Gotët dhe historia

Princërit e gotëve “Gotini” të interesuar për një tokë të re, nisën eksplorimin e kontinentit të vjetër nga ishulli skandinav si rrjedhojë e mbipopullimit dhe ekspansionit kulturor. Që në mijëvjeçarin I para Krishtit, lëvizjet migratore i dhanë vetëdijen zhvillimit kulturor të kontinentit. Kjo lidhej me kalimin nga shoqëria fisnore në elementët bazë të shoqërisë civile. Populli kelt i Hallshtatit, shfrytëzonin hekurin dhe tregtonin kripën në Jug, deri në Itali dhe në Veri të Bohemias. Të mirat materiale që predominuan në periudhën e prodhimit të hekurit, tregojnë për një shoqëri hierarkike dhe të sofistikuar. Në këtë formë kultura “Hallshtat”, ka të bëjë më shumë me gjendjen e zhvillimit të shoqërisë, sesa me kohën në të cilën ky zhvillim u arrit. Të bashkuar nga kultura e djegies së trupave “Urnfield”, keltët Kotini u bënë preha e zhvillimit social dhe politik të gotëve. Midis epokës së hekurit dhe epokës së bronxit, pushteti lokal i “princërve” të kulturës “Hallshtat” u zhduk në Sllovaki, pas konflikteve të popujve skitho-thrakianë dhe fiseve kelte, të cilët avancuan nga Jugu drejt Veriut, duke ndjekur lumenjtë sllovakë. Fitorja e keltëve shënoi fillimin e epokës së vonët të hekurit në rajon dhe Kotini u bënë bartësit e kulturës “Pukov”. Përmes kulturës “La Tene”, Europa i shikoi keltët si njerëz të rëndësishëm, të pushtetshëm dhe magjepsës. Një perandori po studiohej dhe po krijohej në atë kohë. Kjo ishte Roma! Shumë nga rrugëtimet tregojnë për një eficencë të bashkëpunimit me fise të vjetra iraniane, sidomos në fushën e nxjerrjes dhe prodhimit të mineraleve dhe zbukurimin e armatimeve. Burimi i jetës dhe i dritës u shfrytëzuan nga fisi i minierave të hekurit Kotini. Lumi Vistula është prova e parë e hershmërisë dhe origjinalitetit të fisit Kotini, pasi me shkeljen në kontinent, lumenjtë u bënë vendqëndrimet kryesore. Kështu, do të ishte më e lehtë që të bëhej një studim potencial i sistemit të tyre historik, ashtu sikurse për administrimin e minierave. Silesia dhe minierat sllovake u bënë qendra të armatimeve kelte, që shoqëruan periudhën e hekurit. Duke iu referuar elementeve të njohur, mund të kemi edhe një histori të drejtë të fakteve.

Qyteti “Manching” ishte qyteti i parë kelt, që barti në vetvete të gjithë format kulturore të fiseve. Kultura kelte e qytetit Oppida, provohet nga punimi i armatimeve, zbukurimet e orendive të kohës, organizimi i përsosur mbretëror, prania e rangut fisnik, mbrojtja me ushtarë të rregullt dhe futja e arit si element likuid. Klanet më të rëndësishme kelte jetonin pranë minierave të kripës dhe të hekurit. Hekuri ishte epokë historike, si “thesari i thesareve”, sepse lënda e parë shkonte në prodhimin e armatimeve. Të dhënat historike grumbullojnë fakte në lidhje me fisin Kotini, të cilët në mënyrë të arsyeshme kishin monopolin dhe strukturën tregtare në punimet e hekurit. Duke vijuar eksplorimin drejt alpeve dhe gjatë lumenjve, shumë nga vendet e Evropës Perëndimore morën “firmën” gale të zhvillimit. Kotini ishin fisi që i vunë emrin Galit, si rrjedhojë e sundimit të alpeve. Duke pasur disa nga cilësitë thelbësore të natyrës politike, mund të shikohet një orientim i plotë i sistemit fisnor në elementet bazë të antropologjisë dhe kulturës popullore. Me këtë dua të them që rrënja shkencore e fjalës “got”, kishte për origjinë princërore keltët Kotini, në kuptimin e hershmërisë sesa të veçorive fisnore.

