Credere e’ bene, non credere e’ meglio. Të besosh apo të mos besosh; kjo po, është një dilemë, në kohën e sotshme, ashtu si edhe në kohën e djeshme.
Të besosh për shembull që Berisha është edhe sot një Kryeministër i vlefshëm dhe Kryeministri i duhur, është mirë; të mos e besosh këtë, është akoma dhe më mirë, thotë fjala e urtë italiane.
Sepse tanimë strategjia e deritashme e Kryeministrit është e përcaktuar dhe dominohet dukshëm nga një frymëzim metafizik: ‘Ndryshoj duke mos ndryshuar!’
Dhe gjithashtu me pretendimin e pafshehur dhe sfidant: ‘Fitoj duke mos ndryshuar’.
Ai pretendon se qeveria është Ai, dhe se ai është Qeveria. Çdo ‘ndërhyrje’ apo ide e re, në këtë ekuacion, është e përjashtuar dhe tanimë. Askush nuk përpiqet dhe nuk ka pse të përpiqet të ndryshojë të pandryshueshmen. Berisha nuk lëviz dhe nuk do të lëvizë nga kjo llogore.
Të besosh se Rama, është Kryeministër dhe Kryeministri i duhur, në Qershorin që vjen, është mirë; të mos e besosh, është akoma edhe më mirë. Sepse ai, Rama, është ende duke u matur në hapat e vet të mëdhenj, që duhet të ndërmarrë për këtë. Hapa që lidhen me teknikën e duhur politike dhe njerëzore, për të frymëzuar dhe për të çliruar energji pozitive në Partinë Socialiste. ‘Populli i majtë’, që ankohet e thotë se jeton si fëmija në shtëpinë e ‘njerkës’, ka shpresë, ka dëshirë të shpresojë, por nuk mundet të jetë dot shpresëplotë vetëm me këto aktet e deritashme publike dhe politike të Ramës. Lëkundjet e shpresës sjellin, siç dihet, edhe lëkundjen e votës. Rama ç’pret?
Ai e di.
Marrëdhëniet e tij me Metën për shembull, janë konfuze. Ato janë tashmë të koklavitura, si marrëdhëniet e një dashurie klandestine dhe jashtëmartesore. Herë takohen dhe herë mesazhohen. Përkëdhelen në distancë dhe kanë shpallur mossulmim politik reciprok. Takohen kërcënueshëm, duke shpresuar të trembin Kryeministrin, por janë xhelozë për një dashuri më të madhe, Pushtetin, që Kryeministri ka dhe ata nuk e kanë. Kjo dobësi e tyre strukturore në lidhje me Pushtetin, dobëson edhe aktin politik që ata maten ta tentojnë, por nuk e ndërmarrin.
Janë ndjerë të tradhtuar nga njeri-tjetri disa herë. Janë urryer dhe pajtuar. Por sërish diçka e fortë i tërheq, ndoshta akoma edhe më shumë.
Nxjerrja e Doktorit nga loja politike. Por kjo nuk duket edhe aq e lehtë. Sepse Doktori nuk është pa rrënjë dhe pa dosje të stivosura nuk dihet se ku.
Edhe kjo gjasë, është mirë të besohet. Por akoma më mirë, të mos besohet.
Dilema mbetet aty. Një damë ende e pa zhvirgjëruar. Dhe Rama, i gjatë dhe i pashëm sa më s’ka, mbetet në vend numëro.
Të besosh se Meta do të garojë kundër Berishës, në zgjedhjet që vijnë, është tunduese dhe mikluese për Ramën; të mos e besosh këtë pandehmë, është ndoshta edhe më mirë. Sepse përllogaritjet politike të Metës, komplikohen çdo ditë.
Mënyra sesi ai, Meta, menaxhoi këtë trevjeçar të pushtetit dhe koalicionit me Partinë Demokratike, është pa bilanc ose me bilanc të diskutueshëm. Mungon në këto tre vite, sëpaku një akt politik domethënës, që të shënojë një rritje të popullaritetit politik të LSI-së dhe një rritje personale të prestigjit të Ilir Metës. Këto tre vite, kanë qenë tre vite me halle të mëdha për këtë parti të vogël. Tradhtira dhe denoncime publike, videopërgjime, gjyqe dhe sherre. Dhe mbi të gjitha, një kryetar partie në pozita mbrojtëse dhe më së shumti jashtë qeverisë. Për ministrat, no comment. Nuk dua të shtoj edhe më hatërmbetjet që më kanë mbërritur…
Të besosh që Bamir Topi, sot tashmë lideri zyrtar i partisë Fryma e Re Demokratike, do të copëtojë të Djathtën duke i hequr Partisë Demokratike monopolin e votave të djathta, është e arsyeshme. Të mos e besosh, është edhe më e logjikshme. Sepse shtrohen disa pikëpyetje në lidhje me atë çka do të jetë me të vërtetë e Re, në prurjen e Bamir Topit. Jo sepse Topi nuk është një figurë simpatike, dhe mbi të gjitha një politikan i qetë, por nuk është ende e perceptueshme cila është energjia që ai do të përçojë në politikën shqiptare. Kundërshtia ndaj Berishës, është një hap i parashikueshëm dhe i interpretueshëm, por gjithsesi i pamjaftueshëm.
Të jesh thjesht kundër Berishës, nuk mjafton më. E rëndësishme është sesi do të jesh dhe për çka do të jesh, kundër Berishës. Ose më saktë, duhet shtuar premisa dhe perceptimi se për çfarë është Pro ish-Presidenti Topi.
Për çfarë Reforme në fushën e ekonomisë, në fushën e sigurisë, në fushën e një morali të ri, të një qeverisjeje të re.
Por edhe kjo nuk mjafton.
Premtimit se çfarë Ndryshe, kjo forcë politike do të bëjë dhe di të bëjë, duhet shoqëruar se me kë dhe me cilat figura publike do ta bëjë. Dhe duke angazhuar cilën shtresë të shoqërisë shqiptare do të mund ta bëjë.
Të besosh se Berisha do të ndryshojë qëndrim ndaj performancës së Qeverisë së vet, duke e shëndoshur dhe duke e vitalizuar atë, ashtu si do të duhej në këtë fazë të zhvillimit të vendit, është një shpresë që duhet mbajtur gjithmonë gjallë, por mosshpresimi në këtë, është padyshim gjëja më e arsyeshme.
Viti elektoral sapo filloi.
Nëse privatizimi i Albetrolit do të derdhë gjithë ato para, 850 milionë euro, pra, në arkën e Qeverisë Berisha, në të vërtetë e ka ‘shpëtuar’ atë, nga çdo krizë e supozuar ekonomike apo nga çdo krizë likuiditeti. Kjo do të thotë se Berisha do të hyjë në vitin 2013 me arkën financiare të shëndoshur dhe me tregues financiarë të lakmueshëm në këtë periudhë krize globale.
Ta besosh këtë është mirë, të mos e besosh është edhe më mirë. Kjo vendoset nga tringëllima e 850 milionë eurove, nëse ato derdhen cash në arkën e Qeverisë.
Nëntoka shqiptare u jep edhe njëherë dorën shqiptarëve. Një dorë të begatë me verdhushka dhe shanse.
Menaxher i tyre, mbetet Berisha. Për aq sa shqiptarët do ta votojnë.
Duke e besuar dhe duke mos e besuar njëkohësisht.
