Friday, May 17, 2013

Skemi nevojë askujt, ti shitemi as ti falemi



Në të gjitha brezëni të Malësisë së Madhe ma shumë peshon dhe vleftësohet
morali e karakteri njerëzor, sesa pasunia që sjell begati ekonomike me shumë
lloj mënyrash, pra me pa meritë të djersës dhe punës së ndershme, apo sisteme ideologjike që sjellin e ndërrojnë pushtet dhe me ata udhëheqës krijojnë diktaturë e masakrojnë popullin e vet. Tue krijue karierën e tyne politike shëndrrohen në despotizëm, në subjektin unë dhe kurrkush tjetër. Malësia e Madhe e shkoi jetën tue u mbrojtë prej robënuesëve. Edhe prej ideologjisë komuniste që skishte gja të përbashkët me parime
njerëzore për të drejtat dhe lirinë e njeriut dhe traditën e zakonet e Malësisë. Në të gjitha pjesëmarrje që kishin frymë e luftë atdhetare për ruejtjen e trollit shqipëtarë, Malësia e Madhe ishte në çdo ndërmarrje apo betejë unike, e pathyeme dhe shumë e vendosun dhe e përkushtueme për trollin ku kanë lindë dhe për gjuhën e lashtë shqipe dhe fenë e të parëve. Ishin dhe janë shumë krenarë për Malësinë e Madhe dhe në kontekstin e kësaj të pathyeshëm që nga lashtësia, koha veneciane e në vazhdimësi. Me Memorandumin e Greçës të vitit 1911 paraprise për gurthemelin e Pavarësisë së Shqipnisë të vitit1912.
                       Disa herë e kam shkue ndërmend dhe shkrue për të gjitha ato përkushtime të Malësisë së Madhe për cilësitë e nalta bese e burrënie, trimënie e fisënikie, traditë e shekujve kombëtare me origjinalitet të gjakut, gjuhës dhe martirizim ndaj emnit dhe për emnin shqipëtar e mos të vlerësohet ajo histori aq me përkushtim për ruejtjen besnike të kësaj Shqipëni dhe mos ti jepet vendi i merituemë në krye me heroin kombëtar Dedë Gjon Lulin në kontekstin dhe përmbajtjen e historisë kombëtare. Si  mund të jetë e mundun që Partia komuniste shqipëtare po “lulëzon me të drejta të popullit të vet e me zhvillim” e që me aq egërsi dhe pa kurrëfarë ndjenje njerëzore, qoftë plak apo i ri, të jenë burra apo gra, bile nana shtatzane ose me foshnje të vogëla të kësaj Malësie të Madhe e ti lëshohet në shpinë komunizmi shqiptarë për ti shlye edhe fizikisht dhe nga ai karakter aq i fortë e moral me ato ndjenja kombëtare e ti hakmerret për dy muej luftë  antikomuniste Malësisë së Madhe të vitit 1945 si dhe në vazhdim për 50 vjet me formë vetëm hakmarrjeje. Ajo çka asht ma vrasje se vrasje për Malësi, ishte edhe  moslejimi i shkollimit të naltë tue i lanë të presekuetuemë. Enver Hoxha, tue mos marrë parasysh plejadat që rrjedhin ose ato ma parë të kronologjisë në vazhdim dhe krahasue liritë e kombeve krahas kësaj dhe atij që udhëheq pushtetin diktatorjal, që sguxon kush me fol vetëm ai, se asht meritori për të gjitha dhe i dijshmi i çdo gjaje, krijohen me të, me qinda e mija tjerë të poasaj kategorie dhe tue shfry mëllefet personale e luftë për ti dhanë emën vehtes për karrikë e pushtet, krijohet konkurrenca: se kush asht ma i vleftësuemë për atë pushtet dhe për atë parti, sidomos moniste, pra komuniste dhe me metodatë e veprimit për ti shërbye po asaj Partie, në esencë për ekzekutim: “ Se kështu thotë Partia”, bile “nanë partia”, para edhe nanës që të ka lindë,  u banë dhe janë metodatë e veprimit ideologjik që kaluenë në metoda të ekzekutimit ma çnjerëzorë, amorale, të pashpirta baraz me gur që ska ndjenja dhe me të, të rrahë kresë dhe të vretë. Sa tjera aktesh shumë të fëlliqta e çpifjesh e montime të pavërteta sa mos me ia marrë mendja njeriut, vetëm me e shkatrrue kundërshtarin ideologjik e etnik, ate që ska lidhje e sdo të jetë i përbashkët me mendimet e veprimet e tyne. E të cilin kundërshtar?… Pra njerëzitë e popullit të vet që ishin në shekuj e nëpër rrjedhat e brezënisë lapidarë të lirive dhe pamvarësisë për trojet e veta dhe kufitarët ma të denjë dhe të shkëlqyeshëm kundër robënuesëve që sjellën terrin e shekujve për këtë shqipëtari. Kufitarë e rujtësat ma të mirë gjithmonë me pushkë në krah për të sigurue liri për popullin e vet, e vetëm me beteja lufte u shkoi jeta kundër çdo pushtuesi me parimin - ma mirë dekun e në vorr, se të koritun. E në tjetrën anë, ky i Partisë komuniste shqipëtare në krye me Enver Hoxhën ktheju në antivlerë njerëzore vetëm për pushtetin e vet e zhduk visaret ma të nalta njerëzore të asaj Malësie të Madhe me të cilat ka jetue dhe mbijetue nëpër shekuj dhe ishte e mbeti krenare me doket dhe zakonet në marrëdhanje me kodin mbi moralin dhe karakterin njerëzor që edhe sot shtetit i mungon. Partia komuniste e Shqipnisë, poashtu veproi edhe me rrethe ma të gjana të trollit shqipëtarë në bashkëpunim me Partinë komuniste jugosllave të tezave të Çubrilloviqit dhe Rankoviqit që kolonizuenë dhe deshtën ta serbizojnë Kosovën e barbarizim në bashkimin e armëve për ti çarmatos shqiptarët e që rezultoi në organizim të masakrës së Tivarit e në vazhdim derisa u shlirue Kosova në ditët tona.
                            Kështu mbetet e vazhdon lufta e klasave në emën të Partisë tue zhduk vetëm nji emën që kishte lashtësi vlerash e trollit historik të nji gjuhe me nji popull emën shqipëtarë për ti kthye me “nanën Parti” e traditat tjera që karakterizon nji popull, apo komb me i kthye në ideologji të Partisë. Për aq kohë sa torturizoi moral e shpirt njerëzorë shqiptarë në barazim të shlyemjes së vet karakterit; ku paditë apo i bahet i pabesueshëm vëllau - vëllaut, djali babës, baba djalit, motra motrës, fëmiu nanës, daja nipit, nipi dajës, kumara kumarës, shoku shokut, i katundit skatundit, shoku i shkollës shokut të shkollës, bashkëluftari kundër bashkëluftarit, kundër intelektualëve, shkenctarëve, historianëve e gjuhëtarëve me përmasa europjane e në të gjitha raporte e marrëdhanje tjera; a të bajnë me mendue?! A ka ma vend socializmi në Malësinë e Madhe e në jetën shqiptare i dirigjuemë prej Mosket e Beogradit? A kanë vend këto teza me nji emën tjetër, por veprim që prej atij diktati të maparshëm vazhdon me nji formë të re dhe e vështirë se po ndahen prej atyne marrëdhanjeve?! Unë nuk e di se çfarë të mire bani për shqipëtarë Boris Tadiq, ish president i Serbisë e të marrë pjesë në Konventën socialiste shqiptare, aq edhe ma për habi në Shkodrën e zemrës së demokracisë shqiptare. Me ardhë ai e me marrë pjesë në nënshkrimin e dy politikanëve shqiptarë “gjoja se nënshkruenë Paktin e Bashkimit kombëtarë, ose ndalimin e hakmarrjes në shkallën kombëtare”… Të cilët janë ata politikanë shqipëtarë e u thirrën nga Beogradi për të ndalue mosmarrëveshjet e tyne? Tezat e komunizmit jugosllav në bashkëpunim me Partinë komuniste shqipëtare ta patën pru jetën në fillin e vdekjes e me ta nda kafshatën e bukës të familjes me rracion, e me ta vu në peshojë; mbetet jeta ma e shemtueme, e shpartallisun, e mjerueme dhe e masakrueme me tortura me zhduk burrë apo grue të fisit e rodit të traditës që sdijshin as sdojshin me rrejtë as me tradhëtue, nuk pranojshin me qenë të pabesë sepse kulminonte te ta: nderi, besa e karakteri burrënorë. Partia dirigjonte. Vetëm me rendin e klasave me u martue, se përndryshe je i ndëshkuemë. Logjika dhe arsyeja nuk merreshin parasysh. As gjygji që asht e drejta e njeriut. Pushteti komunist në krye me enver Hoxhën dhe izolimin e tij nga Europa dhe bota, mbetet terr e zi që nuk shihet dritë; dhe ajo dritë që ishte para këtij sistemi, vetëm sa kishte fillue në aspektin kombëtar të shendrisë, pra edhe ajo dritë në kuptimin e visareve që karakterizon nji popull, sistemi monist komunist ua mori edhe ate. I la të vuejnë në jetë të vorfënimit dhe skamjes si kurrkush tjetër;  të thuesh as në botë. Sa për me shijue në masë brigjet e detit Adreatik dhe afrue brezit kufitarë as mendja me të shkue. Kjo e dëshmoi edhe me ikjen apo largimin ose të thuesh me emigrimin e miljona shqiptarëve nëpër botë, posa u rrenue ai pushtet i egër komunist. Bile shumë prej tyne u mbytën edhe nëpër ujna dhe as trupi nuk u dihet. Në komunizëm, në të shumtën e rasteve të vorfënimit dhe skamjes, mbetën pa gotën e ujit për të pi, bile edhe para vdekjes, ma shumë tue shtri dorën për nji kashatë bukë ku ndahej rracioni në peshojë, me nji furrënele aq të thjeshtë, ku as uji nuk mund të nxehej për lamje, por mos guxo as me e lyp, as me e thanë, se “Parita komuniste e Enver Hoxhaës ka mjaftë dhe si mungon asnji send“. Pra, kjo Parti komuniste ua shkaktoi vdekjen nëpër burgje e dirgju njerëz të ndershëm e të ditun që kishin vizione të kundërta të Partisë komuniste vetëm për nji jetë ma të mirë si Europa që i rrethonte. Izolojë familje me pleq e plaka, gra e fëmijë, nana shtatëzane e futi nëpër kampe të izolimit dhe siellu ndaj tyne edhe ma keq se ndaj shtazet, ku i mbytë mjerimi dhe mundimi e ngadal veniteshin dhe mbeteshin skelet e as në vorr të vendlindjes nuk të lejojnë me u vorrue. Lindin fëmijë të rastit nëpër këto kampe izolimi dhe as vendlindjen e prindëve sdinë dhe nuk janë të lejueshëm me u tregue. Dy herë të vorrosun për së gjalli e të vdekuni me të vëra me bajoneta çnjerëzore e pushkatim si ia bani Mëlësisë së Madhe në vitet e para të pasluftës dhe hakmarrje ndaj Malësisë së Madhe, e cila Parti, vazhdoi deri më 1990, pra me ramjen e saj. Edhe sot të tretun sa shumë burrave të ndershëm e nanave sojnike të asaj kohe nuk u shkruhet historia e vërtetë dhe e meritueme dhe as eshtnat e tyne nuk u dihet se ku janë. As vorrimin e heshtjes në gjinin familjarë nuk e lejojshin. Aq janë të hupun natë kohë, sa as sot në gjurmime nuk dijnë me i gjetë. E çka do tjetër fjalë ma vrasëse për familje, kur thuhet se as vorri i të dashunit nuk i dihet dhe kështu mbetet loti me lotin pa u tha e tue lanë aso mbresash të papame e të pandëgjueme, sa do të shkojnë edhe shumë breza; e ato plagë vështirë se shërohen.
      Vëranë Prenkë Calin, at burrë kreshnikë të Maleve tona, lapidarin e lirisë në krye të Malësisë së Madhe për ruejtjen e kufijve shqipëtar, që mos të ndahet kjo Shqipni nga mbretnitë e Europës. Vranë sa e sa malsorë e malsore, bile nana shtatëzane që gjetën vdekjen nga mundimet e mëdha.
    Vëranë Llesh Marashin me sa e sa burra e burrnesha, birin e atdhetarit të madh Marash Vatën të Lidhjes së Prizrenit. Vëranë burra të ndershëm e patriotë të traditave të mëdha atdhetare të Malësisë së Madhe; e nana malësore, amazone shqiptare, krah për krah me burrat e Malësisë së Madhe të rrjedhës së shekujve për liri të trojeve shqiptare. Për 50 vite të pushtetit komunist shqipëtarë në krye me Enver Hoxhën, kurrë të keqen sia ndanë Malësisë. E çka asht shumë e mjerueme dhe vrastare të ndajë me kufinin politik këtë Malësi të Madhe dhe në tjetrën anë komunistat malazezë kurrë si lanë me çue krye për të drejtat e tyne  nacionale, por me metoda të poasaj Partie komuniste motra të nji ideologjie, ku ajo Parti komuniste jugosllave ishte themeluese edhe për Partinë komuniste shqipëtare, vetëm shqiptarët ti shpërndajë e mos të lejohen të bashkohen në kufinin e tyne etnik, ajo Parti komuniste jugosllave, Malësisë së Madhe për shumë aspekte jetësore e kombëtare ia mëshili gojën si edhe shqiptarëve tjerë në Krajë e Ulqin dhe naltë në Plavë e Guci. Shumica e tyne u detyruenë nga shumë shkaqe dhe morën rrugën e mërgimit që nga viti 1968 dhe kuurrë brengat e tyne nuk pushojnë, gja që shihet edhe sot me çdo aspekt të jetës pa i gëzue të drejtat e tyne nacionale. U  martirizuenë me mija e mija shqiptarë në Kosovë, Maqedoni dhe shkak i kësaj ndamje komuniste politike i kushtoi shtrejtë edhe Çamërisë dhe mbarë shqipëtarisë. Pra të ndamë se të ndamë me kufij politik prapseprap. Kjo asht ajo që e theksova ma naltë se pasojat e rregjimit komunistë dhe ato varrë që krijuenë ata dhe ato lot që detyruenë popullin të derdhë për tbijë e vet të pafajshëm që se dojshin Partinë komuniste, tue pa ata vet se ajo ska gja të përbashkët me virtytin që e mban gjallë nji popull, tue të prek edhe në mish e shpit e zemër, tue të thye edhe vorret se kishin kryqin e të parëve për besimin e gjyshave dhe stërgjyshave që kishin të gjithë besimin kristjanë dhe rrëxue kisha e xhamitë: vra me mundime nëpër burgje dhe pushkatue edhe personalitete të nalta atdhetare dhe nënshkruesë të Pavarësisë së Shqipnisë don Nikoll Kaçorrin, Lef Nosin, Mihtat Frashërinë; tue mos e lanë as në trollin shqipëtarë të vorroset; vëra e pushkatue mbi 185 meshtarë të mbiqendrës në Shkodër, martirizim në krye me don Simon Jubanin, të gjithë në vazhdën e shkrimit shqip, alfabetit dhe themelimit të tij për shkrimin e gjuhës shqipe që nga Gjon Buzuku, varg e vistër e deri te At Gjergj Fishta i madh dhe i pakrahasuem në letrat shqipe dhe për frymëzimin e atdhetarisë shqipëtare nëpër brezëni që për 50 vjet ia vorrosën emnin dhe veprat e tij me gjithë eshtnat e trupit që as sot nuk dihet se ku i ka!? Të gjithë të pushkatuemit ishin në rrugën e kësaj atdhetarie për nji Shqipëni etnike dhe tue kujtue atë gjak të derdhun të atdhetarëve të pafajshëm, të dijtunëve dhe vizionarëve, misionarëve të kulturës europjane, vërasjeve të atyne që ia kushtuenë jetën asaj Shqipëni, se ishin ma të ditun se pjestarët e Partisë komuniste, tue eleminue patjetër çdonjeri që don arsye e kuptim e zhvillim me progres të pluralizmit ku ditunia dhe arsyeja e logjika dominon dhe ku për 50 vite i vorrosën në emën të Partisë komuniste shqiptare; vështirë se shërohen për disa breza dhe na shtyn thell e thell të mendojmë dhe të themi: kurrë mos ardhshin ma ato kohna e sistem e robënime mendimesh që ndajnë këtë shqipëtari dhe nuk siellin zhvillim e përparim dhe tentojnë nga sfera të ndryshme rishtazi të krijojnë probleme në çështjet ma vitale të kombit dhe çka asht edhe ma skandaloze rishtazi tu japim fushë veprimi atyne që skanë dhanë asnji të mirë për këtë shqipëtari, po tentojnë ta shpërndajnë.
