Tuesday, August 21, 2012

Mashtrimi me 28 avionët britanikë dhe e vërteta e çlirimit të Tiranës

Kadri Duingu Ka ende konfuzion të panevojshëm për rolin e aleatëve në luftën e Tiranës. Një ditë në Nëntor 1944, shkruhet kur zhvillohej lufta për çlirimin e Tiranës, paskan ardhur 28 avionë britanikë dhe me bombardimet e bëra paskan shkatërruar kazermat, automjete, topa të artilerisë gjermane. Kjo goditje paska bërë që të dështojë plani gjerman, që në tërheqje të digjnin Tiranën. Një ditë më parë ata paskan filluar të futen në shtëpitë në qendër të Tiranës, ku digjnin me flakë hedhëse çfarë të gjenin.
Cila është e vërteta e dy aksioneve që i atribuoni aviacionit britanik në luftën për çlirimin e Tiranës. Të dhënat e mësipërme nga ju nuk janë të vërteta. Duke pasur parasysh gabimin e bërë nga aviacioni Britanik në zonën e Tiranës, në rrugën e Kavajës që quhej Bulevard “Musolini” më datë 13 tetor 1943 ku u vranë 76 persona qytetarë në shtëpitë e tyre, si rrjedhojë e hedhjeve të bombave gabim, vetëm mbi shtëpitë e lagjes në kufi me fushën e aeroplanëve, që në fushën e aviacionit nuk u godit asnjë aeroplan. Për dijeni në shtabin drejtues të luftës të UNÇ për çlirimin e Tiranës, ku merrte pjesë dhe një oficer madhor Britanik, i cili merrej vetëm me koordinimin e operacioneve të aviacionit të Aleatëve (Aksionet brenda në qytet qenë të ndaluara). Avionët britanik vinin mbi qytet për të bërë presion psikologjik tek forcat gjermane. Ato ditë ato bënin aksione me goditje të vazhdueshme mbi kolonat gjermane që ishin bllokuar nga forcat partizane në rrugën Elbasan-Tiranë (në tërë qafën e Kërrabës që fillonte nga ura e Mulletit, në Mushqeta, Kërrabë e deri në qafën e Elbasanit). Objekte të tjera të Aviacionit Aleat kanë qenë goditjet e kolonave gjermane, në rrugët automobilistike Peqin-Durrës, e sidomos Durrës-Tiranë dhe Vorë-Fushë Krujë. Prezë e Fushë-Krujë. Përsa thoni mbi terrorin e forcave gjermane, gjatë tërheqjes, ato e filluan në oren 8°° të paradites  në datë 16 Nëntor – kur dështuan të çanin rrethimin nga rruga e Durrësit më 15 Nëntor. Terrorin e filluan që nga shtëpia vorfnore e vazhduan deri në ish mullirin e Mënikut (sot afër Urës Lanës). Qenë orët e para të datës së 16 Nëntorit, në atë zonë gueriljet u morën me largimin e familjeve nga shtëpitë që ishin në dy krahët e rrugës së Kavajës. Kështu tek kisha katolike u larguan mbi 60 gra e burra, këtu na kanë ndihmuar dhe 2 priftërinj padër Fausti pa pleq që nuk dëgjuan të largoheshin dhe kur erdhën gjermanët i pushkatuan. Pas orës 9°° në dy anët e rrugës u vunë me kontrolle tanket dhe në çdo hyrje rrugice apo shtëpie që dyshonin për qënie të forcave guerrile apo partizane i goditnin me mitroloz e granata. Njësitë e veçanta gjermane filluan të futen në shtëpitë në hyrje të rrugicave dhe të vrisnin ç’të gjenin. Kështu guerrilasit e partizanët kanë luftuar edhe trup me trup. Më kujtohen që në disa shtëpi kemi gjetur të vrarë (që nuk ishin larguar). Qindra banorë që u larguan duke kaluar Lanën, u strehuan në shtëpitë e fshatit Selitë dhe u kthyen në shtëpitë e tyre më 17 Nëntor 1944. Siç shihet ndihma e aviacionit Aleat, ka qenë e vazhdueshme, kryesisht në goditjen e autokolonave gjermane që vinin nga Greqia, duke filluar nga Qafë Thana, Librazhdi, Elbasani, Tirana, Durrësi. Beteja më e madhe, më e gjatë dhe më e ashpër (2 ditë e 2 netë) ka qenë beteja e Qafë Kërrabës, ku kanë marrë pjese 4 brigada partizane, qindra forca të armatosura nga njësitet luftarake të fshatrave dhe disa dhjetëra skuadrilje të aviacionit aleat, luftimet u zhvilluan natë e ditë, duke pësuar humbje të mëdha forcat gjermane, që ishin ngarkuar nga komandantët e tyre që të hynin në Tiranë dhe të digjnin e të vrisnin tërë banorët. Teza juaj se paskan qenë skuadriljet e Aviacionit të aleatëve, që me aksionet e tyre ajrore kanë bërë që të dështojë plani i djegies të Tiranës, nga forcat gjermane është i gabuar. Duke mos mohuar ndihmesën e aviacionit aleat në luftën për çlirimin e Tiranës, faktori kryesor i dështimit të planit të forcave gjermane, që në tërheqjen e tyre të digjnin qytetin e Tiranës dhe të vrisnin burrat, qe ekzistenca dhe veprimtaria luftarake e ushtrisë Nacional Çlirimtare e përbërë prej mbi 2000 forca të organizuar në 12 brigada me heroizëm duke zbatuar taktikën luftarake në përputhje me kushtet e veçanta të krijuara (koordinimin e taktikës të luftës Partizane me atë frontale) duke vepruar së bashku me njësitet guerrile, çliruan çdo rrugë e shtëpi. Që heroizmi i popullit të Tiranës që në ditët e para të luftës për çlirimin e qytetit të tyre hapën shtëpitë natë e ditë, duke vënë në shërbim të luftës, që në shi e të ftohtë qindra tiranas, gra e burra edhe të moshuar e sidomos djem e vajza hapën kanale e ngritën barrikada, për të mos lejuar depërtimin e forcave gjermane e sidomos të tankeve në lagjet e qytetit. Qe rinia e Tiranës që bashkëvepronte me njësitet partizane që furnizonte në vijën e luftimeve të partizanëve e të guerrilasve me ushqime (me bukë e ujë), me municione dhe që tërhoqën të vrarët e të plagosurit, të cilët i dërgonte për kurim në spitalet e qytetit. Qenë fshatarët e Tiranës që strehuan e furnizuan me ushqime qindra partizanë në vijën e luftimeve. Me kafshët e tyre transportuan armatimet e rënda e furnizuan me municione forcat partizane që vepronin në periferitë e qytetit, që furnizuan pa ndërprerje banorët e qytetit me prodhime bujqësore e me dru zjarri. Misionarët-Aleatë (shkruajnë autorët) e nderonin ushtarakisht zotin Hoxha, kur takoheshin me të. Por ai ishte përpjekur që të zvogëlonte rolin dhe meritat e trupave dhe misioneve Britanike, siç është mohimi i pjesëmarrjes se tyre në çlirimin e Sarandës më 9 tetor 1944. Në këtë betejë kanë marrë pjesë Brigadat e XXI dhe XIV të UNÇ-Partizane. Ja cila është e vërteta: Në kohën kur po merrnin fund luftimet për çlirimin e Sarandës, futen në luftime trupat “komanda” britanike, të cilat kishin zbarkuar (pa njoftuar shtabin e UNÇL) disa ditë më parë në afërsi të fshatit Borshe. Komanda e Aleatëve të Mesdheut kërkoi që këto trupa të qëndronin në Shqipëri, dhe të kalonin në zonat e tjera të