edhe Lubonja të shtrojë probleme të drejta, siç ndodh ndonjëherë që edhe macja të kapë një lepur. Por kjo nuk përbën kurrfarë ligjësie. E kam vështirë të gjej një plan të përbashkët arsyetimi me konceptin marksist të kritikës së formatit Lubonja. Sepse, nëse formati i tij do ta kishte kuptuar sistemin demokratik, do të kishte mësuar tashmë me kohë se partitë dhe pushtetet i paguajnë kritikët e tyre që të legjitimojnë sistemin. Pikërisht në një kyç të tillë kuptimor, Lubonja është viktimë e tyre. Në rastin konkret, kujt do t’i interesonte një qeverisje e përsosur e PD-së? Vetëm opinionistëve të formatit Lubonja jo! Sepse në vend të opinioneve të tyre, në mungesë të një profesioni që garanton pavarësinë që ky format nuk e ka, gazetat do të mbusheshin atëherë me shpalljet: “BËJMË SHPIME ME MATRAPIK!”. Gjithsesi, kjo do të ishte një punë më e ndershme krahasuar me kritikën që më bëhet për mos kritikë. Sepse dihet: unë e mbroj të djathtën që nga viti 1990; ndryshe nga formati Lubonja, jam koherent, pa asnjë të çarë në mendimin tim, pavarësisht se jo gjithmonë e djathta i mbron parimet e mia. Por formati intelektual Lubonja po na promovon edhe një nihilizëm tjetër të ri, sipas të cilit, qenka turp i madh të punosh në administratën shtetërore, t’i shërbesh shtetit tënd, të mos përpiqesh ta shash, ta sabotosh, ta bllokosh, ta bojkotosh, përndryshe je automatikisht i paragjykuar si klientelist, si servil, si i korruptuar. Këtu botëkuptimi ynë mbi shtetin ndahet prerazi: ndryshe nga formati i intelektualit Lubonja, unë e kam për nder t’i shërbej shtetit tim, të marr përgjegjësitë dhe jo t’u iki atyre, të ngulmoj me sa mund në përmirësimin e gjendjes, e jo të hedh gurë e popla mbi ata që punojnë, pa marrë kurrë mbi vete riskun e përgjegjësinë të bëj diçka. Sipas këtij formati duhen braktisur vendet ku të kanë zgjedhur, për të bërë sehir, në shmang, me dashakeqësi, se si degradojnë gjërat kur në pozicionet e braktisura vendosen gdhenjtë. Në këtë vend që vetëm shahet, që shihet vetëm me ngjyra të zeza, ka një jetë, ka një përpjekje, ka sakrifica që prodhojnë vlera, ka ngjarje të bukura dhe shembuj që meritojnë një fjalë të mirë, një përshëndetje. Ka, por jo për formatin e intelektualit Lubonja, syri i të cilit sheh gjithkund ngjyra të përzishme, andaj e vetmja muzë që e vë në lëvizje oreksin e tij oral e grafoman është muza e rrënojave dhe qiparisave. Nuk mbaj mend të ketë shkruar ky format intelektuali për ndonjë gjë që ta ketë ngrohur shpirtërisht, “intelektualisht”, njerëzisht. Megjithatë, intelektualit simulakër e grafoman i duhet të tundë një flamur, të themelojë mitin e vet, që mandej të punojë miti për të. E meqë i ka shumë për osh mitet formati i intelektualit Lubonja, le t’ia nënshtrojmë dekonstruksionit edhe mitin e tij të të qenit i pavarur. Rregull kryesor: për të justifikuar alibinë e pavarësisë së vet, formati Lubonja kapet pas personash të tjerë, duke i përlyer ata me gjithfarë thashethemesh, si ato që ka shkruar në dy shkrimet e tij të mëparshme kundër meje. E, meqë formati simulakër i intelektualit Lubonja bëhet zëdhënës i thashethemeve, po i kujtoj cazë edhe unë atë emisarin që pati dërguar te Berisha për të psonisur prej tij një pension të përjetshëm. Pikërisht pension të përjetshëm për formatin e intelektualit Lubonja, ashtu thjesht, sa për të zgjeruar paksa spektrin e tij të pavarësisë! Ndërkaq, po t’i shohësh më nga afër flamujt e pavarur të formatit Lubonja, na dalin shtresë pas shtrese ngjyra të përçudshme: anëtar bordi në MTKRS në kohën e Ramës; anëtar bordi disa herë te fondacioni “Soros” e një sërë fondacionesh të tjera private; komisar i Forumit për Demokraci në vitin e artë e të paqtë 1997, etj., etj., gjithkund dëshmi të palëkundshme të pavarësisë së tij intelektuale!! Pavarësia e formatit të intelektualit Lubonja përftohet, sipas tij, duke qenë herë pas here i varur për segmente kohore nga dikush që e ushqen, mandej nga kafshimi i po asaj dore, për t’u hedhur suksesshëm te dora tjetër. Por formati i intelektualit Lubonja ka kritikën, që e bën të pavarur! Dhe çfarë kritike se! Ai e kritikon shpengueshëm njërën palë pse s’i ka dhënë asgjë, ndërsa palën tjetër pse s’e lë t’i gëzohet asaj që ajo i ka dhënë, p.sh., sarajet në Petrelë, në të cilat, hë për hë këndojnë kukumjaçkat e asaj ane, për shkak se ai fle përnatë nëpër studiot e televizioneve private. Por sa të poshtër dhe këta pronarët e TV-ve! Nga njëra anë të japin sarajet në Petrelë, nga ana tjetër s’të lënë t’i gëzosh! E, me sa duket, ky qenka shkaku i shpërqendrimit të tij të shpeshtë në debatet televizive… Gjithë në frymën e filozofisë intelektuale të formatit Lubonja, nxjerrim edhe ne një moral cinik: Një prostitutë na dalka më e ndershme se një grua që e shkon jetën me burrin e saj. Sepse prostituta bën naze vetëm për të rritur pazarin. Edhe vetë formati intelektual i tipit Lubonja e di se midis të ngjashmëve me veten nuk ka rivalitet, nuk ka tjetër si ai që të solojë i vetmuar mbi të gjithë. Ka mbetur, për fat të keq, sall ai, tek pullë, i braktisur, vetmitar, i keqkuptuar, se nuk po e shpallim publikisht “intelektual kombëtar”, por me shpresën e fortë se, herët a vonë, do ta pranojnë të tillë nga e keqja, në mënyrë plebishitare, përshtat me një proverb: “Në mungesë të zogjve, edhe b… është bilbil”. Të më ndjejë lexuesi i nderuar, por në varësi të personazhit të formatuar si tepër intelektualisht, nuk gjeta gjë më serioze për t’iu përgjigjur.
Panorama

Friday, July 8, 2011

Vllaznia perball Thun me 14 korrik ne "Loro Boriçi"


Vllaznia do perballet te Enjten e ardheshme me ekipin e Thun te Zvicrres. Skuadra zvicerrane eshte e themeluar me 1 Maj te vitit 1898 ne qytetin me te njejtin emer. Thun ka luajtur në Ligën Kombëtar te futbollit ne vitet 1946-50,1953 / 54 ne kategorine 2, 1955-70 dhe 1997-2002.Nga 2002-2008 ka luajtur Kategorin e Pare kombetare e cila me pas u riemrua me Supeligen Zvicerrane. Në vitin 2008 klubi ishte zbresë në Ligën e dyte zvicerrane ose sic quhet ligen sfiduese.

Skuadra e Thun do shenoj ne historine e futbollit zvicerran nje arritje te madhe pikerisht ne vitin 2005 kur me nje buxhet vjetor prej 2 milion euro kualifikohet ne fazat e grupeve te Liges se Kampioneve, duke eliminuar keshtu Dinamon e Kievit dhe pastaj kampionet e Suedise Malmi me rezultatin 3-0. Por menjehere pas mbylljes se fazes se grupeve per Thun fillon tatepjeta pasi ne vitin 2008 ato bien ne kategorine e dyte. Dhe ne sezonin 2010-2011 ato arrijne te rifuten ne supeligen zvicerrane ku e mbyllin kampionatin ne vendin e 6. Ndeshjen e fundit Thun e zhvilloj kunder Cyrihut dhe ka humbur me rezultatin 1-0.

Interesant eshte fakti se ne skuadren zvicerrane luajn edhe tre shqiptar dhe jane pikerisht mesfushoret Muhamed Demiri me shtetsi maqedonase dhe Mirson Volina me shtetsi shqiptare si dhe sulmuesi Milaim Rama. Ne faqen zyrtare te Thun nuk kemi ndonje deklarate rreth skuadres se Vllaznise, madje ata jane edhe me te rezervuar duke shkruar se per cdo gje do kemi nje njoftim zyrtare rreth shkuarjes ne shqiperi. Me 14 Korrik ne “Loro Borici” Vllaznia do pres skuadren e Thun dhe vetem nje jave me vone me 21 Korrik ne stadiumin “Arena Thun” do zhvillohet ndeshja e kthimit.

Debati jashtë kamerave mes avokatëve të PS dhe gjykatësve



Replika të ashpra mes avokatëve të PS-së dhe gjykatësve të Kolegjit Zgjedhor.

Damian Gjiknuri: Unë do të parashtroj argumentet e mia, ndërsa më pas ju vendosni nëse kanë vlerë apo jo. Sashenka Jonuzi: Jo, nuk vendosim ne, ashtu si thua ti, ne vendosim në bazë të ligjit. Por ju u futët në themel…Gjiknuri: Kërkoj nga ju që të mos më censuroni fjalën. Sashenka Jonuzi: As mos e përmend atë fjalë ti. Sashenka Jonuzi: Nga kjo që po parashtroni ju, del se mangësitë në këto qendra, në të shumtën e rasteve kanë ekzistuar edhe para ndërhyrjes së KQZ-së. Kjo është shumë e rëndësishme….

Arjan Salati: I lutem gjykatës që të dëgjojë me vëmendje provat që paraqesim ne, se kanë të bëjnë me shkelje të rënda që kanë ndodhur në proces. Gjithashtu kërkojmë që Gjykata të jetë e paanshme, të mos bëjë ironi dhe të krijojë ilaritet.

Sashenka Jonuzi: Ne po dëgjojmë.

Salati: Jo, ju nuk po dëgjoni, po bëni ironi.

Damian Gjiknuri: Doja ta nisja këtë mbrojtje me legjitimitetin, pra nëse legjitimohemi ne si subjekt, nëse legjitimohemi në kohë dhe në materie. Si subjekt legjitimohemi se kemi qenë pjesë e garës zgjedhore, në kohë legjitimohemi se kemi respektuar afatet ligjore, për të bërë ankimim dhe në materie legjitimohemi se procesi ka sjellë problematika të mëdha, përsa i përket mosrakordimit të shifrave, çka normalisht ndikon në rezultat dhe si të tilla duhet të sjellin pavlefshmëri.

Sashenka Jonuzi: Ju lutem përmbahuni objektit të kërkesës dhe mos u shpërndani në argument.

Gjiknuri: Unë do të parashtroj argumentet e mia, ndërsa më pas ju vendosni nëse kanë vlerë apo jo

Sashenka Jonuzi: Jo, nuk vendosim ne, ashtu si thua ti, ne vendosim në bazë të ligjit. Por ju u futët në themel…

Gjiknuri: Unë dua të flas për materian, sepse pa të s’mund të kuptohet çështja. Ndaj kërkoj nga ju që të mos më censuroni fjalën, por të më lini ta shtjelloj çështjen

Jonuzi: As mos e përmend atë fjalë ti. Ne jemi këtu për t’iu dëgjuar dhe po të doni ju edhe me ditë, sa të doni, por përmbahuni kërkesës…

Gjiknuri: Ajo që doja të evidentoja është fakti se ne legjitimohemi në kohë, pasi kemi pasur të drejtë të godasim vendimin 1158 të KQZ-së, me anë të cilit u shpall një tabelë e re e rezultatit. Çka KQZ nuk na e mori parasysh, duke na thënë se nuk jeni në kohë. Por unë dua të them se vendimi 711, të cilit KQZ i referohet si vendimi që ka miratuar tabelë rezultati ka rënë nga vendimi i Kolegjit, pra ju vetë e keni rrëzuar. Pra si pasojë, KQZ me urdhrin tuaj hyri në një proces tjetër dhe në datë 25 ka miratuar një tabelë të re dhe ne na ka lind e drejta ankimojmë. Ndaj ne ju drejtuam KQZ-së për mospërputhje të shifrave, duke kërkuar dhe pavlefshmëri dhe ajo se mori parasysh, ndërkohë që vet KQZ nuk mund të rijë duarkryq kur ka parregullsi të tilla. Gjithashtu dhe Kolegji s’mund të rrijë dhe ai ka si referencë praktikat e unifikuara tashmë të Armenit, Kolshit, apo edhe Bushatit në vitin 2007. Gjithashtu është dhe një praktikë e vendosur nga Komisioni i Venecias. Ndaj mendoj se duhet të shpreheni edhe për pavlefshmërinë se jeni gjykatë e specializuar. Ne po sjellim raste apo shembuj të shkeljeve dhe mangësive në 284 qendra.

Dhurata Haveri: Çfarë po kërkoni të provoni me këto prova?

Sashenka Jonuzi: Nga kjo që po parashtroni ju, del se këto mangësi në këto qendra në të shumtën e rasteve kanë ekzistuar edhe para ndërhyrjes së KQZ-së. Kjo është shumë e rëndësishme….

Arjan Salati: I lutem gjykatës që të dëgjojë me vëmendje provat që paraqesim ne, se kanë të bëjnë me shkelje të rënda që kanë ndodhur në proces. Gjithashtu kërkojmë që Gjykata të jetë e paanshme, të mos bëjë ironi dhe të krijojë ilaritet.

Sashenka Jonuzi: Ne po dëgjojmë

Salati: Jo ju nuk po dëgjoni, po bëni ironi.

Sashenka Jonuzi: Ne kemi të drejtë të bëjmë pyetje dhe ndaj e keni të kotë të debatoni me ne

Ivi Kaso: Pala paditëse tha se KQZ ka humbur legjitimitetin për ta shqyrtuar këtë çështje. S’po e kuptojmë, tërhiqeni nga kërkesa juaj për të detyruar KQZ-në?

Gjiknuri: Ne thamë që nga ana morale, ajo nuk ka më legjitimitet, por nga ana ligjore natyrisht që po.

Kaso: Kërkoni që kjo çështje të kthehet në KQZ apo jo?

Jonuzi: E shpjegoi këtë gjë.

Dëshira Pasko: Diskutimi i palës paditëse për pavlefshmërinë është jashtë objektit të kërkesës.

Eno Bushi: Dua ta pyes përfaqësuesen e KQZ-së, nëse ky institucioni, me vendimin 1158, a ka miratuar tabelë apo jo?

Pasko: Nuk është kjo objekt shqyrtimi sot. Ju e keni vendimin shiheni.

Jonuzi: Të lutem shumë, unë e kam parasysh situatën por s’mund të ketë përgjigje ju e keni, shiheni po të doni. Ne e kuptojmë acarimin, është një situatë e acaruar, por duhet t’i përgjigjeni pyetjeve se keni detyrimin për të paraqitur çdo vendim.

Bushi: A është anuluar vendimi 711 i KQZ-së me vendimin e kolegjit apo jo?

Pasko: Me vendimin e Kolegjit është anuluar.

Gjiknuri: Këtu na u tha se pavlefshmëria mund të kërkohet vetëm për shkelje që ndodhin vetëm ditën e votimit. Kjo është qesharake.

Ivi Kaso: Së pari, dua të them se këta kanë ardhur me këmbalecin që kishin dhe dje. Pra megjithëse kanë ndryshuar kërkesë, këmbaleci është i njëjtë. Në rast se bëhet fjalë për të njëjtën çështje do ta kishim sjellë dhe ne këmbalecin tonë, por e lamë në shtëpi se thamë se kemi kërkesë të re. Ndërkohë përsa u shpreh këtu, dua të sqaroj se ne thamë se shkeljet e ligjit ditën e zgjedhjeve sjellin pavlefshmëri, ndërsa shkeljet e tjera janë të matshme dhe jo më kotë legjislatori thotë pavlefshmëri të zgjedhjeve dhe jo të rezultatit. Kjo sepse rezultati ka të bëjë me pjesën e pasvotimit dhe që mund të zgjidhet me hetim administrative. Është groteste të thuash se shkelje të tilla sjellin vdekje të zgjedhjeve.

Gjiknuri: Këtë punën e vdekjes nuk e tha as Damian Gjiknuri dhe as kryetari i PS-së, por e kanë thënë organizma ndërkombëtarë.

Kaso: Dua të them gjithashtu se edhe kur paditësi i sotëm fitonte zgjedhjet në 2007 dhe në 2003, diferenca e votuesve me votat e gjendura në kuti ka qenë shumë më e madhe dhe atëherë nuk është kërkuar një gjë e tillë.

Gjiknuri: Po pra, po pa ndikim në rezultat, sot diferencën e kemi vetëm 93 vota.

IK EDI RAMA,IK....,ATHUE VALLË SI I KE BRESHKAT?!!



Tashmë, u kry: Lulzim Basha është kryetari i ri i Bashkisë së Tiranës. Kolegji Zgjedhor rreth orës
10:00 vendosi rrëzimin e kërkesës së Partisë Socialiste si pabazuar në ligj duke lënë në fuqi vendimin
e KQZ-së i cili shpalli me 93 vota fitues kandidatin e djathtë Lulzim Basha si dhe për pavlefshmërinë
e 284 qendrave të votimit në kryeqytet.
http://www.botasot.info/img/llbbasha.jpg

Në një vendim tepër të shkurtër nga ana e relatores së çështjes Sashenka Jonuzi është
thënë që Kolegji ka rrëzuar kërkesën e Partisë Socialiste për pavlefshmërinë e zgjedhjeve
duke argumentuar vendimin në nenin 135 duke pushuar çështjen dhe duke lënë kështu në
fuqi vendimin e KQZ ku shpallet fitues Lulzim Basha me 93 vota në avantazh ndaj
Edvin Kristaq Ramës.


Kolegji Zgjedhor është investuar dy herë në lidhje me garën elektorale për kryetar të Bashkisë Tiranë.
Më 3 Qershor, Kolegji rrëzoi kërkesë-padinë e Partisë Socialiste, e cila kundërshtonte vendimin e
Komisionit Qendror të Zgjedhjeve për numërim të votave të hedhura në kutitë jo përkatëse.

Click to view full size image
Më pas, më 13 Qershor Kolegji pranoi pjesërisht kërkesëpadinë e socialistëve, duke urdhëruar KQZ-në të
kryente një hetim administrativ në 368 qendra votimi.

Kolegji Zgjedhor konsiderohet si organi suprem në përballjen mes palëve për një çështje që lidhet me zgjedhjet.
Në ligj sanksionohet fakti se, vendimi i Kolegjit është i formës së prerë dhe nuk mund të ankimohet.

Kush është Lulzim Xhelal Basha?


Lulzim Xhelal Basha është politikan shqiptar, ish Ministër i Brendshëm i Shqipërisë dhe deputet i Legjislaturës XVIII
të Kuvendit të Shqipërisë.Jurist (Meester in de Rechten ekuivalenti i LLM) i specializuar në të drejtën Evropiane dhe
Ndërkombëtare Publike në Universitetin e Utrechtit në Holandë. Deri ne 2007 ka punuar si ministër i MPPTT më vonë
u emërua ministër i punëve të jashtme. Lulzim Basha ka lindur në Tiranë, kurse familja e tij është me prejardhje nga
Drenica e Kosovës kur në vitet 40-të të shekullit të kaluar gjyshi i tij detyrohet të ikë nga Kosova pas torturave serbe.

Aktiviteti politik

Shtator 2005-maj 2007 :Ministër i Punëve Publike, Transportit dhe Telekomunikacionit Shqiptar

Maj 2007 - shtator 2009 :Ministër i Jashtëm Shqiptar

Shtator 2009-mars 2011:Ministër i punëve të brendshme Shqiptar

Gjatë periudhës maj – korrik 2005 vepron si Zëdhënës i Fushatës Zgjedhore 2005.
Nga maji i vitit 2005 dhe në vazhdim është anëtar i Kryesisë së Partisë Demokratike të Shqipërisë.
Nga prilli i vitit 2005 dhe ne vazhdim është anëtar i Këshillit Kombëtarë të Partisë Demokratike të Shqipërisë.

Nga janari i vitit 2005 dhe ne vazhdim vepron si Koordinator i Komitetit të Orientimit të Politikave në Partinë Demokratike
në Tiranë. Përgjegjës për koordinimin e punës së ekspertëve dhe komisioneve të KOP në përgatitjen, diskutimin dhe
shpalljenm e 17 projekt- platformave qeverisëse nga KOP për Partinë Demokratike të Shqipërisë.

Gjatë periudhës Nëntor 2002 – Janar 2005 veproi si Këshilltar Special për Tranzicionin. Departamenti i Drejtësisë UNMIK,
Prishtinë, Kosovë.

Përgjegjës për përgatitjen e tranzicionit të Departamentit të Drejtësisë të UNMIK-ut drejt një Ministrie të Drejtësisë të Kosovës.
Përfshinte përgjegjësitë për hartimin e plan-veprimit dhe mbikqyrjen e fazave të zbatimit të këtij plani.

Gjatë periudhës Tetor 2001 – Nëntor 2002 vepronte si Zëvendës Shef i Kabinetit të Drejtorit të Departamentit të Drejtësisë UNMIK.

Gjatë periudhës Korrik 2000 – Tetor 2001 ushtronte detyrën Këshilltar Ligjor në Departamentin e Drejtësisë të UNMIK-ut.

Gjatë periudhës Maj 1998 – Korrik 1999 ishte pjesëtar i skuadrës së hetimit të krimeve të luftës nga forcat serbe në Kosove:
Tribunali Ndërkombëtar për Krimet e Luftës në ish Jugosllavi.

Përgatiti :Flori Bruqi..

Agjencioni Floripress

Thursday, July 7, 2011

Risitë e Facebook-ut


Risitë e Facebook-utSot Mark Zuckeberg prezantoi disa risi të rëndësishme mbi chat-in e Facebook. Pas rinovimit të sistemit të mesazheve të brendshëm të rrjetit social, nëntorin e shkuar, duke dhënë mundësinë për të pasur një adresë email “emripërdoruesit@facebook.com”, kompania vendosi të modifikojë edhe sistemin e bisedimit në kohë reale duke futur funksionin video në bashkëpunim me Skype.

Me kë flet më tepër:
Chat-i është ndryshuar lehtësisht për ta bërë më të thjeshtë përdorimin e tij dhe për të gjetur më kollaj kontaktet. Ka një kolonë anësore që tregon miqtë me të cilët komunikon më shpesh.

Chat grupi:
Sistemi lejon edhe komunikimin në grup me më tepër se një bashkëbisedues. Në kolonën e sipërme të kaltër të cdo dritare chat-i tashmë ka një ikonë të re që lejon të shtohen miq të tjerë në komunikim.

videochat



















Videochat-i:

Zuckerberg shpjegoi se ka bashkëpunuar prej muajsh të tërë me Skype për të sjell të shumë priturin videochat në rrjetin e tij social. Funksioni mund të përdoret drejtpërdrejtë nga brenda Facebook dhe për tu nisur mjafton të klikohet mbi ikonë. Nëse përdoruesi me të cilin dëshirojmë të komunikojmë gjendet “offline”, sistemi lejon ti dërgohet një mesazh video.

chat
























(a.h/BalkanWeb)

Grass kritikon gazetarët.


Günter Grass duket tamam ashtu si e njohim nga ekranet televizive. Në foltoren në Hamburg, prej nga flet për gjendjen e gazetarisë në Gjermani, duket si një president. Derisa kërkon më shumë kritikë, përmend sensacionalizmin që ka përfshirë gazetarinë.Salla është përplot, dhe disa gazetarë janë ulur edhe në dysheme. Nobelisti gjerman, Günter Grass, flet pa qime në gjuhë."Për ju interesantja ka përparësi ndaj relevantes”, është ndër kritikat qendrore të tij. Gazetarët, pra ne, nuk koncentrohemi sa duhet në atë që është me rëndësi, dhe që ka thelb, por i shpenzojmë fjalët, fjalitë, madje edhe citatet e tëra, për të shkruar, për shembull, për këpucët që mbathë dikush, dhe merremi me çështjen nëse ato përshtaten me pantallonat e dikujt. Kjo është një praktikë e përditshme në gazetarinë gjermane, është i bindur Grass.


"Një gazetari e tillë është përhapur dhe e ngarkuar me sensacione”, tërheq vërejtjen Grass, me gishtin tregues të ngritur lartë.

"Titujt (televiziv) janë më të rëndësishëm sesa raporti që pason”, vazhdon ai. Kjo, ngase del se paralajmërimet e shkurtra janë më të rëndësishme se analiza kritike e, për shembull, ndryshimeve klimatike, reformës së Bundeswehr’it, apo e fuqisë me të cilën disponojnë sot lobuesit e koncerneve farmaceutike. Gazetarët e tillë Grass pohon se nuk i do në asnjë mënyrë, andaj edhe do të kërkonte që atyre t’iu mbyllej rruga për në Bundestag, ashtu që të mos mund të hyjnë fare në të.

"Kjo nuk është aq ide e keqe”, komentoi një gazetar i ulur në dysheme, derisa po përcillte ligjëratën e Grass.

Ndërkohë, Grass iu kthye gazetarisë së shkruar.

Gazetat ditore i akuzon për “bulevardizim”, ngase ato gjithnjë e më shumë po marrin formën e gazetave bulevradeske. Gazetarëve të rinj ua përkujton se nuk janë të pavarur sa duhet, dhe se po kultivojnë njëlloj “kulti të të menduarit si nëpunës”. Gjenerate e re e gazetarëve të pranishëm në sallë, në mesin e të cilëve kishte shumë të diplomuar në gazetari, dhe me një praktikë bukur të gjatë pas vetes, megjithëse ende kishin kontrata me kohëzgjatje të caktuar, u prekën paksa nga fjalët e Grass.

Deformimet në shoqëri

Günter Grass konsideron se ka shumë deformime ndaj të cilave gazetarët duhet të reagojnë. Demokracia, rëndësinë e së cilës gjenerata e tij e kuptoi me mjaft mund dhe për bukur shumë kohë, tani është e kërcënuar nga kapitalizmi i papërmbajtur, nga fuqi e bankave dhe nga rritja e pandalshme e borxheve. Marrë parasysh fuqinë e tyre, politikanët shumë shpejt hoqën dorë nga ekonomia e tregut, e bazuar mbi principet sociale. Dallimet klasore janë gjithnjë e më të dukshme dhe më të thella. Si rezultat e gjithë kësaj, del se “qytetarët po ia kthejnë shpinën demokracisë”, theksoi Grass. Si rrjedhojë, si bashkëfajtorë për të gjitha këto dukuri, Grass i cilësoi edeh gazetarët, të cilët nuk janë sa duhet kritikë, nuk bëjnë pyetjet e duhura dhe nuk pyesin thellë sa duhet. Grass shtoi edhe atë se, përmes kësaj ligjërate nuk dëshiron të nxisë revolucion, por vetëm të shtrojë pyetjen e arsyeshmërisë së sistemit.

Një prej të pranishmëve ia ktheu se zërin e ka tejet të bukur, aq sa të rrëfejë “përralla për natë të mirë”. Kjo, ngase gazetari assesi nuk donte të pranonte se “është bashkëfajtor për rënien, gjegjësisht erozionin e demokracisë”, siç sugjeroi Grass. Një gazetar tjetër ndërkaq ironizoi: “Grass nuk dashka të nxisë revolucion! Mëkat!”

Shkrimtari i njohur, megjithatë vazhdoi me kritika.

"A mos e teprova? Nëse po, atëherë jo aq sa duhet”.

Grass theksoi se përmendi vetëm disa prej dobësive shoqërore, gjegjësisht vetëm disa gjëra që gazetarët i anashkalojnë. Sepse, ai ka edhe shumëçka tjetër për të thënë, si për shembull për fuqinë e koncerneve mediale, ose për ‘talk-show’ e stërmërzitshme televizive. Edhe pse nuk u ndal krejtësisht. "Ju folët për ato që e kemi në shpirt, z. Grass”, tha një gazetar i menduar. "Atëherë, sigurisht që gabova diku”, a ktheu Grass.

Sidoqoftë, pas përfundimit të ligjëratës, Grass braktisi sallën, doli në një rrugë të Hamburgut të lagur nga shiu, dhe hyri në taksi. Me llullë në dorë, dhe me këpucë që i përshtateshin për mrekulli me pantallona. Ky detaj i raportit sigurisht që s’do t’i pëlqente. Por, është shumë interesant sa për të mos qenë relevant. Apo jo? (DW)

Organizata serbe “Rashka e Vjetër” kryen martesat e nuseve shqiptare në Serbi


Organizata serbe “Rashka e Vjetër” është organizatore e femrave të reja shqiptare për ti martuar në Serbi. Sipas të dhënave kjo organizatë në bashkëpunim me trafikantë dhe shoqata tjera në Veriun e Shqipërisë merret me gjetjen e vajzave të reja shqiptare, por edhe të atyre familjeve që janë të izoluara dhe pastaj bëhet ndërmjetësimi për martesa me serb në Serbi.

Agjencia e lajmeve INA duke u thirrur në burime nga banorë të zonave të veriut, mëson se bëhet fjalë për trafikim të organizuar por në mënyrën më të hapur, gjoja për realizimin e martesave. Për realizimin e një martese paguhen rreth 3 mijë euro në favor të prindit që jep vajzën. Gjithashtu bëhet e ditur se vajzat shqiptare martohen për serb të moshuar, delikuentë, pijanec dhe njerëz të tjerë destruktiv e kriminel, etj. Organizator të këtij rrjeti janë kryesisht femra.

Lume Miliqeviq është shqiptarja e ve, të cilës burri i kishte vdekur disa vite më parë, mirëpo ajo kishte vendosur që të mbetet në Serbi. Ajo njihet si shkuese apo ndërmjetësuese për martesat. Lumja vazhdimisht organizon udhëtime dhe vizita të të rinjve serb nga zonat rurale serbe drejt Shqipërisë, ku atje ajo grumbullon vajza dhe familje të interesuara për martesa. Më pas ndërmjetësuesja organizon edhe vizitën e prindërve të vajzave në Serbi, për të parë se ku do të jetonin vajzat e tyre.

Autoritetet shqiptare nuk kanë reaguar lidhur me rastet e tilla të martesave, duke mos hetuar pistat e dyshimeve se këto martesa a janë legale, apo bëjnë pjesë në rrjetin e trafikimit.

Vetëm në zonën e Rashkës, Peshtera, Golij, Javor dhe Jadovik janë martuar mbi 150 shqiptare me serbe dhe se ato deri tani kanë krijuar familjet e tyre me shumë fëmijë.

Forbes: Jolie aktorja më e paguar në Hollywood

Angelina Jolie dhe Sarah Jessica Parker janë aktoret më të paguara në Hollywood sipas një anketimi të Forbes.

Me të ardhurat vjetore prej 30 milionë dollarë, Jolie është në vendin e parë të listës së revistës “Forbes” falë suksesit ndërkombëtar të filmit aksion “Salt”, i cili arkëtoi 300 milionë dollarë dhe filmit “Turist”, në të cilin kishte partner Jonnie Depp, i cili ka arritur të fitojë shumën prej 280 milionë dollarë.

Nëse do të merren sëbashku, 10 aktoret më të paguara në Hollywood për një periudhë një vjeçare, nga maji i vitit 2010 deri në majin e 2011-es kanë fituar rreth 218 milionë dollarë.

Klasifikimi i Forbes është bërë në bazë të të dhënave të marra nga producentët, avokatët, agjentët dhe eksponentë të tjerë në Hollywood.

Kameron: Hetim publik për “News of the World”

Kryeministri britanik David Kameron bëri thirrje për një hetim të pavarur lidhur me akuzat se tabloidi britanik News of the World ka përgjuar telefonat e disa viktimave të krimit gjatë viteve të fundit.

Media britanike tha se policia e ka zgjeruar hetimin për të përfshirë akuza akuzat se gazeta ka përgjuar telefonat e disa nxënëseve të shkollave të vrara në vitin 2002 dhe telefonat e viktimave të 7 korrikut 2005 në sulmet terroriste të transportit në Londër.

Në fjalimin e tij në parlamentin britanik, zoti Kameron i quajti zbulimet rreth tabloidit News of the World si tepër të neveritshme. Ai tha se ka nevojë për një hetim të pavarur dhe publik lidhur me sjelljen e individëve dhe organizatave të medias dhe dështimi i policisë për të zbuluar akuzat e fundit në hetimet e mëparshme.

Zoti Kameron tha se procesi duhet të fillojë pas përfundimit të hetimeve nga policia. Deputetët britanik do të mbajnë sot një debat emergjent lidhur me skandalin.(voa)

Formula për taksën e re të makinave. Shtohet tatimi për karburantet

Foto Ilustruese

Kush ka një makinë mbi 10-vjeçare do të penalizohet ndjeshëm nga taksa e re e makinave dhe kush e ka më të re do të paguajë afërsisht njësoj, ose më pak.Gazeta ka zbuluar projektligjin e qeverisë, formulën e llogaritjes së taksave vjetore dhe surprizën për vendosjen e një takse të re për karburantet. Nga 1 janari 2012 nafta dhe benzina do të kushtojnë minimalisht 7 lekë më shumë, dhe kjo do të quhet taksa e re e qarkullimit. Zbardhet koeficienti për vitet e prodhimit. Fillon të aplikohet për makinat 3-vjeçare dhe rritet me 0.01 çdo vit. Pas vitit të dhjetë shtesa është 0.04. Hiqet taksa e importit, e qarkullimit dhe e regjistrimit. Ja të gjitha ndryshimet.
Shitblerja e makinave
Ndryshimi i parë në ligjin e ri të Financave është heqja e taksës së importit dhe shitjes së makinave të përdorura. Kush do të blejë një makinë nga jashtë, pas miratimit të këtij ligji, do të paguajë vetëm TVSH-në dhe asnjë taksë shtesë. E njëjta gjë do të ndodhë edhe me makinat që shiten brenda vendit. Kush shet një makinë pas miratimit të këtij ligji, nuk do të paguajë asnjë lek shtesë si taksë të shitjes së makinës së përdorur. Kjo është pjesa e parë e ligjit të ri të Financave, e cila liberalizon në këtë mënyrë tregtinë e makinave të përdorura, importin dhe shitjen e tyre brenda vendit.
“Taksa vjetore e mjeteve të përdorura”
Ky është formulimi i ri në ligj për taksën e re. Kjo taksë do të paguhet njëherë në vit, kur bëhet kolaudimi i makinës. Formula e “taksës së makinave të përdorura” është e njëjtë me formulën që përdoret aktualisht për makinat që vijnë nga importi. Pra shumëzohet cilindrata me koeficientin e naftës dhe benzinës dhe me koeficientin e viteve të prodhimit. Ligji parashikon që koeficientet e naftës dhe benzinës të jenë të njëjtë, pra 25 për naftën dhe 20 për benzinën. Ndryshon koeficienti i vjetërsisë. Ligji ka parashikuar që për makinat e reja, deri në 3 vite, koeficienti të jetë 0. Në relacionin e Financave propozohet që “për motomjetet, autoveturat dhe mjetet për transport të përzier, ky koeficient, në vitin e katërt të përdorimit të mjetit, të filloje me 0.18, duke u rritur me 0.01 për çdo vit përdorimi.” Por shtesa me 0.01 e koeficientit do të vazhdojë deri në vitin e 10, pra deri për makinat 10-vjeçare. Më as, për makinat më të vjetra propozohet që koeficienti të ketë një shtesë me 0.04 më shumë. “Në bazë të të dhënave të Drejtorisë së Përgjithshme të Shërbimit të Transportit Rrugor, autoveturat zënë rreth 70% të totalit të mjeteve dhe mbi 75% e autoveturave janë mbi 10 vjet të vjetra. Për këtë arsye, propozohet që koeficienti sipas vjetërsisë të rritet me 0.04 për çdo vit përdorimi”, thuhet në relacionin e Financave.
Për ta bërë më të thjeshtë, formula e re e Financave, për një makinë 4-vjeçare, pra të prodhuar katër vite më parë, me një cilindrat 2000 kubik dhe me naftë është 0.18 (koeficienti i ri për vjetërsinë) x 2000 (kubikët e motorit) x 25 (koeficienti i naftës). Në këtë rast pronari i makinës do të paguante një herë në vit 9 mijë lekë, si “taksë vjetore të mjeteve të përdorura”. Pra, kjo është formula e re e Financave për të ndaluar importin e makinave të vjetra. Një vit më vonë, e njëjta makinë do të paguajë më shumë taksë, pasi koeficienti i vjetërsisë bëhet 0.19, pasi shtohet me 0.01 në vit. Kjo dekurajon mbajtjen e makinave të vjetra.
Taksa e re për karburantet
Ndërsa kanë vendosur “taksën vjetore të mjeteve të përdorura”, Financat kanë hequr taksën e qarkullimit dhe atë të regjistrimit. Taksa e regjistrimit ishte 2,4 mijë lekë në vit, ndërsa e qarkullimit 7 mijë lekë në vit për makinat me benzinë dhe 10 mijë lekë për makinat e naftës. Këto dy taksa, me miratimin e ligjit hiqen nga pagesa vjetore, por shtohen në çmimin e karburanteve. Në ligjin e ri parashikohet aplikimi i taksës së re të qarkullimit. “Kjo taksë do të jetë një takse fikse, për litër mbi gazoilin dhe benzinën, të importuara apo të prodhuara në vend, në masën 5 lekë për litër, deri në datën 31.12.2011 dhe duke filluar nga 1 janar 2012, masa e kësaj takse do të jete 7 lekë për litër për benzinën dhe gazoilin”, thuhet në relacionin e Financave. Pra, çmimi i naftës dhe i benzinës pas hyrjes në fuqi të ligjit do të jetë 5 lekë më i shtrenjtë dhe pas datës 31 dhjetor, pra në fillim të vitit 2012, do të jetë 7 lek më i shtrenjtë. Ideja e Financave ishte pagimi i taksës së qarkullimit nga ato që qarkullojnë më shumë. Pra, kush përdor më shumë makinën, konsumon më shumë karburant dhe si rrjedhojë taksohet më shumë.
Efektet në buxhet
Në fund fiton shteti. Edhe pse Financat e quajnë jo fort të mirë për mjedisin aplikimin e kësaj takse, ato parashikojnë rritje të ardhurash në buxhet. “Duke supozuar se ligji do të hyje në fuqi në shtator 2011, për katër muajt e fundit të vitit 2011, taksa e karbonit parashikohet të rritet me 370 milionë lekë më shumë, ndërsa efekti i pritshëm nga kjo takse për vitin 2012 do jetë 775 milionë lekë më shumë; Efekti nga taksa e re e qarkullimit për katër muajt e fundit të vitit 2011 pritet të jetë rreth 1.2 miliardë lekë të mbledhura, ndërsa për vitin 2012, rreth 4.9 miliardë lekë të mbledhura nga kjo taksë”, përfundon relacioni i Ministrisë së Financave.

