Ish-Kryeministri
thotë se opozita duhet të lobojë me bindjen e plotë, se Shqipëria e
meriton statusin e vendit kandidat, por, sipas tij, çdo dhunim i shtetit
ligjor, është para së gjithash dhunim i opozitës dhe i lirive e të
drejtave të qytetarëve. Ai e akuzon Ramën për bllokimin e procesit të
integrimit, duke kujtuar se “për Edvinin, shqipja e Naimit është gjuha e
Enverit!”
(pjesa e tretë)
Për Shqipërinë në rrugën e integrimit
europian, problem themelor është qëndrimi i dyshes Rama – Meta ndaj
shtetit ligjor, institucioneve të pavarura, luftës kundër krimit dhe
korrupsionit, pra standarteve europiane të cilat, për ata, nuk
ekzistojnë.
Por duhet të theksojë se, jo pak
problematik dhe i lidhur me të parin, është qëndrimi i papërgjegjshëm i
tyre ndaj vendimit të refuzimit të statusit, dhjetorin që kaloi, nga
Këshilli i Ministrave të BE.
Bashkëkryetarët e aleancës qeverisëse,
fill pas refuzimit të statusit nga Këshilli i Ministrave të BE, vrapuan
në garë marrëzie të fajësojnë për këtë, në një traditë të vjetër e jo të
qytetëruar, të tjerët. Ata “kryqëzuan” si përgjegjëse më direkte një
vend mik, Mbretërinë e Hollandës, por edhe 5 vendet së bashku të BE-së,
që refuzuan publikisht rekomandimin e Komisionit Europian për t’i dhënë
Shqipërisë statusin e vendit kandidat. Vet Edi Rama, i cili një vit më
parë bllokonte, si asnjë politikan tjetër në Europë, statusin e vendit
kandidat, duke refuzuar votimin e tre ligjeve që u kërkuan si kusht nga
Komisioni Europian në raportin e tetorit të vitit 2012, reagoi ndaj
vendimit të refuzimit me dy fjalime paranojake të stilit hoxhist dhe
plot arrogancë.
Rama në fjalën e tij u shpreh se po u
drejtohej me “shqipen” e Naimit, por në fakt sulmoi me gjuhën e Enverit,
kësaj rradhe jo opoziten por qeveritë e pesë vendeve që refuzuan
statusin per Shqiperine. Ai, në keto fjalime të vjetra e bajate në germë
dhe në frymë, harroi se shqipja e bukur e Naimit mëson shqiptarët se,
për ta, “dielli lind nga perëndimi”. Kurse gjuha e egër kakofonike e
Enverit vërtet të jep “mundësi” të tregohesh se sa i pacipë je apo të
anatemosh e të fajësosh për çdo gjë të tjerët dhe gjithnjë përgjegjësinë
ta projektosh tek armiq imagjinar, mundësisht jashtë vendi, por ajo
është sot gjuha më e papranueshme dhe anakronike jo vetëm për partnerët
tanë por edhe për vetë shqiptarët, 95% e të cilëve besojnë në procesin e
integrimit europian, si të ardhmen më të mirë të tyre dhe fëmijëve të
tyre. Kurse Naim Beut në varr ajo gjuhë i shkoi si oshëtimë e klithmës
rroftë baba, poshtë shkaba.
Sipas Ramës, të konvertuar dy herë në dy
dekada dhe i bërë synet politik verën që kaloi, dhe Ilir Metës,
bektashiut pa bektashizëm, pesë vendet: Gjermania, Franca, Britania e
Madhe, Hollanda, Danimarka vendosën kundër Shqipërisë jo për shkak të
qëndrimeve të papranueshme të mazhorancës ndaj shtetit ligjor,
korrupsionit galopant, krimit të organizuar, por për shkak të problemeve
të brendshme të këtyre vendeve me ekstremet e djathta dhe për shkak se
Shqipëria është një vend me mazhorancë myslimane.
Qëndrimin e shprehur në dhjetorin që
kaloi, Rama e rikonfirmoi edhe një herë, me dt. 6 mars 2014, në prani të
Komisionerit të Zgjerimit, kur deklaroi se nuk i heq asnjë presje atyre
që kishte thënë për shkakun e refuzimit të statusit të vendit kandidat
Shqipërisë.
