Curcio Malaparte: Diktatoret jane gra!

Edi Rama është një grua dhe hiçgjë më shumë”.
Bruna Ismaili
Ç’është e vërteta, shpirti i Edi Rames është shpirt thellësisht femëror: zgjuarsia e tij, ambiciet e tij, vetë vullneti i tij, s’kanë asgjë burrërore. Ai është një burrë i dobët që gjen strehë te brutaliteti për të fshehur mungesën e energjisë, dobësitë e tij befasuese, egoizmin e tij të sëmurë, krenarinë e tij pa rrugëdalje.
Diçka që ndeshet te të gjithë diktatorët, diçka që është një prej tipareve karakteristike të mënyrës së tyre të të konceptuarit të marrëdhënieve mes njerëzve dhe ngjarjeve, është xhelozia e tyre: diktatura nuk është vetëm një formë qeverisjeje, është forma më e plotë e xhelozisë, në anët e saj politike, morale dhe intelektuale. Si të gjithë te ngjashmit e diktatoreve, Edi Rama udhëhiqet më fort prej pasioneve se prej ideve. Sjellja e tij ndaj bashkepunetoreve të vet më të vjetër, që e kanë ndjekur qysh prej çastit të parë, që i qëndruan besnik e që ndanë me të poshtërimet, rreziqet dhe që patën qenë fuqia dhe lavdia e tij, - sjellja e tij ndaj tyre nuk mund të përligjet veçse prej një ndjenje për të cilën bëjnë habi tërë ata që nuk e njohin natyrën e veçantë të diktatorëve, psikologjinë e tyre të dhunshme dhe njëherësh frikaçe. Edi Rama është xheloz ndaj atyre që e kanë ndihmuar të bëhet figurë rrafshi të parë në jetën politike: ia ka frikën krenarisë së tyre, energjisë së tyre, shpirtit të tyre luftarak, atij vullneti trimëror dhe të çinteresuar që u ben nje instrument i mrekullueshëm për marrjen e pushtetit. Ai shtie në punë tërë egërsinë e tij për të poshtëruar krenarinë e tyre, për të mbytur lirinë e tyre të ndërgjegjes, për të errësuar meritat e tyre vetjake, për t’i bërë bashkepunetoret e tij shërbëtorë pa farë dinjiteti. Si të gjithë diktatorët, Edi Rama do vetëm ata që mund t’i poshtërojë. Ambicia e tij është që, një ditë, të mund e të zvetënojë, poshtërojë, skllavërojë mbarë popullin: në emër të lirisë dhe të lavdisë..
Ka diçka të turbullt, të dyshimtë, seksualisht të sëmurë në taktikën oportuniste të Edi Rames, në atë zëtin e tij për dhunën rilindase, në urrejtjen e tij për çdo formë të lirisë e të dinjitetit individual. Në jetën e popujve, mbas, krizave, është gjithmonë një njeri që del nga turma, që vendos vullnetin e tij, ambiciet e tij, mllefet e tij, dhe që “hakmerret si grua” mbi tërë popullin e tij, për lirinë, për lumturinë dhe për fuqinë e humbur. Edi Rama është diktatori, gruaja që Shqiperia meriton. Arritjet e Edi Rames, ngazëllimi që ai ngjall te rinia shqiptare, shpjegohen pikërisht me elementin e tij femëror. Në sytë e masave Edi Rama është një evlià, një mistik i aksionit, një biçim shenjtori. “Më saktë do të duhej thënë, për diktatorët, si dhe në rastin e Ramës, për ta nuk qarkullon asnjë histori burri".
Ka nganjëherë, në jetën e një diktatori, çaste që ndriçojnë fundin e turbullt, të sëmurë, seksual, të fuqisë së tij. Janë kriza që zbulojnë gjithë elementin femëror të karakterit të tij. Në marrëdhëniet mes një diktatori dhe bashkepunetoreve të tij ato kriza shfaqen më së shpeshti me rebelimin. I kërcënuar që edhe atë ta vënë poshtë ata që ai i ka poshtëruar e robëruar, Edi Rama mbrohet me energji të jashtëzakonshme ndaj rebelimit të bashkepunetoreve të tij: është gruaja që mbrohet brenda tij..
Mjerë diktatorët që vihen në krye të një turme rebelesh dhe zbythen para përgjegjësisë së një grushti shteti. Por ndodh që ata, me dinakëri dhe kompromis, ia dalin dhe e marrin pushtetin në mënyrë legale, nepermjet nje kompromisi parlamentar, por diktaturat që janë rezultat i një kombinimi nuk janë veçse gjysmëdiktatura. Ato nuk e kanë jetën të gjatë.
Edi Rama e pati të thënë të mbërrijë në pushtet me një kompromis të llojit parlamentar, pra ai se mori pushtetin me anë të një grushti shteti, por me anë të një kompromisi parlamentar, falë bashkëfajësisë së paraardhësve..