       Lot e gjak të derdhun për shekuj gjatë pushtimit sllavë, lot e gjak të derdhun gjatë 500 vjetëve të pushtimit osman turk, lot e gjak të derdhun gjatë sulmeve e pushtimit grek e maqedonas, lot e gjakderdhje e vëllavrasje të 50 vjetve të pushtetit Komunist, mosmarrëveshje të shpeshta e konflikte politike që shkojnë në dam të shqiptarëve në vazhdim, shkak i mosintegrimit në Europë, ku ishte qëllimi dhe asht kulminanta e rinisë dhe studentëve shqipëtarë, sepse ardhmënia e nji kombi, nji shteti, gjithmonë, mbetet rinia dhe studentët që arsimohen me dituni të shkencës dhe kulturës së qytetnueme europjane dhe botënore. Të mendojmë dhe logjikojmë së bashku, ti analizojmë, ti vlerësojmë dhe kuptojmë; në të gjitha këto dhe ky kalvar i popullit shqipëtarë nëpër shekuj, i lamë me gjakun e mija e mija dëshmorëve, rilindësve, herojve, atdhetarëve të ditëve tona, tokës e Atdheut e gjuhës për të cilët u martirizuenë këta shqipëtarë për këtë Shqipëni etnike as ma e madhe dhe as ma e vogël sesa asht; a ka kuptim, a ka logjik, a ka arsye, a ka  sy në ballë, mendje në krye, moral e karakter njerëzor e kombëtar shqipëtarë e të përsëriten të këqiat e dhunimet e sistemeve e robënimeve të hueja, moskultura që nuk asht shqipëtare, influencat e rrymat që tentojnë ti ruejnë ato ndikime dhe tentojnë të përulin e eleminojnë nga historia shqiptare shtyllën tokësore që mban gjallë nji popull, asht simbol i nji populli në mbrojtje të historisë kombëtare shqipëtare dhe europjane dhe ruejtjes të etnosit shqipëtarë në shekuj sikur asht Gjergj Kastrioti - Skenderbeu. Po pse? Unë pyetem; ose nuk e dinë historinë, ose nuk ua spjegojnë nëpër shkolla që të ruhet dhe ngjallet ndjenja kombëtare, ndërgjegjësia personale dhe ndaj popullit, ose fare nuk u spjegohet as nuk u përkushtohet prindja që nga vogjëlia fëmijëve të vet në këtë aspekt, apo lind edhe nji pyetje: a vërtetë nuk çajmë krye dhe shitemi aq lehtë ndaj të tjerëve me influenca të robënuesëve që na shkatërruenë nëpër shekuj? A nuk asht koha ti lamë ato divergjenca e të shendrisë edhe kombi shqipëtarë si popujt tjerë të qytetnuemë të Europës. Çdo ditë tentojnë të futen në literaturë personazhe historike që skanë të bajnë me kurrëfarë martirizimi për etnosin as gjakun shqiptarë. Çdo komb për historinë e vet sakrifikon shumë e shumë. Askush nuk të falë asnjisend në martirizimin e popullit të vet për historinë dhe kulturë e traditat që ka pasë dhe krijon. Çdo popull ato i ruenë si sytë e ballit se përndryshe skishte me ekzistue, por me u eleminue. E kujt i takon ti ruejmë vëlerat e shqiptarisë aq të martirizueme për tokën Shqipëni etnike, apo vetëm neve. Kush duhet ti ruejë parimet kombëtare dhe të gjuhës e kulturës shqiptare me qytetnim europjanë e botënor, apo vetëm ne shqipëtarët. Kush të lejon në popujt tjerë të cënosh, lëndosh apo prek e përulë heroj kombëtarë, rilindës, atdhetarë, gjuhën, martirizimin e kohnave; askush në botë.  Askush stë jep gja pa merita, askush nuk ta falë lirinë vetëm meritat tua, pra të kombit tand. E atherë të gjitha këto aq të shtrejta për kombin dhe gjuhën e Atdheun Shqipëni etnike me përkushtim të brezënive nëpër shekuj; na obligojnë të gjithë së bashku të ruejmë historinë tonë me personalitete tona historike në krye me Gjergj Kastriotin - Skenderbe dhe të vërtetën që asht kristale, se përndryshe, po lejueme ne, me na u përqesh dhe nëpërkambë historia që asht populli vet, na qesh dhe përulë e tanë Europa dhe bota. Asht turp të ndëgjohen tash e parë rrymat e ndryshme që nuk siellin asnji të mirë për shqipëtari dhe fyt e krye janë me përmbajtje antikombëtare dhe na e marrin fëtyrën para tjerëve e na tyrpënojnë dhe përulin imazhin e këtij populli; të lejohen tash e parë të kenë fushë veprimi dhe krijonë konfuzione të nji historie të pavërtetë. Ti largojmë tpavërtetat, moskuptimet, tendencat dhe mostolerancën në kuptimin e logjikës dhe arsyes, shërimin e plagëve dhe eleminimin e vëllavrasjes me aktin hakmarrës. Tue ruejtë historinë tonë kombëtare shqiptare dhe herojtë e rilindësitë të shekujve, martirët në përkushtim të kombit shqiptarë dhe gjuhës e trollit shqiptarë, tue i nderue ata e ruejtë, si veprojnë të gjitha shtetet për vetin, ne ruejmë gjuhën e kombin shqipëtarë dhe Shqipninë etnike për nji të ardhme ma të mirë të kombit tonë se jemi ndër popujt ma të lashtë të Europës dhe sot skemi nevojë askujt ti shitemi as ti falemi.
      Kujtimi për të kaluemen e martirizueme të popullit shqipëtarë gjatë gjithë kohës, do tna kujtojë të ardhmen.
                                                 
                                               Prof. Lulash Nikë Palushaj

No comments: