Italia po shkon drejt thjeshtëzimit të procedurës për emigrantët

ROME- Ai quhet Jurgen, por emri nuk ka asgjë shqiptare, vendi i prindërve të tij, apo edhe me Italinë, shtëpia e tij adoptuese, ku ai ka lindur 10 vite më parë. Jo, ai e ka marrë emrin nga Jurgen Klinsmann, një futbollist gjerman që ishte idhull për të atin.

“E ndjej veten italian, dhe pak më pak shqiptar. Megjithatë, shokët e mi në shkollë as duan tia dinë kush jam. Ashtu sikurse nuk shqetësohen që unë jam Jurgeni, kjo është” thotë djali, i vënë në qendër të vëmendjes që kur është shpallur se shumë shpejt ai do të marrë nënshtetësinë italiane, ndërmjet 4535 fëmijëve të tjerë emigrantë, të lindur në Pesaro, dhe që janë vendosur në rrethina në 10 vitet e fundit.

Një ceremoni zyrtare do të mbahet në këtë qytet të vogël të paqtë të rajonit Marche, në Italinë Qendrore. Fëmijët do të prezantohen me një certifikatë që provon nacionalitetin e tyre të ri, një kopje të kushtetutës, flamurin trikolorësh dhe një bluzë të ekipit të futbollit italian. Kjo do të ketë vetëm një vlerë simbolike: Marrja e nënshtetësisë nuk ka ndonjë peshë legale, një tezë e nënvizuar nga lideri rajonal i këshillit, Matteo Ricci, që ishte i pari që e hodhi këtë ide.

Iniciativa po ndjek të njëjtin qëllim që është hedhur në treg nga Presidenti Giorgio Napolitano, që e ka mbrojtur në mënyrë të përsëritur, apo të drejtën e marrjes së nënshtetësisë, pavarësisisht se cili është nacionaliteti i të paktën njërit prej prindërve në Itali. Napolitano ka deklaruar “absurditetin” e mohimit të nënshtetësisë italiane për fëmijët që kanë lindur në atë tokë. Ricci, 37 vjeç, gjyshi i të cilit kishte emigruar për punë në një minierë qymyri në Belgjikë, mori drejtimin e fjalëve, pa humbur realitetin që territori i tij (popullsia, 360 mijë dhe 34700 janë rezidentë të huaj), ishte pikënisja e shumë emigrantëve shumë kohë përpara ndryshimit të drejtimit të rrjedhës.

“Sot Italia nuk është e njëjta me atë të 30 viteve më parë- ka ndryshuar. Trendi i ri është emigracioni. Ka dy mënyra për ta përballuar, për ta mbyllur apo për ta hapur. Italia duhet të zgjedhë opsionin e dytë, nëse do të vazhdojë të ecë përpara” tha Ricci.

Ai shpjegoi sesi mori formë ideja e nënshtetësisë “duke parë dy fëmijët e tij, të moshës 2 dhe 6 vjeç, që rriteshin me shokë shkolle të huaj që flisnin italisht, njihnin historinë e këtij vendi dhe shpesh i njihnin më mirë sesa të tjerët shenjat kombëtare të Italisë”.

Shkollat në Pesaro reflektojnë trazira të vazhdueshme në shoqërinë italiane, me më shumë se 700 mijë fëmijë dhe studentë të huaj që numërojnë 8 përqind të totalit. Jashtë shkollës në qendër të qytetit, pyetja jonë e suprizon Vittorian. “Shoku im më i mirë në shkollë? Adriana. Prindërit e saj janë moldavë, por ajo ka lindur këtu...Nuk shoh ndonjë ndryshim me ne italianët” thotë ajo shumë thjesht.

Por nacionaliteti nuk është vetëm një çështje identiteti në shkollë; ka edhe implikime praktike se pse duhen ndjekur. Fëmijet e të huajve, që kanë lindur në Itali, mund të aplikojnë për nënshtetësinë vetëm në moshën 18 vjeç, dhe u duhet një vit për të bërë aplikimin. Pas kësaj, ata mund ti humbin të gjitha të drejtat. Klarita Grazhdani, zyrtarja e lartë e qendrës së konsulencës së emigrantëve, shpjegon: “Nëse në moshën 19 vjeç ata nuk e kanë bërë aplikimin i cili përfshin një mal me dokumente, ndërmjet të tjera edhe prova se ata nuk e kanë ndërprerë faktin që janë rezidentë në Itali gjatë 10 viteve të fundit, ata duhet ta fillojnë nga zero edhe njëherë procedurën”.

Jurgeni nuk duhet të jetë pjesë e këtij rrisku: më shumë se 100 parlamentarë kanë propozuar një mocion për të adaptuar këtë procedurë nënshtetësie sa më shpejtë të jetë e mundur, nëse do të jetë automatike apo e “ponderuar”, disa mbrojnë tezën e rekomandimit që aplikantët duhet të përfundojnë edukimin fillestar përpara se të marrin nënshtetësi.

Sido që të jetë, do të duhet të bihet dakord me prindërit e Jurgenit. Babai i tij, Adriani, një punëtor ferme, dhe mamaja e tij Valbona, një asistente kateringu, të dy mendojnë se Italia duhet të ndjekë shembullin e vendeve të tjera të cilat e kanë pranuar këtë praktikë dhe e kanë mirëpritur këtë “pasurim kulturor”. Ata kanë një theks të huaj të dallueshëm, por jo djali i tyre, sipas Valbonës. “Ai flet dialektin lokal dhe ndonjëherë as unë nuk e kuptoj se çfarë thotë”.
Artikulli origjinal është botuar në Le Monde
(sg/shqiptarja.com)