Princeshat më të bukura në botë

Jo, nuk do të flasim për princeshat e përrallave, por për princeshat në jetën reale.

Për ato që i ndezin faqet rozë të tabloideve botërore me veprimet, nazet apo veshjet e tyre.

Disave u jep shkëlqim froni ku ulen, disa të tjera janë të bukura nga natyra.

Ne gjithsesi, kemi përzgjedhur princeshat që mbahen si më të bukura në botë.

Hidhini një sy fotografive, për ta verifikuar me sytë tuaj…

Charlene Wittstock – Monako

Beatrice Borromeo – Monako

Charlotte Casiraghi – Monako

Princess Martha Louise – Norvegji

Princess Clotilde Courau – Venice

Princess Máxima – Holandë

Princess Haya Bint Al Hussein – Jordani

Princess Mathilde – Belgjikë

Princess Tamara Czartoryski-Borbon

Princess Sirivannavari Nariratana – Tajlandë

Crown Princess Victoria – Suedi

Princess Tunku Myra Madihah – Malajzia

Princess Mary – Danimarkë

Princess Madeleine – Suedi

Princess Beatrice of York

Princess Eugenie of York

Manohara Odelia Pinot – Malajzia

Kate Middleton – Kembrixh (Britani)

Princess Letizia – Spanjë

Biletat per Francen arrijne deri ne 10 mije lek

Shqiperia do te prese Francen ne stadiumin kombetar "Qemal Stafa" ne nje ndeshje qe ka ngjallur shume interes per publikun shqiptar. "Gjelat" jane nje emer i madh i futbollit boteror dhe kane ne rradhet e tyre disa emra te medhenj, keshtu qe eshte i kuptueshem ky interes.

Ndeshja do te luhet ne oren 21:00 ne daten 2 shtator, por tribuna kryesore eshte shitur qe tani, edhe pse zyrtarisht akoma nuk ka filluar shitja e biletave per kete ndeshje. Madje cmimet per vendet me te mire arrijne deri ne 10 mije lek te reja, shume me lart se ndeshje te mepareshme apo dhe tribunat e tjera te stadiumit.

Një pjesë të mirë të qeverisë dhe institucioneve kryesore në Shqipëri e kanë siguruar tashmë bileten për ndeshjen e kuqezinjve kundër Francës më 2 shtator. Burime zyrtare pranë FSHF-së kanë pranuar dje se të 1200 biletat e tribunave kryesore të stadiumit, atyre A dhe B nuk do të dalin në shitje, sepse janë të prenotuara tashmë.

“Ato u janë dhënë institucioneve të shtetit shqiptar, kryesisht zyrtarëve të Ministrive të cilët i kanë prenotuar biletat”, thanë burime zyrtare të Federatës. Çmimet e biletave të këtyre dy tribunave janë më të shnrenjtat në të gjithë sezonin. Këto dy tribuna janë të ndara në tri njësi çmimesh, ato më afër mesit të fushës 10 mijë lekë të rinj, pak më larg 7 mijë lekë të rinj dhe cepat e dy tribunave në fjalë me nga 5 mijë lekë të rinj. Çmimet janë mjaft të shtrenjta, në raport me tribunat e tjera. D2 kushton 3 mijë lekë të rinj, D1 dhe D3 nga 2 mijë lekë të rinj, ndërsa pas portave vetëm 500 lekë të rinj.

Shitja e biletave për ndeshjen, natyrisht që nuk ka nisur ende. Por ato pritet të nisin shumë shpejt, në versionin online por edhe në dyqanet e sponsorit të FSHF-së, kompanisë së telefonisë celulare, Plus. Online, biletat do të prenotohen në faqen e internetit blinibileta.com, ose nëpërmjet faqes së intertit të FSHF-së që do të drejtojë në sitin e mësipërm. Në dyqane biletat mund të merren në katër vende të ndryshme në Tiranë, dy në Durrës por edhe në Prishtinë e Prizren të Kosovës.

Federata Shqiptare e Futbollit pret një stadium të mbushur në kapacitetin e tij të plotë për këtë ndeshje. Nisur nga kërkesat e shumta që ka pasur për bileta, kjo nuk duhet të jetë e vështirë të materializohet.

Keshtu qe edhe pse cmimet jane disi te larta, pritet qe kombetarja shqiptare te kete nje mbeshtetje te fuqishme nga tifozet e saj te zjarrte. Kjo eshte nje ndeshje shume e veshtire per kuqezinjte, por nje fitore e papritur mund te hapte perseri endrren e kualifikimit qe u shua pas dy ndeshjeve te fundit.

Kompjuteri ballkanik i Greqisë europiane! - Blendi Fevziu

Kompjuterët e pikave të kalimit në kufirin shqiptaro-grek janë prishur sërish pardje, në të njëjtën kohë të verës, në gusht, për të njëzetenjëtin vit rresht. Kompjuterët nuk kanë punuar për 12 orë, duke i zgjatur radhët me kilometra dhe duke lënë në pritje familje të tëra refugjatësh me gra, pleq, fëmijë. Një karvan makinash që të kujton trishtueshëm fatin e emigrantëve për të cilët nuk përkujdeset askush. Emigrantë që sfiliten mes mallit për vendin që kanë lënë, të cilin e vizitojnë rregullisht çdo verë, dhe vendit të ri ku jetojnë e kanë ngritur të ardhmen e tyre, dhe më shumë atë të fëmijëve. Fatkeqësisht, kjo histori e përsëritur dhe që ngre shumë pikëpyetje, nuk mund të kalojë edhe këtë herë kaq thjesht. Askush nuk mund të thotë se si shpjegohet që çdo vit, kompjuterët e kufirit grek kolapsohen në gusht, ndërsa ato të postave kufitare shqiptare punojnë normalisht?! Përse defekti vjen nga ajo anë e kufirit dhe asnjëherë nga e jona?! Si shpjegohet që një defekt elektronik nuk riparohet dot për 12 orë rresht? Si shpjegohet që edhe kur puna fillon sërish, Shqipëria punon me 6 sportele dhe Greqia me 3?! Aq më e trishtë bëhet kjo histori kur mëson se gjithë ajo radhë makinash me targa greke transporton emigrantë shqiptarë, por që paguajnë taksa dhe kontribuojnë në shtetin grek. Pra duhet të jenë ata të parët që duhet të marrin shërbimet e shtetit ku kontribuojnë.

Duke perifrazuar titullin, që pa dyshim ka brenda tij edhe ironi, duhet të thuhet e kundërta. Kompjuteri i kufirit shqiptaro – grek është një kufi i Shengenit. Ai është kufiri i hapësirës së Bashkimit Europian. Ai duhej të ishte kompjuteri europian i një Greqie që, për fatin e saj të keq, ka mbetur po aq ballkanike në mentalitet. Por ai është shndërruar në një kompjuter ballkanik i asaj që zyrtarisht është Greqia europiane.

A qëllon që në një vend tjetër hyrës të Bashkimit Europian kompjuteri të prishet për 12 orë!? A do të ishte kjo një katastrofë në një sezon të ngarkuar veror? Pa asnjë dyshim që po. Nuk e di se si, por Greqia nuk ka dëshmuar deri më sot që kompjuteri hyrës të jetë bllokuar në Aeroportin e Athinës, as në atë të Selanikut, as në pikat e tjera kufitare të Greqisë. Që, në fakt, nuk janë pika kufitare të saj, por të hapësirës së përbashkët europiane. Dhe duhen trajtuar si të tilla.

Kjo histori e përsëritur, që prodhon trishtim, vuajtje, fëmijë që qajnë dhe ankohen për një pikë ujë dhe emigrantë që mallkojnë fatin e tyre të trishtë, fatin e njerëzve të mbetur pa një atdhe të vërtetë, duhet të marrë fund. Përpara se sa të luajë rolin e lypësit në dyert e bankave gjermane, franceze dhe britanike, përpara se të vajtojë në Bruksel fatin e një shteti që po kolapsohet ekonomikisht duke kërcënuar gjithë stabilitetin e komunitetit, Greqia duhet të mësojë të zbatojë detyrimet e saj në Bashkimin Europian. Duhet të dijë të mirëmbajë kompjuterët e kufirit dhe, nëse nuk ka specialistë për këtë, le t’ia kërkojë ata Policisë shqiptare, që jam i sigurt se do t’ia vinte në dispozicion me shumë dashamirësi. Siç na vunë grekët ne shumë gjëra në fillim të viteve ’90.

Nëse policia kufitare greke nuk arrin të organizojë më shumë se tre policë për të përballuar fluksin e një pike të rëndësishme kufitare si ajo e Kakavijës, ajo mund të huazojë skemën e kufirit malazez, kroat e madje edhe kosovar, vende joanëtare të BE-së që dinë të jenë shumë më efikase dhe të shërbejnë me një standard të përafërt me atë të vendeve europiane.

Greqia është vendi i parë ballkanik i Bashkimit Europian. Ka qenë pjesë e tij kur gjithë vendet e tjera, me përjashtim të Turqisë, dominoheshin nga diktaturat komuniste, kur këto vende qenë tejet të izoluara dhe ekonomitë e tyre përpëliteshin në skamjen që kish prodhuar ekonomia e centralizuar. Njëzet vjet më vonë, disa prej tyre janë edhe vetë anëtarë të BE-së, të tjera aspirantë për në BE. Të gjitha këto vende kanë ndryshuar, por, për fatin e keq, Greqia vijon të sillet dhe të mendojë si 20 vjet më parë. Duke mbetur po 20 vjet larg mendësisë së BE-së. Nëse legalizimi i emigrantëve shqiptarë është në Greqi me ritmin më të ulët se në gjithë vendet e tjera të botës, së paku shërbimi ndaj tyre si kontribuues të ekonomisë greke dhe taksapagues të saj duhet të jetë në nivelin europian. Ndryshe, nuk është çudi që lajmet për zhvillimet ekonomike greke të jenë më të trishta dhe trokitja në dyert e BE-së të mos japë më lëmoshën që duket se po e shpëton përkohësisht nga falimentimi i plotë.

Dhe, së fundi, trimërimi me vende që ngjajnë më të dobëta, si Shqipëria, apo kapardisja para ca mijëra emigrantëve të shkretë që e duan vendin e ri po aq sa vendlindjen e tyre, nuk është as një gjest fisnik, as një parim dhe vlerë europiane, aq më pak një detyrim reciprok. Është një mendësi e vjetër, një stil i dalë boje që të bën të besosh se katastrofa dhe rrokullisja ekonomike greke nuk ka qenë rastësi, por fryt i kësaj mendësie që s’ka aspak të bëjë as me BE-në dhe as me parimin e “fqinjësisë së mirë”!

Kush është vërtetë Moamer Gadafi

Një njëri i paparashikueshëm dhe ekscentrik. Ashtu e kanë përshkruar vazhdimisht njeriun që për më shumë se 40 vjet po udhëhiqte Libinë.

Udhëheqësi me mandat maratonik në Afrik, Moamer Gadafi, asnjëherë nuk ka hezituar të flasë diçka që nuk ka dashur, por gjithmonë me urtësi ka vlerësuar se kur duhej të ngritej.

Gadafi në pushtet ka ardhur në vitin 1969, me anë të një grushtet të udhëhequr nga një grup oficerësh, që pa derdhjen e gjakut mori pushtetin.

Ai më pas u vetshpallë si udhëheqës revolucionar. Libia gjatë periudhës së tij u bë një nga vendet më të pasura afrikane, falë rezervave të naftës.

Për shkak të arit të zi, Gadafi shpeshherë tolerohej me qëndrimet e tij publike.

Një skandal më të ri e bëri në vitin 2009 kur Këshillin e Sigurimit të OKB-së e quajti si një Këshill terrori dhe një feudalizëm i sigurt.

Ai është baba i tetë fëmijëve, ndërsa ishte martuar dy herë. Gruan e dytë e kishte njohur gjatë vizitës së tij në Jugosllavi dhe ajo është Sofija Farkash nga Mostari. Gadafi ka pasur marrëdhënie të mira me Titon dhe Jugosllavinë, ndërsa marrëdhënie të mira trashëgoi edhe me disa vende që pasuan nga shpërbërja e ish-Jugosllavisë.

Ish-presidenti kroat Stipe Mesiq hapur kishte deklaruar miqësinë me Gadafin. Por, ai sot nuk dëshiron të flas për këto marrëdhënie të krijuara me diktatorin libian. Kryeministrja Jadranka Kosor në vitin 2009 ka qenë një nga mysafiret speciale për shënimin e Revolucionit në Libi. Raporte të mira ka pasur edhe ish-presidenti i Kosovës, Behgjet Pacolli, i cili së fundi kishte organizuar një vizitë me të rinjt e Kosovës në Tripoli, ku ishte organizuar një pritje impresionuese në tendat e Gadafit. Por, koloneli libian shquhet për miqësi të fuqishme me kryeministrin italian Silvio Berlusconi dhe shumë personalitete të tjera evropiane.

Me shtrirjen e demonstratave dhe protestave kundër regjimit libian, lista e miqve të Gadafit filloi të zvogëlohet. Miqtë e tij të deridjeshëm u bënë armiqtë më të mëdhenjë. Gjashtë muaj nga fillimi i kryengritjes së dhunshme, regjimit dhe diktaturës së tij katër dekadëshe i erdhi fundi. Gratë e tij, trupërojet dhe tenda e madhe e bardhë sigurisht më nuk do të shihet në oborret fascinante të regjimit të tij. (INA)

Gara me Ardit Gjebrenë? Adi Krasta: Konkurrenca është e hapur!

I vlerësuar si prezantuesi më i mirë i vitit nga AKT, i mirënjohuri i ekranit, Adi Krasta, rrëfen për çmimin, për televizionin sot në Shqipëri, konkurrencën dhe vijimësinë e tij televizive. Shumë kuriozitete që ai vetë i ka rrëfyer për revistën kulturore AKT.

Cili është përjetimi juaj për çmimin e AKT-it, si njeriu televiziv i vitit?

Do të duhej të isha në sallë për të marrë cçimin, çmimi duhet të merret ose të refuzohet, nuk është se gjendet një rrugë e mesme diplomatike. Por ka probleme të tmerrshme në Shqipëri në lidhje me humbjen, pranimin e saj dhe fitoren me çdo kusht. Është si çdo gjë shoqërore, panshqiptare dhe individuale te çdo shqiptar. Për të qenë i çiltër, duhet të them se nuk kam kërkuar kurrë çmim, aq më pak kur nuk e kam merituar. Mund të jem lënduar për pak minuta ose orë, kur ndodhi që në një ceremoni çmimesh u hoq brenda natës e gjithë kategoria e çmimeve të prezentatorëve nga konkurrimi, sapo u morr vesh me sms që juria ma kishte dhënë mua çmimin. Sepse më vjen të qesh për dikë që një çmim e ka marrë prej meje ose e merr pas meje. Po t’ju kisha thënë një emër me siguri do të më kishit dhënë të drejtë...

Ka kolegë që i kërkojnë çmimet në tavolinë. Ka që bëhen agresivë nëse nuk i marrin kur i duan. Kam parë sjellje fëmijërore, inatçore, që nuk i lejon të paqtohen kurrë… ka kolegë që (sipas standardeve të sotme) janë të suksesshëm, marrin pagesa ekstravagante, por nuk e pranojnë dot faktin që nuk janë popullorë ose që nuk plotësojnë kuadrin duke dalë në një skenë për të tundur një trofe, kjo ma bën marrjen e çmimit komplekse. Ndihem jo gati, jo i plotë, jo i justifikuar për të dalë në podium për të marrë atë trofe. Për fat, këtë e di një pjesë e jurive dhe nuk afrohen.

Tanimë çdo televizion ka një figurë qendrore të vetën. Si e gjeni veten në këtë komunitet?

Është një komunitet i vështirë. Bëhemi spitullaqë dhe sistematikisht përkëdhelemi duke ia bërë me sy egos sonë. Nuk njoh ndonjë eksponent të këtij komuniteti jo të madh, që të mendojë, sidomos të pranojë, se vjen i dyti apo i pesti në radhën e vlerësimit të publikut apo të kritikës. Është një konfiguracion njerëzisht që mezi i flasin njëri-tjetrit, nuk mungon ndonjë ngërdheshje në ambientet publike, pastaj përsëri izolacionizëm në kullën e fildishtë të vetëbesimit dhe të ambicies së sëmurë. Kam ndonjë emër që realisht e vlerësoj, por është një, e shumta dy. Të rrallë.

Çfarë mendoni për njeriun televiziv në Shqipëri?

Një teknologji haluçinante gëlon brenda njeriut të vogël të një populli të vogël. Edhe ne sillemi sikur jemi VIP-a të mëdhenj, edhe audienca sillet sikur është audiencë e madhe e një vendi të madh. Në jetën e zakonshme nuk jam entuziast për televizionin në Shqipëri. Si konsumator më duket i dobët, jo profesional, nën nivelin mesatar kulturor të vendit, drejtuar më së shumti nga pronarë pothuaj injorantë dhe që në mënyrë fare të paturpshme “merr në mbrojtje” publikun me shije të papërpunuar. Televizioni në Shqipëri nuk ka qenë bashkues i shqiptarëve dhe është i paaftë të përpunojë platforma kombëtariste.

…

Është thënë nga një mogul i televizionioneve shqiptare: “Manastiri të qëndrojë, murgjit shkojnë e vijnë”. I referohet logos së televizionit dhe figurave të tij. Ndonjë koment për këtë?

Duhet të ketë qenë ndonjë pronar televizioni dhe madje në fillimet e tij. Jo, nuk jam dakord me këtë. Manastiri bëhet bosh, i zymtë dhe i trishtë pa murgjit që i japin jetë me sakrificat, lutjet dhe këmbënguljen e dashurinë e tyre për tempullin. Kam pasur një përballje njëherë me pronarët e një stacioni dhe kur më thanë me inat se ai ishte televizioni i atyre iu përgjigja: Jo, zotërinj, ky është televizioni im, sepse aty punoj unë (dhe ndoshta ju jo) dhe aty unë rris fëmijët e mi. Murgjit e mbajnë manastirin. E mbajnë sakrificat, këmbëngulja, dashuria, pasioni.

Ishte e natyrshme që ju të punonit në stacionin më të ndjekur në vend? Do të mundnit të punonit në një stacion të vogël televiziv?

E konsideroj krejt të natyrshme të punoj aty ku punoj. Marr nga logo dhe jap nga emri im. Natyrisht, do të kisha punuar kudo. Nuk ka televizione të vegjël. Ka drejtues të vegjël.

A do ta fillonit nga e para?

Pa as më të voglin dyshim. Ka shumë njerëz të televizioneve në botë që kërkojnë në një moment të karrierës së tyre t’ia nisin nga e para (por ky është një luks). Oprah Winfrey i dha fund programit të saj personal sepse do të merret me kohë të plotë me kanalin që tanimë mban emrin e saj. Fillim i ri…

Çfarë nuk shkon me program-bërjen në Shqipëri?

Një pjesë e mirë e programeve janë dukshëm të varfër financiarisht. Nuk kalojnë sitën e vlerësimit paraprak. Nuk praktikojnë regjistrimet pilot dhe vlerësimin e kritikës. Programet në Shqipëri janë të rrëmujshëm, pa shije, të kolauduar dhe me vendime pothuaj diktatoriale personale të atyre që japin apo gjejnë financimin.

Po për program-bërësit çfarë mund të thuhet?

Nuk jemi të kulturuar. Nuk dëgjojmë shumë. Na pëlqen mendja jonë. Nuk flasim me pasion dhe gjatë. Jemi të kërcënuar nga axhenda kohore e lidhur me marketingun. Jemi të bindur se e duam televizionin më shumë se kolegët dhe se të tjerët bëjnë më shumë dëme sesa sjellin vlera. Është marrëdhënia e gabuar. D.m.th, është marrëdhënia njerëzore ajo që shpesh kushtëzon atë profesionale.

Ju qëllon që të lexoni komente armiqësore ndaj jush në rrjete sociale?

Kam lexuar rrallë. Ka diçka që nuk shkon me identitetin e këtyre sulmeve që, më së shumti , i konsideroni të ulëta. Janë të paprincipta, aq sa janë pa emër ose me emra të shpikur… Unë them hapur se i respektoj si shikues, por i neglizhoj si “specialistë” të një zejeje të cilën nuk e njohin dhe me shumë gjasë nuk do e njohin kurrë.

Mund të ketë diçka në personalitetin e prezantuesit që mund të antipatizohet, duke ngjizur një armiqësi të plotë te shikuesit?

Si në çdo veprimtari të jetës, edhe në kontaktin televiziv vepron një mekanizëm automatik përzgjedhës mbi bazën e pëlqim-mospëlqimit. Është një fushë magnetike, që nuk përcaktohet detyrimisht nga aktorët në lojë. Mospëlqimi më duket një ndjenjë krejt e justifikueshme. Mospranimi i autoritetit që njeriu televiziv do të duhej të kishte në publikun e tij, ia vlen të diskutohet. Nuk jam që ky pranim të kërkohet me lutje, sikurse jam kundër arrogancës dhe mungesës së etikës për të pasur atë. Është fjala për një segment ende të papërcaktuar, që më shumë sesa vetë shkencës së komunikimit ia shton detyrat e studimit sociologjisë dhe psikologjisë së komunikimit.

Edhe pse tingëllon si këmishë force, nuk është e rastit që në shkollat amerikane të komunikimit një nga lëndët që vlerësohet më shumë është Etika e komunikimit. Etika mësohet me kujdes dhe aplikohet me vëmendje në seanca të tëra të lodhshme praktike. Ndaj ata që diplomohen për t’u përballur me detin e dallgëzuar të televizionit e dinë çfarë nuk duhet të bëjnë ose si të veprojnë për të mos ndëshkuar që në fillim.

Po cilën kritikë “dëgjoni” ju? Si reaguat nga vlerësimet e zotërinjve Pepo, Plasari, Velo, Kasoruho e Kule në një program televiziv?

Vërejtje kemi marrë gjithmonë. Shpesh nga njerëz që nuk e kuptojnë televizionin. Por gjithçka justifikohet me atë mekanizmin e pëlqim-mospëlqimit. Ndërkohë, kam mbetur i mrekulluar nga vlerësimet pozitive që pesë figura me peshë të televizionit dhe komunikimit kanë bërë në adresën time gjatë programit “Pasdite në TCH “. Ishte hera e parë që u artikulua një vlerësim i tillë, për këtë arsye e quaj një arritje shumë të madhe e të vërtetë. Janë ca emra që i çmoj shumë. Më i hapur e direkt në këtë vlerësim ishte Ylli Pepo, një shtyllë e fortë e historisë së televizionit në Shqipëri. Padyshim jam i lumtur dhe i përulur për çka vlerësuan me shumë dashuri zotërinjtë Plasari, Velo, Kasoruho e Kule, për të cilët ruaj një konsideratë të veçantë dhe respekt të plotë.

Është bërë e njohur se tashmë, pas 3 vjetësh, vendosni të largoheni nga “E Diell”. Ndërkohë, “E diela shqiptare” e Ardit Gjebresë do të vazhdojë. Cili ka humbur?

Në televizionin e sotëm (edhe të dikurshëm) humb ai që ka shifra më të ulëta të audiencës. Ndërkohë “E diell” vazhdon. Konkurrenca është e hapur!

Claudia Cardinale vjen në Shqipëri (VIDEO)

Vjen sërish në Shqipëri Festivali Ndërkombëtar Veror i Filmit. Të ftuar specialë, aktorja Claudia Cardinale dhe regjisori Francis Coppola

Durrës, 26 Gusht 2011 NOA/ Rid Bulku – Durrësi do të jetë sërish mikpritës i Festivalit Ndërkombëtar Veror të Filmit që pritet të hapë siparin në data 27 Gusht e do të vijojë deri në 2 Shtator.

Ky edicion i katërt vjen me një sukses të garantuar pas Çmimit të Argjendtë FICTS 2010 ne Milano dhënë për Festivalin e Durrësit. Festivali i Filmit, i cili mbështetet edhe nga kompani të mëdha e të njohura si Vodafone Albania, do të zhvillojë ceremoninë e hapjes në Amfiteatrin e Durrësit ditën e Shtunë me shfaqjen e filmi fitues të Festivalit të Berlinit, “Honey” nga Semih Kaplanouglu.

Mbrëmjet e filmit do t’i dedikohen jo vetëm filmave që marrin pjesë në garë, por dhe ”Mikut të Nderit”, që për këtë vit është kinemaja dhe kultura e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Turqisë. Këto dy kultura kinematografike do të vijnë përmes filmave dhe retrospektivës së regjisorit te famshëm Francis Ford Coppola.

Ky vit do të laureojë me titullin “Gladiatori i Artë” regjisorin Coppola, për të cilin do të shfaqet edhe një program me 4 filma të zgjedhur të tij. Një tjetër moment special do të jetë edhe pjesëmarrja e aktores së famshme italiane Claudia Cardinale e cila ka një numër të madh fansash edhe në vendin tonë.

Sipas organizatorëve, edhe këtë vit festivali do të sjellë seksionin e dokumentarit ndërkombëtar të filmit të shkurtër. Konkurrimi zyrtar konsiston në përzgjedhjen e tetë filmave të metrazhit të gjatë të përzgjedhur në mes të produksioneve më të reja Europiane, si dhe gjashtë filma në seksionin “Botë Ballkanike”, prodhimet më të reja të vendeve të rajonit.

Festivali Ndërkombëtar Veror i Filmit e nisi rrugën e tij në vitin 2008 dhe fokusohet në përpjekjet për lartësuar kinemanë në të gjitha format e saj si dhe rritjen profesionale të marrëdhënieve në të gjitha sferat e prodhimit të filmave.

r.b/e.t/NOA

Vendi i Enverit në histori: diktator gjakatar

Aleksander Meksi

Në skenën politike shqiptare shihet sot mjaft qartë tendenca për autoritarizëm dhe një mendësi jotolerante nga ana e liderëve të partive të mëdha, si dhe përpjekjet servile nga ata pranë tyre për të skonfesuar të gjithë ata që paraqesin ide, kërkesa dhe propozime të ndryshme nga ato që dalin nga goja e florinjtë e liderit. Kjo shprehet dhe në imponimin nga të dy palët e bipartitizmit, duke e kthyer politikën në ndeshje të dy individëve, si dhe me ndryshimet kushtetuese të 21 Prillit, të cilat e bëjnë mazhorancën dhe kryeministrin e saj (nesër mund të jetë dhe i PS-së) të gjithëfuqishëm, ndërsa opozita nuk do ndikojë në asgjë (veç në zgjedhjen e Avokatit të Popullit). Për këtë, ndryshimet për të rikthyer pluralizmin, duhet të fillojnë nga Kushtetuta.

Në një klimë të tillë politike, shumë të acaruar dhe të paparashikueshme, përherë e më tepër të kujtohet thënia e Majakovskit që “themi Partia e nënkuptojmë Leninin e themi Lenini e nënkuptojmë Partinë”. Nuk ka se si, që në një klimë të tillë politike me lulëzim të mendësisë komuniste, të përforcuar nga disa dhjetëra media të shkruara dhe televizive, të mos fillojë të shprehet sheshit nostalgjia për Enver Hoxhën. Refuzimi i ndryshimit përmbysës të vitit ’90 i shërben pikërisht idesë së normalitetit të regjimit komunist dhe vazhdimësisë. Edhe shpjegimi sikur ishte e planifikuar ajo që ndodhi, është në dobi të mbijetesës së njerëzve dhe ideve komuniste si një domosdoshmëri. Jo rastësisht, ata që shquhen sot si nostalgjikë e vazhdues, ishin në listat e Ramizit të kuadrove që duhet të ngriheshin, po kështu dhe ata që mendonin se të na drejtonin iu takonte atyre (bllokmenë e komunistë agresivë fëmijët e tyre).

Megjithëse është e vërtetë që rruga nga autoritarizmi tek diktatura është një hap, unë mendoj se tek ne sot kjo nuk mund të ndodhë (jemi në NATO e kandidojmë për në BE), por sidoqoftë , kjo nuk është arsye për të qëndruar heshtazi e për të bërë sehir ndaj një dukurie që pengon integrimin në Evropë dhe zhvillimin real të vendit.

Në një shkrim te para do muajsh Alfred Lela (Mapo 11.04.11) shprehet qartë se ….”Një gjë është e sigurt për Enver Hoxhën ai ende nuk e ka bërë vendin e tij në histori…”që sipas tij ”…duket se po pret penat e forta të historianëve profesionistë..”.

Është e vërtetë ajo çka vëren ai se ka dy ekstreme në shkrimet për të, nostalgjikët, që duke mbrojtur Enverin mohojnë dështimin e tyre, jetën e çuar dëm dhe antikomunistët, që i japin një rol negativ në histori atij. Negativiteti përcaktohet nga ecja prapa edhe anash, siç thuhej dikur, e vendit dhe e shoqërisë, nga dhuna e terrori gjakatar, madje në format më të egra të shfaqur në vendet ish-komuniste pas Luftës së Dytë Botërore.

Nuk mund të harrohet se vitet e pas luftës për Shqipërinë janë të lidhura me Enverin, por rezultati ishte negativ e antinjerëzor në aspektet e ndryshme të jetës. Dhuna mbi Shqipërinë dhe individët ishte e tejskajshme, dëmi ishte shumë i madh, që ndihet ende dhe sot, në jetë njerëzish e njerëz të dhunuar, të privuar dhe nga ato që kishin të tjerët, me varfëri të tejskajshme, edhe pse në barazitizëm, por mbi të gjitha dhuna dhe metodat e saj krijuan “njeriun e ri”.

Më saktë do ishte të shpreheshim se njerëzit u detyruan të silleshin në mënyrë hipokrite për të mos e pësuar, por kishte dhe nga ata që për fitime e favore ligësinë dhe mbrapshtinë e vunë në shërbim të diktaturës, si vegla të dhunës si komunistë agresivë, në ballë të luftës së klasave, vigjilentë e sypatrembur. Kjo pjesë e shoqërisë shqiptare e mbajti gjallë sistemin. Janë pikërisht ata që sot e kujtojnë me nostalgji atë kohë, kur ishin të privilegjuar ndër të varfërit, kur dhunonin e urdhëronin, kur privilegjoheshin si intelektualë të partisë dhe që nuk kanë turp të ëndërrojnë kthimin e saj në forma të kohës.

Janë po ata që mbajnë sot gjallë ato metoda jodemokratike në politikën shqiptare, ata që tjetërsojnë demokracinë e kërkuar në dhjetor, për ta pasur në dobi të tyre, që sipas mendjes së tyre janë për një kapitalizëm “specifik” që i lejon të pasurohen me punë të këqija në kurriz të shumicës dhe të Shqipërisë, pra ndryshe, por si dikur, vetëm ata. Njerëzit duhet të kërkojnë nga liderët politika ekonomike e Programe politike, jo fjalë boshe e sharje e shpifje për kundërshtarin, por vepra konkrete dhe krahasime me Evropën që synojmë. Mjaftë me demokraci ”specifike” shqiptare, me politikë të re tej së majtës e së djathtës.

Besoj se jemi i vetmi vend që ka ende në politikë ministra të Enverit, anëtarë e kandidatë të Komitetit Qendror të PPSH-së, si dhe nga ata që në 1990 -1992 e më vonë i dilnin për zot komunizmit dhe familjarëve të tyre. Mjafton të lexosh shkrimet e tyre me vrer kundër demokracisë për të kuptuar që nuk e falin që i shembën sistemin, qoftë dhe kur po shembej nga dështimi i plotë si sistem botëror e si regjim shqiptar. Po kështu, sigurimsat dhe spiunët mbijetojnë dhe helmojnë. E jo vetëm kaq, por nuk kam parë që ndonjë nga radhët e politikës e mediave t’u jetë përgjigjur akuzave për bashkëpunëtorë të komunizmit, çka duhej të ishte e detyrueshme.

Nuk kam dëgjuar për ndonjë lider perëndimor të përmendet se bëri një hidrocentral, një urë apo një autostradë, apo ngjyrosi muret e banesave si i desh qejfi atij, por për politika që ndryshuan vendet e tyre. Këtë është mirë ta mbajnë parasysh shqiptarët e politikës dhe tifozët e tyre. Ashtu si të mos na gënjejë mendja se ata që dje ishin të këqij sot konvertohen menjëherë si të mirë, pa pendesë, pa mbajtur, siç thonë, kryqin mbi supe. Sot shohim, që ata që deri dje ishin të këqij sepse ishin kundërshtarë, bëhen të mirë kur janë me ty e sidomos kur nënshtrohen e përdoren për punë të këqija. Kjo është e turpshme.

Historia e dhimbshme e tranzicionit shqiptar, me zig zage e hapa prapa, me nostalgji për të kaluarën, për njerëzit dhe frymën e saj, me parodi antikomuniste, duhet të hulumtohet më mirë, me fakte reale, me shifra, me dukuri, me suksese dhe dështime, me qëndrimet e partive e me ballafaqim të programeve (kur ka të tilla), me qëndrimet e protagonistëve, me qëndrimet e shoqërisë civile, analistëve dhe mediave me debate shterpë, me të njëjtët njerëz dje për PS sot për PD dhe e kundërta. Vetëm atëherë përfundimet do të jenë realiste dhe do t’i shërbejnë shoqërisë shqiptare për të dalë nga kjo vorbull me krim të organizuar e korrupsion gjithnjë në rritje, me krahinalizëm e nepotizëm deri në marrëzi (një formë e re e politikës diferencuese – të klasave). Ndryshe do mbizotërojnë legjendat urbane, mllefet personale nga pakënaqësitë dhe dështimet, sharjet e shpifjet e pamasë dhe për këdo. Dhe gjithë kjo atmosferë mbahet ndezur sepse tek ne votohet më shumë kundra dhe se njollosja e të gjithëve është një alibi për pushtetin,.

Alfred Lela ka shumë të drejtë kur lutet për nevojën e vdekjes së frymës së “njeriut të ri”, të atij që është pa skrupuj, që shkel mbi njerëzit dhe të drejtat e tyre, që mashtron, që kërkon privilegje për vete e të tijtë, që zapton e përvetëson publiken e privaten, që veçon të tijtë (ata që janë si ai) nga të tjerët, të cilët i diskriminon, e që në fund për këtë kërkon me çdo kusht, pushtet absolut duke vjedhur demokracinë- votën e lirë e të ndershme. Ai nuk qeveris, por sundon. Kjo frymë, kjo mendësi duhet të varroset duke marrë me vete bartësit e saj (largimin nga politika e propaganda). Tranzicioni do të përfundojë, thotë Bernd Fischer, me mposhtjen përfundimtare të diktatorit të vjetër; unë do të shtoja dhe të gjithkujt që ndjek atë rrugë, sepse të tillë ka. Për këtë Enveri dhe diktatura komuniste duhet të njihen e nuk duhet të harrohen, duhet të dënohen, duhet të gjykohet për keq koha, metodat, mjetet e njerëzit që i shërbyen, ndryshe ato do të përsëriten, e forma pak rëndësi ka. Shqipëria që të përparojë nuk ka nevojë për Enverë. Sidoqoftë, diçka nga faji është dhe tek ne të gjithë, për tolerancë, për prirje jo për jetë të përbashkët e marrëveshje apo njëmendësi, e shpresën e rreme se gjërat do të rregullohen vetë, mbasi të jemi bërë të gjithë milionerë. Po vazhduam kështu Enverët nuk na ndahen.

Vetëm kur të ndryshojmë, do të vijë përparimi.

Të gjitha risitë televizive të këtij sezoni

Argument, Panorama Plus

Ndërkohë që në ekrane ende nuk ka filluar sezoni i ri i programeve televizive, brenda mureve të televizioneve të ndryshme ka nisur zhurma dhe përgatitjet për zgjedhjen apo rizgjedhjen e moderatorëve. Ka nga ata që do të lënë programet e tyre në këtë sezon të ri, të tjerë do të ndryshojnë ekran. Po cilat janë ndryshimet e sezonit të ri televiziv në ekranet shqiptare dhe cilët do të mbeten në programet ekzistuese? Me informacionet që kemi deri tani, po ju sjellim një guidë televizive së bashku me prezantuesit e tyre, të cilët janë figura të njohura të ekranit.

Adi Krasta heq dorë nga “E diell”, drejton “100 milionë”

Nuk do të drejtojë më programin “E diell”, por do të vazhdojë të jetë moderatori i “100 milionë”. Në fakt, Adi Krasta deklaroi vetë në emisionin e fundit të “E diell” për sezonin e kaluar në “Top Channel”, se nuk do të moderonte më programin e orëve të gjata, të cilin e kishte drejtuar për tri vite rresht. Ai vetë duket se ka dhënë idenë që të zëvendësohet nga Alban Dudushi, me sa duket për të realizuar një “ndryshim të butë” në drejtimin e këtij formati me shumë orë në transmetim. Ndërkohë, mësohet se gjatë verës Krasta mori një propozim për të prezantuar një program të ri televiziv, që do të fillonte në vjeshtë për të cilin nuk u ra dakord, ndoshta për shkak se programi “The voice of Albania” ishte i ngjashëm me “Ethet e së premtes mbrëma”, që Adi Krasta ka drejtuar para pak vitesh. Por, sipas informacioneve tona, këtë program do ta drejtojë dikush tjetër. Ndërkohë, thuhet se Krasta do të vazhdojë të drejtojë programin “100 milionë” deri në muajin janar në “Top Channel”. Për sa u përket angazhimeve të tij, këtë fundvit ai do t’i rikthehet prezantimit të Festivalit të Këngës në Radio-Televizionin publik shqiptar. Lajmi se ai do të drejtojë i vetëm Festivalin e 50-të të Këngës në RTSH, kësaj here me regji të Vera Grabockës, tashmë është i konfirmuar nga të tjerë persona. Pas mbylljes së sezonit të të dielave, që zgjat pesë orë transmetim, Adi Krasta u shfaq vetëm në formatin “100 milionë”, një show me shumë tension dhe situata me lojtarët, të cilët ftohen të menaxhojnë emocionet e tyre me ambicien për t’i fituar paratë. Në sezonin e kaluar u vendos që këtë markë të «Endemol» në «Top Channel» ta drejtonte Adi Krasta, pasi është një program me shumë ritëm dhe tension, që natyrisht i përshtatet natyrës së prezantimit të tij.

Ardit Gjebrea sërish me “E Diela shqiptare” dhe “Kënga magjike”

Pas komenteve se prezantuesi i njohur Ardit Gjebrea do hiqte dorë nga “E diela shqiptare”, këtë sezon të ri televiziv në Tv Klan rikonfirmohet një tjetër vendim përfundimtar për showman-in e njohur. Ai sërish do të prezantojë këtë program me gjashtë orë transmetim, dhe po ashtu Festivalin “Kënga Magjike”. Pas një interviste që ai dha këtë verë për një të përditshme, ku shprehej se nuk e kishte vendosur ende nëse do ta rinovonte kontratën pas tre vitesh të drejtimit të programit “E Diela Shqiptare”, pasi ndihej i lodhur, tashmë e ka vendosur të shfaqet sërish çdo të diel në ekran me “E diela shqiptare” dhe edicionin e ri të festivalit “Kënga magjike”. “E diela Shqiptare”, projekti ambicioz i TV KLan, që kap kohën televizive rekord në historinë e televizionit shqiptar, do të rikthehet me të njëjtin format të sezonit të kaluar. Me këtë program Ardit Gjebrea vendosi të sfidojë kohën, duke marrë përsipër që në valet e TV Klan të drejtojë këtë maratonë për të kapur audiencën në një kohëzgjatje gjashtë orë transmetim të drejtpërdrejtë me “talk show”, këngëtarë të ftuar, balet, lojëra, kuiz-e dhe të papritura të tjera.

Arian Çani rikthehet me “Zonë e lirë” në “Tv Klan”

Sezoni i ri i tetë vjet “Zonë e Lirë” nuk do të nisë më në “Vizion Plus”, por në ekranin e “Tv Klan”, në mesin e shtatorit. Gazetari i njohur Arian Çani do t’i rikthehet këtij ekrani pas disa vitesh, ndërkohë që në “Tv Klan” ka nisur transmetimi i spotit televiziv të këtij emisioni të të premteve mbrëma. Arian Çani mbylli këtë verë emisionin numër 303 dhe sezonin 2010-2011, me një show shumëorësh të transmetuar “live” në “Vizion Plus”. Mbi 25 personazhe ishin të ftuarit e tij në natën e mbylljes së sezonit për të festuar “Zonë e lirë”, në studion krejtësisht verore të improvizuar në “Bistro Pool”. Nuk dihet ende arsyeja pse Arian Çani vendosi të ndërrojë përsëri ekran, në këtë sezon të ri. “Zonë e Lirë”, një program që ka bërë revolucion në ekranet shqiptare për lirshmërinë në trajtimin e të ftuarve, nisi para tetë vitesh në ekranin e “TV Arbëria”. Kjo është hera e katërt që Çani e mbart emisionin e tij nga një ekran tek tjetri.

Agron Llakaj,“Kush do bëhet milioner” dhe show të ri humori

Ndërkohë, Agron Llakaj, i cili pas largimit nga spektakli “Portokalli” moderon show-n “Kush do të bëhet milioner” në Tv Klan, edhe këtë sezon do të shfaqet me të njëjtin program e në të njëjtin ekran. Pas largimit nga spektakli i humorit, ai u prezantua me një staturë të re prezantuesi, ndërsa po përgatit të rishfaqet në ekranin e “Tv Klan” sërish si humorist me një spektakël të ri. Po ashtu, gjatë javëve e kemi parë Llakaj në spektaklin e “Gjeniu i vogël”, ndërsa gjykon talentet e reja në panelin e zgjedhur nga vëllezërit Laço.

Alban Dudushi, pas shtatë vitesh “Top show”, fillim i ri tek “E diell”

Ai është një moderator i orëve të vona, ndaj jemi kureshtarë ta shohim se si do të shfaqet në orë dreke. Edhe pse ende nuk është vendosur zyrtarisht për prezantuesin e “E diell”, sipas burimeve tona brenda “Top Channel” ka shumë mundësi që Alban Dudushi të zëvendësojë Adi Krastën në programin e të dielave, ‘E diell”, në këtë sezon. Po ashtu, nuk dihet ende nëse në këtë program do të ruhet i njëjti koncept prezantimi, me një partnere në krah dhe vajzat prezantuese të pjesëve argëtuese të programit. Le të shohim për vendimin përfundimtar të moderatorit të njohur, i cili ka përfunduar studimet për aktrim. Ai ka një karrierë të gjatë si gazetar fillimisht i medias së shkruar dhe më pas i medias vizive si gazetar politik në “Top Channel”. Prej shtatë vitesh, ai është moderatori i debateve nga politika e deri tek temat e lehta që diskutohen më një panel të zgjeruar të ftuarish në studion e tij të “Top Show”-t, duke u renditur si një nga programet televizive më jetëgjata dhe më me audiencë në televizionet shqiptare.

Aida Shtino jo më në “Tv Klan”, këtë sezon në ekranin e “AS”

Ndërkohë që ka vendosur të ndërpresë kontratën e saj me “Tv Klan”, duket se Aida Shtino ka marrë një vendim të ri për t’u rishfaqur në një tjetër ekran, në sezonin e ri televiziv 2011-2012. Edhe pse nuk është konfirmuar nga vetë gazetarja, thuhet se Aido Shtino do të shfaqet me “Njerëz të humbur”, në ekranin e “Albanian screen”. Aida Shtino është bërë e njohur në Shqipëri me formatin e saj “Njerëz të humbur”. Karriera e saj në media filloi në Tiranë me disa bashkëpunime me media lokale dhe TVSH dhe, më pas, si gazetare në Athinë në kanalin “ALTER”. Te ky stacion punoi si gazetare investigative në emisionin “Fos sto tounel”, që merret me kërkimin e njerëzve të humbur dhe të zhdukur. Pas 13 vitesh në Greqi, ajo u rikthye për të nisur emisionin “Ku je” në “Telenorba” i cili për herë të parë u transmetua në prill 2005. Pas disa kohësh themeloi fondacionin “Njerëz të humbur”, i cili i parapriu bashkëpunimit me kanalin “Vizion Plus”. Që prej gushtit 2008, Aida Shtino e bëri këtë emision në TV “Klan”.

Alketa rikthehet në “Tv Klan” me “X Factor”

Pas largimit nga “Dancing with dhe stars” në “Vizion Plus”, për shkak të shtatzënisë së saj të dytë, Alketa Vejsiu do të rishfaqet në një tjetër ekran, me një tjetër format. Këtë sezon të ri, Alketa pasi është bërë për herë të dytë nënë, ndërsa ka sjellë në jetë djalin, do të rishfaqet kësaj here në ekranin e “Tv Klan” si prezantuese e “X Factor”, një program i njohur në gjithë botën dhe që do të realizohet në Shqipëri nga regjisorja Vera Grabocka. Patenta e këtij programi është blerë në verë, ndërkohë që thuhet se kanë filluar përgatitjet për këtë format të ri.
Pas mbylljes se spektaklit “Miss dhe Mister Albania 2010”, Alketa iu nënshtrua pushimit total si pasojë e muajve të parë të shtatzënisë pikërisht gjatë realizimit të këtij spektakli. Ndërkohë, jemi kureshtarë të shohim se si do të shfaqet Alketa këtë herë dhe nëse do të ketë ndryshime në linjat e saj trupore pas lindjes së djalit.

Besnikët e programeve të tyre
Do të vazhdojnë të jenë besnikë të programeve të tyre, moderatorët e programeve të njohura politike dhe po ashtu disa drejtues të programeve argëtuese në televizionet shqiptare. Ami Toska mund të jetë sërish prezantuese e “Dancing with the stars”, Ilva Tare rivjen me “Tonight” në “Ora neps”, Rudina Magjistari dhe Genta Popa me “Pasditet” e tyre, përkatësisht në “Top Channel” dhe “Tv Klan”, Edi Manushi dhe Marina Vjollca me “Procesi sportiv”. Ndërkohë që kanë filluar përgatitjet për spektaklin e humorit “Portokalli” dhe konfirmohet se prezantues do të jenë edhe këtë sezon të ri në “Top Channel”, Eneda Tarifa dhe Salsano Rrapi.

Neo-otomanizmi ndër shqiptarë

Shkruan:
Ardian Ndreca

24-08-2011 10:27

Deklaratat e ministrit të Arsimit të Turqisë gjatë nji vizite në Kosovë për rishikimin e historisë sonë hapën rishtas debatin rreth neo-otomanizmit. Otomanizmi asht nji fenomen që i përket historisë, pra, i mbyllun e pa asnji spiral zhvillimit të matejshëm; megjithatë ndjenjat pro-otomane, e kam fjalën për nji farë jargavitjet orientale, nuk i janë nda asnjiherë shqiptarëve, madje edhe gjatë komunizmit. Lokucioni ma idiot që qarkullon lirshëm në politikën shqiptare asht “populli vëlla turk”, nji shprehje që nuk pasqyron asgja objektive, por që shpreh tendencën dhe dëshirën e rimëkambjes së nji gjendjeje mjerane.

Rranjët e kësaj historie nisin me nji fjalim të ministrit të Jashtëm turk, Davutogllu, në Sarajevë («Ottoman legacy and Balkan Muslim Communities today», 16/10/2009), tek i cili shihen hijet e epsheve perandorake dhe dëshira me i dhanë jetë nji koncepti që ka ma pak vitalitet se nji coftinë. Davutoglluja, në delirin e nji ministri perandorak që s’pushon së renduni prej nji qyteti të ish-perandorisë në nji tjetër, tue zbutë zemrat me praninë ngushëlluese të dovletit, në atë fjalim programatik identifikonte rolin e Turqisë së sotme me otomanizmin e dikurshëm. Në ketë mënyrë ai me nji pakujdesi jodiplomatike shkapërcente dallimet që baheshin deri sot mes dy entiteteve politike.

Fytyra e tij prej babaxhani e lejonte atë ditë në Sarajevë me nxjerrë prej gojet me shpengimin e nji qoftexhiu të brigjeve të Marmarës, visare të pandieme. Ai mbërriti ndër tjera me thanë në atë 16 tetor, se ka ma shumë shqiptarë në Anadoll se në Shqipni, se Anadolli ju përket ju (boshnjakë e ballkanas në përgjithsi), se ne kemi përgjegjësí ndaj jush edhe sot, pse ju jeni tanët, se taxhikë, pashtunë, azerë, boshnjakë, shqiptarë kanë nji qendër të vetme, Stambollin.

Asnji politikan shqiptar nuk reagoi ndaj fjalimit të Davutogllusë. Pseudo-nacionalistat shqiptar, ata që i bijnë legenit sa herë që ndonji grek i dejun flet përçart në Himarë, kësaj here flenin pa mend e pa shqisa.

Kohët e fundit asht pa nji mobilizim i madh dhe i financuem mirë kundër regjistrimit të popullsisë. Qëllimi i tij asht me pengue shtetasit shqiptarë me deklarue se çfarë fejet dhe çfarë etnijet kanë.

Deklarimi i etnisë asht i lidhun me nji bazë objektive dhe mund të verifikohet lehtë nëse nji qytetar prej Skraparit apo prej Lezhet deklaron se asht grek apo spanjoll. Ndërsa deklarimi i fesë asht subjektiv pse secili asht i lirë me besue në Zot dhe me qenë antar i nji bashkësie fetare apo mos me besue aspak. Ekuilibrat fetarë në Shqipni nuk janë ma ato të fundit të viteve ’30 dhe nji regjistrim i sotshëm do të sillte nji pasqyrë tjetër të gjendjes.

Ata që duen me pengue regjistrimin e popullsisë, ku të deklarohet përkatësia fetare e shtetasve, nuk e bajnë ketë gja tue u nisë prej idealeve laike të ruejtjes së shtetit, por prej nji impulsi regresist që don me ruejt nji status quo fiktiv, për me përligj kështu indirekt tezat e Davutogllusë. Në qoftë se do t’i hante meraku për laicitetin e shtetit, atëherë përkrah firmave kundër deklarimit të fesë duhet të mblidhnin edhe firmat për daljen e Shqipnisë nga Konferenca islamike!

Ajo që i jep guxim turqve me kërkue rishikimin e historisë sonë rrjedh edhe prej statistikave të pasakta që ekzistojnë dhe vijojnë me u përdorë edhe sot.

Mos të harrojmë se Turqia asht vorri i identitetit të miliona shqiptarëve të shpërngulun prej ish-Jugosllavisë. Si ka mundësi që populli vëlla turk e shkretinat e tija gëlltitën gjithë ata shqiptarë! Në qoftë se dashunia e tyne vëllaznore ka këto pasoja vdekjeprurëse, do të preferonim indiferencën apo harresën.

Ne admirojmë ruejtjen e gjuhës dhe traditave të arbëreshëve që kanë pesë shekuj të ndamë prej dheut nanë, kurse Turqia mike në pak dekada zhduku miliona shqiptarë.

Edhe sot ka shtetas që mbajnë pasaporta shqiptare dhe e ndiejnë veten pinjoj të Anadollit.

Në gjysmën e viteve ’30 kur Ahmet Zogu ndërmori reformat e veta që parashikonin heqjen e fesit, të ferexheve, shfuqizimin e Sheriatit etj., pati familje të tana shqiptare që preferuen me emigrue në Turqi, sesa me pranue kushtet e reja.

Sot, ata që asokohe s’patën guximin me ikë, marrin guximin me thanë se Skënderbeu s’ka qenë hero por tradhtar, dhe e pohojnë ketë gja me koherencën e mbeturinave të nji epoke të palavdishme për ta dhe fatkeqe për ne.

Jam i bindun se doktrina e Davutogllusë asht anakronike, dhe inteligjenca e tij e pazoja me rrokë zhvillimet ballkanike në thellësinë e tyne shumëdimensionale, prandaj asht e destinueme me dështue. Fjalimet e tija retorike prej veziri, ku herë citohet Nastradin hoxha e herë tjera mbyllen me shprehje si: “s’ka kafe pa cigare, s’ka xhami pa minare”, tingllojnë thjeshtësisht qesharake.

Faktori kryesor i dështimit të asaj doktrine janë edhe shqiptarët e sotëm, ata të vërtetit, që shohin me ftohtësi dhe përbuzje kohën kur otomanët sundonin vendin e tyne, tue i izolue prej Europës e tue pengue çdo lloj progresi.

Sot turqit kërkojnë rishkrimin e historisë, e nesër kanë me kërkue me zhvendosë statujën e Skënderbeut prej qendrës së Tiranës.

Nji gja të tillë ata nuk e bajnë me grekët, tekstet e të cilëve përflaken kur flasin për otomanët. Me ne e bajnë pse klasa jonë politike e korruptueme nuk ka nji atdhe të caktuem, ajo asht sëmundja që e ulë imunitetin tonë dhe lejon që kombi jonë të poshtnohet prej nji ministri turqeli apo prej kandrrave që dovleti ka mbjellë anekand në tokën tonë.

Gazetari, intervista dhe njerëzia

Shkruan:
Eda Derhemi

24-08-2011 10:30

Të shkruarit direkt, ashpër, pa përkujdesje, pa dorashka, pa frikë se mos i prish punë a i prish qejfin kujt, duke ruajtur ndërkaq cilësinë e formës dhe përmbajtjes, është sa i rrallë aq edhe tërheqës. Për më tepër, kur mendimi lind e formësohet kështu, ka shumë gjasa edhe që të sjellë ide e këndvështrime të reja, nga ato që na bëjnë të themi: “Hëm! Nuk e di nëse jam dakord, por më pëlqen ta përtyp e ta rrotulloj në tru këtë lloj qasjeje.” Ky pak a shumë është stili i Janet Malcolmit, gazetare, shkrimtare dhe studiuese në ShBA, që rregullisht ka përdorur në analizat e saj metoda psikanalitike. Nganjëherë ajo dhe shkrimet e saj të ashtuquajtura “të liga e fshikulluese”, më kujtojnë një gojëdhanë për kushërirën e zgjuar të presidentit amerikan T. Roosevelt. Amerikanët kanë një proverb që thotë “nëse s’thua dot gjë të mirë për njeri, atëherë mos fol fare!”. Kushërira e Rooseveltit në festat organizuar prej tij, e kish zakon të thoshte: “Nëse s’thua dot gjë të mirë për njeri, eja dhe ulu pranë meje”. Më poshtë kam përkthyer një pjesë nga hyrja e Malcolmit për librin “Gazetari dhe vrasësi” botuar më 1990. Nuk e sjell këtu sepse ndaj të njëjtat ide me të, por se qasja e saj disi ekstreme të bën esëll, si dhe sepse besoj se na bën mirë të gjithëve të reflektojmë për informacionin që japim e që marrim nga mediat, si ndërtohet ai, cilët janë aktorët, sa morale dhe e përgjegjshme është puna e tyre, sa dhe si e influencojnë ata mesazhin dhe ne etj. etj. Shkurt, kjo copë mua më vuri në lëvizje makinën e të arsyetuarit moral, dhe disa nga pyetjet dhe idetë që më lindën mua në këtë proces, i kam radhitur në fund të shkrimit të Malcolmit. (E.D)

“Gazetari dhe vrasësi” (nga Janet Malcolm)

Çdo gazetar që nuk është tepër i trashë apo i vetëkënaqur për të vënë re çfarë ndodh, e di që ajo çka ai bën, është moralisht e pambrojtshme. Gazetari është një lloj mashtruesi, predator i vanitetit, injorancës apo vetmisë së tjetrit, që më parë fiton besimin e tij, e më pas e tradhton pa iu dridhur qerpiku. Si vejusha naive që një ditë të bukur zgjohet dhe zbulon se ashiku i saj djaloshar qe zhdukur bashkë me gjithë kursimet e saj, po ashtu edhe ai që jep lejë të trajtohet si subjekt i një shkrimi gazetaresk a biografik, pëson - sapo artikulli a libri ka dalë -një brengë dyfish. Gazetarët e justifikojnë tradhtinë e vet në mënyra të ndryshme sipas temperamenteve që kanë. Ata më pompozët flasin për lirinë e fjalës dhe “të drejtën e publikut për të ditur”; ata më pak të talentuarit flasin për Art; ata që janë më tamam murmurisin se duhen para për të jetuar.
Katastrofa që ndien subjekti i shkrimit nuk lidhet thjesht me një portretizim të tij shëmtaq ose keq-paraqitjeje të pikëpamjeve të veta; çfarë e vret më fort atë, e torturon dhe nganjëherë e shtyn në hakmarrje ekstreme, është hilja që iu bë. Teksa lexon librin a artikullin në fjalë, i duhet të përballet me faktin se gazetari - që dukej aq miqësor dhe i afërt, aq i përgjëruar që ta kuptonte plotësisht, aq qartësisht i së njëjtës mendjeje me të - në fakt për asnjë çast nuk kish pasur për qëllim të bashkëpunonte me subjektin për historinë e këtij të fundit, por gjithnjë kish dashur të shkruante një histori krejt të vetën. Mospërputhja mes asaj që ngjante si qëllimi i intervistës kur kjo po kryhej, dhe asaj që në fakt del se paskësh qenë gjithnjë qëllimi i vërtetë, i vjen si një shock subjektit. Situata e tij i ngjan asaj të subjektit të eksperimentit të famshëm psikologjik të Stanley Milgram-it (kryer në Yale në fillim të viteve ‘60), që u gabua të besonte se po merrte pjesë në një eksperiment që testonte pasojat që luante ndëshkimi mbi memorien dhe procesin e të mësuarit. Në fakt, ajo që po testohej ishte aftësia e tij për të kryer akte mizore nën presionin e autoritetit. Në një situatë laboratorike të manipuluar “subjektit naiv” - që ishte thjesht një vullnetar çfarëdo që kish rënë dakord të merrte pjesë në eksperiment - i ish kërkuar t’i jepte një shock elektrik gjithnjë e më të lartë e gjithnjë e më të dhimbshëm një personi tjetër, prezantuar si një tjetër vullnetar i çfarëdoshëm në eksperiment, pas çdo përgjigjeje të gabuar që i jepte një pyetësori. Në librin e vet “Bindje ndaj autoritetit”, libri ku përshkruhet eksperimenti më sipër, Milgram shkruan se ishte habitur me numrin e madh të subjekteve që iu bindën eksperimentit, dhe që i mëshonin levës që shkaktonte shockun, sido që personi që i nënshtrohej shockut ulërinte me dhimbje. Në fakt, ishte një dhimbje e simuluar dhe në fakt e gjithë skena ishte e sajuar: aparati elektrik ku ish lidhur “viktima” ishte i rremë, dhe viktima vetë ishte një aktor. Ideja e Milgramit ishte të shihte se si do silleshin amerikanë të zakonshëm që viheshin në situata të ngjashme me ato të gjermanëve që u urdhëruan të merrnin pjesë aktivisht në shfarosjen e çifutëve të Europës. Rezultatet nuk ishin inkurajuese. Sido që disa subjekte refuzuan të vazhdonin eksperimentin sapo viktima shfaqte shenja dhimbjeje, shumica e subjekteve vazhduan t’u jepnin viktimave shock pas shocku pa e vrarë fort mendjen. Megjithatë, gjetjet e Milgramit që të fusin drithmat, nuk janë ajo që më intereson këtu. Ajo që dua të tregoj është struktura e situatës: një deluzion i ndërtuar qëllimisht e me ngadalë, ndjekur nga momenti kur e vërteta therëse zbulohet qetësisht e tak-fak.
Zhvendosja marramendëse që përjetoi subjekti i Milgramit kur iu shpjegua se përse e kishin përdorur, mund të krahasohet me atë që ndien subjekti i një artikulli a libri pasi sapo e ka lexuar atë. Subjekti i copës së shkruar nuk ka vuajtur tensionin dhe ankthin që kaloi subjekti i “eksperimentit të Eichmanit” (siç është quajtur). Në të kundërt, ai ka qenë, si të themi, me pushime narcizite gjatë kohës së intervistave. Por kur vjen momenti vendimtar, ai konfrontohet me imazhin e turpshëm të vetvetes që sapo e kanë ngelur në ‘provimin’ e karakterit, madje pa e ditur fare se kish hyrë në këtë provim. Sidoqoftë, ndryshe nga lexuesi i librit “Bindje ndaj autoritetit” me të cilin Milgrami ndan detajet teknike të strukturës së gënjeshtërt të eksperimentit, lexuesi i një pune gazetarie mundet vetëm ta marrë me mend se si gazetari ia ka dalë ta bëjë subjektin të luajë estradë me veten e vet. Subjekti nga ana e vet, nuk besoj se mund të hedhë dritë në këtë pikë. Pasi është ftilluar dhe ka kuptuar sa poshtë ka rënë, ai ka prirjen të ngrihet më këmbë e t’i largohet skandalit të turpshëm, duke e flakur lidhjen e tij me gazetarin, në pirgun e dashurive që kanë përfunduar keq dhe që më mirë t’i mbash jashtë vetëdijes. Por ndodh që subjekti të ndihet i lidhur aq fort me gazetarin, sa të mos ndahet dot prej tij, dhe, kohë pasi libri i pasuksesshëm të ketë përfunduar nëpër magazina letre, lidhjen me gazetarin ta mbajë nëpërmjet hedhjes së tij në gjyq, një gjyq pa fund. Por edhe në këtë fazë babëzia dhe mashtrimi i gazetarit nuk ekspozohen dot publikisht, sepse avokati që trajton rastin gjyqësor e shndërron historinë e ngashënjimit dhe tradhtisë nga ana e gazetarit, në një apo disa narrative konvencionale nën ombrellën ligjore mbi shpifjen: shpifje ndaj karakterit të dikujt, pohime të rreme mbi faktet, apo nënvlerësim i shkujdesur i së vërtetës.
FUND
Çfarë më erdhi ndër mend teksa lexoja Malcolmin shpuzë më lart: Të jenë vërtet kaq të paskrupullt gazetarët thua? Mendon kështu nga ato që u lexon, apo se je ndier vetë në pozitën e të tradhtuarit prej gazetarit? A nuk ndodh shpesh në rastin e Shqipërisë që gazetari e portretizon subjektin shumë më mirë se sa priste subjekti vetë? Kur ndodh kështu e ç’ndryshim ka mes kategorisë së subjekteve të tradhtuara dhe atyre të cilëve u këndohen ditirambe nga gazetarët? Duke kaluar prapë tek qasja e Malcolmit për gazetarin-tradhtar, a ka mënyrë tjetër gazetari ta nxjerrë të vërtetën e trurit të subjektit nëse nuk sillet si i afërt i tij? A ka të drejtë morale të sillet kështu? A i detyrohet në fakt gazetari subjektit për mënyrën se si e parashtron dhe interpreton historinë e vjelë prej tij? A duam ne si publik histori dhe lajme që nuk i kalojnë makinës përpunuese dhe lentes kritike të gazetarit? Në fund të fundit, a ka lajme të tilla? A është vërtet një lloj varësie adhurimi të sëmurë ajo që zhvillohet mes gazetarit dhe subjektit të intervistuar? Po gazetarët vallë, qëllon të krijojnë varësi ndaj subjekteve? Nëse po, çfarë i dallon këto subjekte ndryshe nga të tjerët? Kur gazetari është qenie kaq e adhuruar prej subjekteve (deri në marri dhe reagim të hidhur dashuror) përse atëherë analistët tanë (që vdesin për vëmendje) nuk merren hiç me gazetari, e kanë harruar profesionin e tyre të vërtetë dhe u rrinë larg “subjekteve” apo intervistave me njerëz që nuk janë kryetarë partie, kryeministra apo drejtues organizmash ndërkombëtare? Çfarë është gjësendi tjetër që i josh analistët më fort se marria e audiencave “subjektesh”- formuar lidhur patologjikisht pas tyre? Sa % e gazetarëve tanë në fakt marrin intervista direkte nga aktorët në ngjarje si dhe të tjerë subjekte lidhur njëfarësoj me ngjarjen? Sa të tjerë i marrin informacionet nëpër kafene, restorante, ‘Internet chat’ apo mbledhje të mbyllura organizuar me ftesa të posaçme? Cili informacion do ishte më i vlefshëm për publikun e pse?
Më tej e më me rëndësi akoma: A na manipulojnë? Cilët më shumë e cilët më pak? A manipulon vetëm gazetari gjatë intervistës apo mediat në përgjithësi? A jemi të gjithë pak a shumë si “subjektet” e Malcolmit para aparatit të mediave? Bëni dot një listë konkrete manipuluesish? Politikanët apo gazetarët qëndrojnë më lart? Apo gjërat s’janë kaq të ndara sa duken? Cili politikan ju duket më manipuluesi? Kur ua ka prishur mendjen? Kur e keni kuptuar se kishit rënë në grackë? Cili mund të jetë duke u përpjekur të bëjë të njëjtën gjë tani?
Edhe lidhur me shkrimin vetë dalin shumë pyetje:
A e lëviz shoqërinë përpara apo pas vështrimi cinik mbi realitetin? Në shoqëri problematike si e jona, a është një vështrim realist domosdo edhe cinik? Në fund të fundit, nuk është e thënë që çdo gazetar të bëjë pjesë në tre kampet që përmend Malcolmi; vetëm shumica bën pjesë aty. Kujtoni gazetarë a komentues të tjerë që kritikojnë apo lëvdojnë çka ndodh në Shqipëri, që e shohin gotën gjysmë bosh apo gjysmë plot. Cilët i bëjnë njerëzit të lëvizin në drejtimin e ndryshimit për mirë? Kur nuk presim që politikanët ta përshkruajnë realisht gjendjen, a nuk na duhet më tepër një gazetar që merret më shumë me çalimet tona në moral e kulturë sot, sesa me virtytet tona mitike; pra është më mirë një zeher-bojaxhi si Malcolmi, apo një sheqer-bojaxhi?

Arjan Çani akuzonte Blendi Fevziun si “Bythëlëpirës”, por firmos kontratë me TV Klan!!!!

Si mund të harrohen emisionet atraktive të Arjan Çanit “Zonë e Lirë”, ku nuk mungonte as investigimi live. Madje të paharrueshme janë pjesët kur pas largimit nga TV KLAN dhe zhvendosjes tek Vizion Plus, Çani kthehu në shënjestër ish miqtë e tij e për më tepër Blendi Fevziun, me të cilin e kishte dhe “kunjin”. Nuk mund të harrohen gjetjet e veçanta “Fevzo Klani” që përmendte gazetari drejtpërdrejt dhe historitë e familjes së drejtuesit të “Opinion”.

Këdo që ftonte e pyeste se çfarë do mendonte apo thoshte pikërisht “Fevzo Klani” për atë dukuri dhe temë që trajtohej. Apo se si sillej ky gazetar në jetën e përditshme apo në lidhjet me pushtetarët. Dhe gjatë dy viteve të fundit i ka shpikur edhe një epitet tepër ekzotik. Blendi Fevziun e quante shpesh “Bythëlëpirës” për shkak të miqësive me kryeministrin ish-kryeministrat, ministrat dhe drejtues institucionesh. Aq shpesh e përmendte këtë në emision, sa u kthye në një bumerang dhe shprehje e modës. Mirëpo gjërat sikur ndryshuan shpejt.

Pas prishjes së marrëdhënieve shoqërore të Çanit me Edi Ramën, (thuhet për një leje pallati që ish-kryebashkiaku nuk ia dha se ishte ndërtim i paligjshëm dhe se duhej kaluar në KRRT, por nuk dihet ende e vërteta), nisi të shfaqej dhe në TV të tjera duke thyer edhe rregullin e brendshëm me televizionin ku punonte. Madje surpriza ishte shfaqja në emisionin”Opinion” të Blendi Fevziut gjatë fushatës elektorale të 8 majit të këtij viti, zgjedhjet lokale. U duk e pabesueshme, madje misterioze se çfarë i kishte pajtuar dy gazetarët me njëri-tjetrin. Çani që s’kishte lënë gjë pa i thënë e sharë Fevziut dhe ky i fundit që nuk i ishte përgjigjur asnjëherë duke ruajtur etikën prej profesionisti apo prej tipit që kishte dhe ka. Gjithsesi kjo “fejesë” do të kalonte shumë shpejt në “martesë”. Sot Arjan Çani ka konfirmuar lidhjen e kontratës përsëri me TV Klan duke u rikthyer në këtë ekran publik dhe të njohur.

Por problemi nuk është ky, por fakti se si një njeri si Çani, arrin të shajë publikisht kolegët dhe miqtë e tij duke u thënë “bythëlëpirës”, (edhe nëse janë, kjo është etikë tepër e ulët), dhe tani pranon paratë e tyre për të punuar së bashku. Ose ky gazetar nuk e ka problem sjelljen që shfaq, ose nga një njeri që u thotë të tjerëve “bythëlëpirës”, tashmë është kthyer vetë në një gazetar “bythëlëpirës”.

"Zone e Lire" rikthehet me Arian Canin ne Tv Klan

"Mirembrema tokesore, mirembrema tokesore". Me kete urim pershendetes, nis emisioni me audience te sigurte qe cdo te premte mbledh shikuesit para ekranit. Ka nisur emisioni i perjavshem, maratone disaoreshe, "Zone e Lire". Ne shoqerine e gazetarit te mirenjohur Arian Cani, e premtja ne prime time kalon plot argetim por edhe shume informacion, permes te ftuarve qe jane te pafund, qe nga politika, mediat, kritika, arti, kultura e shume te tjere.

Surpriza po vjen! Duke nisur nga e premtja 16 shtator, "Zone e Lire", rikthehet ne shtepine e tij, Televizionin Kombetar Klan.

Gazetari Arian Cani ka rikthyer keshtu bashkepunimin me televizionin absolutisht me te madh dhe me me audience ne Shqiperi dhe kudo ku jetojne shqiptaret neper bote.

Qe nga e premtja e trete e shtatorit, kur nis sezoni i ri i "Zone e Lire", Arian Cani ju fton ne shoqerine e talk show-t me argetues ne vend.

Me te ftuar te shumte do te nise puntata e 304-t e "Zone e Lire", tani e tutje vetem ne Tv Klan.

Me shoqerine e Canit, regjine e perhershme te Ledios dhe sfondin muzikor te Dj Cerrit, shikuesit e Tv Klan ne kete tetevjetor qe sapo mbushi "Zone e Lire", do te mund te shijojne programin aq shume te simpatizuar nga ju, duke pare nje format qe ashtu si ka emrin, ashtu dhe ne te vertete eshte, i lire, per te thene gjithcka, pa censure.

"Zone e Lire" hyn ne vitin e nente te transmetimit, qe nga sezonet e para kur ai ndiqej permes televizionit kombetar Arberia. Me tej, "Zone e Lire" shkoi ne televizionin kombetar Klan per disa vjet dhe per tre sezone te tjera u ndoq ne kanalin Vizion Plus.

Tashme, "Zone e Lire" eshte rikthyer ne shtepine e tij dhe cdo te premte do te dhuroje ore te kendshme nen drejtimin ekstravagant, shpesh te guximshem por te deshiruar nga kushdo te Arian Canit. Shshht... "Zone e Lire" po fillon...

Tv Klan, absolutisht me i miri ne prodhime dhe programe te blera

I lindur rreth 15 vjet me pare, Televizioni Klan u be shume shpejt me i dashuri i te gjithe shqiptareve. Nen drejtimin e perhershem te presidentit Aleksander Frangaj, vit pas viti ne televizionin kombetar Klan erdhen dhe vazhdojne te vijne emrat me te mire te artit dhe kultures shqiptare dhe nderkombetare. Ne Tv Klan gjenden emrat me te mire te gazetarise, duke siguruar keshtu, as me shume dhe as me pak, por statusin e te qenit televizioni absolutisht me i mire dhe me i ndjekur nga shqiptaret.

Ne Klan, politika dhe aktualiteti plotesohen me se miri permes emisionit "Opinion", qe nga ky shtator hyn ne vitin e 15-te te tij. Ne drejtimin e gazetarit dhe opinionistit te mirenjohur Blendi Fevziu, "Opinion" ka ditur te jete emisioni absolutisht me i ndjekur i 20 viteve te fundit ne te gjitha televizionet shqiptare. E jo vetem kaq. Ka qene dhe mbetet i vetmi program ku personazhet me te rendesishem te politikes dhe aktualitetit shqiptar, jane gjithmone aty, per te thene fjalen e tyre. Risi e "Opinion" kane qene intervistat me personazhe qe kane vendin e tyre te rendesishem ne historine e kombit.

E krahas emisioneve dhe spektakleve te shumta, sigurisht ne Klan gjenden edhe serialet me te ndjekur ne te gjithe boten, me transmetime premiere absolute si Dr House, CSI, Anatomia e Greit, Melrose Place (New) e shume te tjere.

Risite

Ne sezonin e ri, surprizat nuk kane te sosur ne televizionin kombetar Klan dhe "Koha Jone" ka nisur t'i zbuloje ekskluzivisht. Kete vjeshte, programe te reja, mes tyre risi ne televizionet shqiptare do te fillojne per te permbushur deshirat dhe shijet e cdo shikuesi. Mes programeve me te mira qe pritet te nisin eshte edhe X-Factor. Emisioni me audience te padiskutueshme ne dhjetera vende te botes, vjen me Alketa Vejsiun ne Televizionin kombetar Klan, duke iu bashkuar morise se emisioneve, spektakleve dhe prodhimeve te tjera cilesore qe vazhdojne dhe ato qe vijne per here te pare.

Bamir Topi përballë PD-së, beteja katërvjeçare e Presidentit

Kronologjia e marrëdhënieve të ish-nënkryetarit me partinë që e propozoi dhe e zgjodhi në detyrën më të lartë të shtetit

Teksa kuzhina politike gatuante kombinacionet e mundshme dhe bënte bilance votash për emrin e Presidentit të ri, 30 qershorin e vitit 2007, Bamir Topi realizoi një lëvizje befasuese. Duke mbledhur 20 deputetë të grupit parlamentar, për një drekë në Radhimë të Vlorës, ai lëshoi mesazhin më kërcënues që kishte dhënë ndonjëherë për kryetarin e partisë së tij. Bamir Topi kishte shpallur ambicien për të marrë karrigen e kreut të shtetit dhe Sali Berisha duhet thjesht të pranonte. Teksa mori mesazhin politik dhe nën presionin e këtij grupimi brenda mazhorancës, shefi i selisë blu bëri llogaritë, duke i dhënë dritë jeshile numrit dy të partisë, drejt karriges së Presidentit. Vetëm pak kohë më pas, Berisha do të merrte “dhuratën” e parë të Topit, në cilësinë e kreu të shtetit. Teksa kishte vuajtur për shumë kohë për të bindur ish-presidentin Alfred Moisiu, që të shkarkonte kryeprokurorin Theodhori Sollaku, firmën do ta hidhte Bamir Topi, në nëntorin e vitit 2007. Shefja e re e organit të akuzës do të merrte epitetin nga Berisha, si “Silvia Konti e Shqipërisë”. Detaj i mjaftueshëm për të kuptuar se mes dy palëve po niste një marrëdhënie e re dhe e ngrohtë. Këtë ngrohtësi nuk do ta zbehte pas detyrimi kushtetues i Topit, për të festuar festat e 28-29 Nëntorit, ndryshe nga partia prej të cilës ishte zgjedhur. Në dhjetorin e vitit 2007, Prokuroria i kërkoi Kuvendit të Shqipërisë heqjen e imunitetit të ministrit të Jashtëm, Lulzim Basha, për shkak se ishte person nën hetim për atë çka u cilësua dosja “Rrëshen-Kalimash”. Nuk munguan deklaratat mbi dhe nën tavolinë, për një shtytje që Presidenti i bënte kryeprokurores me qëllim “djegien” e figurës së Bashës. Shpërthimi në Gërdec, marsin e vitit 2008, dhe tragjedia që shkaktoi, ishin një pikë kthesë nga ku Bamir Topi do të niste të reagonte në lartësinë e Presidentit. Në Këshillin e Sigurisë Kombëtare, Topi kërkoi gjetjen e përgjegjësve dhe zbatimin e ligjit. E nxitur edhe nga kreu i shtetit, Prokurorja e Përgjithshme nisi hetimet për tragjedinë dhe zbardhjen e gjithçkaje që ndodhi në Gërdec. Kjo fazë do të shënonte nisjen e konfliktit mes Sali Berishës dhe Ina Ramës, por jo vetëm kaq. Te veprimet e organit të akuzës, shefi i qeverisë shihte vazhdimisht portretin e kreut të shtetit. Kur Kryeministri mendonte se kishte njeriun e tij në Presidencë, gjithçka do të vihej në dyshim. Në prillin e vitit 2008 Sali Berisha dhe Edi Rama do të binin dakord për të firmosur ndryshimet në ligjin themeltar të shtetit. Pjesë e amendamenteve preknin institucionin e kreut të shtetit, zgjedhja e të cilit përcaktohej shumë më e thjeshtë. Nëse votimet e para dështonin, sipas Kushtetutës, Presidenti zgjidhej në raundet e fundit me shumicën e thjeshtë të votave, pa pasur nevojë për shifrën magjike 84. Në prononcimet e tij publike Bamir Topi la të kuptohet se nuk ishte këshilluar dhe se kishte rezerva në raport me propozimet. Vota konsensuale në Kuvend, mes pozitës dhe opozitës, dobësoi zyrtarisht staturën e kreut të shtetit, 21 prillin e vitit 2008. Bamir Topi nuk do të ngurronte të kundërpërgjigjej dhe më 30 prill vendosi të kthente mbrapsht në Kuvend një nga ligjet më të rëndësishme të mazhorancës së PD-së, atë të legalizimeve. Më 12 dhe 22 maj, Topi propozoi pesë emra të rinj për anëtarë të Gjykatës së Lartë. Ky ishte momenti i artë për Sali Berishën, që të tregonte supremacinë e tij mbi kreun e shtetit. Me një vendim politik, Kuvendi rrëzoi pesë emrat: Altina Xhoxhaj, Artan Zeneli, Kristaq Traja, Medi Bici dhe Zamir Poda, duke i shpallur “luftë” kreut të shtetit. Publikisht Berisha deklaroi se Bamir Topi kishte tentuar të organizonte një pakicë bllokuese në grupin parlamentar të PD-së dhe se kishte marrë përgjigjen e merituar. Artileria e rëndë e deputetëve të PD-së dhe mbi të gjitha e kryeparlamentares Jozefina Topalli, nuk kurseu aspak presidentin Bamir Topi. Ky i fundit u detyrua që dy muaj më pas të dorëzonte në Kuvend pesë emra të rinj, që kishin tanimë mbështetjen e lidershipit të selisë blu. Në muajt e fundit të vitit 2008 Bamir Topi do të mbështeste fuqishëm prokurorinë në hetimet e saj, për tragjedinë e Gërdecit, por edhe fenomenin “Fazlliç”, i cili pushtoi faqet e shtypit të shkruar, për shkak të lidhjeve të tij të aluduara me familjen kryeministrore. Dhjetorin e po të njëjtit vit, Bamir Topi i dha një shuplakë koalicionit të votave PD-PS, për ndryshimin e Kodit Zgjedhor, duke e kthyer mbrapsht për probleme formulimi ligjor. Janarin e vitit 2009, një tjetër betejë e egër mes Topit dhe Berishës u zhvillua për ligjin e lustracionit. I shumë kritikuar nga ndërkombëtarët dhe nga opozita, ky ligj nuk mori firmën e Presidentit, i cili preferoi ta linte të hynte në fuqi pa u shprehur “pro” apo “kundër”. Ky ligj më tutje u shfuqizua prej Gjykatës Kushtetuese, e cila e konsideroi si jo në përputhje me dokumentin themeltar të shtetit. Në prillin e vitit 2009 Bamir Topi dhe Sali Berisha do të rivalizonin njëri-tjetrin në samitin e NATO-s, teksa, ndryshe nga delegacioni kroat, do t’i shfaqeshin medias të ndarë e jo bashkë. Publikimi i listave të kandidatëve për deputetë të Partisë Demokratike do të rriste tensionin e brendshëm në selinë blu dhe numri më i madh i atyre që ishin shfaqur si mbështetës të Bamir Topit, u lanë jashtë kandidimit. Një sinjal ky mjaft i qartë për kreun e shtetit, që në çdo rast do të kishte më pak zëra “pro” brenda grupit të ardhshëm parlamentar. Pas zgjedhjeve parlamentare të 28 qershorit 2009, Topi bëri disa deklarata që vlerësonte procesin zgjedhor, duke dhënë kështu një mesazh në mbështetje të qeverisë, ndërsa opozita po intensifikonte reagimin publik. Teksa klima politike u tensionua me kalimin e muajve, Bamir Topi thërriti në tryezë Sali Berishën dhe Edi Ramën, por nuk arriti t’i bindte ata që të dilnin në një qëndrim kompromisi për transparencën e zgjedhjeve. Diçka të tillë nuk do ta bënte dot as me ndihmën e delegacionit të Asamblesë së Këshillit të Europës, që mbërriti në Tiranë. Tryeza e restorant “Krokodilit”, në fund të muajit maj të 2010-ës, do të linte në hije presidentin Topi, teksa Edi Rama dhe Sali Berisha udhëtuan drejt Strasburgut. Në muajin maj mazhoranca rrëzoi një prej tre kandidatëve të Presidentit për anëtar të Gjykatës Kushtetuese, duke dhënë dritë jeshile për Altina Xhoxhajn dhe Bashkim Dedjan, ndërsa drita e kuqe u ndez për Vangjel Kostën. Vetëm një muaj më pas, Kuvendi rrëzoi dy kandidatë të tjerë të Topit për Gjykatën e Lartë (Sokol Çomo e Vexhi Muçmata), ndërsa miratoi emrin e Mehdi Bicit. Katër kandidatura të tjera, të firmosura nga Topi, për Gjykatën Kushtetuese: Artan Hoxha, Edlira Jorgaqi, Ardian Leka dhe Fatmir Hoxha. Tre të parët u rrëzuan, ndërsa i fundit mori dritë jeshile. Kreu i shtetit shkoi më tutje, duke propozuar në Kuvend tre emra për vendet bosh në Gjykatën e Lartë: Edmond Islamaj, Manjola Bejleri dhe Shkëlzen Selimi. Procesi u pezullua pasi PD-ja kërkoi interpretim kushtetues, për procedurat e emërimit të anëtarëve të gjykatave prej kreut të shtetit. Partia Demokratike akuzoi presidentin Bamir Topi se kishte shkelur dokumentin themeltar të shtetit, ndërsa kishte vonuar dekretin për kryetarin e ri të Gjykatës Kushtetuese. Në kulmin e debatit për ndryshimet në ligjin e SHISH-it, Bamir Topi doli hapur kundër PD-së, duke u shprehur se është me parimet e NATO-s. Ai nuk foli konkretisht për ligjin e SHISH-it, por la të nënkuptohej qartë se do të kthente pas pa dekret, nëse ky ligj i vinte nga ana e Parlamentit, pa u bërë më parë konsultime me faktorin ndërkombëtarë. Sakaq, presidenti Bamir Topi intensifikon dozat e reagimit në përplasjen me Kryeministrin, pasi nuk dekreton ligjin për pronat dhe e kthen atë për rishqyrtim në Kuvend. Presidenti thekson se ndryshimet e propozuara në ligj bien ndesh me Kushtetutën. Sakaq, ngjarja e 21 Janarit duket se ka shënuar pikën kritike në luftën mes Sali Berishës dhe presidentit Bamir Topi. Kryeministri ka akuzuar direkt Topin se ka marrë pjesë në atë çka ai e cilësoi grusht shteti, që kishte për qëllim rrëzimin e dhunshëm të qeverisë. Berisha këmbënguli se ka pasur edhe plan për eliminimin e tij, në rast se nuk rrëzohej nga puçi i shtetit dhe për këtë ka qenë në dijeni presidenti Bamir Topi. Ajo çka do t’i vinte kapakun marrëdhënies problematike të Topit me partinë që e propozoi dhe nga e cila doli, ishte procesi elektoral i 8 Majit. PD-ja pretendoi se publikisht u zbulua fakti se Topi kishte hedhur votën “pro” Edi Ramës për kreun e Bashkisë së Tiranës dhe se kishte ushtruar presion ndaj Kolegjit Zgjedhor për vendime në favor të opozitës në ankimimin për kryeqytetin. Që prej zgjedhjeve, janë shtuar ndjeshëm thirrjet dhe deklaratat publike të eksponentëve të PD-së kundër Bamir Topit. Akuza që e bëjnë tejet të qartë tanimë fatin e tij, pas përfundimit të mandatit që nisi në vitin 2007. Rikandidimi duket krejtësisht mision i pamundur, të paktën jo prej Partisë Demokratike, ndërsa rikthimi i tij në partinë nga ku doli pritet të ketë edhe më pak shanse.

Zbulohet projekti i ri politik i Bamir Topit pas Presidencës

SHKRUAN: Fejzi Braushi

Në muajt e fundit të mandatit të tij, Bamir Topi lëkundet mes ambicieve për një mandat të dytë në Presidencë dhe planit “rezervë” për të krijuar një parti me mbështetësit e tij të djathtë. Projekti i ri politik synon të mbledhë figura të njohura të së djathtës, të pakënaqura me PD-në dhe së bashku me Aleancën Kuq e Zi të Spahiut, të krijojë një pol të ngjashëm me LSI-në

Në vitin e fundit të mandatit të tij si President i Republikës, janë shtuar hamendjet dhe pikëpyetjet mbi të ardhmen politike të Bamir Topit. Zhvillimet e muajve të fundit, e veçanërisht pas zgjedhjeve të 8 Majit, duket se kanë minimizuar shanset për një mandat të dytë, ndërsa krejt ndryshe nga paraardhësit e tij, Presidenti Topi është shumë i ri për të shijuar pensionin politik, pas verës së vitit 2012. Në këto rrethana duket se po ravijëzohet projekti i ri i Bamir Topit, i nxitur edhe nga katapultimi në skenën politike të Aleancës Kuq e Zi të Kreshnik Spahiut, që konsiderohet si krahu i djathtë i Presidentit në administrimin e drejtësisë. Këtij puzzle për fatin e ardhshëm politik të Presidentit i shtohen edhe akuzat e sulmet e fundit të kryeministrit Sali Berisha, i cili ashpërsoi gjuhën ndaj kreut të shtetit, duke e konsideruar linjën e ndjekur prej tij si “kacavjerrje për shkak të mandateve që po bien”. Por cilat janë ambiciet e Topit, në këtë moment të karrierës së tij politike? Një mandat i dytë në Presidencë, edhe pse jo i pamundur, duket i vështirë për Topin. Përveç “shigjetave” të kohëve të fundit, kryeministri Sali Berisha ka lënë qartazi të kuptohet se Topi nuk do të jetë më kandidati i PD-së për President. Kandidimi i tij i dytë është kundërshtuar në ligjëratë të drejtë nga eksponentë të lartë të PD-së, si Astrit Patozi, Jozefina Topalli e Sokol Olldashi. I vetmi zë publik që ka mbështetur rikandidimin e Topit ka qenë kreu i PDK-së, Nard Ndoka, por preferenca e tij nuk ka pasur asnjë rezonancë te pjesa tjetër e opozitës, e cila ka lënë kështu të kuptohet se edhe në rast se arrihet një marrëveshje PD-PS për Presidentin e ardhshëm, emri i Bamir Topit nuk hyn në interesin e partisë më të madhe të opozitës. Dilema e debatit mbi Presidentin lidhet tashmë me sulmet që sa vijnë e shtohen mbi Bamir Topin, në një kohë kur të gjitha rrugët e tij për një mandat të dytë në Presidencë kalojnë nga Sali Berisha. Arsyet lidhen me mundësinë reale të një lëvizjeje politike që mund të ndërmarrë kreu i shtetit, Bamir Topi, e që për të djathtën mund të sjellë të njëjtin efekt që shkaktoi LSI-ja në krahun e majtë të politikës shqiptare. Ky projekt i Presidentit Topi është paralajmëruar në median e shkruar edhe nga Nikollë Lesi. Por ndryshe nga sa është komentuar këto kohë, kjo lëvizje e Bamir Topit pritet të jetë më e gjerë sesa thjesht shndërrimi i Aleancës Kuq e Zi në një forcë politike, që do të tentonte të merrte vota në të djathtën nacionaliste. Burime pranë Presidentit kanë bërë të ditur se Bamir Topi nuk do ketë të bëjë me Aleancën Kuq e Zi, që pritet të shndërrohet në një parti. Pasi paralelisht me të, ai do të synojë të krijojë një parti të vetën, me pjesëmarrjen e një sërë figurash të njohura të së djathtës, të cilat kanë mbetur të pakënaqura apo të papërfaqësuara në PD. Ky duket se është projekti “rezervë” i Bamir Topit, që pritet të vihet në jetë, në rast se ambiciet e tij për një mandat të dytë në Presidencë nuk do të përmbushen. Në një rast të tillë, burimet pohojnë se kreu i shtetit ka vendosur të hyjë në lojë me anë të një partie të re, por me figura të njohura tashmë për publikun si mbështetës të Presidentit. Burime të afërta pranë Presidentit kanë pohuar se ekziston një plan i tillë dhe për të kreu i shtetit mësohet se është konsultuar edhe me figura të njohura të së djathtës, me të cilët ai natyrshëm do bashkëthemelojë këtë parti politike. Topi pritet të ftojë në këtë projekt figura të tilla si ish-ministri i Jashtëm, Besnik Mustafaj; ish-ministri i Mbrojtjes, Gazmend Oketa; ish-anëtarin e kryesisë së PD-së, Aleksandër Biberaj; si dhe ish-deputetë demokratë, që gjatë zgjedhjeve parlamentare të 2009-s nuk e gjetën veten në listat e kandidatëve për deputetë. Madje, nuk përjashtohet që pjesë e kësaj force politike të bëhet edhe ish-kryetari i PD-së, Eduard Selami. Ky skenar politik është parashikuar të jetë gati për zgjedhjet e vitit 2013, ku presidenti Bamir Topi synon të krijojë atë lob të së djathtës, që do ta bëjë përcaktues në Kuvend, edhe falë aleancave me lëvizjen e Kreshnik Spahiut, partive të tjera të djathta apo ndoshta edhe me LZHK-në e Dashamir Shehut.

Kabashi dëshmon kundër vullnetit të tij

Në Gjykatën për Krime të Luftës në Hagë sot ka vazhduar shqyrtimi i pjesshëm i rastit Haradinaj e të tjerët.

Në seancën e sotme filloi marrja në pyetje e dëshmitarit Shefqet Kabashi, i cili konsiderohet si dëshmitar kyç për rigjykimin e pjesshëm të ish kryeministrit të Kosovës, Ramush Haradinaj, dhe bashkëluftëtarëve të tij, Idrez Balaj e Lahi Brahimaj.

Që në fillim të seancës së sotme, Kabashi bëri të qartë se ai po merret në pyetje kundër vullnetit të tij. Ai kontestoi deklaratat dhënë hetuesve të Tribunalit, duke pretenduar se edhe ato i kishte nënshkruar kundër vullnetit të tij.

Prokurori i çështjes, në pyetjet drejtuar dëshmitarit Kabashi, është fokusuar në atë që është cilësuar si burg i Jabllanicës. Dëshmitari e ka mohuar ekzistencën e burgut në Jabllanicë dhe.

“S’ka pasur persona të burgosur në Jabllanicë. Ka pasur vetëm kazerma ushtarake”, ka deklaruar Kabashi.

Ai nuk ka dashur t'u përgjigjet pyetjeve të prokurorit, i cili insistonte të sqaroheshin deklaratat dhe skicat e nënshkruara prej tij, në fazën e hetimeve.

“Nuk kam çfarë të përgjigjen. Nëse doni në çoni në burg”, ka thënë Kabashi. Ai i ka akuzuar rëndë hetuesit e Tribunalit, duke i cilësuar madje edhe “më të këqij” se hetuesit e ish-regjimit të Millosheviqit.

Kabashi e ka akuzuar Tribunalin e Hagës se deri më tash nuk ka bërë asgjë për ndriçimin e krimeve serbe në Kosovë.

Në këtë kontekst ai e ka përmendur masakrën e kryer në Burgun e Dubravës, në vitin 1999. “Ju nuk keni bërë asgjë për krimet e Serbisë... 200 vetë janë vrarë në burgun e Dubravës... dhe nuk është bërë asgjë në lidhje me këtë”, i është drejtuar Kabashi prokurorit.

Pjesa më e madhe e seancës së sotme ka qenë e mbyllur për publikun, për shkak të nevojës për ruajtjen e konfidecialitetit të dëshmive dhe dëshmitarëve.

* * * * * * *

Kabashi paraqitet sot para Tribunalit të Hagës

Sot, para Tribunalit të Hagës pritet paraqitja e parë e dëshmitarit Shefqet Kabashi. Paraqitja e tij duhet të bëhej të premten, por u shty me kërkesë të avokatit mbrojtës, i cili kishte thënë se klienti i tij nuk ishte në gjendje të rëndë psikike dhe fizike, pas arrestimit dhe transferimit të tij në Hagë.

Shefqet Kabashi, ish-pjesëtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK) akuzohet për shpërfillje të Tribunalit.

Ai kishte refuzuar të dëshmonte në procesin gjyqësor ndaj ish-kryeministrit të Kosovës, Ramush Haradinaj dhe bashkëluftëtarëve të tij, Idriz Balaj e Lahi Brahimaj, me arsyetim se Tribunali nuk ofronte siguri të mjaftueshme për dëshmitarët.

Ka një shtet në Evropë që kërkon sterilizimin e romëve

Bratislava, 20 gusht, NOA – Ka një shtet në Evropë që ndoshta po kërkon t’i kthejë të gjithë romët në sterilë, në mënyrë që të pakësohet shtimi i popullatës së tyre në të ardhmen. Fjala është për Sllovakinë, e cila ka hartuar një projekt-hije të posaçëm për ta aplikuar ndaj komunitetit rom që jeton në territorin e saj. Siç bën me dije “Repubblica”, është pikërisht një projekt i ministrisë sllovake të Punës, drejtuar “shtresave më të varfra dhe më izoluara”, i cili ofron një fushatë ndërgjegjësimi mbi kontracepsionin, sterilizimin.

Duke e ofruar këtë madje edhe falas, ka bërë që mediat e Bratislavës zyrtare të aludojnë me faktin se kjo e gjitha bëhet për të ushtruar presion ndaj komunitetit rom, për të mos shtuar më lindjet. Një atmosferë kjo aspak e pëlqyeshme, e cila po shoqërohet me komente kundërshtuese.

I cilësuar madje edhe si një skandal për shoqërinë sllovake, ai i referohet faktit se pas shprehjes delikate që ky projekt i ministrit të Punës do të aplikohet pikërisht tek “komunitetet më të varfra në vend”, do të ishte shumë më e lehtë të thuhej se ai do të shtrihej tek komuniteti rom, fëmijët e të cilit kanë një normë të vdekshmërisë dy herë më të lartë se te të tjerat dhe se jetëgjatësia është dhjetë vjet më pak, kjo falë standardit të jetesës i cili është pesë herë më i ulët se niveli mesatar.

Nga mediat sllovake, e gjitha kjo fushatë është lexuar me nëntekstin se qeveria luan me informacion mbi kontracepsionin duke ofruar sterilizim të lirë, “me qëllimin të bëjë shterpë gratë e komuniteteve rome”.

E gjitha kjo, nëse vërtet është menduar si e tillë, i ngjan një fushatë të egër gjenocidi.

Sllovakia, e cila fitoi pavarësinë nga Çekosllovakia në vitin 1993, dhe pastaj në vitin 2003 nënshkroi Traktatin e Aderimit në Bashkimin Evropian, arriti që në vitin 2004 të bëhej anëtare me të drejta të plota e tij.

n.e/NOA

Përjashtohet nga Miss Italia, vajza publikoi foto nudo

Fituesja e titullit “Miss Wella Veneto” Alice Bellotto e pranuar në fazën parafinave të Miss Italisë është përjashtuar nga konkurrimi për shkak të disa fotove nudo që kishte publikuar në internet. Përfaqësuesi i spektaklit Dario Diviaçhi i ka komunikuar vajzës përjashtimin bazuar në nenin 8 të rregullores e cila nuk e lejon që vajzat të kenë pozuar nudo. Vajza ka reaguar duke thënë se ndjehej e mërzitur për shkak se ishte e bindur që mund të fitonte.

Tiranë, seks treshe me shqiptaro-amerikanen, gjykata liron dy të arrestuarit

Gjykata e Tiranës liroi nga paraburgimi dy personat e akuzuar për vjedhje nga turistja shqiptaro-amerikane me inicialet T.Junçaj.Siç pohon vetë turistja në denoncimin e saj, por siç kanë pranuar edhe dy të rinjtë nga Mulleti, ata një natë para denoncimit për vjedhje kanë kryer marrëdhënie seksuale me shqiptaro-amerikanen. Shtetasit Hysni Gjoshi dhe Kadri Gjoshi, të afërm mes tyre, u paraqitën dje në Gjykatën e Tiranës për caktimin e masës së sigurisë, pasi janë arrestuar tri ditë më parë. Akuza ndaj tyre bën fjalë për vjedhjen e një kamere, një aparati fotografik dhe një shumë rreth 20 mijë lekë të rinj, turistes shqiptaro-amerikane, T.Junçaj, rreth 30 vjeçe. Ngjarja ka ndodhur një javë më parë, kur sipas prokurorisë, dy shtetasit Kadri Gjoshi dhe kushëriri i tij, Hysni Gjoshi, kanë fjetur me shqiptaro-amerikanen në një hotel në rrugën “Dervish Hima”, pranë Stadiumit Kombëtar “Qemal Stafa” në Tiranë. Dy të rinjtë nga Mulleti kanë qëndruar në një dhomë me turisten shqiptaro-amerikane dhe madje, kanë kryer marrëdhënie seksuale në mënyrë të njëkohshme me të.
Paraditen e djeshme, Kadri Gjoshi dhe Hysni Gjoshi u paraqitën në Gjykatën e Tiranës, ndërsa prokurori që ka kryer hetimet paraprake, kërkoi që ata të hetohen në masën e sigurisë “detyrim paraqitjeje” një herë në javë në policinë gjyqësore. Përfaqësuesi i organit të akuzës, Valentin Preçi, deklaroi në seancë se dy të akuzuarit nga turistja amerikane nuk kanë precedentë penale të mëparshëm. Duke argumentuar mungesën e rrezikshmërisë së veprës penale që ata kanë kryer, si dhe vlerën relativisht të vogël të sendeve që pretendohet se ata kanë vjedhur, prokurori deklaroi në gjykatë se kërkonte ndjekjen penale të dy të rinjve në masën “detyrim paraqitjeje”. Gjykata, pasi shqyrtoi provat, vendosi lënien në fuqi të kësaj mase, ndërkohë që urdhëroi menjëherë lirimin e dy të arrestuarve dhe u kujtoi atyre se një herë në javë duhet të paraqiten në policinë gjyqësore për të provuar se nuk janë larguar dhe nuk kanë tentuar t’i shmangen hetimit.
Katër ditë më parë, Kadri Gjoshi ka njohur shtetasen T.Junçaj, turiste shqiptaro-amerikane e ardhur në Shqipëri. Dy protagonistët e historisë rozë janë njohur në furgonin e linjës Korçë-Tiranë dhe, pasi kanë mbërritur në kryeqytet, kanë pirë një kafe së bashku. Pasi ka bërë një shëtitje me shqiptaro-amerikanen, shtetasi Kadri Gjoshi e ka prezantuar vajzën edhe me një kushëri të tij, shtetasin Hysni Gjoshi. Me pëlqimin e dy palëve, dy djemtë dhe vajza kanë kryer marrëdhënie seksuale së bashku në një hotel pranë stadiumit “Qemal Stafa”, në rrugën “Dervish Hima” dhe të nesërmen, djemtë janë larguar nga hoteli. Shqiptaro-amerikania atë ditë rreth drekës u paraqit në polici dhe denoncoi se dy personat i kishin vjedhur kamerën e saj, një celular të kushtueshëm dhe 20 mijë lekë.