a. Luftërat gotike nuk kishin dallim në artin e luftimit për disa arsye, si: a. Shpejtësia dhe trimëria në luftime nuk drejtohej kundër Perandorisë Romake, por kundër çdo armiku. b. Drejtësia e aksioneve të tyre i referohet shpesh qëllimeve etnike të organizimit dhe funksionit të popujve gjermanik. c. “Thembra e Akilit” ishin fiset e vogla. d. Ritmi unik që kishin të gjithë fiset gotike në luftime, tregon që ata ishin e njëjta rracë. Ekspeditat drejt Evropës, bënë që fiset antike kelte Boii dhe Kotini, të krijonin konfederatën e tyre të drejtimit dhe interesave.

Pas shpërbërjes së konfederatës së Boii dhe Kotini u kalua në konfederatën e Markomanit. Këto konfederata kishin veçorinë, se nuk motivoheshin nga motive fetare dhe biblike, pasi keltët mbaheshin si “njerëzit e ujit” dhe të natyrës. Në shekullin IV pas Krishtit, shoqëritë kelte u paisën me alfabetin e tyre gjuhësor. Mund të thuhet tekstualisht se historinë e popujve të pashkruar e bëjnë kundërshtarët tyre. Perandoria Romake ishte qendra e qytetërimit botëror dhe kultura shtetërore më e bukur që kishte parë koha. Ky element dëshmon të kundërtën e zhvillimit fisnor, që çoi drejt dy kulturës dhe Evropës. Fiset gale, ishin shumë të civilizuara, të pasur dhe tërësisht të ndarë. Romakët i respektonin dhe kishin frikë nga ata. Meqenëse në papiret romake, Kotini figuronin si fisi me elementët më të fortë keltë dhe të vetmit që u përmendën në këtë formë, atëherë na duhet të besojmë për një lidhje të hershme me qytetërimin e kohës dhe perandorët e kësaj “super-perëndie”. Nëna e Jul Cezarit, Aurelia, ishe gote nga fisi “Kota” i Alpeve. Mark Jul Koti, i biri i mbretit Donus i kushtoi një hark të triumfit perandorit August, për njohjen e të drejtave të mbretërimit, në një kohë që ky titull ishte përjashtim juridik nga rregullat e perandorisë. Duke pasur titullin e mbretit dhe shumë toka në pronësi, Kotini arritën të kishin aleanca të drejta me Romën dhe të njiheshin në mirëbesim nga të gjithë perandorët e saj. Rrugët e alpeve më të larta “Cisalpinet” u hapën nga Koti, por që dikush i krahasoi me punën e një herkuli. “Kotini of Dio”, është emri etnik me të cilin shkrimtari i njohur romak Taciti, e përkufizoi fisin Kotini. “Dio” në italisht në gjuhën letrare, domethënë “i Zotit”, një emër i vënë për një fëmijë të braktisur, ose pseudonimi për një njeri të devotshëm. Mirëpo, kur takohet historia me fisin Kotini, nocioni mistik i Zotit, merr fuqinë e të parëve, si në hershmëri ashtu edhe në mbretërim. Fëmija e parë e Zotit, sipas Biblës është mbret. Transformimi i epokës së hekurit në periudhën romako-gjermanike në shekullin I pas Krishtit, kaloi përmes analeve të kulturës “Hallshtat” te kultura “Pukov”.

Etapat kelte të zhvillimit, minierat, opidat, monedha e tyre mbretërore, mbretëritë nën perandori, rrugët ndër alpe dhe lumenj, armatimet dhe potenciali i paçmueshëm gotik i luftimit për jetën dhe qytetarinë, ishin bazat e monarkisë së ardhshme të Evropës. Frankët ishin në mënyrë origjinale një përbërje e ndryshme e grupeve të vogla fisnore, që në një pikë të caktuar u bashkuan në një konfederatë dhe e konsideruan veten e tyre, si të kishin të njëjtin identitet etnik. Frankët- Salinë ishin fisi i parë gjermanik që kaluan alpet dhe se pasardhësit e tyre ishin merovingianët, të cilët nën dinastitë e famshme politike të kohës si Agilofingët dhe Karolingët, sollën një veçori të qartë të aristokracisë botërore, Habsburgët. Trashëgimtarët frankë ishin fise të vogla që e “grumbulluan” këtë karakteristikë të hirearkisë princërore, ku që të gjithë ishin të largët në gjininë e tyre, por pjesëtarë të një fisi. Familjet mbretërore të Evropës, kanë origjinë të qartë dhe homogjene. Kjo përbën një veti tipologjike në popujt gjermanikë, të cilët në kundërshtim me vullnetin e natyrës, arrijnë që të respektojnë të parët e tyre në rrugë trashëgime. Elementi sintetik që dokumenton një cilësi sui generis mund të vihet re në shtrirjen gjeografike të kësaj perandorie dhe shpjegohet në dy drejtime: së pari, trashëgimia buron nga principi homogjen i rracës; së dyti, institucioni i mbretërisë u kultivua me rregulla të natyrës etnike midis fiseve, ku çdo kurorë fisnike e trashëgimisë, duhej të kishte origjinën e paraardhësve. Norikumi ishte një mbretëri kelte (federatë e 12 fiseve sipas traditës), që shtrihej në territorin e Austrisë, si një fraksion i Sllovakisë. Popullsia origjinale ka qenë panoniane. Norikumi mund të shihet si fillimi i historisë austriake. Raetia përbën edhe dokumentin analatik më të besueshëm që zhvillimi i ngjarjeve historike me fisin kelt Kotini, lidhet ngushtë me rrugët tregtare dhe politike në kufinjtë nga Sllovakia drejt Alpeve. Ka të dhëna teknike dhe kromozone të vlerësuara pozitivisht, se paraardhësit e popullsisë së Raetias, ishin një fis i fuqishëm i alpeve. Ndërsa hartat gjeografike shënojnë se disa nga provincat romake me të njëjtën ngjyrë politike, ishin Alpet Koti dhe Raetia, si përqendrime të popullsisë në Austrinë Perëndimore. Me një finesë teknike dhe një siguri në trashëgimi, teoria e rracës përsëritet pa e ndryshuar trajtën. Elementi politik në këtë raport fisnik qëndron te forma kufitare mbi tokën. Fiset kelte u bënë burimi i fisnikërisë evropiane që bartën në vetvete “gjakun blu”, ashtu si “Danubi Blu”. Kjo dukuri e trashëgimisë është e thjeshtë dhe vihet re në të gjithë linjën gotike, nga epoka antike deri në epokën moderne. Në këtë mënyrë, lëvizjet gjeografike përkonin me interesat minerale të hekurit, fushat bujqësore, luginat e lumenjve dhe shfrytëzimin parësor të natyrës. Riprodhimi i linjës gotike bart si gjurmët, ashtu edhe kulturën kelte të fisit Kotini. Kufinjtë e Silesisë dhe bashkësia kombëtare kanë ndryshuar vazhdimisht, që kur ishin në posedim të trashëgueshëm të familjeve fisnike dhe pas ngritjes së shteteve kombëtare. Shtetet e para të njohura që mbanin pushtetin këtu ishin “Moravia e Madhe” dhe “Bohemia”. Kotini ishin përdoruesit e gjuhës kelte në disa drejtime: a. keltishtja e pastër; b. keltishtja gale; c. keltishtja panoniane. P.sh, hipoteza e gjuhës së pastër gjermanike, ka burimin nga keltët Kotini, të cilët e kishin përhapur me shpejtësi këtë lloj kulture, që nga kontaktet me Skithët, deri në vërshimin epokal që u bë në krahinat e Galit. Gjuha e frankëve (gjuha zyrtare e Francës), ka elementë të theksuar arabë në artikulimin e vet dhe njihet zyrtarisht si dialekti gramatikor te gjermanët. Lind pyetja: Ku e bartën frankët dhe francezët e sotëm, sintezën e qëndrueshme të tingullit arab në gjuhën e tyre? Kush përveç keltëve Kotini e bartën këtë kulturë më herët dhe më mirë si përvetësues të migracionit në kontinent? Këtu, nuk ka më vend për hipotezë! Pasi historia është ura lidhëse mbi të cilën nuk mund që të ngrihen fiset e mëvonshme gjermanike. Susa, ishte emri i qytetit më të vjetër iranian, por edhe kryeqyteti i alpeve “Koti” në shekullin I para Krishtit. Definitivisht nuk mund të pranojmë një prejardhje të gjuhës gjermane nga gjuha latine, por një etapë të tërë historike që e ka origjinën përtej alpeve dhe tokave ku kishin banuar fisi Kotini. Kultura kelte ka pak ndryshime nga gjuha anglishtfolëse sot. Ky përbën një lloj kodi gjenetik që ata aplikuan të izoluar nga popujt e tjerë dhe nuk u asimiluan në aspektin etnik. Odoaker, mbreti i ostrogotëve, kur pushtoi Romën në vitin 476, nuk pranoi kurorën e perandorit romak, por atë të mbretit ostrogot. Natyra dhe homogjenizmi janë dy komponentët e patjetërsueshëm që bënë dallimin midis popujve gjermanikë dhe popujve të tjerë. Ky dallim qëndron te fisnikëria, duke hedhur poshtë dogmat e ndryshme rracore mbi kulturën që e shoqëroi Evropën, në 3000 vjet. Duket, sikur fenomeni i fisnikërisë dhe kontëve sistemohet shkallë-shkallë, në rrjedhën e historisë së popujve gjermanikë. Kjo ishte natyra e tyre dhe pas natyrës është dinjiteti që formon homogjenitetin e kombit gjerman dhe popujve gjermanikë. Titulli “kont” buron nga toka, me të cilën njeriu ka një lidhje shumë të rëndësishme. Në Angli, jo të gjithë kontët bëhen mbretër, por kanë një diferencë të atillë, që vetëm djali i madh i Kontit (Earl) mund të bëhet Dukë. Në Itali, të gjithë fëmijët e kontit, mund të bëhen kont, si “Contini”. Marrëdhënia e njeriut me tokën qëndron në kufinjtë e tokës, të cilat më shumë sesa titujt, përcaktojnë ngastrën e administrimit, kontenë. Duke qenë se fisi Kotini, ishte një fis i vogël kelt mund të besohet që titulli “Kont”, ka prejardhjen nga kuptimi ideal mbi tokën. Meqenëse, kjo kulturë e kontëve nuk u zhvillua në Perandorinë Romake, por ishte tipar psikologjik i fiseve të hershme gale, atëherë arrijmë në sintezën përcaktuese se konti më shumë sesa një titull fisnik, ishte elementi kombëtar i popujve gjermanikë, vazhdimësia e tyre. Që të gjithë dukët që kane qenë pranë Kotinit mund të quhen pretenduesit e shkallëve fisnikërore. Kështu që më shumë sesa tabloja progresive e historisë së dinastive, bëhet fjalë për një njohje absolute të substancës dhe përqendrimit të këtij titulli te origjina dhe jo te deformimi i saj politik. Gjuha austro-bavareze përbën një shtrirje të gjerë te populli sesa një përzierje etnike, më shumë një vlerë letrare sesa një çështje kombësie apo fisnikërie. Pa ndonjë luftë serioze frankët dhe pasuesit e tyre erdhën në pushtet në emër të fisnikërisë. Në këtë mënyrë sinteza e trashëgimisë është realizuar në një sistem të përpiktë gjaku, aq sa për këtë dukuri u angazhuan peshkopët, të cilët i dhanë karakter të shenjtë kulturës fisnore. Gjermanët janë një popull i ndershëm që nuk mund të ndryshojnë profilin e tyre antropologjik dhe origjinën e tyre të fisnikërisë. Ky përbën elementin integral të shoqërisë gjermane, ndërsa veçoritë e zhvillimit social ishin pjesë e historisë antike. Definitivisht mund të kuptojmë që aristokracia gjermane përfaqëson antikitetin si nocion dhe ka gjetur një shprehje të besimit mistik te Zoti. Në antitezë me sintezën rracore mund të flitet për një demarkacion ndërkombëtar mbi kombin, si elementi që bashkon popujt. Kotini si popull nuk u asimiluan, ata u vendosën aty ku sot është Austria dhe Bavaria duke ruajtur si një herë e një kohë antropologjinë e rracës së tyre historike. Dhe, rraca ka trajtë gjenetike, domethënë transmetohet nga babai te i biri dhe kjo formulë e thjeshtë kromozomesh X- Y, përsëritet me të njëjtin kryqëzim; gjenetika nuk ka natyrë politike dhe për rrjedhojë nuk krijon diskriminime të kundërnatyrshme pasi lidhet me principin e trashëgimisë në çdo shkallë dhe vijë antropomorfe. Gjeografia kulturore është një çështje e ezauruar në planin global dhe atë teknik dhe kjo i korrespondoi më së miri afateve që shtynë “Murin e Berlinit” drejt rënies duke i hapur botës një epokë të ndryshme me efekte të paimagjinueshme në kuptimin human. Rruzulli, kështu mund të quhet i plotë dhe i kontrolluar fizikisht, por që demokracia dhe ligji te popujt është e pamundur që ti nënshtrohen këtij lloj kontrolli sipas biotezës sime. Këto elemente te popujt janë çështje e besimit, ndërsa në planin teknik, kjo punë është çështje afatesh, efekti i të cilave nuk mund që të tejkalojë nocionin e shpejtësisë mbi kohën. Definitivisht bota do të ketë të tjera ide, të tjera filozofi demokracie. Çështjet e natyrës politike nuk janë fenomene rracore, sepse politika nuk është komb. Kështu që edhe kuptimi i tipit të kombit lidhet me rracën, aq sa politika lidhet me kombin. Nëse një sistem sportiv dhe arritjesh në drejtimin fizik te njeriu është kuotë standarde e shpejtësisë ndaj kohës, e njëjta gjë nuk mund të ndodhë me rracën, e cila më shumë sesa emrin e madh, definitivisht shkrihet në kombin. Motivi, është elementi atropologjik për të evituar rreziqet rracore dhe për të luftuar diskriminimet e këtij lloji. Unë besoj te inteligjenca e njeriut pavarësisht debatit teknik që zhvillohet në shoqëritë, madje mund të flitet për një zhvillim më të madh në fushën inteligjente të resursit human, sesa në pasojat civile që sjell voluntarizmi. Detyrimisht do të duhet të kemi një veçori aq inteligjente në trurin e njeriut, aq sa mund të jetë mistike një shoqëri e tërë. Atëherë, përse duhet të nënvleftësohen formacione të tëra humane në emër të kultit të rracës dhe fenomenologjisë politike dhe kriminale të një vendi?!