Shqipërisë. (Natyrisht më qëllim që të bëheshin mbështetja e forcave anti LANC. Kjo kërkesë nuk u pranua nga Shtabi i UNSH dhe ju kërkua që këto trupa të largoheshin nga Shqipëria (Ata erdhën pa u ftuar që komandoheshin nga djali i Çurçillit Dhe në përbërjen e tyre kishin forca të ushtrisë Mbretërore Greke në emigracion, të djathta, me komandantë gjeneralin fashist Zerva, që vrau më vonë shqiptarët e Çamërisë. Autorët shkruajnë se kjo paska qenë shkak të prerjes së ndihmave të UNRRES, aksident i Korfuzit. Për dijeni i themi zotërive se ky aksion ka ndodhur disa muaj më vonë nga ndodhia e Korfuzit. Gjithashtu shkruan se qeveritë aleate Anglo-Amerikanë në Nëntor 1945 paskan njohur Qeverinë e Re Shqiptare. Jo zotëri e keni gabim, Qeveria Shqiptare e dalë nga LANÇ nuk është njohur asnjëherë nga qeveritë SHB dhe Britanisë së Madhe. Dhe e vërteta e prerjes së ndihmave nga UNRRA qe mospranimi nga Qeveria jonë kerkesen e tyre qe shpërndarjen e ndihmave në portet detare e në fushat e Aviacionit  të bëheshin vetëm nga personeli i UNRRES dhe jashtë kontrollit të shtetit tonë shqiptar.( Shqiptarët pranuan që të kishin 100 gr. bukë misri shqiptare, se sa bukën e grurit Anglo-Amerikane dhe të shitnin pavarësinë e atdheut që e fituan me gjak në luftë me pushtuesit nazi-fashistë). Siç duket zotërinjtë e Qeverisë Anglo-Amerikanë e kishin harruar dështimin e planit të tyre në Qershor të vitit 1944 që i kërkuan delegacionit tte UNCSH qe ishte  i thirrur në Bari të Italisë nga Shtabi i forcave Aleatë të Mesdheut, që të pranonte furnizimin me pajisje ushtarake me kushte që të bënte një marrëveshje me oficerin madhor anglez që kishte qenë autori kryesor i marrëveshjes së Vorkizës në Greqi, ku ELASI (ushtria Nacional Çlirimtare Greke) dorëzoi armatimet forcave të djathta greke, ku si rrjedhoje  populli grek humbi luftën çlirimtare. Na akuzonin se nuk paskemi vlerësuar ndihmat që na paskan dhënë emisarët Anglo-Amerikanë gjatë LANÇ, si me material luftarake, monetare e me përvojën e tyre ushtarake. Ju gaboheni zotëri kur kritikat tona i përdorni si mjet mohimi. Përkundrazi kanë qenë shumë oficerë nga radhët e tyre që vërejtjet tona i merrnin si ndihma për ta kur i informonin se pushkët ishin të prishura, kur mungonin fishekët se ishin me kalibër që nuk përdoreshin, kur parashutat binin në zona që nuk mund të merreshin, kur këpucët ishin të papërdorshme etj. Na akuzoni se pala jonë nuk kujdeseshin për shëndetin apo për kujtimin e dëshmorëve te tyre. Kjo është një akuzë e rreme. Këtu dua të përdor historinë e kolonelit Nikolsi që vdiq nga migrena për faj të Kolonelit anglez Miklanit. Kujdesi i treguar nga Qeveria e Frontit Antifashist dhe personalisht nga shoku Enver Hoxha, nuk mund të mohohet. Në vitin 1945, kur në sajë të kujdesit të treguar personalisht nga shoku Enver Hoxha, se bashkë me oficerët britanikë që ishin në Shqipëri u siguruan 46 trupa të ushtarakëve anglezë të vrarë në Shqipëri, dhe krahas dëshirave Shqiptarët  ngritën dhe varrezat e dëshmorëve Britanikë në parkun e Tiranës, ku janë edhe sot.

No comments: