Krimi komunist vazhdoi panderprerje që
pas Konferencës së Mukjes e deri në vetëkapitullimin e sistemit
diktatorial. Unë, së bashku me shumë të tjerë, patëm fatkeqësinë të jemi
deshmitarë të gjallë të atij kobi, që, si rrufe ra ne familjet tona.
Mbrënda një nate, 27 Shkurt 1951 (jo në kohë lufte dhe revolucioni, por
në periudhë paqeje dhe nën një pushtet të konsoliduar) hijet e zeza me
zemër të kuqe, eleminuan 22 intelektualë nacionalistë,
pa zhvilluar
proçes gjyqësor dhe pa provuar asnjë lidhje me akuzën, vetëm e vetëm për
terror, si kurban per servilizëm ndaj baba Stalinit. Kaq
e turpëshme dhe skandaloze qe ajo masakër, sa që Ramiz Alia, për ti
treguar shqiptarëve dhe botës së lirë se komunizmi në Shqipëri po
fillonte të merrte “fytyrë njeriu”, urdhëroi Plenumin e Gjykatës së
Lartë që të shpallte të pafajshëm 22 intelektualët e masakruar ! Vendimi
u muar me 8 Gusht 1991. Ky qe rasti i parë që komunistët shqiptarë
pranuan publikisht krimin e tyre ! Aplikimi i krimit komunist, si metodë
kriminale-mafioze-terroriste për të fituar dhe mbajtur pushtetin,
eleminoi elitën intelektuale shqiptare, shkatërroi institucionet fetare,
i mori jetën në tortura rreth 6000 shqiptarëve, burgosi 30.000 “ armiq”
dhe interrnoi 60.000 te tjerë. Familjarët e tyre u përbuzën , u
poshtëruan, u diskriminuan dhe u quajtën “të prekur”!. “Të prekur” ?, po
prej kujt? : “Të prekur nga murtaja komuniste”. Po, krimi komunist
ishte një murtajë, një sëmundje çfarosëse me virus politik, që aplikoi
klika kriminale e Enver Hoxhës, Mehmet Shehut “and company” për të
ndërtuar gjoja (sepse edhe ato e dinin që ishte utopi) shoqërinë
komuniste, në themel të së cilës duhej të qëndronte “njeriu e ri”, gjë
që do të realizohej në luftë të pamëshirëshme dhe të vazhdueshme me ‘
mbeturinat e shoqërisë së vjetër kulako-borgjezo-kapitaliste’ !. Ato
krime të gjithë i jetuam dhe një pjesë e madhe e popullit shqiptar i
provoi mbi supe. Brezat e ri që lindën rreth viteve 90, arritën ti
njohin sipas tregimeve të prindërve të tyre, arkivave të shtetit apo
dëshmive autentike në publikimet që bënë dhe vazhdojnë të bëjnë ato që i
vuajtën direkt në burgjet komuniste.
Sot pas 23 viteve të kapitullimit të
diktaturës komuniste dhe të përpjekjeve të shoqërisë shqiptare për
konsolidimin e demokracisë, po përjetojmë një situatë vertetë të
paparashikuar dhe të koordinuar sipas një propogande mediatike të
mirëmenduar e cila tenton ta bëjë ujkun qëngj, ose me qartë po kerkon të
bindë brezat e rinjë “se edhe në qoftë se ndonjëherë diku në Shqipëri
paska patur krim komunist ( pasi minareja nuk futet në thes), ai krim
është bërë vetëvetiu, pa urdhërdhënës, si pasojë askush nuk mund të
mbajë përgjegjësi ! Për të arritur në këtë konkluzion makiavelist,
personazhe me të kaluar të errët ne aparatin shtypës të diktaturës së
Enver Hoxhës, duke përfituar nga mangësitë e demokracisë së brishtë
shqiptare, po publikojnë libra, artikuj si dhe po organizojnë programe
televizive për të paraqitur se si ujqërit e kuq komunistë nuk paskan
pasë qenë bisha që u ushqyen me gjakun e pafajshëm të shqiptarëve, por
në realitet, paskan pasë qenë qëngja, që ngjajnë me ujkun rastësisht…
Ato udhëheqës komunistë, urdhëruesat dhe zbatuesat e gjenocidit, paskan
pasë qenë një lloj qënie njerëzore e veçantë, vertetë të ashpër me
armikun e klasës, por me “shpirt babaxhani, kryefamiljarë të dashur, me
moral të pastërt, me shije letrare, poetike dhe sentimentale, të ditur,
strategë dhe burra shteti…etj.,etj”. Kurse me krimin komunist ato skanë
të bëjnë fare, atë e kanë bërë vetë shqiptarët, (pra populli), ato vetë e
kanë dashur, ajo është vepër e tyre ! Trashëgimtarëve të ish kupolës
komuniste, përgjegjëse për krimet më mizore ndaj popullit shqiptar, sot
pas 23 viteve ndërrim sistemi, nuk i mjaftojnë pozitat e larta që
zotërojnë në sferat e pushtetit, nuk i mjafton pasuria që ato gëzojnë,
pensionet e majme që marrin etj., por duan më, duan më. Po çfarë pra
duan !? Ato duan moralin, të rifitojnë moralin e humbur, që sipas tyre,
do të arrihet duke vlerësuar dhe respektuar “ titujt që i dhuruan njëri
tjetrit” në kohën e diktaturës, marrjës së dekoratave të reja në
demokraci si dhe duke ringritur monumente në kujtim të krimeve të bëra
dhe të “meritës së madhe” së veprës për transformimin e Shqipërisë në
varrezë bunkerësh dhe “njeriun e ri” shqiptar në qënien më mjerane në
botë. Çfarë kuptimi tjeter, për një shoqëri demokratike, mund të kenë
dekorimet që u janë bërë kohën e fundit gjerarkëve të kupolës
komuniste? Le ti rendisim: I jepen tituj ‘Qytetarë nderi’ kryekriminelit
Melmet Shehu dhe ndihmësit të tij Feçorr Shehu; i akordohet titulli
‘Nderi i Kombit’ gjeneralit komunist terrorist Rahman Parllaku,
ringrihet vënd dhe pavënd foto e diktatorit, dhe së fundi dekorohet per
merita ne luftën Nacional Çlirimtare Shoqia Vito Kapo…..
E thënë troç dhe shqip, kjo do të thotë
përbuzje e kujtimit te atyre martrirëve që u masakruan dhe vuajtën nga
diktatura e Enver Hoxhës, do të thotë përdhunim dhe poshtërim i shtresës
së ish të përndjekurve politikë që kontribuoi aq tepër në konsolidimin e
demokracisë. Në diktaturë humbëm njerëzit më të dashur dhe pësuam
vuajtjet e ferrit dantesk, sot pas 23 viteve në demokraci , po përpiqen
të na vjedhin dinjitetin dhe moralin dhe kjo nuk duhet lejuar !Eshtë
koha, që të gjithë forcat përparimtare; shoqatat, institucionet,
religjonet, partitë, intelektualët me bindje liberale, mediat
progresiste etj., të reagojnë të bashkuar, ndaj kësaj përpjekje te
mbarsur me moral përvers që po kërkon ti serviret dhe në një fazë të
dytë ti imponohet brezit te ri . Helmatisja e brezit te ri me ideollogji
primitive dhe reaksionare që himnizon kriminelin dhe krimin, përbën
aktin më të turpshëm dhe më të papranueshem për një shoqëri demokratike .
Indiferentizmi ndaj kësaj çështjeje, duhet konsideruar tradhëti ndaj
idealeve të atyre që dhanë jetën dhe u sakrifikuan per liri dhe
demokraci; ( kujtojm ato mijra të rinjë që vdiqën në luftë kundër
okupatorit gjatë luftës së dytë botërore si dhe ato mijra të tjerë që u
përsekutuan nga diktatura komuniste). Duhet ta dini se historia, për
kriminelët që bënë krim dhe gjenocid ndaj popullit të vet, është e
pamëshirëshme, ajo për ta, nuk rezervon vënd tjetër, veçse koshin e madh
të plehrave. O nostalgjikë donkishoteskë të diktaturës komuniste !
Lerini ato kriminelë aty ku janë hedhur nga historia. Mos i ngacmoni me
dekorata dhe tituj të rinj dhe mos u bëni merak, se në kohën e sundimit
të tyre kanë marrë aq shumë sa nuk ja zë më gjoksi…Lerini në punë të
tyre, të gëzojnë njëri tjetrin “të shtërnguar në unitet të çelniktë, si
në bironë politike” dhe mos ja vështirësoni ecjen përpara shqiptarëve të
stërvuajtur, duke i ngarkuar artificialisht me emocione imorale te së
kaluarës diktatoriale! Na leni edhe neve të qetë në vuajtjet dhe hallet
tona që skanë të mbaruar… Shqiptarët sot, kanë nevojë më fort se kurrë,
për forcim të unitetit kombëtar dhe jo për përçarje për “mullinjtë e
erës”.
No comments:
Post a Comment