Nacionalizmi pozitiv është pa mëdyshje
forca shtytëse më e fuqishme e kombeve drejt horizonteve të reja. Kurse
ky lloj nacionalizmi i ngjalave Rama-Meta, nuk është asgjë tjetër veçse,
siç thotë Niçe, strofulla e fundit e horave apo shpella e zezë e mafies
kombëtare, që është sot armiku kryesor i shqiptarëve.
Me akuzat e tij, Rama, në një akt të
paprecedent, nxiti reagimin jo në nivel zëdhënësish apo ministrash të
jashtëm por direkt të tre kryeministrave të vëndeve që refuzuan, atë të
Kancelares Angela Merkel, kryeministrave David Kameron, dhe Mark Rutte,
të cilët informuan opinionin e vendeve të tyre dhe shqiptarët se,
refuzimi i statusit të vendit kandidat për Shqipërinë nuk kishte asnjë
lidhje me ekstremin e djathtë të vendeve të tyre, as dhe me islamofobinë
apo pretendimet e tjera absurde të zotit Rama. Ata, duke garantuar
Shqipërinë për mbështetje në rrugën e integrimit në BE, deklaruan se
refuzimi i tyre lidhej me zbatimin e ligjeve dhe reformave, luftën
kundër krimit dhe korrupsionit nga qeveria e dalë nga zgjedhjet e 23
Qershorit. Kështu për Kancelaren Merkel kërkesa ishte “për të parë
progres në zbatimin e reformave për të cilat është angazhuar vendi”.
Kurse Kryeministri David Kameron, kërkoi “zbatimin e masave kundër
korrupsionit dhe krimit të organizuar dhe praktikat e duhura për
forcimin e shtetit ligjor”. Ndërsa Kryeministri Mark Rutte theksoi se:
“ajo që i kërkojmë vendit është që të zbatojë reformat për të cilat
është angazhuar. Një vend mund të adaptojë një legjislacion të mirë, por
është tjetër gjë ta zbatosh atë. Shqipëria angazhimet i ka të mira në
letër, por ne duam të shohim se si do t’i zbatojë ajo këto angazhime”.
Ministri i Punëve të Jashtme të
Mbretërisë së Hollandës, para se të formulonte qëndrimin e tij, vizitoi
Shqipërinë dhe konstatoi këtu revanshin e ekzekutivit mbi institucionet
kushtetuese, ligjet e vendit, vendimet e gjykatave. Ai deklaroi në
dhjetor nga Brukseli se “ne na duhet me shume kohë për të parë zbatimin e
ligjeve nga kryeministri shqiptar”.
Pra, Kryeministrat e Gjermanisë,
Britanisë së Madhe, Mbretërisë së Hollandës nuk i thanë Ramës se ata ia
dinë lidhjet e ngushta të tijat dhe bashkëpunëtorëve të tij me
korrupsionin dhe krimin e organizuar, ndonëse ia dinë shumë mirë. Ata
nuk ja thanë këto, sepse shqiptarët, me votën e tyre të 23 qershorit, e
amnistuan Ramën jo vetëm në Tiranë por dhe në Bruksel. Por ajo që ata i
thanë me gjuhë diplomatike ishte se “ju z. Rama duhet të na faktoni që
keni prerë lidhjet e vjetra dhe se je i vendosur për një luftë pa
kompromis ndaj korrupsionit dhe krimit të organizuar, se je i vendosur
të zbatosh me paanësi dhe seriozitet ligjin”. Në diplomaci, duhet të
dish të lexosh midis rreshtave. Piktori dështak këtë nuk mund ta bëjë
sepse e pengojnë, mentaliteti i tij atëror, problemet serioze të
shëndetit të tij mendor, si dhe lidhjet e forta të tij me korrupsionin
dhe krimin e organizuar. Por europarlamentarët që merren me rajonin dhe
me Shqipërinë folën publikisht me Ramën, jo me gjuhën diplomatike, por
troç dhe pa doreza. Ata, duke ditur kupolën e miliarderëve në krye të
PS, aferat e saj të pista, si dhe morinë e vrasësve trafikantëve e
delinkuentëve në të gjithë piramidën e zyrtarëve të mazhorancës. i thanë
Ramës në Bruksel se prova e tij është lufta kundër korrupsionit në
Partinë e tij dhe lufta kundër krimit të organizuar. Madje, së fundi,
Kryetari i Komisionit të Jashtëm të PE-së i deklaroi tekstualisht se
“tejkalimi i Kushtetutës nga Kryeministri ndodh vetëm në diktaturë”.
Qëndrimi i dyshes Rama-Meta ndaj
refuzimit të statusit është idiotesk, anakronik, mosmirënjohës, turp i
vërtetë. Kjo së pari sepse veçimi në fillim si përgjegjëse dhe përpjekja
për demonizim në media të Mbretërisë së Hollandës, një ndër vendet jo
me të mëdha por më me peshë në BE, NATO, etj., duke shpresuar se do te
mund ta izolosh në vendimin e saj, ishte një idiotësi qesharake. Ideja
se do mund të kthesh klubin kundër një vendi anëtar, është thjesht
paranojë. Së dyti, qëndrimi i dyshes Rama-Meta është qesharak sepse të
mendosh se mund të ndryshosh mendimin e qeverive të pesë vendeve që i
refuzuan Shqipërisë statusin e vendit kandidat, duke i sulmuar dhe
akuzuar ato për islamofobi, nuk bën gjë tjetër veçse rilind këtu, në
vargmalet tona, Don Kishotin, Pançon dhe mullinjtë e tij të erës. Së
fundi, them idiotesk sepse, të besosh që Shqipëria, një vend me shumicë
myslimane, u refuzua nga pesë vende që, së bashku përbëjnë shumicën
politike dhe ekonomike të BE, për shkak të problemeve të tyre të
brendshme me ekstremin e djathtë dhe se ky i fundit, u dikton atyre
politikën ndaj Shqipërisë, do të thotë të mos njohësh abc-në e politikës
zyrtare të BE dhe vendeve anëtare, të procesit të vendim-marrjes në
këto vende, të mos dallosh shoqëritë e këtyre vendeve nga ekstremet e
tyre, të mos dallosh mainstream nga sidestream në këto shoqëri dhe të
jesh jashtë kohe dhe hapësire me njohuritë për BE dhe vendet anëtare.
Problemi ynë nuk është prania e ekstremizmit të djathtë në disa vende të
BE-së, ndonëse ai ekziston dhe ka ndikimin e tij në jetën politike
sociale dhe kulturore të këtyre vendeve. Madje në ndonjë vend është një
realitet shqetësues. Por përsëri, forcat ekstremiste nuk kanë përcaktuar
dhe nuk përcaktojnë dot politika zyrtare të këtyre vendeve, forcat e
moderuara, shoqëritë tolerante të këtyre vendeve, janë jashtë çdo
kërcënimi real për t’u sunduar nga forcat e ekstremit të djathtë apo të
majtë dhe në një farë mënyre të akuzosh këto vende demokratike për
ekstremizmin e djathtë nuk bën gjë tjetër vetëm se përpiqesh me klishe
të vjetra t’i etiketosh ato.
Problemet madhore në procesin tonë të
integrimit nuk janë dominanca e besimit mysliman, ndonëse BE në këtë
aspekt është padyshim, një klub i krishterë, por një klub demokratik dhe
jo respublica christiana, apo një klub teokratik. Ata që e mendojnë
ndryshe nuk njohin mirë historinë e qytetërimit europian, si një pasuri e
shumë izmave të mëdha të njerëzimit. Eshtë e vërtetë se sot
antiislamizmi dhe antisemitizmi janë në përhapje të qartë në Europë, por
politika zyrtare e këtyre vendeve është promovimi i tolerances dhe
lufta kundër izmave ekstreme. Të pesë vendet, në tërësi të krishtera,
nuk u penguan të organizohen me fuqinë e tyre politike, ushtarake për
çlirimin e Kosovës, me shumicë dërmuese shqiptare myslimane.
Pengesë kryesore në rrugën tonë të
integrimit nuk është euroskepticizmi i cili është një dukuri e përhapur,
dhe që pa diskutim ka ndikimin e tij të fortë dhe gjithnjë më të madh
në jetën e këtyre vendeve të lira. Por në tërësinë e tij në rast se, si
të thuash, imponon një qëndrim më rigoroz ndaj standardeve europiane
vendeve anëtare për vendin tonë, ai nuk dikton politikën zyrtare dhe
vendim-marrjen europiane të këtyre vendeve. Po të ishte për
euroskeptikët dhe për ekstremin e djathtë (dhe këto nuk janë e njëjta
gjë), heqja e vizave nuk do të kishte ndodhur për vendin tonë.