Marobodus – aleat i Cotini

Në vijimësi të studimit mbi rracën gjermanike vihet re një fuqizim ne vitet migratore i të të njëjtit trung gjenetik. Në planin historik zhvillohet progresioni gjeometrik i rritjes sociale, prandaj fiset e shumta migratore që pasuan periudhat prehistorike dhe pas Krishtit u shtrinë në kohë dhe në hapësirë në të gjithë kulturën e tyre të prodhimit dhe dijes. Nuk bëhet fjalë për fise të tjera ne rrafshin kronologjik, visigotët apo ostrogotët, hunët apo vandalët, por për familje migratore të së njëjtës strukturë gjenetike dhe rracore që kishin të njëjtën origjinë dhe të njëjtën tokë në prejardhjen e tyre apokaliptike. Fiset e mëvonshme historike kuptohet që ishin më të organizuara në planin civil, ashtu si vikingët apo elementet e njohur si barbarë. Mirëpo, ka një antitezë me përcaktimin prej “barbari” që i është bërë interesit genuin me shtresat e jashtëzakonshme trashëgimore të aristokratëve dhe kishës në të gjithë epokën historike. Mund të duket e habitshme, por rraca gjermanike nuk e pranon disnivelin administrativ dhe se ne shenjë edukate, titujt e kontit, mbretit, perandorit, papës dhe çdo elementi udhëheqës në shoqëri janë konsideruar si një punë e zakonshme, ose si vetë paisjet e komunikimit civil. Ketë e provojnë familjet e para të rracës gjermanike të udhëhequra nga “Kotini” dhe, se kjo linjë edukative u ruajt dhe u shpjegua nga vetë historia, sic ishin më vonë “Habsburgët”. Këta përcaktuan të njëjtin profil antik, sikundër koncepti i formimit të shoqërisë gjermane me një familje gjenetike udhëheqëse. “Kotini” ishin familja e origjinës gjermanike dhe fisi më i vjetër në komunitet, ndersa sot ruhen në atropologjinë e tyre politike në tokën austriake. Austriakët e sotëm janë kështu fisi bazë dhe udhëheqës i rracës gjermanike në planin e vet familjar. Ndërsa do të ishte antirracore të bëhej një dallim ne rangun kombëtar midis të gjithë gjermanëve. Bëhen këto interpretime për të etiketuar drejtë njohuritë mbi kulturën gjermane dhe familjaritetin e vet civil, në thjeshtësinë maksimale te gjykimit dhe fenomenit politik. Termi barbar është përdorur për të treguar superioritetin e rracës në të gjithë drejtimet e punës dhe forcës ndaj popujve të tjerë, si në rrafshin bujqësor, ashtu edhe në atë historik, dhe se ky term bën më shumë një dallim bioteknik sesa gjuhësor. Historia është si libri i bilanceve, për të treguar se si është zhvilluar nocioni i popujve nën ndikimin e rracës gjermanike. Termi barbar ka përcaktimin e vet të rregullt dhe gjuhësor, duke qenë kuptimi i zhvillimit mbi antikitetin dhe popujt e tjerë. Dilemat mbi pasuri dhe veçori pasurore që bëjnë dallime midis gjermanëve janë qesharake, sepse këto futen te lojrat zbavitëse dhe bojkoti i tyre, që sot e kësaj dite, njihet si “Politikë”. Nuk mund te ketë epërsi monetare, midis elementeve rracore, qofshin këta edhe “Kotini”, ndërsa saktësia progresive e rracës nuk e pranon dyshimin. Kemi shembuj që disa familje gjermanike bënë Amerikën, dhe për të mos lejuar njerëzit që të imitonin Zotin, si dikur me krijimin e kishës dhe Papatit, ata krijuan instrumentin e pagesës në dollar, çka në gjuhën e bukur shqipe përkthehet kukull prej ari. Familja, tregon karakterin sociologjik dhe fëmijët konsiderohen një formalitet trashëgimor në këtë dukuri potenciale të zhvillimit politik. “Në emër të Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë” – është silogu fetar më i njohur në botë dhe ka për bazë fëmijët të materializuar nga shpirti. Diçka mbi shpirtin është diçka mbi jetën dhe kisha thotë mbi jetën e njeriut. Kisha, siç shikohet është themeluar ne kohë të perandorit cezarian të Romës, Jul Cezarit, ku një vend diku aty në Romë u quajt jo tregu i fruta perimeve, por trualli i popullit ku njerëzit mund ti drejtohen në mënyrë mistike dëshirës së zjarrtë që kishte Julius Casear për njeriun dhe që me kalimin kalendarik të viteve ky besim u quajt “Zoti i vërtetë”. Që nga ajo kohë kisha mori kultin e saj mbarë popullor, sepse mori besimin natyror të njeriut dhe se një dëshirë e tille ndiqet edhe si pelegrinazh sot. Që nga ajo kohë kisha u identifikua me modele qeverisëse, që bënin mirë për popullin dhe kishin objektiva sociale si sot. Perandoria e Shenjtë e Romës nuk ishte gjë tjetër veçse Bashkia Politike e dukanatit aristokratik, ku u ngritën sjellje të natyrës luksoze që u quajtën dinasti familjare, festa të verës, birrës dhe më vonë shkallë mbretërish dhe perandorësh fisnikë, në emër dhe llogari të perandorit romak Julius Cesar. Ishte një perandori në atë kohë dhe kjo ishte Roma. Inteligjenca femërore nuk ka ndryshime ne biotipin social midis të njëjtit sex, pasi shkencërisht do të kishte ndryshime edhe midis sekseve të kundërt. Puna bën një diferencë të shkëlqyer në konkurrencën për ndarjen e të mirave dhe shërbimeve sipas komuniteteve të çelikut, qymyrgurit dhe atomit. Teoritë gjenetike janë baza e studimeve sociologjike dhe se psikologjia karakterizohet mbi kritere objektive dhe jo mbi nota subjektive dhe inteligjente. Unë besoj se nisur nga këto teori mbi sexin e rracën, kemi edhe një përkufizim teknik midis të drejtave dhe lirive politike.

* “Të jesh Got për mua është si të shohësh bukurinë, dhe shkatërrimin që vjen nga kjo në të njëjtën kohë. Për mua, ... ky është vallëzimi i fundit, sikur muret vërtiten rreth teje…”. Beatgrrl.

* “Got është aftësia për gjetur artin aty ku duket se mungon; të gjesh dritën në errësirë dhe ta kapësh atë me të gjithë vlerën e vet”. Jennifer Mason.

“Pse një histori që lidhet me burrat gotë, ka kaq shumë për të thënë për gratë e tyre?!. Gratë kelte, ishin aq të frikësuara sa edhe burrat... Sa për liderët e tyre, është shembulli më shumë sesa autoriteti që i jep atyre admirim të veçantë për energjinë, dallimin, ose praninë e tyre në ballë të luftimit”. Taciti.

* “Gotët, kjo linjë fisnike e Amali dhe e bëmave të burrave të guximshëm, kjo rracë e lavdishme, është më shumë prodhim i princërve të lavdishëm dhe të padorëzuar, udhëheqësit trim, fama e të cilëve do të ruhet në heshtje, pavarësisht nga epoka apo cikli i viteve” . Jordanez.

* “Cilatdo që të ishin fajet e Merovingianëve, në fundin e periudhës së tyre në shekullin VIII “romanë” dhe “galë” pushuan së shërbyeri si elemente etnikë. Evropa kishte hyrë me të vërtetë në një periudhë, kur një identitet etnik jo-romak do të sundonte pamjen”. Richard Hooker.

KOTINI OF DIO

Kultura: Hallstatt i hershëm.

Marrdhënia: Klientë të Quadi dhe Sarmatianëve.

Vendi: Gjermani, Ceki, Poloni, Ukrainë.

Krahina: Silesia.

Territori: Galicia.

Kufinjtë: Oder, Vistula, Danubi, Karpatet.

Periudha: Hekur.

Data: Shekulli VI para Krishtit / 100 vjet para Krishtit.

Shiko gjithashtu: Osi (Obii)

Shenime: Kotini dhe Osi ishin dy fise kelte të cilat migruan në Veri, nga atdheu i tyre në Gjermani-Ceki, rreth shekullit të VI para Krishtit.

Moravia (60 BC), Kadan: Cotini (Grain people); Moravia: Cotini, Cakany (Horned God of Rebirth People: Zoti me brirë i popullit që rilind).

Komponentë të fortë keltë.

Galët e parë.

Poseduesit e minierave të hekurit me periudhën Hallstatt.

Prodhuesit e armatimeve të para gotike.

Stampimi i monedhave të floririt, argjendit dhe bronxit 400 vjet para Krishtit.

Bartësit e kulturës Puchov.

Sunduesit e alpeve.

Cives Cotini (qytetarë romakë, kishin pretorianë dhe mbretëri në perandorinë romake).

Mitologjia greke e krahason me Herkulin në malet e tyre alpine.

Migracioni “Kotini”: Silesia (Galicia 600-100 BC) - Sllovakia Qëndrore (500-100 BC); Transilvani- Karpate (IV BC); Alpet “Koti” (III-I BC); (Panoni III- II BC; Panonia e Poshtme 100 - 223-251 AD).

Elementët antikë të lidhur me “Kotini”: Evropë, Hekur, Mark Aureli, Taciti, Moravia, Markomani, Luftërat e Markomanit, Kelt, Kultura “Pukov”, Poloni, Perandoria Romake, Grup Etnik, Sarmatianët, Panonia, Kuadi, Havranok, Elogium Tusculum. Human Y-chromosome DNA (Y-DNA) haplogroups (by ethnic groups • famous haplotypes: most recent common Y-ancestor).