Saturday, December 25, 2010

Pse Mark Zuckerberg është heroi im?

Arianna Huffington
Fytyra e “librit të fytyrës” ose e facebook-ut, fytyra pra e 26 vjeçarit Mark Zuckerberg ndodhet kudo. Ai ka qënë subjekti i një emisioni të shkëlqyer, CBS 60 Minutes profile, në kanalin televiziv CBS. Ai u zgjodh nga revista Time si figura e vitit 2010. Dhe ai vetë (në fakt, dikush tjetër në rolin e tij) shfaqet në ekran si personazhi qëndror i filmit The Social Network, i cili nuk është gjë tjetër, veçse historia e krijimit të facebook-ut, e shndërruar prej skenaristit Aaron Sorkin dhe regjizorit David Fincher në një prodhim kinematografik të destinuar për të fituar çmime.

Dhe numrat vijnë duke u rritur sa herë bie fjala pwr Mark Zuckerberg-un, si për shembull: 550 milionë (numri i përdoruesve të Facebook-ut në mbarë botën); 26 (mosha e tij); 35 (pozicionimi i tij në listën e revistës “Forbes” për njerëzit më të pasur në botë); 6.9 miliardë (dollarë; kjo është vlera që i është dhënë sipërmarrjes së tij).

Por numri që tërhoqi vëmëndjen – dhe admirimin tim – është 100 milionë (përsëri dollarë; është shuma që Mark Zuckerberg vendosi t’i dhurojë sistemit të shkollave publike në Newark, New Jersey, një vend në të cilin ai s’ka jetuar ndonjëherë).

Dhe pa u publikuar ende ky lajm, u nxorrën dhe u zhveshën thikat e mprehta të mediave amerikane. Duke u bazuar në fjalët e atyre që e shohin me antipati drejtorin egzekutiv të facebook-ut, ky i fundit e ka bërë këtë dhurim për të asnjanësuar përshkrimin negativ që i bëhet në filmin në The Social Network si një – kështu thuhet në gazetën New York Post – “person dinak e hileqar që, jo i vetëm, mund ta ketë vjedhur idenë e tij të rrjetit social, që njihet me emrin facebook”.

Ka pastaj të tjerë që thonë, se ai e ka planifikuar gjithë këtë si “një mënyrë për t’u paraprirë përfoljeve e denigrimeve” që do t’i vinin prej renditjes së tij në Forbes 400. Revista “New York” e konsideroi si gjetjen më të mirë të muajit përsa i takon PR-it. Madje, edhe gazetës “Wall Street Journal”, e cila e quajti aktin e dhurimit “bujar, të guximshëm, dhe frymëzues”, nuk iu ndëjt pa thënë, se “zoti Zuckerberg mund të jetë i ri, por ai ka mësuar tanimë se bamirësia është një marifet PR-i që nuk të lë thatë”.

Çfarë po bëjmë kështu? Po themi prit, se lajmi nuk është donacioni prej 100 milionë dollarësh për shkollat publike të shkatërruara në Newark? Mos ndoshta lajmi ka të bëjë me zbulimin e motivimit, për të cilin është bërë ky donacion? A është kjo pika në të cilën kemi arritur?

Personalisht nuk më intereson fare se përse Mark Zuckerberg po dhuron 100 milionë dollarë nga paratë e veta, me anë të të cilave do të bëhet i mundur një ndryshim i thellë në jetën e fëmijëve në Newark. Më intereson thjesht që po kryhet si veprim, më intereson që në një nga sistemet më të këqija arsimore të Amerikës do të ketë një derdhje masive fondesh.

Vështirësitë në botën e sotme janë kolosale. Por të tilla janë edhe shuma e parave në dispozicion, energjia, kreativiteti, dashamirësia dhe dedikimi për të ndryshuar gjërat për mirë. Ky i Zuckerberg-ut është shembulli i një hapi të madh dhe të guximshëm, dhe hapa të tillë janë të nevojshëm në këto kohë të trazuara.

Shembulli i Mark Zuckerberg-ut tregon që të gjithë ne duhet të kemi një sens urgjence përballë vështirësive, me të cilat po përballemi – dhe të bëhemi pjesë e zgjidhjes.

Përktheu: Geri Nano

CD-ja e Kadriovskit, zbardhet kallëzimi i plotë i Erjon Braçes


Leonard Bakillari

Deputeti socialist akuzon për shpifje Daut Kadriovskin dhe zbardh për prokurorinë përmbajtjen e CD-së, mënyrën sesi ajo ka mbërritur në adresën e deputetit dhe dyshimet e tij mbi skenarin e kësaj historie. “Unë dhe Edi Rama akuzohemi se kemi helmuar Aida Mirashin, të cilën nuk e kemi njohur kurrë”

Tiranë Erion Braçe vs. Daut Kadriovski. Kjo është çështja më e re e Prokurorisë së Tiranës, e nisur pas dorëzimit të kallëzimit për shpifje nga deputeti i Partisë Socialiste. Në kallëzimin e tij deputeti Erion Braçe i përshkruan prokurorisë përmbajtjen e CD-së, ku Daut Kadriovski shfaqet me një pemë Krishtlindjesh në sfond, përballë një vajze që i drejton pyetje, por që nuk ekspozohet për asnjë moment përballë kameras. “Në këtë intervistë, i kallëzuari prej meje, pretendon se unë dhe Edi Rama jemi marrë me trafik droge, madje kemi mbetur borxh, një sasi të hollash te personi me emrin Aida Mirashi, të cilën ai e paraqet si mikeshën e tij në Tiranë dhe të cilën ne e paskemi helmuar me ndihmën e një shtetaseje që ai e identifikon si Vera”, - shkruan Braçe në kallëzim, duke sqaruar më tej se nuk i ka njohur kurrë personazhet e akuzave të Kadriovskit, por as atë vetë. Në kallëzimin e tij Braçe shton se akuzat e Kadriovskit vijnë pak kohë pasi kryeministri Berisha përmendi në Kuvend historinë e Dile Mirashit, si dhe ka shtuar: Është e qartë se Daut Kadriovski po përdoret politikisht kundër meje prej kundërshtarëve të mi politikë dhe një strukturë okulte brenda policisë së shtetit. MAPO boton sot kallëzimin e plotë të Erjon Braçes në Prokurorinë e Tiranës, ku hidhet dritë mbi përmbajtjen e CD-së së Kadriovskit, mënyrën sesi ajo ka mbërritur në adresën e deputetit dhe dyshimet e tij mbi skenarin e kësaj historie, që tashmë pritet të zbardhet nga organi i akuzës.

Drejtuar: Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor, Tiranë

Kundër: Daut Kadriu alias Kadriovski

Baza ligjore: Neni 284 dhe 76.1 të Kodit të Procedurës Penale.

Për veprën penale të “Shpifjes për shkak të detyrës” të kryer në bashkëpunim, të parashikuar nga neni 240 e 25 të Kodit Penal.

Ankues: Erion Braçe, deputet i Kuvendit të Republikës së Shqipërisë.

I nderuar z. Prokuror!

Me datë 20.12.2010, në mesditë, nga dezhurni i selisë së Partisë Socialiste të Shqipërisë, jam njoftuar verbalisht se kishte ardhur një zarf nga posta në adresën time.

Kam marrë në dorëzim zarfin, i cili ishte i formatit A4, me adresë dërguesi “Eduart Xhelili, banues në Rr.”Todi Shkurti”, pall 1, shk 2, ap 13” dhe mandej jam drejtuar për në banesën time, ku dhe kam hapur zarfin për të parë se çfarë kishte brenda tij.

Sqaroj se nuk e njoh dërguesin e këtij zarfi as dhe si identitet.

Kam hapur zarfin dhe brenda tij kam parë një kartolinë, në brendësi të së cilës ishte vendosur një DVD .

DVD ishte vendosur brenda një zarfi tipik për DVD, ku në njërën faqe të tij, konstatova të ishte shkruar me shkronja kapitale ky tekst:

“Ke 24 orë kohë, ndryshe të gjitha kanalet televizive do ta publikojnë”.

Tel 0038….Daut Kadriovski

Ndërsa në DVD ndodhej një tjetër shënim, i bërë me bojë rapid, me tekst: “Normal për të gjitha”…

Emrin Daut Kadriovski e njoh nga media, që nga shtatori i vitit 2001, kohë në të cilën u bë prezent arrestimi i tij në Tiranë, nga Policia e Shtetit, për llogari të Interpolit dhe për shkak të një dënimi të marrë nga autoritetet gjyqësore italiane.

Kam vendosur DVD në kompjuterin tim personal, për të parë përmbajtjen e saj.

Në DVD-në në fjalë është regjistruar një intervistë e Daut Kadriovskit, person të cilin unë e dallova që ishte i njëjti me atë të fotografive të publikuara në kohën e arrestimit të tij. Intervista duket të jetë bërë në një mjedis banimi, nga një femër, së cilës i dëgjohet vetëm zëri në sfond dhe jo figura. Në këtë “intervistë”, i kallëzuari prej meje, pretendon se unë dhe Edi Rama jemi marrë me trafik droge, madje kemi mbetur borxh, një sasi të hollash te personi me emrin Aida Mirashi, të cilën ai e paraqet si mikeshën e tij në Tiranë dhe të cilën ne e paskemi helmuar me ndihmën e një shtetaseje që ai e identifikon si Vera. Po kështu, Daut Kadriovski pretendon se unë dhe një tjetër person, me emrin A. Ç. kemi qenë në Shkup me një fouristradë të Bashkisë së Tiranës dhe kemi hedhur nga kati i 3-të apo i 4-t i një banese shtetasin me emrin Sedat Iljazi. Theksoj se të gjithë personat që përmenden në fjalën e Daut Kadriovskit nuk njihen prej meje, ndërkohë që unë personalisht nuk kam udhëtuar ndonjëherë në Maqedoni. Pasi dëgjova përmbajtjen e DVD-së, më ka ardhur në mendje se në një nga seancat e plenare të Kuvendit të Shqipërisë dhe pikërisht atë të dt: 25.11.2010, kryeministri Sali Berisha, pas një fjalimi të mbajtur prej meje, më ka sulmuar duke më përmendur emrin Kadriovski, emër me të cilin, sipas tij, mua më lidh një histori e dhimbshme, historia e të ndjerës Dile.(shih fq 182 e procesverbalit të Kuvendit të Shqipërisë për seancën e datës 25.11.2010)

Në momentin kur Sali Berisha ka përmendur këtë emër dhe këtë histori, unë nuk kam bërë asnjë lidhje logjike. E kam konsideruar thjesht shpifjen e radhës. Ndërkohë, pasi pashë dhe dëgjova këtë DVD, arrij në këto konkluzione.

Së pari, fjala e Kryeministrit i drejtohet pikërisht të njëjtës histori që aludon Daut Kadriovksi, ndonëse regjistrimi i DVD-së më lë të kuptoj se është bërë më pas, qoftë nga përmbajtja e kartolinës me sfond Krishtlindjesh, ashtu dhe ajo e mjedisit ku është marrë intervista, ku pas Kadriovskit shihet qartë pema e Krishtlindjeve.

Gjithsesi, është e qartë se Daut Kadriovki po përdoret politikisht kundër meje prej kundërshtarëve të mi politikë dhe një strukturë okulte brenda policisë së shtetit, e cila, prej shumë informacionesh që unë kam, dirigjon dëshmi njerëzish me precedentë penalë si Kadriovski, të njohur dhe ndërkombëtarisht. Pavarësisht kësaj, ajo çka aludon Kadriovski e për të cilën më ka shprehur qartë se do ta bëjë publike në media, është shpifje. Kjo shpifje bëhet për shkak të detyrës sime si deputet, angazhimit tim në krye të një grupi njerëzish që po publikon akte korruptive të zyrtarëve të lartë shtetërorë, apo qoftë dhe për faktin se gazeta “Zëri i popullit”, në kohën e arrestimit të Kadriovskit ka shkruar në disa tituj për të dhe në këtë periudhë unë isha kryeredaktor i saj.

Në të tilla rrethana, unë kërkoj prej jush që të ushtroni ndjekjen penale ndaj personit në fjalë dhe bashkëpunëtorëve të tij, për veprën penale të “Shpifjes për shkak të detyrës”, e parashikuar nga neni 240 e 25 të Kodit Penal, vepër të cilën ky i kallëzuar e ka kryer me veprime aktive, me dashje direkte, në bashkëpunim me persona të tjerë, për shkak të veprimtarisë sime, qoftë si deputet, qoftë si ish-kryeredaktor i “Zërit të popullit”, me qëllimin për të denigruar figurën time publike si dhe për të më penguar mua në përballjen me kundërshtarët e mi politikë.

Për sa më lart, bashkëngjitur këtij ankimi po ju vë në dispozicion zarfin që më është dërguar së bashku me DVD, dokumentin e zbardhjes së saj si dhe procesverbalin e séancës së Kuvendit, datë 25.11.2010.

Kadriovski: Helmimi i gruas

sime, për 20 kilogramë kokainë

“Rrëfimi” thriller i Daut Kadriovskit, i cili akuzon Ramën e Braçen për borxhe në trafikun e drogës, helmimin e gruas dhe vrasjen e maqedonasit Sedat Iljazi. “Për të gjitha akuzat jam njoftuar nga një polic, kur isha në burg”

Tiranë Një “rrëfim” thriller, i mbushur me akuza për implikim në trafikun e 20 kilogramëve kokainë, borxhe në shuma të mëdha parash, makinacione që përfundojnë me helmime apo hedhje nga kati i tretë i një banese. Të akuzuarit e Daut Kadriovskit për këto krime: Edi Rama dhe Erjon Braçe. CD-ja me dëshminë e Daut Kadriovskit, ku akuzohen disa nga zyrtarët e Partisë Socialiste për trafik droge e vrasje rezulton të jetë realizuar kohët e fundit. Të gjitha elementet që shfaqen në pamjet video tregojnë një ambient festiv, ndërsa Kadriovski u përgjigjet pyetjeve të një “gazetareje”, e cila flet në dialekt shqiptaro-maqedonas. Sipas përmbajtjes së CD-së, që tashmë ndodhet në Prokurori, Kadriovski shfaqet në sfond me një pemë Krishtlindjesh, ndërsa përballë tij, me shpinë nga kamera është një vajzë në rolin e gazetares, e cila e pyet për detaje të historisë që rrëfen ish-trafikanti. Me pamje të lodhur, Kadriovski, që mban gjithmonë dorën në pjesën e djathtë të barkut, tregon se si ka rënë në dijeni të faktit që ish-e dashura e tij, Dile Mirashi, të cilën ai e quan Aida trafikonte kokainë. Sipas rrëfimit të Kadriovskit, pas arrestimit të tij në Golem të Kavajës, ai informohej rregullisht nga një punonjës policie për gjithçka ndodhte jashtë. Ai shtonte se ky polic e kishte informuar për implikimin e Edi Ramës e Erjon Braçes në trafikun e drogës, të cilët bashkëpunonin me të ndjerën Aida (Dile Mirashi). “Edi Rama dhe Erjon Braçe kishin mësuar se Aida do të trafikonte 20 kilogramë kokainë, nëpërmjet portit të Durrësit. Duke qenë se ata i kishin mbetur borxh për një sasi tjetër droge të trafikuar, kanë vendosur ta vrasin Aidën, duke përdorur mikeshën e tyre të përbashkët me emrin Vera” - thuhet nga Kadriovski në intervistën e postuar në CD. Sipas burimeve pranë Prokurorisë, që po hetojnë tashmë këtë denoncim, mësohet se Vera ka ftuar në shtëpinë e saj Aida Mirashin, të cilës i ka hedhur helm në kafe, duke bërë që ajo të ndërrojë jetë disa momente më vonë. Duke përfituar nga mungesa e Aidës në shtëpi, sipas Kadriovskit, Edi Rama dhe Erjon Braçe, së bashku me shtetasin A. Ç. shkuan në banesë duke trazuar gjithçka ndodhej aty, por pa mundur të gjejnë sasinë prej 20 kilogramësh kokainë. E dashura e tij, sipas dëshmisë, ka shkuar në shtëpi, ku ka parë gjithë rrëmujën e krijuar, ndërsa pak çaste më pas ka ndërruar jetë për shkak të helmit që kishte konsumuar në kafen që kishte pirë në banesën e shtetases me emrin Vera. Por rrëfimi i Daut Kadriovskit akuzon dy figurat kryesore të Partisë Socialiste edhe në një vrasje të ndodhur në Maqedoni. Sipas rrëfimit të tij, Erjon Braçe dhe shtetasi me emrin A. Ç., duke qenë se nuk kanë mundur të gjejnë kokainën në banesën e Aidës, janë nisur drejt Maqedonisë me një fuoristradë ngjyrë blu, që ishte në pronësi të Bashkisë së Tiranës. Destinacioni i tyre ka qenë banesa e Sedat Iljazit, për të cilin kishin informacion se dispononte sasinë prej 20 kilogramë kokainë. “Pasi kanë hyrë në banesë, e cila ndodhej ne katin e tretë të një pallati, Braçe dhe A.Ç. kanë kthyer përmbys shtëpinë, në prani të Sedat Iljazit, i cili më pas është gjetur pa jetë në oborrin e pallatit”- thotë Kadriovski në dëshminë e tij. Për këtë ngjarje ai tregon se informacioni është marrë nga bashkëshortja e Iljazit, e cila sapo ka hyrë në shtëpi ka parë rrëmujën, ndërsa sasia prej 20 kilogramësh kokainë nuk ndodhej në vendin ku fshihej. Më pas, bashkëshortja ka vërejtur se Sedat Iljazi ishte pa jetë në oborrin e pallatit ku ata jetonin. Gjithashtu, në dëshmi, Kadriovski jep detaje të tjera për gjithë veprimtarinë kriminale, që sipas tij janë kryer nga zyrtarë të lartë të Partisë Socialiste, për të cilat ai pretendon se ka prova që vërtetojnë gjithçka që ai thotë./MAPOONLINE

Superliga, Flamurtari, Skënderbeu dhe Vllaznia, tre mosketierët e sezonit

Për herë të parë, kryeqyteti nuk ka asnjë përfaqësuese në treshe
25 dhjetor 2010 19:01
Nuk mbahet mend kur dy skuadra rrethesh kanë qënë në dy vendet e para të renditjes, pavarësisht se ende jemi në gjysmë të rrugës së kampionatit shqiptar të futbollit.

Flamurtari dhe Vllaznia, në mos një risi absolute, janë një risi e vërtetë padyshim për 20 vitet e fundit, por edhe po të nisesh nga shumë kohë më parë.

Kryeqyteti i plotfuqishëm, tashmë pa Partizanin dhe me një rrezik real që të humbasë edhe Dinamon, nuk po arrin të imponohet.

Vlonjatët kanë 34 pikë, korçarët 31, ndërsa e treta është Vllaznia me 28.


Pra, në të vërtetë, kemi 3 skuadra rrethesh në krye, diçka që mund të mos ketë ndodhur kurrë në Shqipëri, ndonëse duket disi e panatyrshme që quash rreth si gjithë të tjerët, Shkodrën, djepin ku lindi topkëmba e këtij vendi.


Demokracia e futbollit, që këtë sezon ka përfshirë si kurrë më parë Francën, Gjermaninë, Austrinë apo Turqinë, nuk ka kursyer as Shqipërinë, veçse nuk duhet harruar se kryesuesit kanë pësuar jo pak humbje, mesatarisht 25 për qind të ndeshjeve të luajtura, edhe kjo diçka që nuk ndodhte shpesh këtej nga anët tona.

Kampionia Dinamo dhe 24 herë kampionia Tirana deri tani mund të quhen zhgënjime, madje dinamovitët lenë shije më të hidhur për vetë nisjen shumë të mirë të kampionatit dhe përfundimin tejet të dobët.

Pas 10 ndeshjeve me vetëm një humbje, blutë janë tashmë në një seri prej 7 takimesh pa fitore dhe në rënie të lirë, sipas shprehjes së njohur të fizikës.
Po Tirana? Me probleme edhe ajo, me luhatje, këtu shkëlqe e këtu fashitu, pra siç thotë populli “as mish, as peshk”. Dede dhe të tijët besojnë, siç është në ADN-në e klubit, por e ardhmja nuk duket krejtësisht rozë.

Duke bërë një zbritje të shpejtë drejt fundit, shikojmë se më i pashpresi ndër shokë është Elbasani, një anije pa timon dhe pa vela apo rremëtarë, megjithë përpjekjet e trajnerit (apo ish-trajnerit) Alimehmeti.

Me vetëm 9 pikë, elbasanasit rrezikojnë të barazojnë rekordin negativ të Skënderbeut të sezonit 2007-2008, që e mbylli kampiontin me 11 pikë, por të paktën nuk do të kenë fatin e Laçit të 2005-ës, që pas 36 ndeshjeve (hapini mirë veshët për ta dëgjuar) kishte vetëm 2 pikë

AIDS, si u krijua arma biologjike

image

A ishte "paraqitja" e AIDS-it një aksident i rastësishëm i natyrës apo AIDS është një eksperiment biologjik për të pastruar botën nga homoseksualët, zezakët dhe raca të tjera të padëshiruara?

Qëkur epidemia e AIDS-it u bë zyrtare në qershor të vitit 1981, ka pasur pëshpëritje të vazhdueshme që AIDS është një epidemi e krijuar nga njeriu me një virus (HIV) të ndërtuar gjenetikisht dhe që u përhap në mënyrë të qëllimshme tek homoseksualët amerikanë dhe zezakët e Afrikës për qëllime djallëzore.

Ndonëse shumë njerëz i konsiderojnë këto idera si një mendim paranojak, ka shumë evidenca të cilat mbështesin teorinë që AIDS është një virus i krijuar si armë biologjike. Historia "zyrtare" që paraqitet nga eksperti më i madh sot për sot për AIDS, Robert Gallo, është që virusi fillimisht u shfaq tek majmunët e gjelbër të Afrikës dhe më pas në një mënyrë apo tjetrën kaloi tek qeniet njerëzore duke iu ngjitur zezakëve të Afrikës.

Që në atë kohë, supozohet që është përhapur në Manhatan nëpërmjet lidhjes me Haitin. Duke përsëritur këtë histori me qindra herë, agjencitë qeveritare dhe mediat e kanë kthyer historinë "zyrtare" të majmunit në një fakt. Për disa arsye, ekspertët dhe mediat heshtin për disa fakte që lidhen me AIDS, të cilat nuk përputhen me historinë "zyrtare".

Sipas një teorie konspirative, që fillimisht u botua në “New York Times”, në fillim të viteve 1990, gjurmët e AIDS në Amerikë i gjejmë që tek eksperimentet me Hepatitin B, të cilat u kryen mbi mijëra homoseksualë vullnetarë midis viteve 1978-1981.

Eksperimenti filloi në Manhatan në nëntor të vitit 1978 kur mbi 1 mijë homoseksualëve dhe biseksualëve iu injektua vaksina eksperimentale.

Për t'i bërë rezultatet e eksperimentit të qëndrueshme, personat e zgjedhur duhet të ishin të shëndetshëm, të rinj nën moshën 40 vjeç dhe të shkolluar. Shumica e meshkujve që u zgjodhën ishin të bardhë.

Tre muaj mbas fillimit të eksperimentit në Qendrën e Gjakut të qytetit të New Yorkut, rasti i parë i AIDS u zbulua tek një mashkull i bardhë, i ri dhe homoseksual nga San Francisco.

Një raport i hartuar në gusht të vitit 1981 specifikon rastet e para, në total 26, ku të sëmurët ishin të gjithë homoseksualë, më parë të shëndetshëm. 20 ishin nga Manhatan, 6 nga Los Angeles dhe San Francisco; 25 ishin të bardhë me një moshë mesatare 39 vjeç dhe të gjithë të arsimuar më së miri.

Ky është në esencë profili epidemiologjik i homoseksualëve ndaj të cilëve u injektua vaksina e Hepatitit B. Eksperimenti u drejtua nga Wolf Szmuness, një polak, ish-i burgosur nga rusët në Luftën e Dytë Botërore dhe i çuar në kampet e Siberisë.

Mbas luftës ai kishte studiuar mjekësi në Bashkimin Sovjetik. Më pas kthehet në Poloni ku ka konflikte të forta me komunistët. Në vitin 1969, largohet në Amerikë dhe gjen punë në New York si një teknik laboratori në Qendrën e Gjakut të NY.

Në më pak se një dekadë ai bëhet profesor i Epidemiologjisë në Universitetin e Kolumbisë dhe u caktua me detyrën për studimin e hepatitit tek homoseksualët.

Nëpërmjet lidhjeve që kishte në Departamentin e Shtetit ai u lejua të shkonte në Moskë dhe të mbante konferenca mbi ekspertizën e Hepatitit. Szmuness vdiq në vitin 1982 nga kanceri.

Një dekadë përpara, virologjistët e kancerit ishin shumë të zënë duke mësuar si të transferonin viruset nga një specie tek një tjetër, në mënyrë që të krijonin një virus shkaktues të kancerit që mund të shkatërronte sistemin imunitar.

Qëllimi ishte krijimi artificial i kancerit në laborator. Në këtë mënyrë, virologjistët zbuluan mënyrën se si të krijonin viruse shkatërrimtare që mund të kalonin nga kafsha tek njeriu.

Këto viruse të krijuara nëpërmjet inxhinierisë gjenetike kur u bashkuan me qelizat kanceroze njerëzore, përftuan aftësinë e "kapërcimit të specieve", pra nga kafsha tek njeriu.

Disa nga këta shkencëtarë që realizuan këtë lloj virusi më pas u caktuan në krye të eksperimentit mbi hepatitin tek homoseksualët, të cilët i përdorën këta të fundit si të ishin kavje laboratori.

Virologjistët ishin koshientë të mundësisë që njëri prej këtyre viruseve të rrezikshëm mund të arrinte të dilte nga laboratori i tyre i teknologjisë së lartë. Por sidoqoftë, shkencëtarët ishin të vendosur të provonin efikasitetin e virusit kancerogjen tek kafshët nëse mund të shkaktonte të njëjtën gjë tek njerëzit.

Në vitin 1973, u mbajt një Konferencë e Biologjisë Virale në Kaliforni. Qëllimi ishte që të krijohej një agjenci qeveritare me njerëz të aftë të merrnin masa të duhura nëse ndonjë nga viruset dilte nga laboratori.

Disa vjet më pas, homoseksualët nga New York, San Francisco dhe Los Angeles, të cilët u afruan vullnetarisht për të eksperimentuar vaksinat e hepatitit, u shndërruan në kavjet e shkencëtarëve të qeverisë për të provuar përhapjen e virusit.

Çuditërisht asnjë nga virologjistët se ka përmendur kurrë faktin që AIDS mund të ketë prejardhjen nga një virus laboratori i manipuluar për të kapërcyer speciet.

Teoria e majmunit të blertë është kundërshtuar kohët e fundit nga disa ekspertë virologë, të cilët besojnë se HIV është manipuluar gjenetikisht. Publikut i është thënë që AIDS e ka origjinën në Afrikë vite më parë.

Si provë, ekspertët fillimisht deklaruan që gjaku i vjetër afrikan, i ruajtur në qendrat e dhurimit ishte pozitiv me virusin. Testime të mëvonshme e nxorën këtë teori ose të gabuar ose thjesht një gënjeshtër trashanike.

Fakti është që rastet me AIDS në Afrikë dhe Haiti filluan të shfaqen në të njëjtën kohë kur u raportuan rastet e para tek homoseksualët në Manhatan.

Më pas u kryen disa kërkime tek njerëzit në moshë dhe seksualisht jo aktivë në Kampala, Uganda ku asnjëri prej tyre nuk tregoi shenja të sëmundjes, gjë që provoi faktin se teoria mbi vjetërsinë e sëmundjes në Afrikë ishte thjesht një falsitet.

Në 11 maj të vitit 1987, gazeta "London Times" hapej me një histori që lidhej me programin e vaksinave të lisë në Afrikë nga Organizata Botërore e Shëndetësisë dhe AIDS në Afrikën Qendrore. Edhe vetë Robert Gallo u detyrua të pranojë që programi i vaksinimit që përfshiu me miliona zezakë, mund të ketë zgjuar virusin e "fjetur" të AIDS-it.

Kjo histori kaq e rëndësishme u censurua menjëherë në Amerikë dhe nuk u paraqit asnjëherë në televizione apo mediat e shkruara.

Ideja e AIDS-it si një eksperiment biologjik nuk është pa precedentë. Gjatë dekadave që kanë kaluar, ka prova të shumta që implikojnë agjencitë qeveritare si shkaktarë të ekspozimit të njerëzve ndaj agjentëve biologjikë nën ombrellën e Shërbimit Shëndetësor Publik Amerikan prej 40 vjetësh (1932-1972).

Historia zyrtare mbi majmunin afrikan nuk jep detaje mbi faktin sesi epidemia heteroseksuale afrikane, u transferua në të njëjtën kohë tek homoseksualët e bardhë në Manhatan apo për faktin sesi ka mundësi që AIDS u shfaq në kohë të njëjtë si në Afrikë ashtu dhe në New York.

Në vitin 1983, përpara se AIDS të përhapej, një doktor i ri i quajtur Robert Strecker, mjek shumë i talentuar dhe me disa diploma në fusha të ndryshme sidomos në atë të patologjisë dhe farmacisë bëri një studim të detajuar duke i shkuar deri në themel historisë së AIDS-it dhe së bashku me të vëllain që ishte një avokat i njohur, hartuan një memorandum urgjent që njihen me emrin "The Strecker Memorandum" dhe që titullohet "Alarmi mbi Sulmin Biologjik".

Ky memorandum iu dërgua organizatave shëndetësore më prestigjioze, të cilat heshtën dhe nuk kthyen asnjë përgjigje. Strecker studioi gjithë raportet e mëparshme për sëmundjet virale dhe për habinë e tij gjeti materiale të pakontestueshme që provonin faktin që AIDS ishte krijuar nga njeriu.

Ai bëri edhe një video për këtë studim ku shpjegon me detaje gjithë historinë fizike dhe atë shkencore të sëmundjes. Në përfundim të kësaj kasete prej 96 minutash, çdokush do të jetë në gjendje të dijë për AIDS po aq sa dinë dhe vetë mjekët virologë.

Ndërsa një nga teoricienët konspirativë, nga më të sulmuarit prej organizatave qeveritare dhe vetë agjencitë sekrete dhe ato të inteligjencës qeveritare, deri sa e vranë në shtator të vitit 2001, William Cooper, ka dhënë një pamje akoma dhe më të frikshme të AIDS-it si një armë biologjike dhe e përdorur enkas për qëllime djallëzore.

Cooper ka qenë ish-pjesëtar i Inteligjencës së Marinës dhe në një pozicion të tillë ka pasur akses në shumë dokumente sekrete që vendosi t'i bënte publike në fund të viteve ‘80 dhe vazhdoi pareshtur për 13 vjet deri sa e ekzekutuan para shtëpisë së tij.

Ai ka dhënë detaje jo vetëm për AIDS, por edhe shumë fakte të tjera komprometuese. Sigurisht që agjencitë qeveritare nuk kanë pranuar asgjë dhe kanë zhdukur menjëherë materialet në fjalë, duke u justifikuar me anë të sigurisë kombëtare.

Mediat perëndimore, 1990: Ç’do të bëhet me Shqipërinë?

Nga Armand Plaka
image

Çfarë shkruante 20 vjet më parë shtypi perëndimor për ngjarjet në Shqipëri? Cila ishte kurba e zhvillimeve politike në vendin e fundit të mbetur në dukje akoma i paprekur nga vala e ndryshimeve demokratike në Lindjen ish-komuniste? Cilët ishin hapat që po ndërmerrte udhëheqja e atrofizuar shqiptare për t’u afruar me Perëndimin dhe pse ky i fundit i vlerësonte ato si të pamjaftueshme për të qenë të besueshme?

Një mori artikujsh të nxjerrë nga arkivat e disa platformave të njohura mediatike amerikane dhe gjermanoperëndimore, na japin një tablo të qartë të zhvillimeve të brendshme që lidheshin me Shqipërinë në vitin 1990 dhe perceptimit apo vlerësimit të tyre nga bota perëndimore, ndërkohë që Shqipëria po konsumonte vitin e saj të fundit të një totalitarizmi të stërzgjatur dhe po niste të ndiente pakëz aromë lirie.

Artikujt në fjalë, të rreshtuar në mënyrë kronologjike, reflektojnë ngjarjet dhe hapat që po ndërmerrte Shqipëria, sidomos në gjysmën e parë të vitit ‘90 për t’u afruar me Perëndimin dhe përpjekjet dëshpëruese të regjimit të vjetër për të gjetur një mënyrë për t´i shpëtuar izolimit dhe përfundojnë me fundin e këtij viti, me ngjarjet e dhjetorit, të cilat do të sillnin përfundimisht edhe rrëzimin e diktaturës dhe ndërrimin e sistemeve.

Në mënyrë dinamike, na përcillen nga “New York Times”, “Der Spiegel”, “Die Zeit”, “Time” etj., stacione kulmore të këtij viti, siç janë: vizita e ish-Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së, Havier Perez de Kuelar, hapja e ambasadave dhe ngjarjet e dhjetorit, duke gjetur vend madje edhe plot detaje të njohura e të panjohura, por gjithsesi të rëndësishme.

Pika të tjera me interes janë edhe kontaktet e para shqiptaro-amerikane, për të rivendosur marrëdhëniet diplomatike, vizita e ish-kreut të shtetit komunist, Ramiz Alia, në OKB, çështja e vëllezërve Popa, atmosfera shpërthyese në shumë qytete të Shqipërisë, e cila kulmon me protestat në Kavajë e Shkodër, intervistat dhe mendimet e intelektualëve të kohës si Ismail Kadare, Gramoz Pashko etj.

Asgjë nuk i shpëton dot vëmendjes së gazetarëve të huaj, të cilët gjithashtu vlerësojnë si pozitiv madje faktin që thjesht janë lejuar të futen në vendin e izoluar hermetikisht qysh në fund të vitit 1989, duke theksuar nga ana tjetër se aroma e lirisë sapo kishte filluar dhe se regjimi komunist shqiptar nuk do të ishte më në gjendje të ndalte dot vrullin e një populli të lodhur deri në vdekje për të hipur në trenin e lirisë.

Madje ka nga ato, të cilëve u pëlqen të citojnë edhe refugjatët e parë që kishin nisur të kalonin kufirin me Greqinë, për të përshkruar më me realizëm për lexuesit e tyre në Perëndim, natyrën e vërtetë dhe ekzemplare të represionit komunist 45-vjeçar shqiptar, ndërsa theksojnë se “nëse hapen kufijtë, edhe breshkat nuk do të mbesin më në Shqipëri”.

Përshkruhen kësisoj edhe ato të cilat regjimi i paraqiste në sytë e botës si “reforma” dhe të cilat Perëndimi i shihte me shumë skepticizëm, duke komentuar edhe qëllimin e tyre, ndërsa has në të tillë paragrafë: Reformat e para të nevojshme duhet të pengonin një kryengritje me bazë pakënaqësinë e popullsisë. “Për postet politike do të ketë në të ardhmen dy kandidatë, drejtoritë e ndërmarrjeve do të kenë më shumë sovranitet, në konsumin e të mirave do t'i kushtohet pak më shumë vëmendje kërkesës. Bujqit lejohen të mbjellin perime në kopshtet e tyre private dhe të korrat t'i shesin më pas në tregun e lirë…”

Apo dhe kur konstatojnë se bustet e lyera në ar të Leninit dhe Stalinit, të cilët hijeshonin bulevardin… u zhdukën... ''për pastrim'', thuhej. Çdo mëngjes këtu formohen radhët e gjata me shqiptarë, të cilët këmbejnë flori dhe bizhuteri të tjera familjare me dollarë, që të blejnë më pas në dyqanet e paktë me valutë, makina larëse apo ora.

Por, antipodi i kësaj ishte vijimi i masave represive e mbikëqyrëse dhe krijimi i një atmosfere të mbushur me ankth e frikë, siç shkruante “Der Spiegel”: njëkohësisht me valën e parë të liberalizimit në shtetin e fundit komunist të Evropës, është forcuar sërish, edhe më shumë mbikëqyrja e njerëzve. ''Sigurimi'' ka 30 000 nëpunës, krahasuar me tre milionë banorë, tri herë më shumë sigurimsa, sesa po i njëjti institucion në RDGJ, në raport me rrjetin e spiunëve e bashkëpunëtorëve si sipërfaqe.

Në lidhje me Nexhmie Hoxhën, platformat mediatike perëndimore përcjellin pikërisht imazhin dhe idenë të cilën e kishte shumëkush në kokë asokohe dhe flasin për vështirësinë e kreut të regjimit, Ramiz Alia, për të shmangur “vejushën Hoxha”, paçka se edhe sot e kësaj dite, kjo çështje ka mbetur në pikëpyetje të madhe, ku në lojë akoma janë nga njëra anë, dëshira e dyshimtë e Alisë për ta ndërmarrë një hap të tillë dhe nga ana tjetër, pamundësia për ta kryer. Madje “Der Spiegel” shkruan në një njoftim të shkurtër nga mesi i majit 1990, se sipas thashethemeve që qarkullonin nga Greqia, Ramiz Alia, kishte arrestuar Nexhmie Hoxhën, pasi ishte bërë pengesë për reformat e tij.

Bazuar po në këtë logjikë, pak më herët diku shkruhet se edhe vejusha e Hoxhës, Nexhmia, 69-vjeçare, luan një rol shumë të rëndësishëm në grupin e kokave të ngurta; më pak kjo lidhet me funksionin e saj si kryetare e organizatës së masave Fronti Demokratik, sesa si një figurë përfaqësuese e të djeshmëve të përjetshëm. Për të rrëzuar "vejushën e kuqe" Alia nuk ka pasur shumë forcë.

Një valë protestash të heshtura apo aktive dhe shkrimi i parullave mbi mure shtëpish e ndërmarrjesh që përmbanin mesazhe të qarta për rrëzimin e pushtetit e veprime të tjera të kësaj natyre, na përcillen nga gazetarët perëndimorë, sidomos gjatë gjashtëmujorit të parë të vitit ‘90, të cilat shoqërohen më pas menjëherë me njoftimin, atmosferën dhe komentet mbi hyrjen masive të shqiptarëve në ambasada dhe ngjarjet që pasuan.

Gjithsesi, më shumë informacion japin materialet e plota, të cilët unë i kam përzgjedhur nga burimet origjinale për t’i botuar (për herë të parë në shqip) në tre numra radhazi, si pjesë të ciklit “Shqipëria moniste në mediat perëndimore, 1945-1990”.

Artikujt që botohen në këtë numër, në fakt bazohen më shumë në arkivin e përcjellë nga gazeta më e njohur në botë, “New York Times”, dhe madje aty ka edhe një apo dy raporte nga ish-gazetari i njohur, David Binder, i cili punoi për 23 vjet me radhë për të e që vlerësohet si një personalitet i padiskutueshëm në lëmin e gazetarisë. Kujtimet dhe artikujt që ai shkruante në atë kohë për Shqipërinë, më vonë ai do t’i risillte edhe një herë të përmbledhura në vëllimin “Albania”, pjesë të të cilit mund të gjejnë vend më vonë edhe në ciklin tonë.

Heqja e vizave për shqiptarët si dhe diskutimet publike e mediatike aktuale për ngjarjet e ndodhura në vitin 1990, bëjnë që botimi i këtyre artikujve në shqip, të kthehet në një kontribut real - e të ardhur në kohën e duhur - për pasurimin e arkivit historike që lidhet me ngjarjet e njëzet viteve më parë, të para nga një këndvështrim i ndryshëm e të përcjella me syrin e vëzhguesve të huaj.

“Der Spiegel”, maj ‘90: Vejusha Hoxha ndodhet në burg?

Për të ndalur rezistencën ndaj kursit të përmbajtur reformator, shefi i shtetit dhe i Partisë në Shqipëri, Ramiz Alia, sipas informacioneve nga Greqia ka arrestuar së fundmi të venë e paraardhësit të tij të vdekur, Enver Hoxha. Nexhmie Hoxha, pas vdekjes së të shoqit është përpjekur më kot të mbledhë pushtet në duart e veta. Si kryetare e organizatës së masave Fronti Demokratik, ajo ka dalë kundër të gjitha reformave. Por në fillim të muajit, Shqipëria – si vendi i fundit në Evropë – bëri aplikimin për anëtarësim në Konferencën për Sigurinë dhe Bashkëpunimin në Evropë (KSBE). Javës që shkoi, Parlamenti shqiptar në Tiranë vendosi që të bëhet një devijim relativ nga normat e ekonomisë së centralizuar. Stalinizmi shqiptar megjithatë akoma nuk ka shkuar drejt fundit. Për të diskutuar mbi situatën e të drejtave të njeriut në Shqipëri, në Tiranë ka shkuar për t´u takuar me Ramiz Alinë edhe Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së, Havier Perez de Kuelar


“New York Times”, janar 1990: Shqipëria, dominoja e fundit

Vala demokratike në Evropën Lindore më në fund po bën etapën e fundit në kufijtë e mbyllur të Shqipërisë. Kjo enklavë hermetike ballkanike, për dekada të tëra ka shtypur çdo përpjekje liberalizuese në botën komuniste. Por tani, sundimtarët e saj stalinistë janë të zënë me mohimin e raporteve se një goditje e forcave policore ka qenë e pamëshirshme kundër atyre që mendojnë ndryshe në qytetet veriore të vendit. Megjithëse këto raporte mbesin akoma të pakonfirmuara, ankthi në Tiranë është evident. S´ka si të ndodhë ndryshe ndaj një tiranie të merituar si kjo. Në Shqipëri, pothuajse çdo gjë është e ndaluar: të gjitha format e besimit, çdo pëshpëritje mospajtuese, madje edhe pronësia mbi makinat. Rrugët e saj të mbushura me statujat e Stalinit dhe të Enver Hoxhës, sundimtarit të saj me grusht të hekurt që udhëhoqi për 40 vjet, deri në vdekjen e tij në 1985. Ky është një komb i qerreve dhe kasolleve; aq i varfër sa për mungesë gazi e karburanti, nëpër shtëpia djegin bajga e plehra për t´u ngrohur. Me rënien e regjimeve autokratike, kudo në Evropën Lindore, Shqipëria ka rënë nën një vëzhgim të mprehtë për abuzimet e saj flagrante me të drejtat e njeriut. Tek të viktimizuarit përfshihen edhe një pakicë etnike greke, e cila numëron më shumë se 400.000 vetë në këtë vend prej 3 milionësh. Ata janë të ndaluar të mësojnë gjuhën e tyre apo të praktikojnë fenë e tyre ortodokse. Refugjatët tregojnë histori të tmerrshme të represionit të egër, të cilat përbëjnë një bazë të mjaftueshme për të justifikuar çeljen e një procesi hetimor nga Komisioni i të Drejtave të Njeriut i OKB-së. Sikurse një refugjat i tha gazetares së “N. Y. Times”, Howe Marvine, rezulton se “në qoftë se Shqipëria hap kufijtë e saj, 'edhe breshka do të kalojë me vrap kufirin”. Udhëheqësit e vijës së ashpër në Tiranë, me nervozizmin e tyre, nuk janë bërë akoma të vetëdijshëm për vulnerabilitetin e tyre. Pasardhësit e z. Hoxha, kanë filluar përpjekjet për t'i dhënë fund izolimit total të Shqipërisë me përmirësimin e marrëdhënieve diplomatike dhe tregtare me Evropën Perëndimore. Duke mos qenë më aq mospërfillëse ndaj opinionit botëror, Shqipëria ka ftuar për një vizitë zyrtare Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së. Në vitin 1989, 10.000 turistë, përfshirë edhe një zonjë Howe të habitur, u lejuan të hyjnë, megjithëse të mbikëqyrur vazhdimisht. Për të qenë të sinqertë, këto gjeste janë të shoqëruara me një fushatë propagandistike kundër asaj që shtypi i partisë e cilëson si ''përcaktimet drejt rrugës kapitaliste, të perestrojkës dhe reformimit borgjez''. Por Shqipëria nuk është Kina gjigante; ajo është vetëm mbetja e fundit e një rendi të vjetër në skandencë në Evropë. Dhe nuk ka as mure të larta të mjaftueshme për të mbajtur njerëzit e tij nga të vërtetat e hidhura, të cilat në kohën e duhur do t´i çojnë ata drejt lirisë".

N.Y. Times, 26 janar 1990

“New York Times”, maj 1990: Shqipëria, po bën reforma të një lloji hibrid

Një çarje po shihet të ndodhë në Shqipëri, bastioni i fundit i absolutizmit komunist në Evropë. Ligje të reja u lejojnë tashmë shqiptarëve të udhëtojnë jashtë vendit dhe të adhurojnë të tjerë idhuj nga Marksi, Stalini apo Enver Hoxha, tirani shqiptar që udhëhoqi vendin deri pesë vjet më parë, kur vdiq. Ligjet në fjalë, janë aplikuar në mënyrë unanime, ashtu siç ndodh gjithmonë në Kuvendin Popullor dhe të printuara nga një kopje për shtyp, të bëra gati pikërisht në kohën kur pritet që vendin ta vizitojnë gazetarët sovjetikë e ato amerikanë. Këto ligje mund të jenë vetëm një hapje dritareje, sa për të impresionuar pak Evropën Perëndimore, me të cilën Shqipëria zhvillon edhe tregti. Por, kur një nga personat e shtypur flet për mundësinë e ndryshimeve, duke tundur në dorë pranga të ndryshkura, atëherë gjithçka do të bëhej e patolerueshme. Shqiptarët janë bërë të vetëdijshëm për trazirat në Evropën Lindore, falë “Zërit të Amerikës”, BBC-së apo stacioneve të tjera radiotelevizive nga Italia, Greqia apo Jugosllavia. Edhe shtypi i kontrolluar, ka mundur të raportojë rrëzimin e dhunshëm nga pushteti të autokracisë rumune. Ndërkohë, arroganca e erës së Hoxhës, ka bërë që të shpërthejnë gjeste nervozizmi. Presidenti Ramiz Alia ka lejuar një kritikë të tërthortë, por të matur ndaj forcave të policisë sekrete, të njohur për brutalitetin e saj, “Sigurimi”. Ai u takua gjatë nëntorit të shkuar me një lider të Kishës Ortodokse Shqiptare në Amerikë, kontakti i parë i kësaj natyre. Dhe zoti Alia, gjithashtu, ka konsumuar sot edhe vizitën e paprecedentë të Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së, Havier Perez de Kuelar. Të gjitha këto i përgjigjen një turbullire në rritje që nga ana tjetër gjithsesi vë në dukje të vetmen arritje reale të komunizmit shqiptar – kapërcimin nga masa 15 % në atë të mbi 75 % të atyre që dinë tashmë shkrim e këndim. Shqiptarët e rinj janë tashmë dukshëm të lodhur nga parullat bajate, sheshet e shkreta publike dhe një ekonomi që ecën me ritmin e qerres. Ata kanë filluar të pyesin se pse ata janë të ndaluar të ushtrojnë të gjitha format e adhurimit fetar, të kenë pronësi mbi makinat dhe të kenë të drejtën për të udhëtuar. Prandaj tentativat për koncesione apo ndryshimet e pavlera me ligjet penale, Perëndimi i sheh me mospërfillje.

N. Y. Times, 11 maj 1990

“New York Times”, maj 1990: Policia sekrete shqiptare nis të kritikohet me përmbajtje

Diplomatët perëndimorë në Shqipëri thonë se nëse politika e re e “demokratizimit” do të bëhet realitet, parakusht për këtë është një reduktim i ndjeshëm i kompetencave themelore të policisë sekrete. ''Demokratizimi'' u shpall publikisht nga Presidenti Ramiz Alia nga fundi i vitit të shkuar dhe avancoi më tej me një seri ligjesh liberalizuese, të bëra publike ditën e mërkurë. Për herë të parë, edhe shqiptarët po diskutojnë mbi temën, e cila ka qenë për shumë kohë tabu: atë të policisë sekrete, megjithëse vetëm në mënyrë të tërthortë. Ismail Kadare, një shkrimtar i botuar gjerësisht jashtë vendit dhe një intelektual, i cili gëzon privilegje të pazakonta në këtë vend ku sundon regjimi represiv komunist, foli negativisht mbi rolin e Sigurimit në një intervistë të kohëve të fundit, por bëri kujdes që ai të mos përmendej me emër. ''Një psikozë kriminale është ajo që e çon vendin drejt krimit'', - tha z. Kadare në një intervistë të publikuar në revistën “Zëri i Rinisë” në fillim të këtij viti. ''Krijuar nga forcat e errësirës, ajo ka depërtuar me sukses në aparatin represiv të shtetit''.

N. Y. Times, 11 maj, 1990

“New York Times”, mj 1990: Evolucion në Evropë - nisin bisedimet shqiptaro-amerikane
Zyrtarët amerikanë dhe ata shqiptarë u takuan kohët e fundit për të diskutuar mbi vendosjen e marrëdhënieve normale diplomatike, në takimin e parë zyrtar mes dy vendeve në më shumë se 50 vite, tha sot një zyrtar nga Departamenti i Shtetit. Zëvendëssekretari i Shtetit, Curt Kamman, udhëtoi sot drejt Nju Jorkut për t´u takuar me një delegat shqiptar në Kombet e Bashkuara, tha një zyrtar, duke folur nën kushtet e anonimitetit. Takimi u zhvillua pak pasi qeveria komuniste e Shqipërisë tha se po përgatitej të normalizonte marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara dhe me Bashkimin Sovjetik. Marrëdhëniet shqiptaro-amerikane u prenë në vitin 1939. Shqipëria në përgjithësi nuk ka pasur shumë kontakte me botën e jashtme, por së fundmi ajo ka ndërmarrë hapa për t ´i shpëtuar izolimit.

N. Y. Times, 15 maj, 1990

Dragoi i ri i aeroportit kinez


Është kinez, pra madhështor dhe të lë me gojë hapur në çdo detaj. Njëherazi është ndër më të çuditshmit dhe padyshim, unik. Këto janë vetëm disa nga përshkrimet që i takojnë një ndër “thesareve” të fundit, me të cilin Kina tenton t’i mburret botës. Është porta hyrëse ajrore më interesante dhe moderne në botë, është terminali i famshëm 3 i aeroportit të Pekinit, që ka bërë kurioz një botë të tërë. Nëse do të flisnim për të, sigurisht që nuk mund të mos ta fillonim nga përmasat. Është një “mrekulli” arkitekturore dhe inxhinierike, që ka nisur dhe përfunduar brenda dy vitesh pune intensive, edhe pse nxë një hapësirë shumë më të madhe se çdo terminal tjetër në botë. Kjo i jep statusin e kompleksit më të madh ndërtimor të ngritur në një fazë të vetme e mbi një sipërfaqe dyshemeje prej 986 000 metrash katrorë. Është konceptuar dhe realizuar nga një konsorcium konsulentësh aeroportualë holandezë, “NACO”, dhe një studio arkitekture mjaft e njohur britanike, “Foster and Partners”, të cilët kanë pasur në duar një buxhet prej 3.5 miliardë dollarësh. Brenda terminalit funksionojnë 243 ashensorë e rrugë ajrore, që janë edhe arteriet lidhëse të hapësirave të ndryshme. Çdo tualet ka edhe vend për ndërrimin e foshnjave dhe një ndarje për personat me aftësi të kufizuar.

Një nga zonat më interesante është sistemi i transferimit të bagazheve, me një vlerë prej 240 milionë dollarësh. Ai është i pajisur i gjithi me letra të verdha, secila prej të cilave ka një kod që i përkon çdo bagazhi që qarkullon në sistemin e monitoruar nga 200 kamera. Aftësia absorbuese e kësaj zone është 19 200 bagazhe në orë dhe koha e transferimit nuk zgjat më shumë se 5 minuta. Në fund të godinës është ngritur një kullë monitoruese, 98 metra e lartë, mbulesa e sipërme e aeroportit është e kuqe, ngjyra që kinezët e lidhin me fatin e mirë. Në të përvijohen shigjeta të bardha, të cilat tregojnë kalime apo drejtime që të çojnë në ambiente të ndryshme. Pjesa e sipërme është konceptuar si një dritare gjigante, që bën të mundur thithjen dhe përdorimin për ndriçim të gjithë dritës së diellit dhe ditës dhe brendia është e pasur me simbolikë kineze, duke filluar që nga dragonjtë e deri tek kolonat tipike budiste. Kjo preferencë vihet re edhe tek zonat e pritjes, që i janë përafruar modeleve të kopshteve perandorake të Pallatit të Verës, të pajisura me një bimësi që ngjall kuriozitetin e pasagjerëve për nga shumëllojshmëria dhe masiviteti. Për ata që duan të shijojnë ushqimin, shërbimi i quajtur “kuzhina globale” ofron 72 varietete kulinare, që nisin me fast food-in e thjeshtë, e vazhdojnë me ushqimet perëndimore, indiane, meksikane, sigurisht kineze, për të përfunduar te delikatesat më pikante të një kuzhine të rafinuar. Ka 66 ura ajrore për një numër tërësor prej 120 portash që parashikohet të presin çdo vit fluksin e 90 milionë pasagjerëve. E gjithë kjo hapësirë ka formën e një dragoi dhe po të zbresësh natën në aeroport, të bëhet se po ulesh në një tokë përrallash. Pikërisht kjo është mbresa që kinezët duan të përcjellin tek ata që do të mbërrijnë në vendin e tyre në të ardhmen. Është imazhi i Kinës së shekullit të ri, i një Kine që ka marrë fuqinë e dragoit dhe kërkon të sundojë e çudisë botën. Për më tepër, sipas autoriteteve kineze, vendi, deri në vitin 2020 do të shndërrohet në njërën prej zonave turistike më kryesore në botë dhe terminali i ri është porta e denjë për fluksin e turistëve që do ta nisin mrekullimin me aeroportin, por do ta vazhdojnë përgjatë gjithë qëndrimit në një Pekin që ka ndryshuar fytyrë, duke u shndërruar nga një kryeqytet i shekullit të 14-të, në sheshin më të madh të ndërtimit në botë.

Projekti i tij i përgjigjet edhe kërkesës për një mjedis sa më ekologjik. Brendia e tij është konceptuar me krijimin e hapësirave të bollshme të ajrosjes, e cila do të përftohet nga filtra të mëdhenj që do të përpunojnë ajrin dhe do të krijojnë brenda gjithë godinës, në çdo stinë, një temperaturë pranvere. Aeroporti është i ndarë në tri pjesë të mëdha që lidhen nga një linjë treni e ngjashme me atë të aeroportit të Hong-Kongut, por sigurisht, në version të rinovuar. Ky i fundit ka “thithur” deri tani çmimet më të rëndësishme që u jepen godinave të aeroporteve në botë, një tendencë që do të ndryshojë, sigurisht, me futjen në punë të terminalit të ri të aeroportit të Pekinit. Sikurse edhe aeroportet e tjerë të konceptuar nga e njëjta studio arkitekturore britanike, edhe terminali në fjalë është krijuar me idenë e një hangari të madh, pra një hapësire të madhe, ndryshe nga aeroporte të tjera, që janë plot kthina, dhomëza e hapësira të vogla, të cilat veçse i bëjnë më kaotikë e më pak të orientueshëm. Orientimi është një tjetër pikë e fortë. Në të ka

më shumë tryeza informacioni se në çdo aeroport në botë dhe në funksion të orientimit të pasagjerëve do të jetë një “ushtri” e tërë nëpunësish, megjithëse sipas arkitektëve, zor se do të ketë persona që do të humbasin, pasi gjithçka është shumë e qartë dhe lehtësisht e gjetshme. Përveç formës së dragoit, po ta shohësh me kujdes aeroportin nga sipër, sidomos gjatë natës, kur përpihet nga dritat, ai ka formën e fjalës “ren”, që do të thotë “njerëz” dhe që është ndër të tjera, një term politikisht i rregullt me teorinë komuniste që ende sundon në Kinë. Ngjyrat mbizotëruese e që të bien menjëherë në sy janë e verdha, portokallia dhe e kuqja, që është përdorur me shumicë. Kjo shtesë e tretë e aeroportit të Pekinit, që konsiderohet edhe si aeroporti me fluksin më të madh të hyrje-daljeve në botë.

Barbara Berlusconi: “Gabimet e babait tim”.


Në një intervistë dhënë për “Vanity Fair”, vajza e Silvio Berluscon-it, Barbara, flet për jetën politike dhe skandalet me drita të kuqe të të atit. “E di që ka gabuar. Shumë prej sjelljeve të tij kanë qenë të patolerueshme”, tregon ajo...

“Nuk besoj se ke ardhur për të më bërë që të zihem me babin tim”. Kështu nis intervista me Barbara Berlusconi-n për “Vanity Fair”.

Duam vetëm që të thuash atë çka mendon në një situatë delikate për vendin, ku sigurisht protagonisti kryesor është babai juaj.

Barbara Berlusconi, e lindur në vitin 1984, është vajza e parë e lindur nga martesa e Kryeministrit italian me Veronica Lario. Pas saj vijnë Luigi dhe Eleonora. “Pranoj me kënaqësi të flas, por dua të bëj një premtim: edhe pse shpesh më është dashur të mos jem në sintoni me mendimet dhe veprimet politike të Silvio Berlusconi-t, nuk mund të quhem një vajzë e keqe dhe as do të thotë se e dua më pak babain tim. Kam për të dhe për sukseset e tij të shumta, admirim të madh, por duhet të them se kam një mendim kritik për jetën që bën. Përndryshe do të isha një person mosmirënjohës, i cili nuk ka ditur të shfrytëzojë për mirë mundësitë e shumta që babai dhe familja ime më kanë dhënë. Të arrish të dallosh politikën nga jeta private është një privilegj që kam si vajzë e që Berlusconi ka si baba, por jo si politikan. Për këtë jam më se e bindur.

Kohët e fundit në Arcore keni marrë pjesë në një drekë me babain tuaj dhe kryetarin e Bashkisë së Firences, Matteo Renzi. Çfarë përshtypje ju ka bërë?

Më është dukur një person që kërkon vërtet t’i ndryshojë gjërat. Unë ndihem e përfaqësuar nga njerëz si ai. Mendoj se ajo që na afron nuk janë idetë politike, por kultura e njëjtë e përgjithshme që kemi.

Berlusconi është krahasuar me një popstar. Ju çfarë mendoni?

Më duket një krahasim i drejtë, sepse ai arrin t’i bëjë shumë për vete njerëzit që flasin gjuhën e tij. Ai e shpreh ndjenjën si një popstar, ka spontanitet mbresëlënës dhe të bën për vete. Edhe kundërshtarët e tij janë pak të magjepsur me këtë mënyrë sjelljeje.

Për Kryeministrin, ky ka qenë vit i skandaleve me drita të kuqe...

Sigurisht që janë fakte që më kanë hidhëruar shumë, ndaj e kam të vështirë t’i përgjigjem qetësisht kësaj çështjeje. Do të doja që një lexues të provonte këtë që unë ndiej, duke u vënë në vendin tim. Sigurisht që nuk jam dakord me një lloj sjelljeje të caktuar por më duhet t’i besoj edhe të vërtetave të babait tim.

Mamaja juaj, Veronica Lario, këtë verë u filmua nga paparacët teksa lexonte në plazh në Formentera, “Sii bella e stai zitta”, të Michela Marzano. Një sagë për gjendjen e femrave në Italinë e drejtuar nga Berlusconi, një analizë e hidhur që flet për regresin e grave. Çfarë mendoni ju?

Që është një analizë e vërtetë. Një grua nuk mund të mos bezdiset nga imazhet e realitetit që e rrethojnë, që nënvizon se si roli i grave në shoqëri lidhet me bukurinë e tyre.

Çfarë ju pëlqen te një grua?

I dua shumë gratë, ato të sinqertat dhe koherentet. Vlerësoj ato që luftojnë për atë që duan pavarësisht nëse është Lady Gaga apo Michelle Obama.

Ministrja e Shanseve të Barabarta, Mara Carfagna, flet për një maskilizëm politik, si reflektim i një vendi që i trajton gratë keq. Gjëja më e keqe është se Mara Carfagna gjen kurajën dhe ankohet. Ndonjëherë është më mirë të heshtësh. Nëse ndihet e diskriminuar ajo që nga “Telegatti” u bë ministre, kjo çështje merr përmasa edhe më groteske.

Por Silvio Berlusconi është ai që i ka çuar “showgirl”-et në Parlament...

Por le të mos harrojmë që kanë qenë italianët ata që i kanë votuar. Sigurisht që nuk dua ta shmang kështu problemin, sepse mendoj se janë bërë vlerësime sipërfaqësore. Të shohësh disa zonja të caktuara që shëtisin me makina blu nuk i bën mirë imazhit të vendit.

Si do të përfundojë për Berlusconi-n, ky sezon politik?

Nuk mund të bëj parashikime. Mendoj vetëm se ato që im atë i quan publikisht dobësi, kanë pasur ndikim në jetën e tij private, por edhe në jetën politike. Keqardhja ime më e madhe bëhet më e fortë sepse nuk mendoj se Silvio Berlusconi si Kryeministër i meriton disa trajtime të tilla. Ka bërë shumë të mira për të ardhmen e vendit, ka punuar me pasion, me krenari dhe ka arritur objektiva të rëndësishme. Por shumë prej sjelljeve të tij mund të ishin shmangur nëse nuk do të kishte lënë pas dore idenë se të gjithë ne kemi pika të dobëta. Disa sjellje mund t’i bëjnë gjërat më të brishta. Do të ishte e padrejtë se nga jeta e tij e jashtëzakonshme politike të kujtoheshin vetëm gjërat e këqija.

Do të jetë Barbara Berlusconi presidentja e ardhshme e Milanit?

Presidenti i vetëm është Silvio Berlusconi. Më duket vendim i pamenduar mirë të mendosh për një zëvendësim. Do të hyj te Milani, sepse dua të kuptoj disa dinamika në një shoqëri kaq komplekse dhe gjigante. Pastaj pas kësaj qëndron edhe interesi i familjes, që vazhdon të jetë e pasionuar çdo ditë e më shumë pas kësaj skuadre.

Më 20 shkurt të vitit 2011 bëhen 25 vjet që familja Berlusconi ka në pronësi Milanin...Çfarë përfaqëson për vajzën e këtij padroni kjo skuadër?

Për mua Milani është “avatari” i babait tim. Ai ka me skuadrën një lidhje sentimentale shumë të fortë, sepse përfaqëson suksesin që e ka ndjekur pas në çdo fushë që ka vepruar. Për mua është një mundësi për t’u rritur profesionalisht. Do të përqendrohem më shumë në administrimin e kompanisë, por kjo nuk do të thotë se do të heq dorë nga të qenit tifoze e tij.

Friday, December 24, 2010

Kadriovski: CD-ja, vizita ime sekrete në Prokurorinë e Tiranës


Daut Kadriovski rrëfen për MAPO-n vizitën e një jave më parë, kur u takua me prokurorin e Prokurorisë së Përgjithshme, Arben Dollapi. “CD-në nuk e dërgova unë në PS, u habita kur e pashë në duart e Braçes, por kam prova të gjalla për akuzat”

Intervistoi: Thimi Samarxhiu

Tiranë Daut Kadriovski rikthehet pas 8 vitesh në Shqipëri, me një batare akuzash për deputetët socialistë, por edhe për liderin e tyre. 62-vjeçari i kërkuar nga 13 shtete për trafik ndërkombëtar droge u ka mbijetuar qelive italiane, pas një dëshmie të fortë që i “dhuroi” statusin e të penduarit, e pak pas rikthimit në Shkup, duket se ka vendosur t’i rihapë hesapet me të shkuarën në Shqipëri. “CD-në nuk e kam dërguar unë në Partinë Socialiste. Kam mbetur i habitur, kur e kam parë atë në duart e Erjon Braçes ”, - pohon Daut Kadriovski në një bisedë telefonike për MAPO-n, teksa të tërheq vëmendjen se preferon të thirret me mbiemrin Kadria. Megjithatë, ai nuk heziton të shtojë se ka prova për ato që thotë, e nuk flet kot. Në këtë intervistë, personazhi i shumëpërfolur për lidhjet e tij me rrjete të fuqishme të drogës tregon se CD-ja me denoncimin e regjistruar të tij nuk është një “rrufe” në qiell të hapur. Kadriovski tregon se jo më larg se një javë më parë ka qenë në Tiranë, ku ka takuar një prokuror të Prokurorisë së Përgjithshme, Arben Dollapin, me të cilin thotë se ka diskutuar mbi këto çështje.

Zoti Daut Kadriovski, ju jeni përfolur për dërgimin e një CD-je, brenda së cilës gjendet dëshmia juaj me anën e së cilës akuzoni deputetë të Partisë Socialiste për një sërë veprash penale. Si është e vërteta?

Mbiemri im nuk është Kadriovski, por Kadria. Përsa i përket CD-së, dua që të dini që atë nuk e kam dërguar unë në zyrat e Partisë Socialiste dhe nuk i kam bërë asnjë kërcënim askujt. Se si ka vajtur aty, nuk di çfarë të them.

E megjithatë, CD-ja përmbante pamje tuajat, ku ju akuzoni deputetët e PS-së, e madje edhe Edi Ramën për vrasje e trafik droge...

Unë kam prova të gjalla për ato gjëra që thuhen dhe për të gjitha akuzat e ngritura. E them dhe një herë, që atë CD nuk e kam çuar unë në zyrat e PS-së. Por dua të them prapë që unë kam shumë prova për ato që them dhe nuk flas kot. Kam mbetur i habitur, kur kam parë sot (dje) atë CD në duart e Erion Braçes. Unë kam qenë një javë më parë në Tiranë, ku jam takuar me një prokuror të Prokurorisë së Përgjithshme, Arben Dollapin, dhe kemi folur gjatë bashkë.

Për çfarë keni folur me prokurorinë?

Këtë gjë nuk mund t’ua them në telefon. Kur të vini të më takoni, flasim më gjatë bashkë.

Zoti Kadria, ju thoni që keni prova për dy vrasje, njëra prej të cilave është ajo e bashkëshortes suaj Dile Mirashi. A mund të na thoni konkretisht cilat janë ato?

Nuk mund t’u them asgjë në lidhje me provat, por ju them që kam shumë prova për shumë persona, që janë përfshirë në këto ngjarje.

Vjollca Vokshi: Fustani televiziv dhe stofi i demokracisë



Flokët të kuq. Fustan i zi i derdhur pas formave të trupit, i çarë në fund; njëfarë deltine e lumit që kur takohet me detin e zgjeron shtratin. Mungesë trembëdhjetëvjeçare pas largimit përmes plumbave në bordin e një helikopteri. Vendosur në Venezuelë, një vend në Amerikën e largët të Jugut, ku ndoshta, për t’ia latinizuar emrin, e quajnë Viola. Duke mos e ditur sigurisht se në Shqipëri emri i saj, Vjollca Vokshi, lidhej pazgjidhshëm me edicionin kryesor të lajmeve të orës 20.00 në të vetmin televizion kombëtar në gjysmën e parë të viteve ‘90-t. Prezenca, m’anë tjetër, ishte një nxitim hiresh femërore përzier me patos politik që prodhonin një split screen virtual, ku bashkoheshin një Lili Gruber italiane me një folëse të Fox News-it të sotshëm amerikan. E do apo e urren Vjollca Vokshin, ajo, pavarësisht animit politik, shërbeu si kallëp në të cilin u derdhën më vonë forma të tjera vajzash e grash të botës së Televizioni Shqiptar. Disa e kanë kapur modelin, disa jo, e ndonjë, ndoshta edhe ia ka kaluar, por ajo, ashtu si dashuria dhe urrejtja e parë, rri në krye të kujtesës, palëvizur.

Dhe është kthyer edhe njëherë pardje në krah të burrit me të cilin e ndau për pesë vjet kohën televizive në ekranin e vetëm shqiptar, Kryeministrit të sotshëm, asokohe Presidentit, Sali Berisha. Dyshja ka shkërbyer buzëqeshje, ka trokitur gotat e shampanjës dhe kanë ngrohur bisedthat sa me njërin e sa me tjetrin për t’u kthyer me mendje në kohën kur bashkë e të pandarë ishin numrat 1. Sepse ishin të dy risi në atë Shqipëri të dikurshme të padalë, të palarë, të uritur, gri dhe provinciale. Ajo ishte Vjollca e TVSH-së, ai ishte Presidenti Berisha. Njëra simbolizonte gruan e re që i kthente Shqipërisë së lodhur anën e vet të pasqyrës dhe në lojën kush është më e bukura fitonte gjithmonë ajo. Njerëzit përballë e donin këtë humbje: në atë gjysmë ore informacioni më shumë se lajmin ata kërkonin shenjat e ditëve të tyre të ardhshme, fatin e Shqipërisë së përbashkët. Askush nuk mund t’ua shërbente më mirë këtë dëshirim se një President energjik me flokët sqimatarë dhe një grua e hajthme me mollëza si prej Afërdite. Edhe kur paraditeve, te qoshku i gazetave, bilardoja e kthinës apo kafeneja e zhultë i shpëtonin këtij gënjimi (iluzioni) dhe bërtisnin kundër tij me të madhe: Berisha e Vokshi, mal më mal e fushatë më fushatë, transgresivë, autoritarë, të padurueshëm… prapë në mbrëmje i ktheheshin lajmeve të orës 20.00, robërimit prej Vjollcës e Saliut.

Trembëdhjetë vjet më vonë janë shumë: janë trembëdhjetë mënyra më shumë për ta parë Vjollcën e dikurshme dhe atë të renë. Por hutia që mund të shkaktojnë alternativat nuk mund të shmangë atë që është qendrore, faktin që TVSH nuk ka qenë “media e parë e mendimit ndryshe” siç guxonte të emërtohej takimi përkujtimor në 20 vjetorin post-komunist të këtij institucioni.

Kaq kohë mjafton, gjithashtu, për të kuptuar se në Shqipëri ka filluar të sendërtohet një fenomen i ri: infrastruktura e shtresës së lartë, e cila krijon, ruan dhe e zhvillon më tej rrjetin e saj। Një grua që kthehet në vendin e vet pas 13 vitesh dhe nën një investim personal organizon përvjetorin e 20-të të një institucioni në të cilin ka punuar një gjysmë dekade e ilustron këtë. Kur ajo ka në krah edhe shefin e qeverisë së vendit, argumenti bëhet edhe më i fortë. Kjo në vetvete nuk ka asnjë të keqe. E keqja është se kur një vend fuqizon shtresën e lartë pa formuar të mesmen, stofi i demokracisë nuk thuret mirë. Raste të ngjashme mund të gjesh me shumicë në Amerikën Latine prej edhe nga vjen e bukura zonja Vokshi.

Vjollca Vokshi rikthehet në Tiranë me një pyetje për Berishën

Ikona e TVSH-së deri në vitin ’97, Vjollca Vokshi, është shfaqur mbrëmë papritmas në pritjen e organizuar nga Televizioni Publik Shqiptar (TVSH), me temë “Media e parë e mendimit ndryshe, media kontribut për demokracinë”. Në fakt, siç konfirmojnë edhe burime pranë TVSH-së, aktiviteti i organizuar dje ka qenë kryekëput një iniciativë e saj personale. Arsyeja e vetme; nostalgjia për t’ju rikthyer edhe njëherë një epoke të vjetër, që e filloi lavdishëm, por që për shkak të ngjarjeve të trazuara të 97’, u detyrua që të largohej me helikopter për të mos u rikthyer për një periudhë të gjatë kohore. “Unë kam jetën time në Venezuelë dhe jam kthyer për nostalgji”, - është shprehur dje Vokshi, gjatë pritjes së organizuar nga TVSH-ja. Shumëkush në atë sallë nuk ka mundur që të shquajë se kush ishte e ftuara e nderit, e cila përgjatë gjithë kohës ka qëndruar krah Kryeministrit Sali Berisha, e shoqëruar edhe nga Drejtori Përgjithshëm i TVSH-së, Petrit Beci. E veshur me një fustan të zi elegant, me flokë të shkurtra dhe me një pamje krejt të re, Vokshi kishte lënë pas pamjen e saj të dikurshme kur ajo jepte edicionin qendror të lajmeve. Vjollca Vokshi, madje i ka kërkuar Kryeministrit Berisha se cili ishte ndryshimi mes medias aktuale dhe asaj të para 13 viteve më parë, kur ajo ende punonte në TVSH. Kryeministri Berisha është shprehur se sot ka diversitet mediatik dhe se TVSH-ja ka meritën e madhe për mbrojtjen e interesit publik dhe kombëtar. “Ju keni meritën e madhe se krijuat gazetarinë e re dhe në çdo rrethanë, si një rrjet publik, keni qëndruar në krye të mbrojtjes së interesit publik, interesit kombëtar. Vjollca (Vokshi) njëzet vjet më parë dhe tani jemi njëzet vite drite larg, pasi sot kemi një diversitet mediatik, por ju keni meritën se e themeluat këtë. Ky diversitet është themeluar mbi meritën tuaj dhe duhet të jeni shumë të lumtur për kontributin që keni dhënë e jepni”, tha ai. Gjatë fjalës së tij, kreu i ekzekutivit ka sjellë edhe një shembull nga eksperienca e tij personale, duke u kthyer pas në kohë e pikërisht në vitin ’88. “Në vitin ’88, m’u kërkua një intervistë dhe atij që më intervistoi i thashë se e jap me një mirëkuptim, ta transmetosh intervistën, nuk është se kishte gjëra kaq të spikatura, por kishte disa gjëra në të. Sigurisht, këtij nuk ia lejuan transmetimin dhe ky nuk e dha, por është e pashlyera në memorien time, kur unë zbrita nga spitali dhe erdha në televizionin shtetëror për të takuar atë që mori intervistën dhe për t’i thënë se përse nuk e kishte dhënë atë, një grup grash e vajzash, punonjëse aty, më rrethuan e më thanë se të kemi bërë për dy lekë. Unë i thashë atij se nuk mund të censuronte intervistën, por, natyrisht, ai e bëri se kishte njerëz edhe mbi drejtorin”, - tha ai.

Vjollca Vokshi, gazetarja e TVSH tani shtëpiake

".. Në atë situatë, kur organi i akuzës po i tundte "byzylykët", në fundin e shtatorit të '98-s Vjollca mori rrugën në drejtim të Rinasit për t'u rilarguar nga Shqipëria. Fillimisht atë e penguan të largohej, duke tentuar t'i sekuestronin pasaportën, dhe thuhet se ajo u lejua të hipte në avion vetëm pas ndërhyrjes së Nanos .."

Portret i paautorizuar i ish-gazetares. Largimi nga Shqipëria pas vrasjes së Azem Hajdarit.

Nga z.Dashnor Kaloçi

Ndryshe nga disa vjet më parë, kur ajo ishte shumë e njohur dhe me një famë të madhe, madje duke mos i munguar për asnjë ditë ekranit të TV Shqiptar, sot pothuaj është harruar fare. Portreti dhe zëri i saj tashmë i përkasin një kohe të shkuar, pasi në vend të përgatitjes së kronikave dhe lajmeve tepër të bujshme, ajo merret me përgatitjet e ushqimeve dhe rrobave për vajzën e saj.

Ky ishte fati që jeta i dhuroi Vjollca Vokshit, një prej gazetareve më të famshme të TV Shqiptar, e cila që prej 1998-s jeton në një vend të largët të Amerikës Latine.

Në TVSH në '91
Falë erës së re të ndryshimeve politike, e cila nisi të ndihej edhe në Shqipëri, televizioni i vetëm shtetëror i asaj kohe shpalli një konkurs për gazetarë. Në atë konkurs ku u përfshinë 266 veta, Vjollca Vokshi dhe Reis Çiço ishin të vetmit që fituan, madje thuhet se ata morën pikët maksimale. Por sipas njërit prej gazetarëve të vjetër të TV Shqiptar, para se të fitonte atë konkurs, Vjollca Vokshi kishte tentuar edhe më parë që të futej në punë pranë atij institucioni që e kishte lakmuar dhe ëndërruar shpesh. Por edhe pse me një portret mjaft simpatik nga ato që i duheshin ekranit, atë nuk e kishin pranuar. Ajo gjë u bë realitet vetëm pas atij konkursi dhe pasi e realizoi ëndrrën e saj duke u emëruar si gazetare në Departamentin e informacionit për lajmet e jashtme, ajo iu fut punës me shumë zell. Disa ish-kolegë të saj e kujtojnë Vjollcën si një vajzë mjaft të edukuar, korrekte e tepër sistematike, e cila punonte për orë të tëra. Falë edhe dhuntive të lindura të saj, të cilat i jepnin një siguri absolute në vetvete, ajo arriti shumë shpejt që të bëhej një nga gazetaret më të spikatura dhe më të kërkuara të TVSH-së. Kurba e karrierës profesionale të Vokshit në ekranin e vogël arriti majat më të larta sidomos pas vitit 1995, kur ajo nisi të spikaste edhe si një folëse e shkëlqyer. Bashkë me kolegun e saj Reis Çiço dhe drejtorin e Departamentit të informacionit, Artan Tepelenën (të cilin Vjollca e kishte pasur shok shkolle), ata formuan një trini pothuaj të pazëvendësueshme. Ngarkesa e madhe e punës që iu desh të përballonte asokohe Vjollca Vokshi në TVSH, e privoi atë edhe nga shumë angazhime familjare apo të jetës së saj private. Një nga ato ishte dhe koha që ajo kalonte nën shoqërinë e një miku të saj italian, i quajtur Alberto, i cili kishte një biznes privat në Tiranë. Aq e vërtetë ishte kjo, saqë motra e tij, e cila linte kokën pas Vjollcës, detyrohej shpesh të shkonte dhe ta priste mikeshën e të vëllait tek shkallët e TV, pasi kishin mbaruar lajmet e edicionit të fundit në mesnatë.

Largimi në '97
Fundi i '96-s dhe fillimi i '97-s, që shënuan dhe kulmin e karrierës brilante të Vokshit, përkuan dhe me fillimin e trazirave antifajde, që pas Tiranës erdhën duke u përshkallëzuar me shpejtësi marramendëse në të gjithë Shqipërinë. Ato ngjarje zunë vend dhe mbushën të gjitha edicionet e lajmeve të ekranit të vetëm të TV Shqiptar, duke e pushtuar atë me gjithë agresivitetin e tyre. Në këtë kontekst të zhvillimit të ngjarjeve, ku gjithçka që ndodhte kalonte nëpërmjet mediave dhe mekanizmave që i dirigjonin ato, TV Shqiptar i ra barra kryesore, duke u vënë në krye të atyre pak mediave proqeveritare. Si rezultat i kësaj, figura e Vjollca Vokshit, e cila kishte kohë që ishte konsoliduar në TV Shqiptar, u bë violinë e parë dhe ajo shfaqej në të gjitha edicionet e lajmeve. Mirëpo kjo gjë pati dhe anën tjetër të medaljes. Portreti dhe zëri i Vokshit pati një impakt negativ në sytë e protestuesve, që kishin mbushur rrugët dhe sheshet e Vlorës, të cilët e identifikonin atë gazetare të lajmeve njëlloj me Berishën. Ndoshta inati i tyre lidhej edhe me faktin se motra e saj, Moza, punonte në stafin e ngushtë të Presidentit Berisha. Kësisoj nuk munguan dhe anatemimet për të, madje sipas disa fjalëve që u përhapën në dhjetëditëshin e parë të marsit '97, thuhej se protestuesit vlonjatë kishin vënë 50 mijë USD për kokën e saj. Në atë situatë tejet të tensionuar, ku dhe familja e saj që banonte në një apartament të thjeshtë pranë fushës së "Ali Demit", nuk u kishte shpëtuar kërcënimeve, në 13 marsin e '97-s ajo u largua nga Tirana së bashku me mikun e saj italian. Ata mundën të imbarkoheshin në bordin e një helikopteri italian, të cilët me urdhër të Farnezinës u ulën në barin e stadiumit "Qemal Stafa", për të evakuuar të gjithë shtetasit e saj nga vendi fqinj që kërcënohej nga flakët e një lufte civile.

Rikthimi në gusht '97
Me të mbërritur në Itali, Vokshi dhe miku i saj italian, Alberto, u vendosën në shtëpinë e tij, ku thuhet se asaj iu bë një pritje mjaft e ngrohtë që nuk i ishte bërë askujt më parë në atë familje. Prej andej Vjollca ndiqte me interes zhvillimin e ngjarjeve në vendin e saj, ku kishte lënë dy prindërit, dy motrat dhe vëllanë me të cilët lidhej shpesh në telefon. Malli për familjen e detyroi atë që të kthehej në Tiranë në gusht 1997, ku akoma nuk ishin shuar flakët e katrahurës që ajo kishte lënë atë paradite të 13 marsit të atij viti. Pasi kishte humbur vendin e punës në TV Shqiptar, ajo filloi punë si gazetare në Radio-Kontakt që kishte hapur PD-ja pas daljes në opozitë. Aty ajo punoi po me atë përkushtim deri në fundin e shtatorit 1998, kur ndodhi dhe vrasja e liderit të PD-së, Azem Hajdarit. Po ato ditë që Vjollca vazhdonte të komentonte ato lajme në Radio-Kontakt, Prokuroria e Tiranës, e cila ishte nën ndikimin e selisë rozë, e akuzoi atë se kishte bërë thirrje për kryengritje të armatosur dhe paraqiti edhe padi penale kundër saj. Në atë situatë, kur organi i akuzës po i tundte "byzylykët", në fundin e shtatorit të '98-s Vjollca mori rrugën në drejtim të Rinasit për t'u rilarguar nga Shqipëria. Fillimisht atë e penguan të largohej, duke tentuar t'i sekuestronin pasaportën, dhe thuhet se ajo u lejua të hipte në avion vetëm pas ndërhyrjes së Nanos.

Në Venezuelë
Pas largimit nga Shqipëria, Vokshi u vendos në Itali, ku nuk qëndroi për shumë kohë, pasi bashkë me bashkëshortin e saj italian ikën që andej dhe u vendosën në Karakas të Venezuelës. Që nga ajo kohë Vjollca dhe Alberto jetojnë të qetë në atë vend të largët, pa streset që iu desh të përjetonin vite më parë në vendin e tyre. Vjollca rri në shtëpi duke rritur dhe u kujdesur për djalin e saj të vogël, ndërsa Alberto ushtron biznesin e tij me dural. Thuhet se jetojnë shumë mirë dhe nuk kanë ndër mend të lëvizin që andej ndoshta edhe për shumë kohë. Këtë gjë e ka konfirmuar edhe motra e madhe e saj Moza, e cila së bashku me shoqen e saj Linda Ihsani (ish-shefe e kabinetit të Berishës) para disa muajsh i ka bërë një vizitë në shtëpi atje në dheun e largët. Që kur u vendos atje, Vjollca nuk ka ardhur asnjëherë në Shqipëri, madje as para tre vjetësh kur i vdiq nëna. Nuk dihet me saktësi mungesa e saj në atë rast, por të afërm të saj e lidhin me lindjen e fëmijës. Ky ishte fati që ndoqi një nga gazetaret më të famshme të TV Shqiptar, e cila është e detyruar të jetojë larg vendit dhe ekranit të vogël që e bëri të njohur.

Festivali i 11-të i shekullit XXI

SHKRUAN: Aida Tuci 24-12-2010 11:07

I tillë u shfaq mbrëmë në natën e parë, Edicioni i 49-të i Festivalit të Këngës në Radio-Televizionin Shqiptar, që i hapi udhë rrugëtimit të 38 këngëve që do të ngjiten në skenën e Pallatit të Kongreseve. Një skenografi e thjeshtë në dukje, por që perceptohej si një teknologji në zhvillim. Këngë të të gjitha zhanreve, deri dhe me motive të traditës, por që fatmirësisht e rëndësishme ishte se asnjëra nuk tingëllonte në asnjë notë komerc edhe pse mbrëmë u interpretuan vetëm 19 këngë, 3 prej të cilave i përkisnin kompeticionit të të rinjve. Ashtu siç dhe ishte deklaruar, ky ishte vërtet festivali i risive. Që te treshja e drejtuesve: këngëtarja Jonida Maliqi, këngëtari lirik Josif Gjipali dhe aktorja Mirela Naska, që mbrëmë prezantuan një prezantim jashtë tradicionales jo vetëm të festivalit të RTSH-së por dhe të prezantimit tradicional shqiptar në përgjithësi. Një treshe që bëhej bashkë në skenë vetëm kur skenaristet e festivalit, Zefina Hasani dhe Iva Tiço, kishin diçka më shumë për të thënë për publikun, sesa vetëm prezantimi i thjeshtë i këngëtarit të radhës. Tre prezantues që edhe pse herë pas here shfaqnin dhe individualizmin e tyre artistik në skenë, reflektonin gjithsesi harmoni dhe ishin komunikues mes tyre dhe ashtu në largësinë mes skenës dhe paskuintave. Një rikthim përtej çdo këndvështrimi profesional për Dorian Ninin, që u ngjit në skenën e festivalit si këngëtar me këngën “Mirë se vini në Shqipëri”, e kompozuar nga Jetmir Barbullushi. Si për të përligjur dhe titullin e këtij shkrimi, Dorian Nini nuk ngjitej në skenën e një festivali në “staturën” e këngëtarit që pas festivalit famëkeq të RTSH-së, ai që njihet tashmë si Festivali i 11-të. Për të vazhduar me këngëtarët më të palodhur, përsa i përket pjesëmarrjeve në festivalin e RTSH-së, Selami Kolonja me këngën e kompozuar prej tij, me një titull paksa oriental “Marmara” dhe me “veteranin” e festivaleve tashmë Etmond Mancaku, që erdhi si kantautor me “Dashuri pas emrit”. Çifti më i përfolur i festivalit Miriam Cami & Alban Skënderaj duket se, pavarësisht “dyshimeve” paraprake se ata janë shpallur paraprakisht fitues të festivalit, me performancën e tyre në natën e parë duket se “Ende ka shpresë” për të qenë kandidatë të mundshëm për në Eurovizion. Agim Poshka që në këto 10-vite nuk i është ndarë festivaleve. Festivali i 49-të i këngës në RTSH tashmë e ka nisur rrugëtimin e tij për shpallur këngën që do të na përfaqësojë në Festivalin Europian. Kjo peshë i mbetet mbi supe jurisë kryesore të festivalit, e cila përbehej nga artistë që i kanë dhënë ndër vite skenës së Festivalit si: Edison Miso, David Tukiçi, Aleksandër Peçi, Manjola Nallbani, Robert Radoja, por dhe ata që nuk i përkasin aspak zhanrit të muzikës si: Artan Minarolli apo si producenti: Edmond Tullumani. Ndërkohë që në të njëjtën staturë qëndrojnë edhe ata që do të vlerësojnë 6 këngët e reja si: Gerta Heta, Jerida Sakaj, Andi Islami, Evis Trebicka dhe Suada Braho. Kjo juri me mesatare moshe shumë të re do të përzgjedhë 2 këngëtarët e rinj, nga 6 që prezantohen në këtë festival, që do të fitojnë të drejtën të konkurrojnë me këngëtarët e tjerë për çmimin e madh. Mbrëmë juria e të rinjve me vetëm një “Po” dhe”Jo” publike kualifikuan për në finale këngëtaren e re, Maria Prifti me këngën “Pasuri e pasurive” me muzikë nga Frederik Ndocit dhe tekst të Agim Doçit. Ndërsa juria kryesore zgjodhi ne fund 8 finalistët e katëgorisë “BIG” të natës së parë, të cilët zyrtarisht janë dhe kandidatë për çmimin e madh: Miriam Camin dhe Alban Skënderajn, Dorian Ninin, Marsida Saraçin, Dorina Garucin, Orges Toçen, Kamela Islamajn, Herci Matmujan dhe Selami Kolonjën. I ftuar special i natës së parë ishte grupi “Manga” fitues i vendit të II-të në “Eurovizion” të vitit të kaluar të cilët i dhanë fund spektaklit ndryshe këtë vit të natës së parë të Festivalit të 49-të në RTSH.

Liliana Hoxha: Fotot me Berishën, në datëlindjen e dytë të tim biri

Intervistoi: Habjon Hasani

Tiranë- Liliana Hoxha, e njohur tashmë mediatikisht për frymën kritike ndaj pjesës tjetër të familjes, ka pohuar mbrëmë për MAPO-n rrethanat në të cilat u bënë fotot që kanë zënë faqet e para të gazetave. Në këtë intervistë ajo tregon se fotot janë bërë në Pogradec, kur ajo vetë ka ftuar Sali Berishën dhe bashkëshorten e tij në datëlindjen e dytë të djalit të saj Shpatit.

Zonja Hoxha, ju keni dërguar një deklaratë publike në media, ku pretendoni se fotot tuaja familjare së bashku me familjen Berisha janë përdorur, ose më saktë keqpërdorur politikisht. Jemi të interesuar të dimë diçka më shumë. Pse mendoni se janë keqpërdorur?

Shpesh dalin në shtyp të dhëna mbi personazhe, por unë, kur jam njohur me daljen e këtyre fotove, jam ndjerë e befasuar dhe e lënduar.

Cila është arsyeja e këtij lëndimi?

Sepse ata, për të arritur qëllimet e tyre politike, nuk duhet të na përdorin ne.

Gjithsesi, duhet thënë se këto foto kanë tërhequr së tepërmi interesin e publikut znj. Hoxha...

Padyshim, padyshim. Por është edhe një gjë. Kjo marrëdhënie jona nuk është fshehur ndonjëherë. S’e kam fshehur kurrë unë, e kam thënë edhe më përpara. Unë i kam thënë me kohë këto gjëra dhe fakti që bëjnë sikur nuk i kanë dëgjuar, nuk më pëlqen. Unë e kam thënë me kohë që për ata që më kanë ngacmuar drejtpërdrejt, kam reaguar duke shfaqur dhe anën familjare apo personale të miqësisë. Domethënë, kohën kur miqësia ishte shumë e ngushtë.

Zonja Hoxha, na e shpjegoni më qartë këtë thënie tuajën, mbi kohën kur miqësia ishte shumë e ngushtë?

E kam fjalën për personazhet e sotëm. Në rastet kur shoqëria në të kaluarën, me këta personazhe ka qenë shumë e ngushtë dhe ata pas ‘90-ës kanë ngacmuar politikisht dhe bëhen më të egër, pas revanshit, atyre që kanë atakuar, u jam përgjigjur. Duke u bërë të qartë se ne njihemi dhe nuk është mirë që bëni kështu. Në këtë sens, kam folur edhe për Kryeministrin, kam thënë që Kryeministri nuk më ka ngacmuar personalisht. Domethënë është çështje parimi, kufiri që nuk e kam shkelur ndonjëherë, të ngatërroj miqësinë në rang personal me politikën.

Zonja Hoxha në ç’vit janë bërë ato foto?

Ato duhet të jenë bërë kur kam festuar dyvjetorin e djalit, të Shpatit. Ne rrinim në Pogradec zakonisht në atë kohë. Në Pogradec ka ardhur, mesa duket, të pushojë dhe Berisha. Dhe unë, shumë e prirur drejt miqësive dhe për të festuar me miq, ata ishin me fëmijët e tyre, thashë pse jo. E kam ftuar Sali Berishën me të shoqen dhe fëmijët.

Keni qenë ju që e keni ftuar Kryeministrin e sotëm aty?

Po, e kam ftuar unë.

Keni patur raste të tjera takimesh familjare përveç këtij, zonjë?

Ne kemi patur miqësi pra, unë këtë po them, nuk jam duke fshehur që kam patur miqësi. Por nuk kam patur rastin më parë ta shpalos këtë miqësi.

Zonja Hoxha, çfarë keni menduar gjatë këtyre viteve, kur Berisha sulmonte në mënyrë të përsëritur Bllokun?

Atëherë unë po të them se kjo është një çështje për t’u ulur e për të folur gjatë. Jo për të folur vetëm për Berishën, po për gjithçka që ka ndodhur. Kjo është çështja. Por Berisha për mua nuk përfaqëson asnjë gjë përveç se është një i njohuri im, një nga të njohurit e vjetër. Kur të gjithë më kthyen shpinën dhe janë sjellë mizorisht, Berisha hipi në krye të partisë, mori kontrollin e së djathtës, e djathta dihej që do ishte revanshiste dhe vetëm kaq. I kam parë shumë politikisht gjërat dhe privatisht nuk më kanë interesuar.

Megjithatë, si e vlerësoni Berishën e sotëm, në krahasim me Berishën që keni pasur dikur mik?

Me atë merruni ju. Mua po më habit se përse kohët e fundit ka një vëmendje të madhe ndaj meje dhe tim shoqi. Unë kam 10 vite që dal në shtyp dhe që them që ka pushtim të brendshëm dhe janë po ata që kanë qenë dikur në pushtet, kam kundërshtuar këtu edhe Berishën, por duke filluar nga Ramiz Alia, i pari. Ndërsa sot ju më bëni një pyetje të tillë. Nuk ka ç’më duhet Berisha mua, për mua ka rëndësi Ramiz Alia dhe të tjerët, pse dolën ata kundër Enverit dhe kundër Shqipërisë në atë kohë? Kjo është ajo që unë kam. Unë jam e majtë dhe Berisha është i djathtë, është në krye të të djathtëve.

Zonja Hoxha, përgjatë këtyre viteve është folur shumë mbi sponsorizimin e klasës së sotme politike nga nomenklatura komuniste? Pas publikimit të këtyre fotove, a mendoni se mund të thuhet edhe për Berishën kjo gjë?

Absolutisht jo. Nga kjo jo, se, nëse ai lundronte në liqenin e Pogradecit, nuk lundronte me dëshirë të Nexhmie Hoxhës apo Enver Hoxhës. Ai lundronte aty vetëm me dëshirën time dhe të Sokolit. Por unë e kam thënë, Blloku është politika sot, në të majtë dhe në të djathtë. Nuk jemi vetëm unë edhe Sokoli, ne jemi delja e zezë e Bllokut dhe e socialistëve. Quhemi tradhtarë. Në këtë rast mua nuk më intereson fare Kryeministri, mua më intereson çështja. Më intereson imazhi im dhe nuk dua të më përdorin mua, kur duan të luftojnë Kryeministrin. Se unë Kryeministrin e luftoj vetë.

Në këndvështrimin tuaj, cilat kanë qenë marrëdhëniet e Berishës me Bllokun?

Unë besoj që gjatë diktaturës ai për mbijetesë ka patur pozicion të spikatur në marrëdhënie me Bllokun. Sepse është karizmatik, është natyrë e tillë, është realisht i zoti. Kështu që, me aq sa mundet, ka një integritet, një energji të vetën, një kundërshti të vetën. Është nga këta njerëz.

Po ju vetë, si e mbani mend Berishën në atë kohë?

Shumë i përgatitur, shumë i gjallë, shumë energjik. Unë po flas për të si individ, por politika pastaj dihet si është.

Familja Hoxha: Fotot u përdorën nga PS, me Berishën kishim miqësi

Sokol dhe Liliana Hoxha shprehen përmes një reagimi të shpërndarë në media, se këto publikime nuk kanë asnjë domethënie politike dhe sociale për të sotmen. “Është për të ardhur keq që opozita në mungesë të vizionit, përsiat vajtueshëm vetëm ndasitë në llogore; në rastin konkret sorollatet me këto metoda të pahijshme dhe dhunuese, por që s’përfaqësojnë asnjë domethënie politike e as sociale për të sotmen. Me rënien e regjimit ne nuk kemi të bëjmë me asnjë nga personazhet e këtyre fotove rrethanore, madje përveç kryeministrit që vetvetiu të ndan hierarkia, me B.Salën e I.Kalon jemi ndarë për papajtueshmëri karakteresh nga ana jonë që në regjimin e kaluar, e për revansh politik nga ana e tyre më pas. Cilido të jetë qëllimi i emetimit të këtyre fotove, nuk mund të jemi dakord me botimin pirat të tyre, së paku pa dijeninë tonë. E para është e gabuar në principin themelor të shkeljes së të drejtave të njeriut. E dyta, dihet që jemi principialisht opozitarë të pushtetit, por edhe të opozitës kur ajo nuk qëndron drejt. Kësisoj, s’mbajmë asnjë anë përveçse qëndrimit analitik ndaj problemeve konkrete. Ndaj, e ndjejmë fort lëndimin, tashmë të tejpërdorimit politik të profilit tonë nga vetë politika, media e shoqëria. Kur edhe logjika nuk të çon përpara, veçse pas, sepse reciprokisht nuk është fshehur ndonjëherë miqësia jonë e ndërprerë tashmë me kryeministrin, që për atë kohë ishte normale si një nga intelektualët me në zë dhe me integritet”, thuhet në reagimin e Sokol e Liljana Hoxhës. Mediat e shkruara botuan dje dy foto të kohës së komunizmit, të bërë publike në emisionin “Fiks fare”, ku kryeministri Berisha është nën shoqërinë e djalit të Enver Hoxhës, Sokolit. Kryeministri Berisha komentoi dje në kuvend fotot e publikuara nga emisioni “Fiks Fare”. “I patë ato foto? 30 vjet më parë, sikur të ishte 3 vjet më parë Sali Berisha. Do kërkoj të marr origjinalet”, u shpreh kryeministri Berisha, duke ironizuar opozitën.

ARISTIR LUMEZI

Kadriovski, profili i njeriut super të kërkuar në 3 shtete

Daut Kadriovski, njeriu që sot është personi më i kërkuar në tre shtete: Serbi, Maqedoni dhe Kroaci, i cilësuar si “ujku gri”, anëtar i bandës që ushtronte aktivitet në Romë në mesin e viteve ’90, është cilësuar si bosi më i madh i 15 familjeve mafioze. Të paktën 13 vende në botë, pas vitit 1985 e kanë konsideruar Daut Kadriovskin si një prej trafikantëve më të mëdhenj në Europë. Lidhja e tij me Shqipërinë, të paktën ajo që është dokumentuar, ka qenë më 3 tetor të vitit 2001, kur u arrestua në Durrës, për llogari të drejtësisë italiane. Ai u ekstradua në janar të vitit 2002, por gjatë gjykimit fitoi statusin e të penduarit. I akuzuar dhe për vepra të tjera, shqiptaro-maqedonasi në fillim të shkurtit 2002, nga brenda qelisë i ka dërguar një letër shtypit shqiptar.
LETRA PER MEDIAN
Në letrën që i dërgoi në vitin 2002 mediave shqiptare, Kadriovski flet për veprimtaritë e tij, miqtë, armiqtë, trafikun, njerëzit e pushtetshëm që u njohën dhe u lidhën me të, si dhe trafikun e kokainës dhe heroinës. Madje, rrëfehet edhe se kush ia kërkonte mallin e ndaluar, që fillimisht e nxirrnin në Greqi me makina me targa RSH, si dhe njerëz të pajisur me pasaporta diplomatike. Të gjitha këto ai i shkruante në një letër drejtuar shtypit shqiptar. “Për veprat që akuzohem, bëhet fjalë në vitet ’90, ’91, ‘92, në kohën kur kam qenë në Australi, munden të dëshmojnë mbi 100 artistë. Si shembull e kisha rastin në Amerikë, kur pa dashje isha në vilën e një ish-funksionari të rëndësishëm, nuk e di a është akoma, L.H. Aty u bënte paketimi i kokainës, në krye me mikun tim, e pastaj u bë dhe mik i A.B. A mendoni se ish-funksionari nuk ka dijeni për ngarkesat dhe paketimet që bëhen në vilën e tij në Amerikë dhe i pret në Rinas me makinë “RSH”, si punë delegacioni? Sikur të ishit të guximshëm dhe gazetarë të vërtetë, do të zbulonit arinjtë në vend të lepujve. Unë me dëshirë do ju udhëzoja, mirëpo në situatën që gjendem duhet shumë guxim, se personi që ma montoi procesin e Romës ka lidhje me disa njerëz të rëndësishëm...”, thuhet në një pjesë të letrës së tij.
VEPRIMTARIA KRIMINALE
Në mars të vitit 1984 doli për herë të parë në skenë emri i Daut Kadriovskit, i njohur edhe me emrin Mehmet Hajdini. Në atë kohë u arrestuan në Gjermani disa shqiptarë nga Kosova, të cilët u kapën me heroinë dhe dëshmuan se punonin për “bosin” Daut Kadriovski. Një vit më vonë ai u arrestua vetë në Stamboll të Turqisë, më 6 shkurt të vitit 1985. Autoritet i konfiskuan në atë kohë disa vila, jahte dhe makina luksoze, që ishin në pronësi të bosit të trafikut. Ai mundi të arratiset nga burgu dhe arriti të strehohej në SHBA, ku dyshohet se vazhdoi aktivitetin e tij kriminal në Nju Jork dhe Filadelfia, si një i njohur i familjeve të “Cosa Nostras”. I konsideruar si një prej trafikantëve më të njohur të heroinës afgane në Amerikën e Veriut, emri i Daut Kadriovskit numërohej në krye të listave të personave më të kërkuar në botë, në 13 shtete. Veprimtaria e organizatës që ai drejtonte vazhdoi për disa vjet me radhë, duke trafikuar kokainë e heroinë, që nga viti 1985 e deri në vitin 1990. Ai u arrestua për herë të dytë në Turqi në vitin 1991, ku qëndroi për 5 vjet dhe që prej asaj kohë ndenji i lirë, derisa u arrestua në vitin 2001 në Durrës. Aktualisht, Kadriovski nuk është më i kërkuar në 13 shtete, por vetëm në 3 prej tyre, Maqedoni, Serbi dhe Kroaci.

LETRA E KADRIOVSKIT

“Unë nuk them se jam engjëll. Kam bërë vepra aq të rënda; nisur nga armët, vrasjet, droga e të tjera punë, por i kam bërë kundra Jugosllavisë, e jo kundra Shqipërisë e as Italisë dhe në këtë rast jam i pafajshëm. Ne kemi qenë mbi 100 veta në grup që punonim dhe e mbushnim Beogradin me drogë pa asnjë lloj fitimi, se agallarët e Beogradit nuk kujdeseshin për fëmijët e tyre, por si t’i zhduknin kokat dhe popullin e Kosovës dhe neve me atë që mundeshim e bënim. Unë nuk fsheh realitetin, sikur edhe unë të bëhem engjëll është e kotë, se dihet procesi i Prishtinës e çfarë ka folur ish-shefi i policisë serbe, tani ministër Rendi (viti 2002), i cili ka qenë i plagosur rëndë nga ana ime. Më kujtohet shumë mirë kur doli në televizion e gazetarët thanë: - A mendoni se keni korrur sukses pa u kapur “Ujku”? Kurse te prokurori është pasaporta ime me mbiemrin Kadrija dhe në flet- arrestin që më dhanë në drejtori shkruhej “Kadriu”. Gjurmoni pak sa e kam pasur....”