Koeficientet sipas vjetersise

Shembujt me formulën e re

Formula
Cilindrata në cm3 x taksa fikse për llojin e karburantit x koeficienti sipas vjetërsisë. Taksa fikse për llojin e karburantit është 25 lekë për naftën dhe 20 lekë për benzinën. Koeficientët e vjetërisë fillojnë pas vitit të tretë. Në vitin e katërt koeficienti është 0.18 dhe për çdo vit shtohet me 0.01. Pas vitit të 10, koeficienti shtohet me 0.04.

Shembull 1
Një person ka një makinë me cilindrat 2000 m3, me naftë dhe të prodhuar në vitin 2001, pra 10-vjeçare
Aktualisht ai paguan:
2.4 mijë lekë në vit, taksë qarkullimi
10 mijë lekë në vit, taksë regjistrimi
Në total 12400 lekë në vit
Me formulën e re do të paguajë
2000 (Cilindrata në cm3) x 25 (taksa fikse për naftën x 0.24 koeficienti për makinat 10-vjeçare.
Në total me taksën e re do të paguajë 12 mijë lekë në vit.

Shembull 2
Një person ka një makinë me cilindrat 2000 m3, me naftë dhe të prodhuar në vitin 1995, pra 16-vjeçare
Aktualisht ai paguan:
2.4 mijë lekë në vit, taksë qarkullimi
10 mijë lekë në vit, taksë regjistrimi
Në total 12400 lekë në vit
Me formulën e re do të paguajë
2000 (Cilindrata në cm3) x 25 (taksa fikse për naftën x 0.48 koeficienti për makinat 16-vjeçare.
Në total me taksën e re do të paguajë 24 mijë lekë në vit.

Shembull 3
Një person ka një makinë me cilindrat 1600 m3, me benzinë dhe të prodhuar në vitin 2001, pra 10-vjeçare
Aktualisht ai paguan:
2.4 mijë lekë në vit, taksë qarkullimi
7 mijë lekë në vit, taksë regjistrimi
Në total 9400 lekë në vit
Me formulën e re do të paguajë
1600 (Cilindrata në cm3) x 20 (taksa fikse për benzinën x 0.24 koeficienti për makinat 10 vjecare.
Në total me taksën e re do të paguajë 7680 lekë në vit.

REDI GJUZI

Maks Velo: Ndjesa publike e Kongolit nuk ka vlerë, Safo Marko më spiunoi edhe mua

Maks Velo është një ndër ata që e ka ndjerë komunizmin deri në palcë. Një arkitekt- piktor që u dënua me dhjetë vjet burg për “agjitacion e propagandë”. U dënua jo vetëm me burg, të cilin e kreu në një nga burgjet më famëkeq, atë të Spaçit, por dhe me djegien e punëve të tij.Ndërsa ende është i gjallë debati mbi librin e shkrimtarit Fatos Kongoli, “Iluzione në sirtar”, ku ai rrëfen se ka qenë dëshmitar në gjyqin e ishkolegut të shtëpisë botuese “Naim Frashëri”, Hysenil Dume, Velo thotë se debate të tilla i bëjnë mirë shoqërisë. Sa i takon ndjesës publike të shkrimtarit, Velo thotë se do të kishte qenë më e udhës që Kongoli t’i kërkonte ndjesë Hysenil Dumes sa qe gjallë apo familjarëve të tij. Velo tregon për bashkëpunimin e artistëve me Sigurimin e Shtetit dhe në veçanti rastin e piktores Safo Marko, e cila rezulton të jetë agjentja (“Sh”), e cila ishte shkaku i vërtetë i dënimit të Hysenil Dumes. Sipas tij, ajo nuk ishte e shtrënguar të bashkëpunonte por ishte bashkëpunëtore e zellshme.

Z. Velo, keni bërë vite burg me akuzën “agjitacion e propagandë”… Dikush ju spiunoi edhe juve.. Ç’ndjesi ju përcjellin historitë me dëshmitarë të rremë e agjentë, aq më tepër nëse ata janë artistë…?

I lexoj me ëndje dhe vazhdoj të shoh si në një radiografi kancerin e pashërushëm të shoqërisë shqiptare. Agjentët që u mobilizuan nga Sigurimi, denoncuesit dhe dëshmitarët që dolën në gjyq janë mbi 30.

Një nga çështjet më të përfolura se fundmi është ajo “Kongoli”, ç’mendoni për gjithë këtë zhurmnajë? Është kjo e justifikuar apo janë të gjitha debate të kota?

Për mua është e justifikuar. Nuk është zhurmnajë. Nuk janë debate të kota. Shoqëria jonë ka shumë nevojë për këto diskutime. Duhet të mësohemi të kuptojmë se e liga, poshtërsia, krimi nuk fshihen kurrë. Vjen një moment që ato dalin në shesh dhe duhet të përgjigjesh.

Si ju duket kjo ndarje në dy “kampe” e opinionit mbi këtë çështje?

Alma, më duket se nuk ka një ndarje në dy kampe, jo. Ka ndarje në parcela private, në kampe pafund, se edhe këtu secili diskuton sipas interesit personal, secili do të mbulojë diçka apo të përfitojë diçka. Kështu jemi ne… Diskutimet parimore dhe principale te ne janë shumë të vështira. Kjo sepse jemi akoma popull në formim. Humbëm 500 vjet në kohën më të artë, më me vlerë; me kokën futur në kazanin e hallvës. Kurse Europa po kalonte Rilindjen dhe fillimet e Kapitalizmit.

Personalisht, si ju duket rrëfimi i Kongolit? Një gjest qytetar, një pastrim ndërgjegjeje, një megalomani….?

Janë të tria bashkë.

E njihni personalisht Kongolin, ç’mendim keni për të?

E njoh tani… Në kohën e diktaturës kishim vetëm një përshëndetje. Është shkrimtar shumë i aftë.

I biri i Hysenil Dumes, në gjyqin e të cilit Kongoli doli dëshmitar, është shprehur se Kongoli ka bërë ndjese publike, por nuk u ka kërkuar atyre falje. Mos do të kishte qenë më e udhës një falje personale, se sa kaq publike?

Po, djali i Hysenilit ka të drejtë. Fatosi po ta kish ndjerë vërtetë do të kishte shkuar ta takonte Hysenil Dumen pas daljes nga burgu dhe në gjunjë t’i kërkonte falje. Këtë nuk e bëri. Duhet të paktën tani vonë, para se të shkruante librin t’i dërgonte një letër familjes, djemve dhe gruas dhe t’ju kërkonte falje. As këtë nuk e bëri. Pastaj të na e rrëfente neve historinë. Në këtë rast ndjesa publike nuk ka vlerë, pa ndjesën që i kërkohet atij që i është shkaktuar vuajtja.

Po bëhen ca si shumë shkrimtarët e artistët që kanë dalë si dëshmitarë të rremë nëpër gjyqe apo kanë qenë agjentë të sigurimit. Vërtetë kaq shumë kanë qenë!?

Po, kanë qenë shumë, është e trishtueshme po është e vërtetë. Shifra prej 250 është e vërtetë. Por, duhet të kemi parasysh se kjo shifër është kur Lidhja u bë masovike dhe kish mbi 1000 anëtarë, ish-perandoria e Dritëro Agollit dhe Kujtim Buzës. Në vitet gjashtëdhjetë Lidhja kishte afro 200 anëtarë (flas për vitin 1967 kur unë u bëra anëtar si arkitekt dhe piktor). Jam i bindur për një gjë, se nuk ka Shoqatë Artistësh apo Shkrimtarësh në gjithë historinë e njerëzimit, që të ketë aq karakteristika kriminale si ajo e jona. Kryetari i Lidhjes së Bashkimit Sovjetik, Fadejevi, mbas vdekjes dhe publikimit të krimeve të Stalinit vrau veten. Kurse këta tanët na u bënë demokratë të flaktë. Edhe në kurrikulat e shoqatave simotra të Lindjes Komuniste nuk ka një organizatë të tillë. Madje as në Kinën e Revolucionit Proletar Kinez. Kinezët i dënonin vetëm me riedukim. Kjo vinte kryesisht për arsye historike. Mos harrojmë se 500-vjetëshi i pushtimit Osman na ka shpërfytyruar dhe na ka shpartalluar ekonomikisht, moralisht dhe psikologjikisht. Jam shume kurioz dhe kam bindjen se është një gjë e domosdoshme, shkrimi i Historisë së Lidhjes, me gjithë arritjet dhe krimet e saj. Që në fillesat e saj, derisa u shkri. Ai që thurte gjithë intrigat, ishte sekretari i Përgjithshëm, Kujtim Buza, njeriu më i besuar në kryesinë e Lidhjes. Kujtimi ishte i lidhur direkt me Nexhmie Hoxhën dhe Ministrinë e Brendshme.

Çfarë i shtynte të bëheshin palë, pasiguria, mediokriteti, ndonjë njollë në biografi..?

Të gjitha bashkë… Arsyet kryesore të këtij degradimi ishin injoranca dhe ligësia, mentaliteti oriental, po mbi të gjitha mungesa e një integriteti moral. Këto vazhdojnë edhe sot, prandaj nuk bëjmë dot as demokraci. Ka shumë arsye, një nga më të padukshmet është dëshira e pashprehur që popullsia me karakteristika rurale të bëhet qytetare. Ai njeri bën luftë të tmerrshme që të bëhet qytetar. Ka kohë që më gërryen mendimi: Pse fshati im, Dardha, një fshat i jashtëzakonshëm që i rezistoi turkut, që kish mbi 20 ikonografë, me fotografë të shquar në vitin 1910, me personalitete dhe shumë profesionistë nga më të shquarit, degradoi në kohen e komunizmit në një nivel mjeran. Me shumë spiunë, me torturues nëpër degët e brendshme, gjeneralë vrasës, universitarë pa moral, shkrimtarë spiunë, arkitektë të bllokut etj., etj. Janë mbi 25 familje… pse.. pse..? Janë ata që komandojnë edhe sot.

Besoj se duhet të keni njohur shumë të tillë gjatë kohës së burgut…

Kam njohur shumë, shumë. Po kam shkruar një libër “Kohë Antishenjë”, që i tregoj të gjitha rastet. Këtu nuk është vendi. Po të tregoj vetëm një rast që është edhe për të qeshur. Në Spaç, një kohë drejtoja punimet për objektin e ambulancës. Tekniku i lirë i Ndërmarrjes së Lezhës, ishte një zotni burrë, sillej shumë mirë, po më kish porositur: “Maksi, thasët e çimentos mos i gris, m’i mblidh se i kërkojnë me numër..” Edhe unë këtë porosi ia kisha dhënë brigadës. Ishim gjithsej 15 veta. Aty kisha edhe një fshatar nga një fshat i Gramshit, Hysniun, i cili ishte tip i qeshur dhe më kujtonte xhaxhanë e Dardhës, Pandin. Kur numëroja thasët më dilnin gjithmonë mangët, një ose dy. Një ditë vjen Operativi, mbledh brigadën, na vë në rresht, nxjerr para brigadës Hysniun dhe fillon t’i bërtasë…: “O po merr vesh ti apo jo, o po të kam thënë disa herë.. nuk dua informata prej teje.. o Hysni se do të të dërgoj në Burrel.. ç’janë këto letra në thasë çimento.. se më bllokove edhe kutinë e postës… akoma nuk ke vënë mend.. Prandaj edhe të dënuam, se na e bëre fshatin çorap…do vesh mend..” Operativi iku i nxehur. Hysniu më kish grisur thasët. Se germat i bënte të mëdha, shumë të mëdha kur shkruante dhe i duhej një letër sa një çarçaf që të spiunonte shokët.. Atëherë u qetësova, e kuptova se ky është një popull i sëmurë…, që nuk rri dot pa spiunuar.

Kohëve të fundit kanë dalë fakte të reja, sipas të cilave edhe piktorja Safo Marko ka qenë bashkëpunëtore me Sigurimin e Shtetit. E dinit ju apo kolegët tuaj një fakt të tillë? I ruheshit?

E kam njohur Safo Markon qysh në vitin ’60. Shpesh uleshim e pinim kafe te klubi i shkrimtarëve dhe artistëve. Ishte një grua e respektuar gruaja e Petro Markos, e bukur, e mençur, e aftë. Ishte një nga ilustratoret më të mira të kohës, realizonte pllakate shumë të mira, madje ajo ka realizuar edhe pllakatin e Sigurimit të Shtetit me krahët e shqiponjës dhe syrin. Me pak fjalë, ishte një kolege e nderuar dhe e respektuar. E kam njohur dhe të bijën e saj, Anitën, kur ishte e vogël, madje i kam shkuar edhe kur hapi një ekspozitë në teatrin e Kukullave. Më pas, në vitin 1975 mora vesh që i kishin burgosur të birin, Jamarbërin, të cilin nuk e kam njohur per-sonalisht. Llambi Blindo nguli këmbë aso kohe që t’i shkonim në shtëpi. U çudita me thënë të drejtën nga kjo këmbëngulje, megjithatë i shkuam për vizitë. Unë kam qenë shumë i kujdesshëm e nuk mbaj mend të kem thënë ndonjë politike, vetëm që duhet durim për ta kaluar këtë situatë. E ka besuar se ajo ishte agjente vetëm kur më arrestuan. Kur në Hetuesi Dhimitër Shkodrani më merrte në pyetje, kthehesha pas në jetën time, bëja të gjitha lidhjet dhe kuptova se dhe Llambi dhe Safoja ishin agjentë dhe shtytja e tij për t’i bërë vizitë Safos, nuk ishte e kotë. Ishte dhjetor i vitit 1979. Në burg mora vesh se edhe e bija ishte agjente dhe i biri kishte folur në burgun e Ballshit.

Mendoni se ka qenë e detyruar ta bëjë një gjë të tillë?

Jo, nuk e besoj këtë. Safo Marko nuk ka qenë e detyruar, përkundrazi ka qenë shumë e zellshme, aq sa shkonte vetë atje dhe në fillim e kanë përzënë, sepse thoshte gjëra të paqena. Rasti i Safos është shumë i veçantë. Do të thoja se ajo nuk është normale. E them këtë sepse nuk bëj dot përputhjen e asaj Safos artiste që njihnim ne me Safon superagjente. Madje, përveç problemeve që i biri kishte, mendoj se ajo e ka futur në burg edhe për këtë arsye. Një njeri normal nuk e bën këtë. Rasti i familjes Marko është shumë i veçantë dhe më vjen keq. Kur hapi ekspozitën te “Zenit”, shkova dhe e vizitova, mund dhe të mos e kisha bërë… Por kam një këshillë për Safon. E këshilloj të kërkojë falje. Nëse ajo nuk është në gjendje, atëherë ta bëjë e bija, Nita, dhe ajo të vdesë e qetë. Sepse në jetën e tyre ka dy etapa, ajo e spiunimit dhe ajo që vjen pas saj. Këta njerëz duhet të kërkojnë falje që të bien në paqe.

Të gjitha këto raste na risjellin në vëmendje çështjen e hapjes së dosjeve, ku mendimet gjithashtu janë nga më të ndryshmet. Ç’mendoni? Është koha për të ndërmarrë një akt të tillë apo mund të shpërthente ndonjë “luftë e vogël civile”, sepse dosjet mund të zbulojnë çudira..?

Po, koha është që dosjet të hapen. E kam theksuar gjithmonë. Bile jemi shumë vonë. Mos ki frikë Alma se asnjë lloj “lufte civile” nuk plas, as e vogël as e madhe. Sa për çudira, ne i kemi me thasë, çdo ditë, sa jemi bërë vetëm “vendi i çudirave”. Kjo tregon sa e vështirë është të jesh shtet normal, ku të mos ketë çudira…

Agjentja “Sh”

Agjentja “Sh” hyri në lojë kur drejtori i Arkivit të Ministrisë së Brendshme, Kastriot Dervishi, u shpreh në një gazetë të përditshme se kishte qenë pikërisht ajo që e kishte “zhytur” Hysenil Dumen, e jo Fatos Kongoli, i cili kishte qenë vetëm një koperturë për agjentët e vërtetë. Pas kësaj deklarate të Dervishit, i biri i Hysenil Dumes do të nxirrte identitetin e vërtetë të agjentes “Sh”, e cila ishte piktorja Safo Marko, bashkëshortja e shkrimtarit Petro Marko. Safo ka qenë një nga ilustratoret më të mira të librave në Shqipëri dhe një nga piktoret e pakta femra që operonte kryesisht me pllakatin. Ekspozitën e saj të fundit ajo e hapi 3-4 vjet më parë në galerinë “Zenit”. Momentalisht ajo është në një gjendje të rëndë shëndetësore.

ALMA MILE

Turqia krijon ministrinë e Evropës

Ankara, 7 korrik, NOA - Tre javë pas zgjedhjeve parlamentare në Turqi, kryeministri Recep Tayyip Erdogan ka prezantuar kabinetin e ri. Qeveria e partisë islamiko- konservatore për drejtësi dhe zhvillim AKP të Erdoganit, ka 25 ministra.

Ministri i Jashtëm Ahmet Davutoglu e mban postin e tij, shefi i bisedimeve me BE, Egemen Bagis, do të kryesojë ministrinë e Evropës, të sapoformuar. Erdogan do të prezantojë qeverinë e tij para parlamentit ditën e premte. Erdogan drejton vendin që nga viti 2002.

NOA/DV

Henri Kissinger: Pse e takoja Mao Ce Dunin kur isha Sekretar Shteti ...


Uashington, 7 korrik, NOA - Ish-Sekretari amerikan i Shtetit, Henri Kisinger, flet në një intervistë ekskluzive për gjermanen ”Der Spiegel” për raportet e veçanta me Kinën ...

Zoti ish-Sekretar i Shtetit, ju sapo keni festuar ditëlindjen tuaj të 88, që do të thotë se ju janë pothuajse aq i vjetër sa një nga partitë politike më me ndikim në historinë botërore, Partia Komuniste e Kinës (KPP), e cila festoti 90-vjetorin javën e kaluar. A është ende e saktë për ta thirrur komuniste? A është Kina, subjekti i librit tuaj të fundit?

- Kina nuk është një vend komunist në mënyrën se si është përcaktuar historikisht, me menaxhimin e shtetit të ekonomisë, përcaktimin e gjendjes dhe shpërndarjes së të ardhurave, monopolin e përgjithshëm apo çdo aspekt të jetës intelektuale. Por Kina mbetet një vend komunist në kuptimin që Partia Komuniste mban ende monopolin e pushtetit politik.

A ju kujtohet kur e keni perceptuar PPK-më si një lëvizje historike, ndoshta edhe si një kërcënim historik? - Në vitin 1960, unë do ta kisha konsideruar Kinën me Partinë e saj Komuniste si një vend ideologjikisht më dinamik se Bashkimi Sovjetik. Por Bashkimi Sovjetik ishte strategjikisht më kërcënues.

Dhe akoma, ju e presidenti Richard Nixon nuk u strukët nga rifillimi i marrëdhënieve diplomatike me udhëheqjen komuniste të Kinës, duke filluar në vitin 1973. - Britania e Madhe dhe Franca, në fakt, kishin vendosur marrëdhënie diplomatike vite më parë.

Bisedimet tona me Pekinin shërbyen për një qëllim të qartë strategjik: Ne kemi menduar se Kina dhe Bashkimi Sovjetik, që të balanconin njëri-tjetrin, ka qenë në interesin strategjik perëndimor. Gjithashtu, ne menduam se ishte shumë e rëndësishme për të demonstruar për publikun amerikan, në atë kohë të ndarë nga Lufta e Vietnamit, një nocion të ri të paqes ndërkombëtare.

Ç’mund të thoni për takimet tuaja me kinezët, në kohën e Revolucionit Kulturor?

- Vuajtjet dhe uria ishin të njohura, por jo në dimensionin e plotë të tyre. Në çdo rast, ne u lidhëm me Kinën si shtet, por ne nuk e miratonim drejtimin e saj moral. E të gjithë të aleatët tanë evropianë dhe Japonia, e duartrokitën këtë kurs.

A ishte kjo një zgjedhje që ju zgjodhët?

- Ne kemi menduar promovimin e paqes, dhe ky ishte një virtyt moral, kjo edhe për shkak të sigurisë i cili ishte gjithashtu një objektiv i rëndësishëm. Ne mendonim se përfundimi i alternativave do të ishte të mos kishim asnjë kontakt me Kinën.

A besoni Partia Komuniste e Kinës do të jetë ende edhe për 90 vjet të tjerë? - Partia duhet të zgjerojë bazën e saj. Ka shumë forca të reja në Kinë, dhe udhëheqësit të partisë aktuale janë shpallur se duhet të bëhen ndryshime. Çështja thelbësore, natyrisht, është nëse kinezët do të lejojnë në kohë ekzistencën e partive alternative.

A ka PKK-ja një bazë ideologjike të majtë, apo është tani vetëm një mjet i përshtatshëm për elitat kineze? - Partia do të zhvillohet në drejtimin e partisë PRI (Partia Revolucionare Institucionale) që vendosi Meksika për rreth shtatë dekada duke bërë rregullimet pragmatike. Nuk mund të jetë një bërthamë e majtë ideologjike, megjithatë nuk do të luajë rolin e plotë që e bëri në periudhën e Mao-s.

Hapja e marrëdhënieve, të cilat ju filluat, kanë qenë shpesh përshëndetur si një triumf i politikës së jashtme. Por kjo mund të argumentohet se filloi një proces i cili ka bërë tani Amerikën e dobët dhe Kinën të fortë. Defiçiti korrent i tregtisë së SHBA-ve me Kinën është gjigant, dhe Pekini ka gati 900.000.000.000 dollarë bono në SHBA. - Kur marrëdhënia ka filluar, ideja se Kina do të bëhet një konkurrente ekonomike e Shteteve të Bashkuara dukej e paimagjinueshme. Por ajo ishte alternativa. Nëse një vend me një miliard njerëz organizohet vetë, ai është i detyruar të kthehet në një konkurrent të madh. Çekuilibri fiskal nuk është shkaktuar nga hapja, por nga politikat e pamatura amerikane.

Klinton ka qenë kritike ndaj reagimit të Kinës për “Pranverën arabe”. Ajo tha se kinezët janë të "frikësuar" nga ajo, duke u përpjekur të kthehet prapa historisë. Sa i shqetësuar është vërtet Pekini në lidhje me zhvillimet e fundit në Lindjen e Mesme? - Është taktikë edhe psikologjike, jo e mençur për të treguar një vend që ka 4.000 vjet historie të pandërprerë, që ne e kuptojmë historinë e tij, më mirë se ata e bëjnë. Por pa dyshim, zbatimi i mundshëm i parimeve të “Pranverës arabe” në Kinë është një çështje shqetësuese për udhëheqjen kineze.

Çfarë do të ndodhte nëse protestat sociale do të shpërthenin në Kinë dhe do të kishte një përsëritje të masakrës te Sheshi Tiananmen? Si do të reagonte bota? - Pozicioni formal amerikan ka qenë se ne e kundërshtojmë dhunën e ushtruar nga qeveritë kundër popujve të tyre. Ky parim nuk duhet të braktiset. Implikimet në raste të veçanta, duhet të shihen me kontekstin e politikës së përgjithshme të huaj.

Kjo lë shumë vend për të luajtur ... - Për ata që çështjet e të drejtave të njeriut që ne e konsiderojmë të një rëndësie themelore, ne kemi për të dalë, por atëherë ne gjithashtu duhet të kuptojnë se një çmim të politikës së jashtme duhet të paguhet për këtë qëndrim.

Ju duket se preferoni çështjet e të drejtave të njeriut që bëhen me dyer të mbyllura, dhe jo në publik. - Unë gjithmonë kam thënë se angazhimi im në lidhje me Kinën, mbetet i preferuar.

Po kur Kina është e zemëruar me një vend tjetër, ose për shembull, me Komisionin e Çmimit Nobel për dhënien e çmimit ndaj disidentit Xiaobo? Ky është një standard i dyfishtë, pse nuk duhet që Perëndimi ta kritikojë Pekinin në publik? - Unë nuk i kritikoj njerëzit që marrin një qëndrim publik mbi çështjet e të drejtave të njeriut. Shpreh respektin tim për ta. Por disa njerëz janë më me ndikim, pa një konfrontim publik.

Kur presidenti Obama mori detyrën, ai u përpoq për të arritur në Kinë. Por kohët e fundit debati kinezo-amerikan është fokusuar në polemikat - argumentet në Konferencën Botërore të Klimës në Kopenhagen, debate të ashpra në lidhje me kursin e këmbimit kinez apo pritjen e ftohtë të marrë gjatë vizitës së tij në Kinë. - Obama do të donte t’i përmirësonte marrëdhëniet me Kinën. Kina dëshiron gjithashtu të përmirësojë marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara. Çfarë nuk ndodh është gjetja e një gramatike për dialogun, dhe pjesë e kësaj është një problem kulturor. Amerikanët shikojnë në politikën e jashtme një seri çështjesh pragmatike, pjesërisht sepse çdo problem që ka qenë i njohur si një problem në Amerikë, ka qenë i shpjegueshëm.

Aktualisht, a ndihen kinezët se po i kthehen lavdisë së dikurshme? - Kinezët janë përshkruar shpesh si një "fuqi në rritje". Por ata nuk mendojnë për veten si një fuqi në rritje për shkak se në shekujt 18 dhe 20, GDP e tyre ishte më i madhi në botë. Ju jeni përshkruar mendimin e udhëheqjes kineze në hollësi të mëdha. Por në vizitat tuaja, më shumë se 20 herë në Kinë, a keni takuar kinezë të zakonshëm?

- Unë nuk e di çfarë doni të thoni me "kinezë të zakonshëm”. Në vizitat që kam bërë, kam si parim përmbushjen e një seksioni kryq të intelektualëve dhe njerëzve unë mund të arrij.

Ju jeni takuar me diktatorin kinez, Mao Ce Dun, disa herë në vitet ‘70. Çfarë do të mendonte ai për Kinën moderne?

- Mao ishte i interesuar në idenë e tij të pastrimit ideologjik të Kinës më shumë se në një rimëkëmbje ekonomike e saj. Në bisedat tona, ai nuk tregoi asnjë tjetër interes në bashkëpunimin ekonomik me Perëndimin. Kështu që ai mund ta konsideronte Kinën aktuale të jetë shumë materialiste. Ai ndoshta nuk do të donte qytete moderne në Pekin apo Shangai.

"Pastërtia", është e vërteta ideale që ju lidh me Mao-n?

- Përkufizimi i Mao-s mbi pastërtinë, bazohej në premisa të ndryshme nga ato të Perëndimit. Ai shkaktoi vuajtje monstruoze mbi popullin kinez. Por unë jam vetëm duke vënë në dukje se qëndrimi kinez është më kompleks. Ata vlerësojnë se ai bashkoi popullin kinez.

A kanë filluar kinezët të mendojnë se ishte Mao ndoshta mbi diçka?

- Ka tani njerëz në Kinë që shikojmë në politikat e ndërmarra nga Mao diçka që mund të kenë pasur disa domethënie, edhe pse ajo ka shkuar shumë larg.

Bizneset amerikane që të investojnë në Kinë ankohen për shkelje masive të të drejtave të autorit. Zyrtarët amerikanë ankohen për të ashtuquajturat "kolonianizime kineze të reja" në Afrikë. Si mund ta adresoni këto çështje, duke pasur parasysh ndjeshmërinë kineze që ju përshkruat?

- Pikëpamja ime është se në marrëdhëniet me Kinën, interesat tona kanë shërbyer për mirë, duke krijuar një ndjenjë të bashkëpunimit në evolucion të vazhdueshëm.

Përshtati: n.e/NOA (Marrë nga “Der Spiegel”)

Edhe 24 orë pritje, Kolegji shprehet nesër për ankimimin e PS-së

Tiranë, 7 korrik 2011 NOA/Update – Kolegji Zgjedhor vendos të shprehet ditën e premte lidhur me ankimimin e fundit të Partisë socialiste për zgjedhjet e 8 Majit në Tiranë. Pasi ka dëgjuar pretendimet e palëve, PS e KQZ, Kolegji ka marrë në dorëzim provat, kryesisht kaseta filmike dhe është tërhequr për vendimin.

Pak minuta më parë, Kolegji ka vendosur të thotë fjalën e fundit për ankesën nesër në orën 10. 00.

Në këtë padi Partia Socialiste i kërkon Kolegjit Zgjedhor që të urdhërojë Komisionin Qendror të Zgjedhjeve të marrë në shqyrtim kërkesën e PS-së për shpalljen të pavlefshëm të vendimit që shpalli fitues me 92 vota Lulzim Bashën dhe të hedhë poshtë rezultatin e zgjedhjeve vendore në Tiranë.

a.q/NOA

PS tërhiqet sërish: Pavlefshmërinë s’e duam nga KQZ por nga Kolegji

Tiranë, 7 korrik 2011 NOA – Partia Socialiste përmes përfaqësuesve të saj në Kolegjin Zgjedhor ka ndryshuar sërish kurs duke u tërhequr nga kërkesa që pavlefshmëria e zgjedhjeve të shqyrtohet nga KQZ.

Në fund të seancës së sotme në Kolegjin Zgjedhor, përfaqësuesit ligjorë të PS deklaruan se nuk kërkonin më që Kolegji të urdhëronte KQZ-në që të shqyrtojë pavlefshmërinë e votimit në 284 qendra votimi në Tiranë.

Ata thanë se donin pikërisht nga Kolegji që të vendosë ai nëse duhet të ketë zgjedhje të reja në këto qendra votimi duke shpallur pavlefshmëri votimi.

Një ditë më parë, PS u tërhoq nga kërkesa për pavlefshmëri votimi në 284 qendra votimi, kërkesë që i ishte dërguar ditë më parë Kolegjit, kurse kërkoi nga ky kolegj që të rikthejë në KQZ kërkesën e saj.

Sot ka pasur një tjetër ndryshim dhe ai është pranuar nga trupa e Kolegjit me relatore Sashenka Jonuzi. Ndaj Kolegji duhet të vendosë nëse do të ketë pavlefshmëri votimi për Tiranën ose jo.

Trupa është tërhequr për vendim i cili pritet të jepet të premten në orën 10.00.

e.t/NOA

Përplasen argumentet, KQZ: Nuk shpall fitues, PS: Kolegji ka vetëm dy mundësi

Tiranë, 7 korrik 2011, NOA Update – Ndërkohë që mes debatesh Kolegji Zgjedhor po shqyrton padinë e 2 korrikut të Partisë Socialiste ndaj vendimit të Komisionit Qendror të Zgjedhjeve, përfaqësuesja e këtij të fundit, Dëshira Pasko deklaroi se KQZ nuk shpall fitues, pasi atë e shpall KZAZ-ja.

Pasko ripërsëriti se kërkesa e PS-së nuk u shqyrtua për shkak se u paraqit jashtë afatit ligjor.

"KQZ shpalli rezultatin në 23 maj" tha Pasko, duke theksuar se "afati i ankimimit të vendimit nga Partia Socialiste skadoi në 26 maj".

Ndërkohë gjatë paraqitjes së fakteve përfaqësuesi ligjor i PS-së Damian Gjiknuri i bëri thirrje Kolegjit të mos ironizojë faktet e paraqitura nga opozita.

Ai apeloi se Kolegji Zgjedhor ka dy mundësi të vetme për të konkluduar mbi çështjen, ose të detyrojë KQZ-në të shqyrtojë kërkesën e PS-së për rrëzimin e vendimit të 25 qershorit ose Kolegji vetë të shpallë pavlefshmëri.

Gjiknuri nënvizoi se kërkesat e PS janë bërë brenda afateve.

Ai tha se KQZ e rrëzoi kërkesën ankimore të Partisë Socialiste në mënyrë arbitrare, duke i bërë apel Kolegjit Zgjedhor të urdhërojë KQZ-në të marrë në shqyrtim padinë për pavlefshmërinë e vendimit të saj të datës 25 qershor, duke e argumentuar këtë me problemet e vërejtura në tabelat e 284 qendrave të votimit, mospërputhjen e numrit të votuesve me fletët e votimit të gjetura apo të munguara në qendrat respektive.

Gjiknuri theksoi se kërkesa e PS-së iu dorëzua KQZ-së brenda afatit ligjor të ankimimit të vendimit.

Kolegji po shqyrton sot padinë e 2 korrikut të PS-së që kërkon nga Kolegji të detyrojë KQZ-në të shqyrtojë kërkesën e PS-së mbi pavlefshmërinë e vendimit të 25 qershorit për zgjedhjet në Tiranë, ku kandidati demokrat Lulzim Basha rezultoi fitues me 92 vota më shumë se kandidati socialist Edi Rama.

Ky rezultat erdhi pas shtimit në tabelat e QV-ve të Tiranës dhe tabelën përmbledhëse të votave të hedhura në kutitë e gabuara në 1793 kutitë e hapura në tryezën e KQZ pas urdhrit të Kolegjit Zgjedhor në 13 qershor, dhe u ankimua në KQZ, i cili nuk pranoi ta shqyrtojë për kalim të afateve të ankimimit.

Në krye të seancës së sotme në Kolegj, trupi i gjyqtarëve pranoi kërkesën e PD-së për të qenë palë e interesuar në padinë e opozitës.

Seanca e Kolegjit Zgjedhor vijon ende, mbledhje e cila pritet të dalë me një vendim sa i përket padisë së PS-së ndaj KQZ-së, që nënkupton se nëse Kolegji e pranon çështja rikthehet në KQZ, por nëse hidhet poshtë atëherë mbetet në fuqi vendimi që shpalli fitues të zgjedhjeve në Tiranë, Lulzim Bashën.

mit/NOA

Wednesday, July 6, 2011

Polemikë me Klosin dhe Tufën

FATOS LUBONJA

Para disa ditësh, i nxitur nga polemika Klosi – Marku – Tufa, shkrova një artikull mbi nevojën e rolit kritik të intelektualëve pranë partive. Në shkrim bëja një dallim midis pushtetarëve dhe këtyre intelektualëve, i cili, sipas meje, qëndron në atë se këta, gjithë duke qenë të angazhuar pranë një partie, duhet të ruajnë një distancë kritike; se ndryshe nga pushtetarët që jetojnë shumë me përditshmërinë, kanë për detyrë të jenë ruajtës të vizionit të partisë në terma afatgjatë, të zhvillojnë idetë, t’i artikulojnë, të bëjnë edhe kritikën. Së dyti, duke qenë se ekonomikisht jetojnë kryesisht në sajë të punës së tyre dhe jo në sajë të punëve partiake, kjo u siguron edhe më shumë pavarësi mendimi e dinjitet. Pra, pa e denigruar këtë tipologji intelektuali, përkundrazi, duke e konsideruar shumë të rëndësishme ekzistencën e saj, kritika ime ishte se te ne, kjo kategori – ku fusja edhe tre polemizuesit – nuk e kryen misionin e bërjes së politikës sonë më demokratike, më vizionare, më koherente, më të moralshme, më vetëkritike, më dialoguese, më racionale. Më shtyu për këtë fakti se ndërkohë që shoqëria është e bllokuar nga një konfliktualitet shkatërrues midis dy palëve politike – ku rolin e moderuesit dhe të arbitrit, në vend që ta bëjë pjesa më racionale e shoqërisë, e bëjnë ndërkombëtarët, – intelektualët shqiptarë pranë palëve i hedhin edhe më benzinë zjarrit. Në analizën pse ndodh kjo, akuzoja kryesisht mendësinë e pushtetarëve që nuk janë të hapur për kritikë, faktin se dy partitë në pushtet kanë krijuar një frymë klienteliste në rritje, ku po bëhet gjithnjë e më e vështirë, qoftë edhe për të mbijetuar, pa mbështetjen e njërit apo të tjetrit pushtet, por theksoja edhe mungesën e kurajës intelektuale e përgjegjësinë e intelektualëve për këtë. Sa për pozicionin prej nga e shkruaja, mund të them se ishte nga përvoja e atij që e ka parë veten në rolin e mbështetësit të njërës apo tjetrës palë e që, gjithnjë e më i zhgënjyer, është distancuar prej tyre duke iu afruar pozicionit të gazetarit që e gjen shumë të vërtetë thënien e Montanelit, “larg atyre gazetarëve që hanë e pinë me pushtetarët!”, të cilën ka kohë që e predikoj duke u përpjekur edhe ta aplikoj. Me nuanca dhe pa harruar të theksoj se nuk shkruaja thjesht për këta të tre, u përpoqa që shkrimin ta bëja me mirëkuptim dhe mirëdashjeje, jo me arrogancë dhe as për të thënë se “raca” ime është më e mirë se “raca” e tyre.
* * *
Nuk vonoi shumë dhe më erdhën përgjigjet së pari nga Tufa dhe pastaj nga Klosi, që më bënë të rishikoj edhe një herë kategorinë ku i kam futur këta njerëz. Mbeta i çmeritur kur pashë se që të dy refuzonin të shprehnin qoftë edhe një mendim mbi çështjen që kam ngritur. Tufa e thoshte në përgjigjen e tij (vetëm në kllapa), se kjo është e rëndësishme, por ngulmonte me të madhe se marrja e tij për ilustrim si një intelektual i kësaj kategorie ishte një gabim i madh dhe vazhdonte, me stilin e gazetarisë sonë më të rëndomtë, një sërë akuzash kundër meje për të provuar se ky Lubonja, që ngre këtë çështje, s’është ndonjë burrë më i mirë – a thua se kjo e fshin rëndësinë e çështjes që kam ngritur dhe e lan Tufën nga përgjegjësitë vetjake. Klosi, nga ana e tij, pasi e përjashtonte edhe ai veten nga kategoria në fjalë duke thënë se është marrë me punëra kulture, jo me politikë, më këndonte një këngë të vjetër, sipas së cilës, kritikat që kam bërë e bëj unë ndaj Ramës burojnë nga fakti se punët e Edi Ramës në politikë janë si simfonitë e Moxartit, kurse ato çka them e shkruaj unë burojnë nga zilia e Salierit, që s’ka mundur të bëhet një Moxart i politikës si Rama. Them “këngë e vjetër”, pasi këtë e ka kompozuar disa vjet më parë Klosi me porosi të Ramës, kur unë kritikoja disa punëra, sipas meje të mbrapshta, në Tiranë, dhe e kanë mësuar përmendësh dhe e këndojnë në kor një numër klientësh të Ramës.
Me fjalë të tjera, në vend të debatit që unë e quaj të rëndësishëm mbi kondicionin e intelektualëve pranë partive (për të cilët Klosi në një anë e Marku në anën tjetër përdorin termin “taraf” e thonë plot gjëra të rënda), pashë një personalizim në shijen më të keqe që në fakt e mbyt debatin mbi çështjen duke i ftuar njerëzit të merren me thashethemet se kush është njëri e kush është tjetri, se sa lekë merr e abuzon njeri e sa tjetri, që të bën të mendosh se këta, më shumë se intelektualë, janë lek-tualë. Është e vështirë të hysh në një polemikë të tillë pa u personalizuar çështja. Aq më tepër kur të akuzojnë për gjëra personale njerëz që vetëm me këto duket se dinë të merren. Duke dashur t’i ruhem sa të jetë e mundur këtij meskiniteti, po përpiqem t’u jap përgjigje dy polemizuesve, pa gënjyer e deformuar faktet personale, siç bëjnë ata, dhe, mbi të gjitha, në funksion të debatit në fjalë.
Siç e kuptoj unë reagimin e tyre, ajo që i ka prekur më shumë polemizuesit nuk është akuza se janë të lidhur me Berishën apo Ramën, por fakti se unë them se ata, si kategori, kanë gëzuar dhe gëzojnë të mira në sajë të këtyre lidhjeve dhe se frika e humbjes së këtyre i pengon të shprehin mendime kritike brenda grupimeve që mbështesin. E them këtë duke pasur një farë respekti për inteligjencën e kësaj kategorie, sepse përndryshe na mbetet të themi se ata janë militantë të bindur në pagabueshmërinë e liderëve që mbështesin. Por mua më rezulton se këta nuk bëjnë pjesë në kategorinë e atyre për të cilët thuhet “falua Zot se s’dinë se ç’bëjnë”. Janë dy gjëra pra që duhen ndarë e që ata nuk i ndajnë qartazi: a hyjnë apo nuk hyjnë ata në kategorinë e intelektualëve mbështetës të Sali Berishës dhe Edi Ramës pa fije kritike ndaj tyre dhe, nëse po, siç më rezulton mua nisur edhe nga fakti se në përgjigjet e tyre nuk jepnin ndonjë provë për të kundërtën, kjo kategori e bën këtë për bindje, për interesa materiale, për frikë, për ndjenjë përkatësie në grup apo për çfarë? Lidhur me të parën, pa ua mohuar shkollimin dhe punën individuale, ka shumë fakte që tregojnë se edhe këta nuk do të ishin këta që janë, për mirë edhe për keq, pa lidhjet e tyre me politikën e dy partive kryesore të vendit, respektivisht me liderët e këtyre dy partive. Për Klosin mjaft të kujtoj se erdhi nga Gjermania i katapultuar si drejtor i Radio Televizionit Shqiptar me ndërhyrjen e Edi Ramës te Fatos Nano. Në media është botuar edhe një letër e tij ku i lutej ish-kryeministrit që t’i shpejtohej emërimi. Po ashtu, ndonëse ai pretendon se gjatë këtyre dhjetë vjetëve është marrë me punëra kulture dhe jo me punën e rëndomtë të “politologjisë”, siç më përqesh mua, nga sa di unë, tre libërthat e vetëm që ka me autorësinë e tij i ka “politologji”, madje i fundit është ai për Gërdecin, ku demaskon korrupsionin e klasës sonë politike. Shto pastaj edhe artikujt e protestat e shumta për politikat ambientale, për monumentet e kulturës si dhe shkrimet e shumta që ka botuar në gazetën “Shekulli” kundër Sali Berishës, në mbrojtje të Edi Ramës e mund të arrish lehtë në përfundimin se tash e gjithmonë ky nuk ka qenë thjesht e vetëm një akademik, siç pretendon, dhe aq më mirë.
Përsa i përket Tufës, kur e futa tek intelektualët pranë PD-së, kisha parasysh disa gjëra: faktin se ai u shfaq dukshëm pranë PD-së kur u bë një nga anëtarët e KOP-it të Sali Berishës për çështjet e arsimit e kulturës, aq sa, me sa kujtoj, ka dalë në debate politike në prag-zgjedhjet e vitit 2005 përballë ish-ministrit socialist të Kulturës, Klosi; qenien e tij kryetar i Këshillit të Radio Televizionit; (ai thotë se është zgjedhur nga po ai Parlament i djathtë që më zgjodhi edhe mua në vitin 2005, por për këtë do të flas më poshtë.); si dhe faktin që qysh kur ka marrë PD-ja pushtetin, ai më rezulton thuajse çdo vit o fitues çmimesh letrare të Ministrisë së Kulturës, o në jurinë që jep këto çmime. Nuk po përmend këtu numrin e pafundmë të shkrimeve që ka bërë kundër Edi Ramës, ndërkohë që nuk kam lexuar një shkrim të vetëm ku të kritikojë Sali Berishën.
Kritika që i bëj Klosit, pa i thënë se s’duhet të jetë mbështetës i Ramës e pa ia veshur atij përgjegjësitë kryesore për punët e mbrapshta në Tiranë e në PS, është se si ambientalist i njohur e mbrojtës i monumenteve të kulturës, këtë veprimtari nuk e ka kryer në Tiranën e Edi Ramës, ku është bërë masakra më e madhe qoftë ndaj ambientit, qoftë ndaj monumenteve të kulturës; apo se kur ka shkruar librin për Gërdecin, duhet t’i hynte në thellësi si intelektual sistemit të korrupsionit e të zbulonte lidhjet e Delijorgjit edhe me Ramën e socialistët e se kjo do t’i bënte mirë sa vendit, edhe vetë partisë apo liderit në fjalë. Kritika që i bëj Tufës, pa ia hequr edhe atij të drejtën për të qenë i propozuar nga një palë, lidhet me gjendjen e mjerë të Televizionit Publik i të cilit është kryetar i Këshillit Drejtues, me faktin se s’ka drejtuar asnjë kritikë ndaj Sali Berishës e shumë politikave të tij, duke përfshirë edhe talljen që ka bërë e po bën PD me dëmshpërblimin e ish-të burgosurve politikë – meqë ai thotë se e ka për zemër këtë temë. E, në përgjithësi, u përpoqa të vë në dukje rolin kritik që mendoj se duhet të luajë kategoria ku i futa, që të mund të dalim nga ky bllokim i racionalitetit. U përpoqa ta arsyetoj me mirëkuptim psenë e mungesës së kritikave të tyre. Nga përgjigjet e tyre shpresoja se debati mund të shkonte edhe në hullinë se ç’duhet bërë që intelektualët të jenë më të fortë në këtë shoqëri, e jo vetëm në atë të mbrojtjeve personale shpesh me akuza ndaj meje. Mirëpo, ndërkaq, Klosi nuk jep asnjë përgjigje ndaj pyetjes pse s’ka bërë asnjë kritikë ndaj Ramës në 12 vjet. Kurse Tufa tenton të mbrohet duke thënë se ai ka qenë e mbetet në koherencë me temën e tij të preferuar: persekutimi komunist, e se kjo e bën të jetë i djathtë, d.m.th. me Sali Berishën. Madje ai shfaqet sikur është edhe parimisht kundër kritikës që kërkoj unë kur më thotë se edhe ha në mediat private, edhe i quaj “regjim mediatik”.
* * *
Le t’i kthehem këtu çështjes së Televizionit Publik, që ishte shkaku kryesor që unë e futa Tufën në kategorinë në fjalë e që më duket se duhet trajtuar për të shpjeguar pak më gjerë edhe pse jemi në këtë gjendje. Është e vërtetë ajo që thotë Tufa, se unë u zgjodha së bashku me të si anëtar i Bordit të Këshillit Drejtues dhe pastaj kryetar. Por le ta kujtojmë se çfarë ndodhi më pas: ne u votuam vërtet vetëm nga pjesa e djathtë e Parlamentit, por u propozuam sipas një formule/ligji që nënkuptonte se ne ishim shoqëri civile, çka ishte në koherencë me fushatën elektorale që kishte bërë PD-ja për t’ua hequr Televizionin Publik partive dhe për t’ia dhënë shoqërisë civile. Siç duhet ta kujtojë Tufa, menjëherë Edi Rama me shokë na akuzuan se ishim shoqëria civile e Sali Berishës dhe se ai nuk e njihte këtë Këshill, por donte të kishte atje përfaqësuesit e shoqërisë civile “të tij”. Përsa më përket mua, nuk e identifikoja veten as si shoqëri civile e Berishës, as e Ramës, por si pushtet i katërt, dhe synimin e kisha që të bënim një Televizion Publik që t’i kthehej vërtet publikut e që do të rregullonte edhe anomalinë e atij që e quaja prej kohësh dhe vazhdoj ta quaj “regjim mediatik”: shpërdorimi i mediave private nga oligarkë të ndryshëm deri në nivelin e kapjes së shtetit prej tyre, që e kishte ndërtuar Edi Rama me Ilir Metën dhe Fatos Nanon e që ishte një nga shkaqet që si gazetar mbështeta fushatën e Sali Berishës. Hyra në këtë sprovë jo pa dyshime, por me bindjen se duhet të ngulmoja në timen, sepse, tek e fundit, gjykoja (siç gjykoj edhe sot), se për të demokratizuar diçka më shumë këtë shoqëri duhet edhe kuraja individuale për t’u thënë edhe “jo” të pushtetshmëve e për të konsoliduar institucione që ligjërisht duhet të jenë të pavarura nga pushtetet e tyre. E, për hir të së vërtetës, në të vetmin takim që pata me Sali Berishën në atë post, ai më respektoi kur ia kundërshtova idenë e tij se në krye të Televizionit Publik duhej vënë një menaxher, duke i thënë se, sipas meje, aty duhej një gazetar politik me peshë. Tufa e di shumë mirë se ne po kërkonim asokohe një drejtor sa më të pavarur. Mirëpo, pas presioneve të Edi Ramës nëpërmjet një marrëveshjeje në kurriz të ligjit, Sali Berisha pranoi që Këshilli të dyfishohej me të propozuarit e Edi Ramës, d.m.th. me shoqërinë civile të këtij. Ky ishte momenti kur unë dhashë dorëheqjen, pasi – sikurse e kam deklaruar publikisht që atëherë – humba edhe ligjërisht statusin e të propozuarit nga shoqëria civile e pavarur nga partitë dhe rrezikoja të futesha në atë të PD-së. Kurse Tufa mbeti dhe u bë madje kryetar i Këshillit Drejtues, i cili pastaj zgjodhi për drejtor të ri, bash një menaxher. Sot Televizioni Publik është ai që është: një vegël qorre e qeverisë. A mund të thotë Tufa se nuk është përgjegjës për këtë, ndërkohë që është njeriu që me ligj është zgjedhur nga Parlamenti për të drejtuar këtë pronë publike që mbahet me paratë publike, në shërbim të çdo qytetari dhe jo të qeverisë së tij? Në vend se të thotë dy fjalë për këtë, ai më kundërpërgjigjet se unë edhe ha bukë në sarafin e mediave private, edhe i quaj ato “regjim mediatik”, pa kuptuar se unë bash këtë i kërkoj edhe atij: që të mos katandiset në puthador të qeverisë, pasi jo vetëm se ato para që merr nuk janë të Sali Berishës, por të publikut, por edhe sikur të ishin të këtij, punëmarrësit kanë të drejtat e tyre që mbrojnë dinjitetin e punës e të njeriut. Me këtë rast i kujtoj atij (si dhe Klosit), se unë si gazetar nuk jam përgjegjës për politikat editoriale të mediave ku punoj, por vetëm për atë që nxjerr nga goja e pena ime dhe se liria e shprehjes është një e drejtë e garantuar edhe me kushtetutë edhe nga paraja publike që këto media marrin në sajë të shitjeve, audiencave, reklamave etj., pa lënë mënjanë ato përfitime të lidhura me politikën që personalisht i kam denoncuar vazhdimisht. Në këto media, pra, siç e pranojnë edhe vetë, kam kritikuar, në përputhje me vizionin tim për botën dhe për punët e Shqipërisë, si Ramën dhe Berishën (ca më pak këtë të dytin, thotë Klosi, por le të bëjë edhe ai kaq ndaj Ramës), edhe mediat ku punoj (siç thotë Tufa). Kur më kanë censuruar, nën presionet e politikës, siç ka ndodhur te “Shekulli”, kam ikur duke denoncuar censurën dhe duke përballuar vështirësi jo të vogla, por pa mbetur pa bukë. Pra, pa bërë heroin dhe pa pretenduar të jem jashtë sistemit mediatik që është tejet problematik e i deformuar, përsëris idenë e shkrimit të mëparshëm se në këtë sistem, gjithsesi, ndryshe nga diktatura, ka megjithatë mundësi zgjedhjeje për t’u bërë kritik e për t’u thonë “jo” “bukëdhënësve”, për të bërë kompromise, por jo kundër vizioneve që ke për botën e për ta ndryshuar për mirë realitetin.
* * *
U zgjata në këtë histori jo për të bërë CV-në time, as për t’i thënë Tufës se kush je ti e kush jam unë, por për të përshkruar mekanizmat që tregojnë përgjegjësit kryesorë të kthimit të intelektualëve e të shoqërisë civile në përgjithësi në klientelën servile të partive dhe për të ngacmuar debatin mbi rrugët se si mund të dilet nga ky qorrsokak. Fakti që sot RTSH është krejtësisht në duart e njërës palë, tregon se deri ku mund të degjenerojë aftësia për kritikë e shoqërisë kur ekuilibrat tentohet të ruhen nëpërmjet presionit e parasë së dy partive. Edhe zgjedhjet e fundit e provuan këtë dramatikisht. Mirëpo, duke lexuar përgjigjet e Tufës dhe Klosit ndriçohesh shumë më qartë lidhur me përgjegjësitë e kësaj gjendjeje. Në shkrimin tim ka një gabim themeltar kur flas për pushtetarë që kërkojnë pushtetin e të sotmes si Berisha apo Rama dhe intelektualë kritikë, të cilët duhet të ngulmojnë për të vërtetën e të nesërmes. Ky është një kategorizim shumë ideal, aq më shumë për një vend si Shqipëria. Realiteti është se një vijë dallimi e prerë nuk ekziston. Problemi është se sipas meje, fakti se ideali nuk mund të arrihet s’do të thotë se s’duhet folur për të. Vë re se në “racën” e gazetarëve dhe në të rinj është rritur numri i atyre që e bëjnë këtë dallim dhe e bëjnë kritikën e sistemit të të dyja palëve pa komplekse. Kurse, për fat të keq, polemizuesit e mi nuk duan të flasin për këtë dallim. Duke lexuar përgjigjet e tyre bindesh se këta, në fakt, vetëm për shkak fuqie më të vogël nuk janë në rolin e Berishës apo Ramës, se nesër, po të merrnin rolin e tyre, do të tregoheshin po aq intolerantë dhe hakmarrës ndaj kritikës, në mos edhe më keq. Madje, siç akuzojnë edhe njëri-tjetrin, duket se kështu sillen në hapësirat e vogla që kanë sot për sot nën pushtet: me paranë publike apo të fondacioneve të huaja që kanë në dorë, me çmimet letrare apo përkrahjet që japin apo nuk japin. Paçka se kanë folur e flasin tërë ditën kundër komunizmit, unë ngulmoj se ata janë tipologjia e intelektualit që kemi trashëguar nga komunizmi: që mendon se mund të mbijetojë e të bëhet i njohur e i vlerësuar, me çmime e me para vetëm në sajë të mbështetjes së pushtetit, dhe jo si denoncues i së keqes së pushtetit, siç janë rëndom intelektualët më të njohur të botës demokratike.
* * *
Së fundi, pa dalë nga kjo temë, meqenëse Klosi e Tufa më ftojnë të shprehem mbi qëndrimin ndaj etërve tanë ish-komunistë në pushtet, le të them mendimin tim nisur nga përvoja ime për çka, sigurisht, kam menduar gjatë e shkruar jo pak. Mua më duket se arrij ta kuptoj mirë fanatizmin edhe lakeizmin e atyre që kanë bërë krime gjatë komunizmit. Historia është e mbushur me shembuj revolucionarësh, të cilët, ashtu siç kanë qenë të gatshëm të japin jetën, kanë qenë të gatshëm edhe të çojnë në turrën e druve apo në gijotinë kundërshtarët e tyre. Ajo është e mbushur edhe me njerëz injorantë që kanë ushqyer flakën e turrës së druve të persekutimit nisur nga ajo ndjenjë që Jan Husi e quan “santa semplicita”. E kuptoj edhe etjen për pushtet të revolucionarëve të shndërruar në diktatorë, që për të siguruar pushtetin kanë vrarë e kanë prerë deri në fund të jetës së tyre. Ajo që më ka munduar gjithmonë është pyetja se pse pjesa më e ditur, kur e kuptoi se besimi i tyre ishte i gabuar, nuk u tërhoqën, nuk kërkuan ndjesë, nuk reaguan kundër, por vazhduan të njëjtën rrugën? Historia e atyre, pra, për të cilët, sikurse shkrova më lart, nuk mund të përdoret shprehja “Falua Zot, se s’dinë se ç’bëjnë”. Ajo që më ka munduar gjatë viteve të burgut, që i konsideroj vitet e pjekurisë, edhe lidhur me jetën e tim ati në pushtet, është pyetja se pse, kur e kuptuan ç’bëhej, në vend se të kishin kurajën të ngriheshin kundër Enver Hoxhës nuk bënë diçka në kohën e duhur, por pritën që ai t’i hante të gjithë me shpresë se atë më lajkatarin do ta hante të fundit? Kam shkruar edhe një roman nën petkun e një drame, “Ploja e Mbrame”, mbi këtë temë. Mungesa e kurajës qytetare e intelektuale, frika për të humbur pushtetin, privilegjet, frika për të përfunduar ashtu siç kishin përfunduar paraardhësit, janë disa nga përgjigjet. Por këto përgjigje kanë qenë të lidhura edhe me pyetjen: çfarë do të bësh ti, o njeri, nesër nëse do të jesh në kushte që të kesh diçka në dorë? A do të pranosh që për fëmijët e tu të krijohet e njëjta situatë, që ata të detyrohen të ulin kokën, të poshtërohen e të humbasin lirinë përpara arrogancës së më të fuqishmit, të abuzuesit me pushtetin, të korruptuesit apo do të përpiqesh që ata të kenë më shumë liri e dinjitet? Im atë, ndjesë pastë, kishte reflektuar mjaft në burg për këtë çështje. Në fillim të viteve ‘90, kur Sali Berisha filloi të linçonte kundërshtarët e tij dhe shumë njerëz filluan të trembeshin e konformoheshin, na thoshte me qesëndi mua e disa miqve të mi ish-të burgosur: “Ju na keni kritikuar pse nuk bëmë diçka për të ndaluar Enver Hoxhën. Keni të drejtë, por ne ishim me rrezik koke atëherë, kurse ju tani jeni në demokraci dhe s’po keni kurajë?”. Në fakt, historia për çdo brez nxjerr përpara sfidat e veta. Kishte ardhur radha jonë dhe, për fat, në kushte shumë më të lehta. Është kjo arsyeja kryesore pse në fillimvitet ‘90 unë u bashkova me tërë ata që u ngritën kundër autoritarizmit të ri të Sali Berishës. I kam përshkruar dilemat e kësaj zgjedhjeje në librin “Nëntëdhjeteshtata, apokalipsi i rremë”, ku përpiqem, mes të tjerash, të tregoj edhe se është lehtë të godasësh me shqelma një monument diktatori të rrëzuar përtokë, por është shumë më e vështirë t’i kundërvihesh sivëllait të tij kur ky është më këmbë, i fuqishëm e të rrezikon jetën e dinjitetin. Është kjo arsyeja pse iu kundërvura Fatos Nanos e Edi Ramës kur fillova të shoh se ia kishin shitur shpirtin të njëjtit djall të pushtetit e të parasë. Klosi e ka harruar, siç harrojnë tërë mosmirënjohësit lek-tualë të sojit të tij, se për të mbrojtur statusin e këtij intelektualit nga arroganca e pushtetarit, pra edhe timin, kam bërë diçka edhe në mbrojtje të tij asokohe (kam dhënë dy dorëheqje dhe kam shkruar disa artikuj kur e poshtëruan njerëzit e Nanos, ndërkohë që miku i tij “Moxarti i politikës” nuk hapte gojë). Është po kjo arsyeja që, me sa kam mundur, e kurrë sa duhet, jam përqendruar në kritikën ndaj çdo autoritarizmi e abuzimi me pushtetin dhe kam mbrojtur pavarësinë e shoqërisë civile e të mediave ndaj pushteteve, pa pretenduar aspak se jam “Moxart” në këtë punë, por i bindur se me mbështetjen e kategorisë ku futa Klosin apo Tufën, do të kishim bërë të gjithë “muzikë” më të mirë. Por, fatkeqësisht, kori ku ata bëjnë pjesë nuk hyn në kategorinë e atyre që kanë mësuar diçka nga e kaluara e atyre etërve intelektualë që me hir apo me pahir u bënë vegla të diktaturës. Kam pasur gjithnjë dyshim mbi vërtetësinë e asaj thënies se historia përsëritet dy herë: të parën si tragjedi, kurse të dytën si farsë. Ajo është përsëritur e mund të përsëritet si tragjedi edhe shumë herë, ndonëse në forma të ndryshme. Mënyra se si i qaset kjo kategori asaj të kaluare dhe mënyra se si sillet në të sotmen për mua është tregues i përsëritjes së të njëjtës tragjedi, që, edhe pse jo më me humbje jetësh njerëzore, po shkakton përditë humbje jetësh morale dhe humbje shprese në shoqërinë tonë.