Alternativa e tyre është më pak, gjithnjë më pak Europë, ndofta deri në
zhdukjen e BE-së. Kjo krizë e rëndë, sipas euroskeptikëve, duhej të
gllabëronte Euron dhe të shpërbënte BE-në, ndërkohë që e kundërta po
ndodh. Kjo krizë po përballohet duke sjellë më shumë se kurrë Europë në
hapësirën e BE-së dhe se sot, ideja për më shumë Europë konsiderohet
rruga më e sigurt për të shmangur kriza të thella. Pengesat tona drejt
BE, nuk lidhen me ndikimin e lobeve proserbe, të cilat janë një realitet
i pamohueshëm dhe jo i parandësishëm dhe në jo pak raste, me potencial
toksik albanofob. Por vetëm pak vite më parë në një vendim-marrje
përcaktuese këto pesë vende qëndruan në anën e shqiptarëve dhe përdorën
fuqinë e tyre kundër nacionalizmit serb.
Bllokimi i statusit të vendit kandidat
nuk është vepër e mirëfilltë e albanofobëve jo të paktë që ekzistojnë jo
vetëm në rajon, por edhe në Bruksel e madje edhe në parlamente dhe
kancelari të vendeve të ndryshme europiane. Albanofobët, të bazuar në
urrejtjen, me origjinë nga më të ndryshmet, ndaj shqiptarëve, nuk kanë
forcën për të diktuar qëndrimet zyrtare të vendeve të tyre. Jo shumë
kohë më parë një ministër bullgar, në një akt albanofobie, grisi para
kamerave hartën e Kosovës. Por, albanofobë si ai, nuk kanë diktuar në
këto dy dekada politikën zyrtare më miqësore, më proshqiptare të këtij
vendi mik, me një kontribut të veçantë e të rëndësishëm në paqen dhe
stabilitetin në rajon. Ata diktojnë më shumë me ndonjë shortcut, lidhje
të shkurtër, në politikën e qeveritarëve albanofobë aktualë të Tiranës.
Përveç këtyre, qëndrimi i dyshes Rama-Meta është tejet mosmirënjohës. Të
pesë vendet të cilat votuan kundër statusit, janë mbështetës ndër më
kryesorët të Shqipërisë për 23 vjet me radhë. Po ju rikujtoj këtu, Edi
Ramës dhe Metës, që u vërsulën kundër Mbretërisë së Hollandës njëlloj
siç i vërsulej dikur Enver Hoxha, Izraelit apo RF të Gjermanisë, se në
vitin 2010 kjo qeveri votoi, së bashku me vendet e tjera të BE, për
heqjen e vizave për shqiptarët, ndërkohë që ekstremi i djathtë në këtë
vend ishte më i fuqishëm se sa është sot. Këto pesë vende i kanë dhënë
Shqipërisë, direkt dhe nëpërmjet institucioneve ndërkombëtare, një
ndihmë të gjithanshme shumë të madhe. Qeveritë dhe përfaqësuesit e tyre
kanë votuar në institucionet ndërkombëtare, gjithnjë e dhjetëra e më
shumë herë, në mbështetje të Shqipërisë dhe shqiptarëve në tërësi.
Gjermania e krishterë nuk ka patur vështirësi që bujarisht t’i japë
Shqipërisë me shumicë myslimane një miliard euro ndihmë gjatë këtyre 23
viteve, dhe të vendosë shqiptarët në vendin e parë në listën e ndihmave
gjermane për kombet e tjera. Këto 23 vite, kanë qenë vitet e
solidaritetit më të madh, më të jashtëzakonshëm të kombeve perëndimore
ndaj nesh. Në një moment kritik për jetën e kombit, kur diktatura e
etërve të Ramës, me politikën e tokës së djegur, po i zhyste shqiptarët
si kurrë ndonjëherë në zinë më thellë të bukës, ishin gjemitë e BE-së
dhe Italisë mike, që me qindra mijëra ton ushqime, shpëtuan popullsinë
tonë nga një katastrofë e vërtetë. Këto 23 vite, Komisioni Europian ka
qenë dhe mbetet donatori ynë i parë dhe kryesor, natyrisht me para të
taksapaguesve europianë, ndër të cilat qytetarët e pesë vendeve që
refuzuan statusin, janë dhe kontributoret më kryesorë… Por, edhe në
rrafshin politik, në të cilin pesë vendet kanë rol përcaktues, BE nuk ka
dëshmuar kurrë ndaj Shqipërisë ndonjë qëndrim tjetër përveçse
dashamirësisë dhe mbështetjes së madhe në proçesin e integrimit. Kështu,
me dialog serioz dhe argumente bindës, ne ia dolëm që në Librin e
bardhë që botoi ne vitin 1996 Komisioni Europian, Shqipëria të caktohej
si vendi i rajonit që meritonte hapjen e negociatave për Marrëveshjen e
Stabilizim-Asociimit. Politika zyrtare e të gjitha vendeve anëtare të
BE-së për vendet e Ballkanit Perëndimor, përfshirë këtu Shqipërinë,
konfirmuar në samitet e Sarajevës, Zagrebit, Selanikut, është integrimi
bazuar në meritën e këtyre vendeve, pra në funksionimin e shtetit
ligjor, ekonomisë së tregut dhe konsolidimin e standardeve europiane.
Pas luftës në Kosovë, në samitin e Sarajevës në vitin 1999, atë të
Zagrebit të vitit 2000, të Stokholmit të vitit 2001 e në vazhdim,
Shqipërisë nuk iu kërkua asgjë tjetër për hapjen e negociatave për
Marrëveshjen e Stabilizim-Asociimit, vetëm zhvillimi i zgjedhjeve lokale
të vitit 2000 dhe atyre të përgjithshme të vitit 2001 në përputhje më
standardet ndërkombëtare. Mirëpo socialistët në pushtet nuk ishin të
interesuar për zgjedhje të standardeve ndërkombëtare, por për pushtet
dhe pasurim personal, pra për fitoren me çdo çmim të zgjedhjeve. Prandaj
ata bënë që zgjedhjet lokale të vitit 2000 të vlerësohen nga vëzhguesit
ndërkombëtarë si zgjedhje të një vendi jo demokratik, kurse zgjedhjet e
përgjithshme të vitit 2001 të mbeten si zgjedhjet më të këqijat në
historinë e vendit në të cilat, qeveria me fenomenin Dushk dhe Gjykatën
Kushtetuese, i mori opozitës 12 mandate. Për të kontribuar në zgjidhjen e
krizës së krijuar nga zgjedhjet e vitit 2001, Parlamenti Europian
organizoi një hiering (dëgjesë) me drejtuesit kryesorë të pozitës dhe
opozitës shqiptare dhe miratoi një rezolutë, në të cilën deklarohej se
Parlamenti Shqiptar nuk shpreh vullnetin e zgjedhësve shqiptarë dhe se
PS nuk mund të zgjedhë me votat e saj në parlament Presidentin e vendit,
rekomandoi zgjedhjen e një presidenti jo socialist, konsensual, si
kusht për njohjen e tij nga Bashkimi Europian dhe për hapjen e
negociatave për Marrëveshjen e Stabilizim Asociimit. Nga viti 2005 deri
në vitin 2011 procesi i integrimit të Shqipërisë pati ecuri të
pandalshme, krejtësisht normale gjer në momentin në të cilin në mënyrën
më të pabesueshme njeriu që sot anatemon të tjerët do ta bllokonte atë
me kurthin e tre ligjeve, për votimin e të cilave ishte rënë kohë më
parë dakord. Por Rama-Meta, sulmin e tyre anakronik mosmirënjohës dhe
idiotesk ndaj vendeve që refuzuan statusin Shqipërisë, e kanë kryesisht
për konsum të brendshëm. Me këto reagime dyshja Rama-Meta, mendojnë të
bindin shqiptarët se faji për vendimin e Këshillit të Ministrave të BE
për refuzimin e statusit të vendit kandidat nuk qëndron tek korrupsioni
galopant dhe sistemi kleptokratik që ata po instalojnë me shpejtësi, as
tek dosjet e dorëzuara për korrupsionin e njëri – tjetrit, pra nga vetë
Rama për Metën dhe Meta për Ramën, në kancelaritë e vendeve që refuzuan
statusin, nuk qëndron tek lidhjet e tij direkte dhe të pushtetarëve të
tjerë të niveleve më të larta me krimin, nuk qëndron në dhunimin,
rrëzimin e neneve të Kushtetutës, ligjeve dhe vendimeve të Gjykatës
Kushtetuese dhe gjykatave të tjera me vendime qeverie, si në asnjë vend
tjetër dhe përpjekjen për instalimin e shtetit policor, nuk qëndron në
ndërprerjen antiligjore dhe antikushtetuese të mandateve të
institucioneve të pavarura, as dhe në gijotinën e tyre politike ndaj
administratës publike, por qëndron jashtë Shqipërie, qëndron në vende që
të “molepsura” nga islamofobia, ekstremistë të djathtë e fashiste dhe
albanofobë nuk i duan apo i kanë frikë shqiptarët. Nisur nga ky
interpretim i rremë Rama-Meta, në karshillëk të hapur ndaj motiveve të
refuzimit të statusit nga pesë vendet, vazhdojnë sot të përdorin votën e
mazhorancës së tyre si kazmë ndaj Kushtetutës, ligjeve, vendimeve të
gjykatave, rrënimin e administratës publike duke shkarkuar mbi 5000
punonjës të saj. Ata vazhdojnë betejën kundër opozitës, të cilën Rama e
cilesoi si “gropë septike”, duke arrestuar dhe inskenuar “flori të
vjedhur” apo “vula të KQZ” në shtëpi për eksponentët e saj “si dikur
armët në kishë” nga Sigurimi i Shtetit. Ata vazhdojnë me vendosmëri
betejën kundër institucioneve të pavarura, duke shkarkuar në kundërshtim
me ligjin kryetaren e ILDKP, vetëm e vetëm se ajo, me dt. 6 mars të
vitit që kaloi, nisi hetimin e deklaratës së pasurisë të z. Rama për
vitin 2010, vit në të cilin ai kishte qenë kryetar bashkie dhe se thirri
të shoqen e z. Rama për të dhënë sqarime mbi fondet e ndërtimit të
pallatit 5-katësh, për të cilin nuk ekziston asnjë faturë bankare,
tatimore apo doganore. Rama në karshillëk të hapur zëvendësoi kryetaren e
ILDKP duke marrë kompetencat e Presidentit të Republikës, mbasi ligji
për ILDKP përcakton se: pasi krijohet vendi vakant, Presidenti i
Republikës brenda 15 ditëve dërgon në Parlament dekretin me dy
kandidatura për kryetar ILDKP. Kurse Rama, për të kryer votimin me dy
kandidatura shmangu dekretin e Presidentit dhe futi në votim znj. Xhuka
që sapo e kishte shkarkuar, dhe kandidatin që ishte rrëzuar vetëm dy
vjet më parë. Këto qëndrime anakronike të dyshes Rama-Meta, këto
veprime, të cilat sipas komisionerit Fyle “po të shkruheshin në raportin
e Shqipërisë për vendet anëtare, për ne, do të kërkoheshin jo 5 por 25
prioritete”, nuk janë krejt të parrezikshme. Edi Rama nga njëra anë
sulmon ata që kërkojnë zbatimin e standardeve nga ana tjetër ai vazhdon
të përdorë votën e qytetarëve si kazmë për rrënimin e tyre dhe ndërtimin
e pushtetit të tij personal. Rama mban këtë qëndrim sepse pas votimit
të tij më 23 qershor, ai, njeriu që kishte bllokuar integrimin, beson se
ky proces nuk është një interes imediat elektoral për qytetarët. Përveç
kësaj, në revanshin e tij të papërmbajtur, Rama shfrytëzoi faktin e
hidhur se, për ne shqiptaret vetëm 22 vjet më parë demokracia ishte jo
një traditë por një aspiratë për t’u ndërtuar. Në opinionin tonë publik,
mungon ndjeshmëria e duhur dhe njohja e rëndësisë përcaktuese të
kritereve të Kopenhagenit dhe standardeve europiane per integrimin e
vendit ne BE. Rëndom, ngushëllojmë veten apo rrahim gjoksin se ne jemi
Europë, se si kombi më i lashtë ne kemi kontributin tonë etj etj. Por,
në këtë arsyetim, bazuar në të vërteta të pamohueshme, qëndron dhe një
dëshmi e qartë e mosnjohjes së BE dhe procesit të integrimit. Po, është e
vërtetë se ne, gjeografikisht dhe historikisht, jemi Europë por
aktualisht jemi larg saj. Bashkimi Europian nuk është Europa e të
shkuarës apo Europa e historisë, ndonëse të dyja ato aty janë. BE-ja,
para së gjithash, është Europa që u krijua pas Luftës së Dytë Botërore
nga ish-armiq që, në luftën më të egër të historisë, rrënuan
njëri-tjetrin me qëllim që historia të mos përsëritet, është Europa e
paqes, prosperitetit e bazuar në një univers të tërë vlerash, parimesh,
standardesh, ligjesh, praktikash, kriteresh, respektimi i të cilave ka
bërë të mundur që këto kombe dhe qytetarët e tyre të gëzojnë sot paqen
më të gjatë në histori, lirinë më të gjerë, zhvillimin dhe prosperitetin
më të madh në ekzistencën e tyre. Në këtë hapësirë, ndofta mrekullia më
e madhe e të gjithë kohërave, energjia negative e krijuar, krizat,
konfliktualiteti i vendeve të saj karshi njëri-tjetrit që dikur
shpërthenin luftëra, agresione, është sublimuar në solidaritetin e
ndërsjellë më të pashembullt në memorien e Europës. Kriza e fundit, më e
thella në historinë e 80 viteve që shkuan në Europë, nuk eci drejt
zgjidhjes me konflikte të armatosura si pararendësja e saj, por prodhoi
dhe solidaritetin më të madh në histori, bashkëpunimin më të thellë për
kapërcimin e saj. Pra ne, për t’u vendosur në këtë hapësirë, e cila në
kontinentin e vjetër mijëravjeçar është tërësisht e re, është vetëm
63-vjeçare, duhet të kemi të qartë se rrugën drejt saj e kemi nisur, si
të thuash, nga sipërfaqja e pasme e hënës. Kjo është e vërtetë edhe në
rast se iu referohemi vetëm 60 viteve të fundit dhe të lemë mënjanë
historinë tonë më të vështirë në Europë, histori pushtimesh të gjata,
urbanizimi tejet diskret, zhvillimi pothuaj të ndaluar, që nuk përjetoi
dot reformën, skepticizmin e saj si periudhë e ndritshme për kombet e
tjera, pra më shumë histori e dhimbshme mbijetese e një kombi me
rilindje, alfabet, shkolla shqipe te vonuara. Pesë dekadat e fundit, të
shekullit që shkoi për ne shqiptarët ishin vitet e shtypjes dhe terrorit
më të egër në historinë tonë, izolimit më të thellë, antivlerave dhe
urisë kronike e mjerimit më të madh. Prandaj sot, çdo shqiptar duhet të
jetë e qartë si drita se rruga e vetme e sigurt në udhëtimin tonë drejt
Europës është konsolidimi i shtetit ligjor demokracisë, institucioneve
të saj. Ky është dhe interesi më i mirë i qytetarëve shqiptarë, të të
gjitha bindjeve politike. Kjo është njëkohësisht përgjigja më efiçente
ndaj euroskeptikëve, albanofobëve, ekstremistëve etj, por dhe mënyra më e
mirë për të siguruar nga miqtë tanë, SHBA, etj, një mbështetje të gjerë
dhe solide për integrimin e Shqipërisë në BE.
Sot problemet e vendit në rrugën e
integrimit, para së gjithash, janë të lidhura me shkaqe pothuaj
kryekëput shqiptare dhe më së pari, me qëndrimin politik të
papërgjegjshëm të PS dhe LSI ndaj procesit të integrimit dhe ndaj
standardeve europiane. Mjafton të rikujtojmë këtu zgjedhjet lokale të
Korçës, ndryshimin e Kushtetutës, ligjeve dhe vendimeve të gjykatave me
akte normative, vendime të qeverisë, qëndrimin armiqësor ndaj
institucioneve kushtetuese dhe të pavarura, Presidentit të Republikës,
KLD, shkarkimet e paligjshme të drejtuesve të ILDKP, Institutit të
Statistikave, Agjencisë së Luftës Kundër Pastrimit të Parave, Avokaturës
së Shtetit, Komisionit dhe Agjencisë së Prokurimeve Publike,
“dezinfektimin” e administratës publike, që të gjitha këto në funksion
të pushtetit personal të dyshes Rama-Meta. Në këtë moment kritik kur do
të vendoset për statusin e vendit kandidat por dhe në vazhdim mendoj se
debati në shoqërinë tonë për integrimin europian dhe kërkesat, kriteret
që duhen përmbushur në këtë proces, duhet të ngrihen në një nivel të ri.
Në këtë kontekst, opozita duhet të vazhdojë mbështetjen e plotë të
integrimit por dhe betejën, pa kompromise, për mbrojtjen e standardeve
europiane. Ajo duhet gjithnjë të lobojë në favor, me bindjen e plotë se
Shqipëria e meriton plotësisht statusin e vendit kandidat. Por, çdo
dhunim i shtetit ligjor, është para së gjithash dhunim i opozitës dhe
lirive e të drejtave të qytetarëve. Opozita që bën kompromise në
qëndrimin e saj ndaj vlerave të demokracisë, është e destinuar të
zhduket. Një rol të dorës së parë në mbrojtjen, promovimin e vlerave
demokratike mund të luajë bota akademike, shoqëria civile dhe
inteligjenca e vendit të cilat janë qartësisht proeuropiane, por ende me
një zë tejet diskret dhe të mekur. Zëri i tyre mund të jetë shumë më i
fuqishëm në veprimtari, projekte, konferenca, seminare, shkrime, debate
për krijimin në Shqipëri të një koncepti realist për proçesin e
integrimit europian, detyrimet dhe leverditë tona në këtë proces. Roli
apo misioni i mediave të vendit në këtë debat është i pazëvendësueshëm.
Në shkrimet, analizat, editorialet e mediave tona, standardet europiane
në tërësi janë mungestarët e mëdhenj dhe ky është një problem shumë
serioz për ne. Gazetarët, analistët, si avoketër të interesit publik do
të mund të japin një kontribut palcor në projektin e të gjitha
projekteve tona në rast se zhvillimet në vend do t’i shqyrtonin dhe
vlerësonin në raport me ndikimin e tyre në procesin e integrimit.
Mirëpo, përveç disa debateve ekzotike që zhvillohen pas botimit të
raportit të Komsionit Europian apo pas vendimeve të Brukselit,
problematikat, shkrimet, debatet në media për procesin e integrimit në
tërësi janë të rralla dhe duhet të pranojmë se rëndom gjen dhe analiza,
interpretime të raporteve tona me BE, jo vetëm sipas interesave të
ngushta partiake por kur tentojnë të jenë të pavarura, ato bien në
nuancë romantike. Në media, Edi Rama, njëlloj si në Parlament, operon me
dy ose tre sharës të paguar apo me kripto-avoketër që, për të lehtësuar
dhe justifikuar Ramën, shpifin për opozitën. Ndoqa një ditë “prapa
perdeve” të Opinionit të TV Klan, një nga analistët i thotë në një
moment B. Klosit: “Jo, këto që bëni ju me policinë, këto Europa nuk i
don. Më mirë të mbanit Burgajn, Vocin sepse ata për ju do punonin”, dhe
vazhdoi me tej, “gabimi juaj është kur thoni se ne nuk zbatojmë ligjet e
Saliut dhe këtë Europa nuk e pranon dhe Saliu mezi pret të nisë ato në
Bruksel”. Ky ishte debat i sinqertë por ç’e do, ishte prapa perdes. Në
studio atë e bllokon autocensura. Mirëpo, këto zotërinj duhet të kenë të
qartë se, në një kohë që opozita është zotuar të mbështesë pa kushte
çdo ligj apo reformë që nevojitet për proceset e integrimit, përgjegjës
për standardet për BE-në, vendet anëtare, është qeveria. Kështuqë ndihma
më e madhe që mund t’i japin qeverisë, avoketërit e saj në media apo
parlament, është mbrojtja e shtetit ligjor, pa patur frikë se po
ndihmohet opozita. Ndaj dhe thirrja ime më miqësore për parlamentarët e
fjalës së lirë, është që në interesin më të mirë të rolit të tyre të
kenë më shumë Europë në shkrimet, analizat, opinionet e tyre. Si
përfundim, qershori po vjen, unë mendoj se Shqipëria meriton plotësisht
dhe do të vlerësohet pozitivisht për statusin e vendit kandidat. Vendi,
mbi bazën e suksesit të padiskutueshëm të reformave, ka marrë dy herë
rekomandimin e Komisionit Europian për statusin e vendit kandidat. Ky
status u pengua në vitin 2012 nga Edi Rama me mosvotimin e tre ligjeve
dhe u refuzua në vitin 2013 për shkak të qëndrimit të papërgjegjshëm të
Edi Ramës ndaj shtetit ligjor. Mendoj se është e pamerituar të
ndëshkohet, për të tretën herë një komb, për shkak të një personi me
probleme serioze psiqike dhe që ka si interes të vetëm pasurimin dhe
pushtetin e tij.
No comments:
Post a Comment